2015.11.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/4513-157/15/MK
z 20 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z 23 października 2015 r. (data wpływu 28 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zastosowania stawki 0 zł na zużywane wyroby gazowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zastosowania stawki 0 zł na zużywane wyroby gazowe.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

G. S.A. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym podatnikiem podatku akcyzowego. Spółka posiada status pośredniczącego podmiotu gazowego, a przedmiotem jej działalności jest produkcja chemikaliów, w tym nawozów sztucznych. W swojej działalności Spółka nabywa i zużywa wyroby gazowe w postaci gazu ziemnego (w postaci gazowej) wysokometanowego grupy E oznaczonego kodem wg nomenklatury scalonej CN 2711 21 00 (dalej: „Surowiec”). Surowiec Spółka nabywa od podmiotów zewnętrznych, zarówno krajowych, jak i zagranicznych. Niewielka ilość Surowca jest sprzedawana na potrzeby firm zlokalizowanych na terenie Spółki. Surowiec jest zużywany przez Spółkę głównie w procesach produkcyjnych wyrobów chemicznych, w tym nawozów (będących produktem przetworzenia amoniaku, który uzyskiwany jest z kolei z przetworzenia gazu ziemnego, dalej: „Produkt”).

Surowiec jest wykorzystywany przez Spółkę do celów technologicznych. Jego udział w wartości finalnego Produktu wynosi szacunkowo ponad 50%. Wnioskodawca dokonuje przerobu Surowca na Produkt. „Przerób” jest pewnego rodzaju uproszczeniem odnoszącym się do procesów chemicznych zachodzących w związku z wytwarzaniem Produktu z wykorzystaniem Surowca. Przerób Surowca, którym jest gaz ziemny polega na szeregu procesów jednostkowych (chemicznych i technologicznych), w wyniku których otrzymuje się następujące półprodukty: amoniak i kwas azotowy, które hipotetycznie mogą podlegać sprzedaży, ale w większości są przetwarzane na główne Produkty, takie jak przede wszystkim mocznik, saletra amonowa, R.

Wewnętrzna sieć zakładowa gazu ziemnego w zakładzie Wnioskodawcy jest bezpośrednio podłączona do krajowej sieci przesyłowej wysokich ciśnień, za której ruch sieciowy odpowiedzialny jest operator systemu przesyłowego. Operatorem tym, zgodnie z decyzją Prezesa URE jest przedsiębiorstwo energetyczne.

Dodatkowo, Wnioskodawca dysponuje opinią ekspercką z zakresu chemii, dotyczącą zużycia gazu ziemnego do produkcji amoniaku u Wnioskodawcy (dalej: „Opinia”). Opinia została przygotowana przez […] prowadzącego badania naukowe i prace badawczo-rozwojowe w dziedzinie nauk chemicznych i biologicznych, w szczególności w dziedzinie inżynierii chemicznej. Zgodnie z Opinią, „cały strumień gazu ziemnego zużywanego przez wytwórnię amoniaku powinien być traktowany jako gaz zużywany do celów technologicznych”. W zasadniczych tezach Opinii wskazano, że „Współspalanie części strumienia gazu ziemnego w procesie parowej konwersji metanu do wodoru jest integralnym elementem procesu technologicznego wytwarzania nawozów azotowych na bazie syntetycznego amoniaku. (...)”.

Z Opinii wynika, że procesy chemiczne (w tym również spalanie), jakie zachodzą podczas przerobu gazu ziemnego (Surowca) na Produkt, należy odróżnić od klasycznego wytwarzania energii cieplnej w celach grzewczych związanego ze spalaniem wyrobów energetycznych.

Jak wskazano w Opinii:

