INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2011r. (data wpływu 12 grudnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności dokonywanych w ramach administrowania środkami Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności dokonywanych w ramach administrowania środkami Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i prowadzi działalność gospodarczą, sklasyfikowaną w PKD pod Nr 2573Z, polegającą na produkcji narzędzi i urządzeń wiertniczych. Na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych (Dz. U. z 1996r. Nr 70, poz. 335 ze zm.) podatnik jako zakład pracy zobowiązany jest do utworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS) oraz odpowiedniego administrowania środkami tam zgromadzonymi. W ramach tego funduszu pracodawca m. in.:

1. udziela swoim pracownikom pożyczek zwrotnych na cele mieszkaniowe, których oprocentowanie wynosi 2% w stosunku rocznym, uzyskane w ten sposób odsetki zwiększają środki Funduszu (zg. z art. 7 ust. 1 pkt 5 wyżej wymienionej ustawy),
2. organizuje wycieczki dla pracowników, finansując je w 100% z ZFŚS (koszty przejazdu, wyżywienia, bilety wstępu);
3. finansuje w 100% zakup paczek świątecznych dla dzieci pracowników.
   
   

Podatnik uważa, że wszelkie czynności wykonywane w ramach administrowania środkami ZFŚS wyłączone są z zakresu ustawy o podatku od towarów i usług, podejmowane są one bowiem całkowicie poza sferą prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. W związku z tym podatnik nie odlicza podatku VAT od zakupów dokonywanych w ramach funduszu. Jednocześnie nie wykazuje VAT należnego w momencie przekazania świadczenia pracownikom.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy udzielane z ZFŚS pożyczki podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w związku z tym, czy powinny być potwierdzane fakturami wewnętrznymi i brane pod uwagę przy wyliczaniu proporcji VAT..
2. Czy sfinansowane w 100% w ramach ZFŚS wycieczki dla pracowników należy uznać za nieodpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT i udokumentować fakturą wewnętrzną...
3. Czy zakupione i przekazane pracownikom paczki świąteczne dla ich dzieci należy uznać za dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT i udokumentować fakturą wewnętrzną...
4. Jeśli odpowiedź na pytanie 2 będzie pozytywna, tj. wycieczki dla pracowników sfinansowane z ZFŚS stanowią nieodpłatne świadczenie usług, to jak prawidłowo ustalić podstawę opodatkowania nieodpłatnego świadczenia... Czy można ww. organizację wycieczek potraktować jako świadczenie usług turystyki, o których mowa w art. 119 ustawy o VAT, co w konsekwencji nie rodziłoby żadnego zobowiązania podatkowego, w związku z tym że wartość marży wynosiłaby 0,00 zł (zakupione usługi są świadczone za taką samą wartość)...
5. Jeśli odpowiedź na pytanie 2 i 3 będzie pozytywna tj. świadczenia finansowane z ZFŚS podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, to czy należy uznać, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy zakupach związanych z ww. świadczeniami...
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Analizując przepisy prawne oraz liczne orzecznictwo w przedmiotowej sprawie podatnik stoi na stanowisku, że wszelkie czynności wykonywane w ramach ZFŚS sprowadzają się tylko i wyłącznie do administrowania zgromadzonymi tam środkami, zgodnie z obowiązującymi przepisami i pozostają poza ustawową definicją działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W związku z tym zarówno udzielanie pożyczek z ZFŚS jak i wszelkie inne świadczenia finansowane w ramach ZFŚS nie powinny być traktowane jako dostawa towarów czy też Świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT i pozostają poza zakresem jej działania. Nie wymagają tym samym ujęcia w fakturach wewnętrznych, nie są też brane pod uwagę przy wyliczeniu proporcji VAT. Jednocześnie podatek VAT naliczony od zakupów związanych z tymi zakupami nie podlega odliczeniu.

