Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.32.2019.2.BS
z 30 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 stycznia 2019 r. (data wpływu 24 stycznia 2019 r.), uzupełnionym 5 marca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

• czy art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mówiący, że 25% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej nie uważa się za koszty uzyskania przychodów będzie miał zastosowanie w działalności Wnioskodawcy i w związku z tym Wnioskodawca powinien opłacać podatek dochodowy od osób prawnych – jest prawidłowe,
• czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo zaliczając w pełnej wysokości wydatki z używania samochodów osobowych do kosztów z działalności statutowej odpłatnej, a w przypadku działalności charytatywnej do kosztów działalności statutowej nieodpłatnej, a nie do kosztów działalności gospodarczej – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, w zakresie ustalenia:

• czy art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mówiący, że 25% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej nie uważa się za koszty uzyskania przychodów będzie miał zastosowanie w działalności Wnioskodawcy i w związku z tym Wnioskodawca powinien opłacać podatek dochodowy od osób prawnych,
• czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo zaliczając w pełnej wysokości wydatki z używania samochodów osobowych do kosztów z działalności statutowej odpłatnej, a w przypadku działalności charytatywnej do kosztów działalności statutowej nieodpłatnej, a nie do kosztów działalności gospodarczej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego pismem z 14 lutego 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.32.2019.1.BS wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 5 marca 2019 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest Fundacją prowadzącą w szczególności odpłatną działalność statutową mieszczącą się w sferze działalności pożytku publicznego określonej w art. 4 ust. 1 pkt 14 i 15 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Nie posiada statusu organizacji pożytku publicznego. Na mocy art. 17 ust. 1 pkt 4 korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Realizując swoje główne cele statutowe prowadzi zespół szkół niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych: szkołę podstawową, gimnazjum i liceum. Nie prowadzi szkół dla osób dorosłych. Fundacja jest również aktywna w zakresie działalności charytatywnej, religijnej, podtrzymywania i upowszechniania tradycji narodowej, ochrony kultury, sztuki i dziedzictwa narodowego, wspierania i upowszechniania kultury fizycznej, turystyki i krajoznastwa oraz ekologii i ochrony zwierząt i dziedzictwa przyrodniczego. Podstawowym źródłem przychodów Wnioskodawcy są dotacje na uczniów otrzymywane z Urzędu Miasta oraz opłata za naukę w postaci czesnego wpłacanego przez rodziców. Przyjmuje też darowizny oraz realizuje projekty z Funduszy Europejskich. Fundacja prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmowaniu szkolnych pomieszczeń. Pozyskane z działalności gospodarczej fundusze mają jedynie uzupełniać środki przeznaczone na zamierzenia statutowe i stanowią około 1% przychodów. Fundacja posiada dwa samochody osobowe wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Pojazdy używane są w działalności statutowej. Służą pracownikom oraz wolontariuszom do przywożenia zakupionych materiałów, obsługi szkolnych wycieczek, wyjazdów służbowych, wyjazdów na zawody sportowe, akcje charytatywne, przejazdów między miejscami prowadzenia działalności. Samochody nie są wydawane pracownikom ani wolontariuszom jako samochody służbowe. Zawsze kiedy nie są w trasie, parkują na terenie należącym do Fundacji i będącym jej miejscem prowadzenia działalności. Samochody w żaden sposób nie są wykorzystywane w działalności gospodarczej, której przejawem jest wynajmowanie pomieszczeń.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 1 marca 2019 r. (data wpływu 5 marca 2019 r.):

1. Czy art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mówiący, że 25% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej nie uważa się za koszty uzyskania przychodów będzie miał zastosowanie w działalności do naszej organizacji i w związku z tym powinniśmy opłacać podatek dochodowy od osób prawnych?
(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

2. Czy postępujemy prawidłowo zaliczając w pełnej wysokości wydatki z używania samochodów osobowych do kosztów z działalności statutowej odpłatnej, a w przypadku działalności charytatywnej do kosztów działalności statutowej nieodpłatnej, a nie do kosztów działalności gospodarczej?
(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma zastosowania w przypadku organizacji Wnioskodawcy. Fundacja nie wykorzystuje bowiem pojazdów w działalności gospodarczej lecz w działalności statutowej. Wydatki z tytułu ich użytkowania zalicza w pełnej wysokości oraz w kwocie brutto do kosztów z działalności statutowej odpłatnej lub w przypadku np. działalności charytatywnej do kosztów działalności statutowej nieodpłatnej, a nie do kosztów z działalności gospodarczej. Dlatego, zdaniem Wnioskodawcy, nie musi on opłacać podatku dochodowego od osób prawnych od wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższy przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• są definitywne, a więc bezzwrotne,
• pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• ich poniesienie miało na celu osiągnięcia przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
• zostały właściwie udokumentowane.
  
  

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą, należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. na podstawie ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159), zmieniły się m.in. zasady rozliczania w podatkowych kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów osobowych w działalności gospodarczej.