Amoniak syntetyczny w skali przemysłowej wytwarza się z gazu syntezowego - mieszaniny azotu i wodoru - zgodnie z reakcją: N2 + 3H2 = 2NH3. Surowcami podstawowymi do wytwarzania - gazu syntezowego są:
- powietrze - źródło azotu;
- woda - źródło wodoru;
- gaz ziemny, (lub inne węglowodory) - nośnik energii cieplnej i drugie źródło wodoru.
Wodór powstaje w konwertorze w reakcji gazu ziemnego (lub innych węglowodorów) z parą wodną, zgodnie z reakcją: CH4 + H20 = CO + 3H2. Z jednej cząsteczki metanu powstaje jedna cząsteczka tlenku węgla (CO) i trzy cząsteczki wodoru (H2). Przemiana gazu ziemnego do wodoru (konwersja metanu) jest procesem silnie endotermicznym (ciepło reakcji Q1 wynosi 206 kJ/mol CH4) co oznacza konieczność dostarczenia znacznej ilości ciepła do środowiska reakcji.
We wszystkich znanych i stosowanych w praktyce przemysłowej rozwiązaniach technicznych procesu wytwarzania wodoru na bazie węglowodorów ciepło niezbędne do przeprowadzenia konwersji gazu ziemnego pochodzi z egzotermicznej (tj. przebiegającej z wydzieleniem ciepła) reakcji metanu z tlenem, doprowadzanym wraz z powietrzem stanowiącym jednocześnie źródło azotu - drugiego podstawowego składnika gazu syntezowego.
Równoległe prowadzenie endotermicznej reakcji jednej części metanu z parą wodną i egzotermicznej reakcji drugiej części metanu z tlenem (współspalanie) jest praktycznym rozwiązaniem problemu dostarczenia niezbędnej ilości ciepła do środowiska reakcji, koniecznego dla skutecznej konwersji gazu ziemnego do wodoru i stanowi istotę technologii wytwarzania wodoru przez parową konwersję gazu ziemnego.
Wykorzystanie paliwa (węgiel, gaz ziemny, inne węglowodory) do celów opałowych ma miejsce wówczas, gdy produktem spalania paliwa jest ciepło, oddawane na zewnątrz w postaci użytecznej dla odbiorcy takiej jak woda grzewcza, woda ciepła użytkowa, para grzewcza lub para energetyczna albo w postaci wyżej przetworzonej, np. energia elektryczna.
Inaczej jest w przypadku „współspalania” części gazu ziemnego doprowadzanego do reaktorów konwersji metanu, co ma miejsce w procesie wytwarzania gazu syntezowego w G. Ciepło generowane w wyniku spalenia części gazu ziemnego w konwertorach dających początek linii wytwarzania gazu do syntezy amoniaku jest zużywane w całości w procesie konwersji pozostałej części gazu i nie wychodzi poza granice wytwórni, a jedynym produktem (pomijając niewielką różnicę bilansową strumieni pary wodnej pobieranej i odprowadzanej do ogólnozakładowej sieci parowej) jest syntetyczny amoniak, przetwarzany dalej na nawozy azotowe. Stąd też, na potrzeby niniejszej opinii, przez „zużycie do opału” należy rozumieć tylko takie wykorzystanie gazu ziemnego, którego efektem jest energia cieplna odprowadzana poza granicę rozpatrywanego układu technologicznego.
Współspalanie części strumienia gazu ziemnego w procesie parowej konwersji metanu do wodoru jest integralnym elementem procesu technologicznego wytwarzania nawozów azotowych na bazie syntetycznego amoniaku. Ciepło wytwarzane w wyniku spalenia części gazu ziemnego w strumieniu gazów procesowych lub w komorze pieca rurowego jest zużywane w całości na potrzeby przeprowadzenia konwersji pozostałej części gazu z wytworzeniem wodoru. Nie ma więc dostatecznej podstawy do formalnego dzielenia strumienia gazu ziemnego zasilającego wytwórnię amoniaku na gaz do procesu i gaz do opału. Zatem cały strumień gazu ziemnego zużywanego przez wytwórnię instalację do produkcji amoniaku powinien być traktowany jako gaz zużywany do celów technologicznych.

Wytwarzanie gazu syntezowego w Spółce opiera się na dwóch procesach technologicznych, różniących się przede wszystkim sposobem konwersji gazu ziemnego:

Półspalanie powietrzno-tlenowe (reforming autotermiczny),
Parowy reforming rurowy gazu ziemnego.

Wskazane wyżej dwa różne rozwiązania techniczne procesu konwersji metanu z parą wodną (a. półspalanie oraz b. reforming rurowy), wykorzystywane do produkcji Produktu, niczym nie różnią się pod względem mechanizmu reakcji chemicznych, prowadzących jednakowo w obu przypadkach do przemiany metanu do wodoru. W obu przypadkach porównywalna część Surowca ulega konwersji z parą wodną z wytworzeniem wodoru a pozostała część reaguje z tlenem dostarczając niezbędną ilość ciepła, potrzebnego dla skutecznego przeprowadzenia reakcji konwersji. Cechą odróżniającą oba opisane wyżej sposoby przeprowadzenia konwersji metanu (półspalanie lub reforming rurowy) jest sposób dostarczenia ciepła do środowiska reakcji.

Półspalanie - ciepło niezbędne dla przeprowadzenia konwersji metanu wprowadza się bezprzeponowo do środowiska reakcji. Do reaktora półspalania doprowadza się jednocześnie gaz ziemny, parę wodną i powietrze wzbogacone w tlen. W warunkach prowadzenia procesu część metanu reaguje z tlenem z wytworzeniem ciepła, które jest zużywane na potrzeby reakcji konwersji pozostałej części gazu z parą wodną, w wyniku której powstaje wodór. Nieznaczna część gazu ziemnego spala się w podgrzewaczach ogniowych podnosząc temperaturę strumieni technologicznych wprowadzonych do reaktora do poziomu wymaganego technologią.