Powyższe stanowisko potwierdza Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 3 kwietnia 2011r. nr ILPP1/443-669/08/11-S/MK, który stwierdził: "W związku z powyższym, Wnioskodawca jest jedynie administratorem funduszu i nie może dowolnie dysponować środkami socjalnymi, które są prawnie i rachunkowo wyodrębnione z innych jego środków finansowych. Zatem, właścicielem środków zgromadzonych na rachunku bankowym Funduszu jest Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, a nie Spółka, bowiem oprocentowania należnego z tytułu pożyczki udzielonej ze środków funduszu nie można uznać za wynagrodzenie pracodawcy." i dalej: "Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż działania Wnioskodawcy podejmowane w ramach ZFŚS są przejawem działalności socjalnej zakładu pracy, a nie działalności gospodarczej podatnika VAT. Podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym, i aby w jego ramach udzielać pracownikom pożyczek mieszkaniowych. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. W konsekwencji administrowanie zakładowym funduszem świadczeń socjalnych nie jest usługą, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. Ponadto, nie jest także czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT określoną w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, skutkiem czego czynność ta pozostaje poza zakresem regulacji ustawy o podatku od towarów i usług".

Podobnie wypowiedział się również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 stycznia 2011r., sygn. akt I FSK 91/10, który w uzasadnieniu stwierdził: "W wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego (m.in. z dnia 2 września 2008r. sygn. akt I FSK 1076/07, z dnia 17 września 2010r. sygn. akt I FSK 1491/09, z dnia 15 października 2010r. sygn. akt I FSK 1511/09, z dnia 22 października 2010r. sygn. akt I FSK 1727/09) na podstawie analizy przepisów ustawy a dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, ustawy o podatku od towarów i usług, jak również przepisów unijnych oraz wyrażonego na ich tle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdzono, że podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. W konsekwencji podmiot wykonując te czynności z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Interpretacje organów podatkowych, na które powołuje się podatnik, wyrażono na gruncie przepisów obowiązujących do dnia 31 marca 2011r. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że w przytoczonym orzecznictwie główny nacisk położono na ocenę istoty opodatkowania i zakresu działania przepisów ustawy o VAT, wyłączając czynności podejmowane w ramach ZFŚS poza zakres stosowania ustawy o VAT, nowelizacja art. 7 i 8 ustawy o VAT z dnia 1 kwietnia 2011r. niczego nie zmieniła.

Jeśli jednak należałoby przyjąć, że wszelkie czynności realizowane w ramach ZFŚS podlegają opodatkowaniu, to podatnikowi przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy zakupach związanych z ww. świadczeniami. Takiego prawa pozbawiony byłby podatnik w związku z zakupami dotyczącymi organizacji wycieczek, które według podatnika, należałoby opodatkować na podstawie art. 119 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W tym wypadku przepis art. 119 ust. 4 ww. ustawy wyraźnie zabrania obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty. Jednocześnie biorąc pod uwagę fakt, iż wnioskodawca nie realizuje marży przy organizacji tych wycieczek (zakupione usługi przejazdu, wyżywienia, wstępów są świadczone za taką samą wartość) podstawa opodatkowania wynosiłaby 0,00 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Ponadto, przez dostawę towarów rozumie się również – w myśl art. 7 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r. – przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

­-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r., za odpłatne świadczenie usług, uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Art. 15 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Obowiązek tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nakładają przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz. U. z 1996r. Nr 70, poz. 335 ze zm.), zwanej dalej ustawą o ZFŚS.

Przedmiotem działania Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS), zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawy z dnia 4 marca 1994r. jest finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

Jak wynika z treści art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, przez działalność socjalną rozumie się usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

W myśl pkt 5 powołanego przepisu, osobami uprawnionymi do korzystania z Funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści - byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Z powołanych przepisów wynika, iż zakładowa działalność socjalna dotyczy określonych rodzajów świadczeń pracodawcy na rzecz pracownika i tylko te świadczenia mogą być finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Ponadto, Fundusz jest tworzony na rzecz załogi pracodawcy i prawo do korzystania ze świadczeń finansowanych z Funduszu jest kolektywnym prawem załogi.