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 4a pkt 9a ustawy o CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   
   • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
   
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   
   • agregat elektryczny/spawalniczy,
   • do prac wiertniczych,
   • koparka, koparko-spycharka,
   • ładowarka,
   • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   • żuraw samochodowy,
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Dodane zostały do ustawy o CIT m.in. poniższe przepisy z których wynika, że:

• nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika (art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT);
• w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika (art. 16 ust. 5f ustawy o CIT);
• zgodnie z art. 16 ust. 5g ustawy o CIT, przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.);
• w przypadku ustalenia, że podatnik, niezgodnie ze stanem faktycznym, nie stosował ograniczenia wynikającego z ust. 1 pkt 51, przepis ten stosuje się od dnia rozpoczęcia używania przez podatnika danego samochodu osobowego (art. 16 ust. 5h ustawy o CIT).
  
  

Analizując wskazane powyżej przepisy stwierdzić należy, że od 1 stycznia 2019 r. samochody osobowe, z punktu widzenia rozliczania kosztów używania w kosztach uzyskania przychodów, podzielić można na dwie grupy.

Pierwszą grupę stanowią samochody osobowe, które są używane w sposób mieszany, tj. częściowo wykorzystywane są na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, częściowo zaś do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą przez podatnika. Ze znowelizowanych przepisów wynika, że w przypadku takich samochodów do kosztów uzyskania przychodów można będzie zaliczać 75% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania takich samochodów (przy czym kwota tych wydatków obejmuje także VAT, który na podstawie art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony VAT, w tej części, w jakiej podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy VAT – art. 16 ust. 5a ustawy o CIT), gdyż 25% tych wydatków nie będzie stanowić kosztów uzyskania przychodów (co wynika z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT). Przy czym przez wykorzystywanie samochodu na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą podatnika należy rozumieć wykorzystywanie na cele prywatne.

Do drugiej grupy należą samochody osobowe, które są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą podatnika. Ze znowelizowanych przepisów wynika, że w przypadku takich samochodów do kosztów uzyskania przychodów zaliczać będzie można całość wydatków z tytułu kosztów używania takich samochodów.

Z nowego brzmienia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej.

Ponadto, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Zasady tej nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych w odniesieniu do których, podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jest Fundacją prowadzącą w szczególności odpłatną działalność statutową mieszczącą się w sferze działalności pożytku publicznego określonej w art. 4 ust. 1 pkt 14 i 15 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Nie posiada statusu organizacji pożytku publicznego. Na mocy art. 17 ust. 1 pkt 4 korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Realizując swoje główne cele statutowe prowadzi zespół szkół niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych: szkołę podstawową, gimnazjum i liceum. Nie prowadzi szkół dla osób dorosłych. Fundacja jest również aktywna w zakresie działalności charytatywnej, religijnej, podtrzymywania i upowszechniania tradycji narodowej, ochrony kultury, sztuki i dziedzictwa narodowego, wspierania i upowszechniania kultury fizycznej, turystyki i krajoznastwa oraz ekologii i ochrony zwierząt i dziedzictwa przyrodniczego. Podstawowym źródłem przychodów Wnioskodawcy są dotacje na uczniów otrzymywane z Urzędu Miasta oraz opłata za naukę w postaci czesnego wpłacanego przez rodziców. Przyjmuje też darowizny oraz realizuje projekty z Funduszy Europejskich. Fundacja prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmowaniu szkolnych pomieszczeń. Pozyskane z działalności gospodarczej fundusze mają jedynie uzupełniać środki przeznaczone na zamierzenia statutowe i stanowią około 1% przychodów. Fundacja posiada dwa samochody osobowe wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Pojazdy używane są w działalności statutowej. Służą pracownikom oraz wolontariuszom do przywożenia zakupionych materiałów, obsługi szkolnych wycieczek, wyjazdów służbowych, wyjazdów na zawody sportowe, akcje charytatywne, przejazdów między miejscami prowadzenia działalności. Samochody nie są wydawane pracownikom ani wolontariuszom jako samochody służbowe. Zawsze kiedy nie są w trasie, parkują na terenie należącym do Fundacji i będącym jej miejscem prowadzenia działalności. Samochody w żaden sposób nie są wykorzystywane w działalności gospodarczej, której przejawem jest wynajmowanie pomieszczeń.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny/zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro jak wskazano w interpretacji indywidualnej wydanej dla Wnioskodawcy 12 kwietnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB3-1.4012.155.2019.1.KO, w zakresie dot. podatku od towarów i usług, że „przepisy art. 86a ustawy o VAT w tym dotyczący prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 nie ma zastosowania”, co oznacza, że Wnioskodawca nie jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w tym przepisie, to w związku z powyższym Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć wydatki z tytułu używania samochodów osobowych na potrzeby działalności statutowej Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości. Tym samym przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy nie będzie miał zastosowania do Wnioskodawcy. Ponadto wskazać należy, że skoro, Wnioskodawca wykorzystuje samochody osobowe wyłącznie do działalności statutowej odpłatnej lub nieodpłatnej, to będzie mógł zaliczyć wydatki z tyt. ich używania odpowiednio do kosztów działalności statutowej odpłatnej lub nieodpłatnej.

Zaznaczyć przy tym należy, że wykorzystywanie samochodu wyłącznie w prowadzonej działalności może być w tej sytuacji poddane kontroli przez organy podatkowe na podstawie innych dowodów, będących w posiadaniu Wnioskodawcy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 3 i 4 ostatecznie sformułowanych w uzupełnieniu wniosku z 1 marca 2019 r. (data wpływu 5 marca 2019 r.) zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.