Reforming rurowy - część ciepła niezbędnego dla przeprowadzenia konwersji strumienia metanu zmieszanego z parą wodną przepływającego przez rury wypełnione katalizatorem, doprowadza się do środowiska reakcji przeponowo. Jedna część gazu ziemnego, zmieszanego z parą wodną i wstępnie podgrzanego w wymiennikach w sekcji utylizacji ciepła spalin przepływa przez rury reformera wypełnione katalizatorem niklowym, gdzie zachodzi częściowa konwersja metanu z wytworzeniem wodoru. Druga część gazu ziemnego spala się z powietrzem w komorze reformera po zewnętrznej stronie rur katalitycznych a wytworzone tym sposobem ciepło jest przenoszone do środowiska reakcji przeponowo poprzez ścianki rur katalitycznych. Pozostałą ilość ciepła niezbędnego dla doprowadzenia reakcji konwersji metanu do końca uzyskuje się ze spalenia części gazu procesowego ze strumieniem powietrza technologicznego w dopalaczu. Ciepło gazu procesowego po dopalaczu i konwersji CO wykorzystuje się do produkcji pary, większość zużywanej w wytwórni do celów technologicznych i napędu maszyn; ciepło gazów spalinowych opuszczających komorę pieca rurowego wykorzystuje się do podgrzewania strumieni technologicznych oraz do przegrzewania pary.

W obu przedstawionych wyżej sposobach parowej konwersji gazu ziemnego około 59-62% całkowitego strumienia gazu ziemnego (Surowca) zasilającego wytwórnię ulega konwersji z parą wodną do wodoru. Pozostała część surowca reaguje z tlenem z wytworzeniem ciepła, zużywanego prawie w całości na potrzeby technologii, to jest dla skutecznego przereagowania metanu z parą wodną z utworzeniem wodoru. Tylko niewielka część energii cieplnej (2,8-8,2%), doprowadzonej do wytwórni w postaci gazu ziemnego odprowadza się na zewnątrz instalacji w postaci bilansowego strumienia pary wodnej, kierowanej do sieci ogólnozakładowej.

Jak wynika z Opinii „Szacunkowa ocena stopnia wykorzystania energii gazu ziemnego pokazała, że około 92-97% energii, dostarczanej w postaci gazu ziemnego zasilającego wytwórnię amoniaku zużywa się na wytwarzanie gazu do syntezy amoniaku. Tylko 3-8% całkowitej energii jest przetwarzane w parę wodną, oddawaną do ogólnozakładowej sieci parowej”.

Proces przerobu Surowca nie obejmuje wytwarzania lub przetwarzania wyrobów energetycznych. Z uwagi na fakt, że Produkt nie jest wyrobem energetycznym, proces ten należy klasyfikować nie jako wytwarzanie/przetwarzanie wyrobów energetycznych, lecz zużycie wyrobów energetycznych w ramach produkcji wyrobu nieakcyzowego.

Co więcej, mając na względzie grupowania określone w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz.U. z 2008 r: Nr 207, poz. 1293 ze zm.) oraz Nomenklatury Scalonej, należy zdaniem Wnioskodawcy, dokonać następującej klasyfikacji:

1. Produkt:

Amoniak - PKWiU 20.15.10.0 oraz CN 2814 10 00;
Kwas azotowy - PKWiU 20.15.10.0 oraz CN 2808 00 00;.
Saletra amonowa - PKWiU 20.15.33.0 oraz CN 3102 30 90;
Mocznik - PKWiU 20.15.31.0 oraz CN 3102 10 10;
R. - PKWiU 20.15.39.0 oraz CN 3102 80 00.

W interpretacji indywidualnej z dnia 17 września 2015 r. (sygn. IPPP3/4513-53/15-4/SM), dalej („Interpretacja”) wydanej dla kontrahenta Spółki pytającego właśnie o Surowiec zużywany przez Wnioskodawcę do wytworzenia Produktu, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że „Zgodzić się zatem trzeba ze Spółką, że zużyciem Surowca (gazu ziemnego wysokometanowego grupy E) do celów opałowych nie będzie sytuacja, gdy surowiec ten stanowi składnik niezbędny do zajścia reakcji chemicznej (element środowiska reakcji). Proces zużycia surowca (...) nie polega na jego spalaniu, lecz poddaniu go szeregowi reakcji chemicznych niezwiązanych z celami opałowymi (...) Zatem proces półspalania, jaki zachodzi przy produkcji amoniaku nie będzie uznany za zużycie gazu ziemnego do celów opałowych, a co za tym idzie wewnątrzwspólnotowe nabycie Surowca, którego dotyczy usługa przerobu, będzie podlegać opodatkowaniu stawką podatku, o której mowa w art. 89 ust. 2 ustawy, tj. 0 zł” [podkr. Wnioskodawcy].

Nadto należy wskazać, iż Spółka wprowadziła u siebie systemy prowadzące do osiągania dotyczących ochrony środowiska lub do podwyższania efektywności energetycznej, w tym m.in.:

uczestniczy w unijnym systemie handlu uprawnieniami do emisji CO₂ (EU ETS), który obejmuje wszystkie instalacje zużywające Surowiec,
przyjęła Politykę Jakości, Środowiska i Bezpieczeństwa oraz działa zgodnie z Zintegrowanym Systemem Zarządzania Jakością, Środowiskiem i Bezpieczeństwem pracy wg odpowiednich norm ISO,
bierze udział w Międzynarodowym Programie Przemysłu Chemicznego „Odpowiedzialność i Troska” (Responsible Care),
uczestniczy w Systemie Pomocy w Transporcie Materiałów Niebezpiecznych SPOT, uczestniczy w Systemie Pomocy w Transporcie Materiałów Niebezpiecznych SPOT, a także wydaje „Raporty Środowiskowe”.