Stosownie natomiast do art. 10 i art. 12 ustawy o ZFŚS, środkami Funduszu administruje pracodawca i gromadzi je na odrębnym rachunku bankowym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i prowadzi działalność gospodarczą, sklasyfikowaną w PKD pod Nr 2573Z, polegającą na produkcji narzędzi i urządzeń wiertniczych. Na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych (Dz. U. z 1996r. Nr 70, poz. 335 ze zm.) podatnik jako zakład pracy zobowiązany jest do utworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS) oraz odpowiedniego administrowania środkami tam zgromadzonymi. W ramach tego funduszu pracodawca m. in.:

1. udziela swoim pracownikom pożyczek zwrotnych na cele mieszkaniowe, których oprocentowanie wynosi 2% w stosunku rocznym, uzyskane w ten sposób odsetki zwiększają środki Funduszu (zg. z art. 7 ust. 1 pkt 5 wyżej wymienionej ustawy),
2. organizuje wycieczki dla pracowników, finansując je w 100% z ZFŚS (koszty przejazdu, wyżywienia, bilety wstępu);
3. finansuje w 100% zakup paczek świątecznych dla dzieci pracowników.
   
   

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii opodatkowania powyższych świadczeń dokonywanych w ramach ZFŚS, na rzecz pracowników, przy założeniu, że nie partycypują oni w ponoszeniu kosztów tych świadczeń, ich dokumentowania oraz w przypadku pożyczek, uwzględnienie ich przy liczeniu proporcji VAT. A ponadto, czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego przy zakupach związanych z ww. świadczeniami.

Mając na uwadze powyższy opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, iż jeżeli świadczenia polegające na udzielaniu swoim pracownikom pożyczek, organizowaniu wycieczek dla pracowników, przekazywanie paczek świątecznych dla dzieci są działaniem o charakterze techniczno-administracyjnym, podejmowanym całkowicie poza sferą prowadzanej przez pracodawcę działalności gospodarczej (poza sferą jego aktywności biznesowej), to czynności te nie są wykonywane przez pracodawcę w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji należy stwierdzić, że nie jest on podatnikiem tego podatku w tym zakresie.

Powyższe odnieść należy zarówno do sytuacji, gdy ww. świadczenie jest w całości finansowane ze środków ZFŚS albowiem pracodawca występuje jedynie w roli administratora tych środków, nie zaś jego dysponenta, jak i do sytuacji, gdy świadczenie to współfinansuje beneficjent tj. osoba uprawniona do korzystania z Funduszu, albowiem udziału i zaangażowania osoby uprawnionej we współfinansowaniu świadczenia nie można kwalifikować, jako świadczenia wzajemnego uzyskiwanego z Funduszu, co oznacza, że nie stanowi ono wynagrodzenia dla pracodawcy i nie ma tym samym cechy odpłatności, stanowiącej warunek i kryterium kwalifikowania świadczenia z Funduszu, jako czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Zatem Wnioskodawca zobowiązany na podstawie ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych do utworzenia Funduszu i administrowania nim, w przypadku organizacji wczasów dla pracowników, zakupu paczek świątecznych dla dzieci czy też udzielenia pożyczek pracownikom, podejmuje w tym przedmiocie jedynie działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza zakresem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - nie podejmuje on i nie prowadzi bowiem, jako odrębnej i równoległej, działalności gospodarczej w przedmiocie i w celu dysponowania środkami z ZFŚS.

Odnosząc się do kwestii dokumentowania ww. świadczeń (tj. udzielania pożyczek pracownikom, organizowania wycieczek dla pracowników, czy też zakupu paczek świątecznych dla dzieci pracowników) finansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych należy powołać przepis art. 106 ust. 1 ww. ustawy o VAT, zgodnie z którym podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Natomiast stosownie do § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Przy czym, zgodnie z art. 106 ust. 4 ww. ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Ponadto w myśl art. 106 ust. 7 ustawy o VAT, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, są wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Mając na względzie ww. przepisy należy stwierdzić, iż ponieważ (jak wykazano wyżej) Wnioskodawca, w zakresie świadczeń finansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług, to świadczenia te nie powinny być dokumentowane wystawieniem faktury wewnętrznej.