W 2014 r. udział zakupu wyrobów gazowych w wartości produkcji sprzedanej wyniósł u Spółki nie mniej niż 5%. Zakłady Spółki, w których znajdują się instalacje zużywające Surowiec nie mniejsze niż zorganizowana część przedsiębiorstwa rozumiana jako organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Wszystkie te instalacje są stacjonarne, a bez Surowca powstanie Produktu jest wykluczone.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zużycie Surowca w celu wytworzenia Produktu należy opodatkować stawką akcyzy w wysokości 0 zł stosownie do art. 89 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym?

Zdaniem Wnioskodawcy zużycie Surowca w celu wytworzenia Produktu należy opodatkować stawką akcyzy w wysokości 0 zł stosownie do art. 89 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym. Jak zostało przez Wnioskodawcę wskazane w opisie zdarzenia przyszłego (winno być opisie stanu faktycznego – przypis organu) Surowiec to gaz ziemny o kodzie CN 2711 21 00.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym do wyrobów energetycznych w rozumieniu tej ustawy zalicza się wyroby objęte pozycjami CN 2701, 2702 oraz od 2704 do 2715. Tym samym Surowiec należy uznać za wyrób energetyczny w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym.

Zasadniczo, użycie wyrobów gazowych oznaczonych kodem CN 2711 21 00 (Surowca) do celów opałowych podlega opodatkowaniu w wysokości 1,28 zł/1GJ Surowca (art. 89 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku akcyzowym), zaś użycie go do celów innych niż opałowe lub napędowe oznacza opodatkowanie stawką 0 zł (art. 89 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym).

Zgodnie z definicją słownikową PWN, przez „opał” należy rozumieć „to, czym się ogrzewa pomieszczenie, czym pali się w piecu, w kuchni itp.” (http://sjp.pwn.pl/szukaj/opał.html). Z kolei, przez „grzewczy” należy rozumieć „związany z ogrzewaniem budynków” (http://sjp.pwn.pi/szukaj/grzewczy.html). W innym słowniku wskazano, że pojęcie „opał” oznacza to, „czym się pali (np. w piecu), materiał do ogrzewania”, natomiast pojęcie „opałowy” oznacza „dotyczący opału, handlu opałem, służący do opalania” (B. Dunaj, Język polski: współczesny słownik języka polskiego, Warszawa 2007, t. 2, s. 1115).

Na podstawie tych definicji uznać należy, iż „cel opałowy”, o którym mowa w ustawie o podatku akcyzowym zostanie spełniony, gdy zużywana substancja służyć będzie otrzymywaniu energii cieplnej służącej do ogrzewania, opalania etc. Istotny jest fakt, iż w przypadku otrzymywania tej energii mamy do czynienia z procesem technologicznym polegającym na spalaniu tej substancji w celu wytworzenia energii cieplnej służącej do celów grzewczych. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 5 kwietnia 2011 r. (sygn. IPPP3/443-11/11-4/JK) wiąże się to z użyciem do tego celu urządzeń grzewczych, przez które należy rozumieć urządzenia zasilane np. olejem opałowym, służące do wytwarzania energii cieplnej, jak i wszystkie połączone z nim urządzenia, poprzez które rozprowadzana jest energia cieplna, w szczególności przewody ciepłownicze, grzejniki etc. (Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2011 r. sygn. IPPP3/443-11/11-4/JK).

W wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 29 kwietnia 2004 r. C-240/01 w sprawie Komisja Europejska vs. Republika Federalna Niemiec, ECR [2004] s. I-4733, odniesiono się do rozumienia zwrotu „zużycie w celach opałowych”. W wyroku tym Trybunał akcentował, że „zużycie wyrobu energetycznego do celów grzewczych” dla potrzeb akcyzy oznacza jego wykorzystanie jako paliwo, źródło energii cieplnej. Zużycie Surowca do celów opałowych oznaczać powinno jego wykorzystanie do podgrzania urządzeń, maszyn etc., a nie sytuację, gdzie Surowiec stanowi składnik niezbędny dla zajścia reakcji chemicznej (element środowiska reakcji). Wyłącznie w przypadku, gdy Surowiec ulegałby spalaniu i wytworzona w ten sposób energia cieplna byłaby używana do ogrzewania, można by mówić o możliwości stosowania stawki akcyzy, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku akcyzowym.

Spółka zwraca uwagę, że w interpretacjach indywidualnych potwierdzano „wąskie” rozumienie procesu spalania dla potrzeb opodatkowania akcyzą. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 21 maja 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi (sygn. IPTPP3/443A-62/12-2/BJ) uznał, że „wykorzystywane przez Wnioskodawcę podczas produkcji mieszanki bentonitowo–kormiksowej oraz kormixu wyroby węglonośne nie stanowią wyrobów akcyzowych i nie podlegają ustawie o podatku akcyzowym, o ile nie służą celom opałowym, to jest nie są wykorzystywane jako paliwo opałowe do spalania. Tym samym w powyższym zakresie Wnioskodawca nie powinien rejestrować się do podatku akcyzowego i składać zgłoszenia rejestracyjnego AKC-R”.

W innej interpretacji indywidualnej (z dnia 24 maja 2012 r., sygn. IBPP4/443-93/12/PK) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, że „W sytuacji opisanej przez Spółkę, nabywa ona wyroby węglowe tj. antracyt (kod CN 2701), koks metalurgiczny (kod CN 2704) i lignit (kod CN 2704) celem zużycia w procesie produkcji przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym wyrobów, w którym to procesie, w ocenie tut. organu, wyroby te stosownie do przedstawionego opisu nie są zużywane do celów opałowych”.

Z uwagi na fakt, że Produkt nie będzie wyrobem energetycznym (oznaczony jest kodem CN 2814; CN 2808; CN 3102 30 90; CN 3102 10 10; CN 3102 80 00), proces jego powstania należy klasyfikować nie jako wytwarzanie/przetwarzanie wyrobów energetycznych, lecz zużycie wyrobów energetycznych w ramach produkcji wyrobu nieakcyzowego.

Pierwszą czynnością opodatkowaną będzie użycie Surowca przez Wnioskodawcę będącego pośredniczącym podmiotem gazowym. Należy przy tym rozważyć, jaką stawką akcyzy będzie opodatkowane przedmiotowe zużycie. W przypadku zużycia Surowca przez Spółkę kwota akcyzy w ogóle nie będzie deklarowana w deklaracji AKC, gdyż wyniesie ona 0 zł.

Jak już wspomniano, w ocenie Wnioskodawcy, zużycie Surowca należy opodatkować stawką akcyzy w wysokości 0 zł stosownie do art. 89 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym. Zgodnie z tym przepisem, stawka akcyzy na wyroby energetyczne inne niż określone w ust. 1 pkt 1-13 powołanego przepisu (do których zalicza się Surowiec), przeznaczone do celów innych niż opałowe, jako dodatki lub domieszki do paliw opałowych, do napędu silników spalinowych albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, wynosi 0 zł. Zdaniem Spółki, proces zużycia Surowca opisany w stanie faktycznym niniejszego wniosku nie polega na jego spalaniu, lecz poddaniu go szeregowi reakcji chemicznych niezwiązanych z celami opałowymi.

W ocenie Spółki, proces półspalania, jaki zachodzi przy produkcji amoniaku nie może być uznany za spalanie w ramach procesów grzewczych w rozumieniu akcyzy.

Jak już wskazano w stanie faktycznym, w celu potwierdzenia powyższej tezy Wnioskodawca uzyskał Opinię ekspercką dotycząca zużycia gazu ziemnego do produkcji amoniaku. Opinia została sporządzona przez niezależnego eksperta - naukowca i głównego specjalistę badawczo-technicznego jednego z instytutów zajmujących się m.in. badaniem procesów chemicznych zachodzących podczas produkcji/wytwarzania nawozów sztucznych. Zgodnie z Opinią, „cały strumień gazu ziemnego zużywanego przez wytwórnię amoniaku powinien być traktowany jako gaz zużywany do celów technologicznych”. W zasadniczych tezach Opinii wskazano, że „Współspalanie części strumienia gazu ziemnego w procesie parowej konwersji metanu do wodoru jest integralnym, elementem procesu technologicznego wytwarzania nawozów azotowych na bazie syntetycznego amoniaku (...)”.

Zużycie substancji na cele opałowe oznacza zatem zużycie go bezpośrednio w urządzeniu grzewczym, to znaczy takim, który przetwarza energię uzyskaną w wyniku spalania. Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. (Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie i restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, tekst mający znaczenie dla EOG z dnia 2003-10-27, Dz. Urz. UE. L 2003 Nr 283, str. 51, ze zm., dalej: „Dyrektywa Energetyczna”) jest jednym z aktów prawnych regulujących na szczeblu wspólnotowym sposób opodatkowania zharmonizowaną akcyzą produktów energetycznych oraz energii elektrycznej.

Zgodnie z treścią art. 2 Dyrektywy Energetycznej, dla celów niniejszej dyrektywy, pojęcie „produkty energetyczne” stosuje się do produktów wymienionych w podpunkcie b) tego przepisu, objętych kodami CN 2701, 2702 i 2704 do 2715, w tym Surowiec oznaczony kodem 2711 21. Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, kluczowe staje się ustalenie, co należy rozumieć pod sformułowaniem: „przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do celów opałowych”. Należy wyraźnie stwierdzić, iż w przepisach wspólnotowych brak jest również definicji ustawowej, która precyzowałaby sformułowanie „do celów opałowych”, które ma decydujące znaczenie dla ustalenia stawki podatku na podany we wniosku o interpretację gaz ziemny.