Co do kwestii uwzględnienia ww. pożyczek przy liczeniu proporcji VAT, należy mieć na uwadze przepis art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W ocenie tut. organu przywołany wyżej przepis art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, należy interpretować w ten sposób, że zawarte w przepisach art. 90 ust. 1–3 sformułowanie „czynności, w związku z którymi nie przysługuje prawo do odliczenia” należy rozumieć jako odnoszące się do czynności zwolnionych od podatku. Skoro bowiem rzecz dotyczy odliczenia podatku VAT, to pod uwagę można wziąć tylko takie transakcje, które w ogóle objęte są zakresem przedmiotowym tej ustawy. W tej części są to tylko czynności zwolnione od podatku, gdyż czynności niepodlegające w ogóle podatkowi nie są objęte zakresem przedmiotowym VAT. Sformułowanie „czynności, w związku z którymi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku” należy zatem rozumieć jako „czynności zwolnione od podatku” oraz czynności opodatkowane na specjalnych zasadach, gdzie ustawa wprost stwierdza, że podatnik nie ma prawa do odliczenia (art. 114 ustawy o VAT).

Oznacza to, iż czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie wpływają na zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu art. 90 ust. 3 powołanej wyżej ustawy.

Z uwagi na podjęte wyżej rozstrzygnięcie, iż podejmowane przez Wnioskodawcę ww. czynności, dokonywane w ramach ZFŚS, pozostają całkowicie poza zakresem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, zatem wydatki te nie mają wpływu na wyliczenie współczynnika proporcji, o którym mowa w art. 90 ust. 3.

Ponadto należy wyjaśnić, iż, wobec podjętego wyżej rozstrzygnięcia, że czynności (tj. również organizowanie przez Wnioskodawcę wycieczek dla pracowników) dokonywane w ramach administrowania środkami Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, odpowiedź na pytanie (oznaczone we wniosku jako nr 4) - jak ustalić podstawę opodatkowania nieodpłatnego świadczenia i czy można ww. organizację wycieczek potraktować jako świadczenie usług turystyki, o których mowa w art. 119 ustawy o VAT, co w konsekwencji nie rodziłoby żadnego zobowiązania podatkowego, w związku z tym że wartość marży wynosiłaby 0,00 zł (zakupione usługi są świadczone za taką samą wartość) - oraz dokonywanie oceny stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za bezprzedmiotowe. Powyższe pytanie zostało bowiem zadane, przy sformułowanej w nim hipotezie, że wycieczki dla pracowników sfinansowane z ZFŚS stanowią nieodpłatne świadczenie usług. Tymczasem powyższa hipoteza, wobec wcześniejszego rozstrzygnięcia, nie jest spełniona.

W kwestii natomiast prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony należy stwierdzić, iż zgodnie z brzmieniem art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Należy zaznaczyć, że zgodnie z ogólnymi regułami konstrukcyjnymi VAT odliczeniu może podlegać tylko ten podatek naliczony (ta jego część), który związany jest z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Ustawa stanowi, że podatek winien być wyodrębniony w przypadku, gdy podatnik wykonuje zarówno czynności dające prawo do odliczenia, jak i czynności, w związku z którymi nie przysługuje takie prawo. Obowiązek wyodrębnienia kwot podatku przypisywanych do poszczególnych rodzajów czynności (opodatkowane, zwolnione, niepodlegające opodatkowaniu), ma charakter bezwzględny.

Cytowany powyżej przepis art. 86 ust. 1 ustawy, stwierdza jednoznacznie, że prawo do odliczenia przysługuje w tym zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Nie przysługuje ono zatem w zakresie wykonywania czynności niepodlegających w ogóle podatkowi oraz w zakresie wykonywania czynności zwolnionych z podatku.

Odnosząc zatem powyższe przepisy do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro działalność Wnioskodawcy w zakresie administrowania funduszem socjalnym nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (Wnioskodawca nie występuje w tym przypadku jako podatnik podatku od towarów i usług), to nie przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabytych przez niego od osób trzecich usług wynikających z faktur VAT.

Biorąc pod uwagę powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że świadczenia finansowane z ZFŚS na rzecz osób uprawnionych, nie mieszczą się w pojęciu odpłatnego świadczenia usług, a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabytych przez niego usług dokumentowanych fakturami VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.