Zgodnie z art. 2 ust. 4 lit. b tiret 1 Dyrektywy Energetycznej, jej przepisy nie mają zastosowania do produktów energetycznych wykorzystywanych do celów innych niż paliwo silnikowe lub paliwo do ogrzewania. Brak zastosowania przepisów Dyrektywy Energetycznej nie oznacza, że państwo członkowskie nie może objąć akcyzą wyrobów energetycznych. Tak jest w przypadku np. olejów smarowych (Por. K. Lasiński-Sulecki (red.) - „Akcyza w prawie Unii Europejskiej. Komentarz”, wyd. Wolters Kluwer, Warszawa 2014 r., s. 537-545) lub właśnie wyrobów energetycznych objętych stawką 0 zł.

Fakt prawidłowości rozumowania Wnioskodawcy w przedmiocie klasyfikacji akcyzowej czynności związanych z zużyciem Surowca potwierdza również Interpretacja wydana dla kontrahenta Wnioskodawcy w odniesieniu do działalności Wnioskodawcy. Zgodnie z Interpretacją, „Zgodzić się zatem trzeba ze Spółką, że zużyciem Surowca (gazu ziemnego wysokometanowego grupy E) do celów opałowych nie będzie sytuacja, gdy surowiec ten stanowi składnik niezbędny do zajścia reakcji chemicznej (element środowiska reakcji). Proces zużycia surowca (...) nie polega na jego spalaniu, lecz poddaniu go szeregowi reakcji chemicznych niezwiązanych z celami opałowymi (...) Zatem proces półspalania, jaki zachodzi przy produkcji amoniaku nie będzie uznany za zużycie gazu ziemnego do celów opałowych, a co za tym idzie wewnątrzwspólnotowe nabycie Surowca, którego dotyczy usługa przerobu, będzie podlegać opodatkowaniu stawką podatku, o której mowa w art. 89 ust. 2 ustawy, tj. 0 zł”.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że w przypadku przyjęcia, że zużycie Surowca nie korzysta ze stawki 0 zł, o której mowa w art. 89 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym, gdyż jest on wykorzystywany do celów opałowych, zastosowanie znalazłoby zwolnienie z akcyzy, o którym mowa w art. 31b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku akcyzowym. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od akcyzy czynności podlegające opodatkowaniu (np. użycie Surowca przez pośredniczący podmiot gazowy), których przedmiotem są wyroby gazowe przeznaczone do celów opałowych przez zakład energochłonny wykorzystujący wyroby gazowe, w którym wprowadzony został w życie system prowadzący do osiągania celów dotyczących ochrony środowiska lub do podwyższenia efektywności energetycznej. Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca wprowadził u siebie systemy prowadzące do osiągania celów dotyczących ochrony środowiska lub do podwyższania efektywności energetycznej (m.in. EU ETS), a zakłady, w których będzie zużywany spełniają kryteria uznania ich za tzw. zakład energochłonny, o którym mowa w art. 31b ust. 10 ustawy o podatku akcyzowym.

Reasumując, użycie Surowca, którego dotyczy usługa przerobu na Produkt, należy opodatkować stawką akcyzy w wysokości 0 zł stosownie do art. 89 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. roku o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 752 ze zm.) zwaną dalej „ustawą”, wyroby akcyzowe oznaczają - wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W poz. 28 załącznika nr 1 wymieniono pod kodem CN 2711 – gaz ziemny (mokry) i pozostałe węglowodory gazowe.

Przez wyroby gazowe - w myśl art. 2 ust. 1 pkt 1b ustawy - rozumie się wyroby energetyczne o kodach CN 2705 00 00, 2711 11 00, 2711 21 00, 2711 29 00 i pozostałe paliwa opałowe, o których mowa w art. 89 ust. 1 pkt 15 lit. b, z wyłączeniem wyrobów energetycznych o kodzie CN 2901 10 00.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 23d ustawy pośredniczący podmiot gazowy to podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju lub posiadający koncesję na obrót gazem ziemnym na terytorium kraju:

dokonujący sprzedaży, dostawy wewnątrzwspólnotowej, nabycia wewnątrzwspólnotowego,importu lub eksportu wyrobów gazowych, lub
używający wyrobów gazowych do celów objętych zwolnieniem od akcyzy i do celów nieobjętych zwolnieniem od akcyzy, lub
używający wyrobów gazowych do celów objętych zwolnieniem od akcyzy i do celów objętych zerową stawką akcyzy, lub
będący spółką prowadzącą giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych, nabywającą wyroby gazowe z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych, lub
będący towarowym domem maklerskim lub domem maklerskim w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych, nabywającym wyroby gazowe z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych lub nabywającym wyroby gazowe na rachunek dającego zlecenie na rynku regulowanym w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, lub
będący giełdową izbą rozrachunkową, Krajowym Depozytem Papierów Wartościowych S.A. lub spółką, której Krajowy Depozyt przekazał wykonywanie czynności z zakresu zadań, o których mowa w art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, nabywającymi wyroby gazowe z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych, lub
będący spółką prowadzącą jednocześnie izbę rozliczeniową i izbę rozrachunkową w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, nabywającą wyroby gazowe z tytułu pełnienia funkcji, o której mowa w art. 68a ust. 14 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, lub w celu rozliczenia i rozrachunku transakcji zawieranych na rynku regulowanym

-który pisemnie powiadomił właściwego naczelnika urzędu celnego o tej działalności;

Zgodnie z art. 9c ust. 1 ustawy w przypadku wyrobów gazowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów gazowych przez finalnego nabywcę gazowego;
sprzedaż wyrobów gazowych finalnemu nabywcy gazowemu;
import wyrobów gazowych przez finalnego nabywcę gazowego;
użycie wyrobów gazowych przez pośredniczący podmiot gazowy;
użycie wyrobów gazowych przez finalnego nabywcę gazowego:
1. uzyskanych w sposób inny niż w drodze nabycia,
2. jeżeli nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tych wyrobów finalnemu nabywcy gazowemu, a w wyniku kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego albo postępowania podatkowego nie ustalono, że akcyza została zapłacona w należnej wysokości,
3. nabytych w ramach zwolnienia, o którym mowa w art. 31b ust. 1-4, do innych celów niż zwolnione na podstawie tych przepisów, przy czym za takie użycie uważa się również naruszenie warunku, o którym mowa w art. 31b ust. 5-7 lub 9, a także sprzedaż, eksport lub dostawę wewnątrzwspólnotową wyrobów gazowych przez finalnego nabywcę gazowego zamiast użycia ich do celów, o których mowa w art. 31b ust. 1-4.

Obrót wyrobami gazowymi w ww. okolicznościach podlega zatem z zasady opodatkowaniu akcyzą.

Stosownie do art. 11b ust. 1 w przypadku wyrobów gazowych obowiązek podatkowy powstaje z dniem:

nabycia wewnątrzwspólnotowego wyrobów gazowych przez finalnego nabywcę gazowego;
wydania wyrobów gazowych finalnemu nabywcy gazowemu, w przypadku ich sprzedaży na terytorium kraju;
powstania długu celnego, w przypadku importu wyrobów gazowych przez finalnego nabywcę gazowego;
użycia wyrobów gazowych przez podmioty w przypadkach, o których mowa w art. 9c ust. 1 pkt 4 lub 5.

Na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 12 podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą, w tym podmiot będący pośredniczącym podmiotem gazowym używającym wyrobów gazowych.

Do wyrobów energetycznych, w rozumieniu art. 86 ust. 1 pkt 2 ustawy zalicza się wyroby objęte pozycjami CN 2701, 2702 oraz od 2704 do 2715.

Zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy, paliwami opałowymi w rozumieniu ustawy są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do celów opałowych, z wyłączeniem wyrobów, o których mowa w ust. 2 (wyrobów energetycznych przeznaczonych do użycia, oferowanych na sprzedaż lub używanych do napędu silników spalinowych).

Stosownie do art. 89 ust. 1 pkt 13 ustawy, stawki akcyzy na wyroby energetyczne wynoszą dla gazu ziemnego (mokrego) i pozostałych węglowodorów gazowych objętych pozycją CN 2711, przeznaczonych do celów opałowych - 1,28 zł/1 gigadżul (GJ).

Stawka akcyzy na wyroby energetyczne inne niż określone w art. 89 ust. 1 pkt 1-13, przeznaczone do celów innych niż opałowe, jako dodatki lub domieszki do paliw opałowych, do napędu silników spalinowych albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, wynosi 0 zł (art. 89 ust. 2).

Ze złożonego wniosku wynika, że Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku akcyzowego. Spółka posiada status pośredniczącego podmiotu gazowego, a przedmiotem jej działalności jest produkcja chemikaliów, w tym nawozów sztucznych. W swojej działalności Spółka nabywa i zużywa wyroby gazowe w postaci gazu ziemnego wysokometanowego grupy E oznaczonego kodem wg nomenklatury scalonej CN 2711 21 00. Surowiec Spółka nabywa od podmiotów zewnętrznych, zarówno krajowych, jak i zagranicznych. Niewielka ilość Surowca jest sprzedawana na potrzeby firm zlokalizowanych na terenie Spółki. Surowiec jest zużywany przez Spółkę głównie w procesach produkcyjnych wyrobów chemicznych, w tym nawozów (będących produktem przetworzenia amoniaku, który uzyskiwany jest z kolei z przetworzenia gazu ziemnego).

Dodatkowo, Wnioskodawca dysponuje opinią ekspercką z zakresu chemii, dotyczącą zużycia gazu ziemnego do produkcji amoniaku u Wnioskodawcy. Zgodnie z Opinią, „cały strumień gazu ziemnego zużywanego przez wytwórnię amoniaku powinien być traktowany jako gaz zużywany do celów technologicznych”. W zasadniczych tezach Opinii wskazano, że „Współspalanie części strumienia gazu ziemnego w procesie parowej konwersji metanu do wodoru jest integralnym elementem procesu technologicznego wytwarzania nawozów azotowych na bazie syntetycznego amoniaku (...)”.

Wytwarzanie gazu syntezowego w Spółce opiera się na dwóch procesach technologicznych, różniących się przede wszystkim sposobem konwersji gazu ziemnego:

Półspalanie powietrzno-tlenowe (reforming autotermiczny),
Parowy reforming rurowy gazu ziemnego.

Wskazane wyżej dwa różne rozwiązania techniczne procesu konwersji metanu z parą wodną (półspalanie oraz reforming rurowy), wykorzystywane do produkcji Produktu, niczym nie różnią się pod względem mechanizmu reakcji chemicznych, prowadzących jednakowo w obu przypadkach do przemiany metanu do wodoru. W obu przypadkach porównywalna część Surowca ulega konwersji z parą wodną z wytworzeniem wodoru a pozostała część reaguje z tlenem dostarczając niezbędną ilość ciepła, potrzebnego dla skutecznego przeprowadzenia reakcji konwersji. Cechą odróżniającą oba opisane wyżej sposoby przeprowadzenia konwersji metanu (półspalanie lub reforming rurowy) jest sposób dostarczenia ciepła do środowiska reakcji.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości czy zużycie Surowca w celu wytworzenia Produktu należy opodatkować stawką akcyzy w wysokości 0 zł stosownie do art. 89 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym.

Kluczowe dla sprawy jest zatem rozstrzygnięcie czy gaz ziemny wysokometanowy grupy E o kodzie CN 2711 21 00 zużywany w opisanych procesach produkcyjnych wyrobów chemicznych, w tym nawozów, jest wyrobem przeznaczonym (zużywanym) do celów opałowych.

W ustawie o podatku akcyzowym, jak i w przepisach wspólnotowych brak jest definicji ustawowej, która precyzowałaby sformułowanie „do celów opałowych”.

Zgodnie zaś z „Nowym słownikiem języka polskiego PWN” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002): opał to „materiał służący do opalania, to czym się pali”, a opałowy to „nadający się na opał, służący do opalania”. W potocznym znaczeniu cel opałowy oznacza wytworzenie ciepła w określony sposób, tj. przez spalanie różnego rodzaju materiałów (stałych, ciekłych lub gazowych). Tylko zatem tak użyty materiał jest wykorzystywany na cele opałowe.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe definicje uznać należy, że „cel opałowy” spełniony zostanie w każdym przypadku, gdy zużywany gaz służyć będzie otrzymywaniu energii cieplnej. Wykładnia literalna omawianych przepisów każe przyjąć, że mamy tu do czynienia z procesem polegającym na spalaniu paliwa opałowego w celu wytworzenia energii cieplnej.

W tej kwestii wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie C-240/01 Komisja Europejska vs. Republika Federalna Niemiec.

W uzasadnieniu wyroku TSUE wskazał, że pomimo braku w przepisach unijnych definicji celu opałowego, państwa członkowskie nie mają prawa do formułowania własnych definicji tego pojęcia, gdyż mogłoby to doprowadzić do rozbieżności w definiowaniu tego pojęcia przez poszczególne państwa członkowskie. Taka sytuacja z kolei mogłaby prowadzić do naruszenia zasady równości oraz uczciwej konkurencji w ramach Unii Europejskiej. Ponadto, TSUE w rozpatrywanym stanie faktycznym, dotyczącym wykorzystania olejów w celach opałowych stwierdził, że zużycie w celach opałowych odnosi się do sytuacji, w których energia cieplna uzyskiwana w następstwie spalania wyrobu jest używana w celach grzewczych niezależnie od ostatecznego celu procesu ogrzewania. TSUE wskazał, że „cel nakładania na oleje mineralne podatku akcyzowego jako podatku konsumpcyjnego przemawia za interpretowaniem wyrażenia „użycie jako paliwo opałowe”, jako wyrażenia odnoszącego się do wszystkich przypadków, w których oleje mineralne ulegają spalaniu i wytworzona w ten sposób energia cieplna jest używana do ogrzewania, niezależnie od ostatecznego celu procesu ogrzewania, w tym przekształcenia lub rozpadu substancji absorbującej energię cieplną w trakcie procesu chemicznego lub przemysłowego”. Zgodnie z wyrokiem TSUE, zużycie wyrobów akcyzowych w celach opałowych występuje zawsze wtedy, gdy spalanie wyrobów akcyzowych prowadzi do powstania energii cieplnej bez względu na sposób jej wykorzystania.

Z taką sytuacją (zużyciem do celów opałowych) nie mamy do czynienia w przypadku opisanym we wniosku.

Jak zauważa Spółka, powołując się na opinię ekspercką z zakresu chemii, „Współspalanie części strumienia gazu ziemnego w procesie parowej konwersji metanu do wodoru jest integralnym elementem procesu technologicznego wytwarzania nawozów azotowych na bazie syntetycznego amoniaku. (...)”.

Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z tą opinią:

„(...)

4. Równoległe prowadzenie endotermicznej reakcji jednej części metanu z parą wodną i egzotermicznej reakcji drugiej części metanu z tlenem (współspalanie) jest praktycznym rozwiązaniem problemu dostarczenia niezbędnej ilości ciepła do środowiska reakcji koniecznego dla skutecznej konwersji gazu ziemnego do wodoru i stanowi istotę technologii wytwarzania wodoru przez parową konwersję gazu ziemnego.

(...)

6. Inaczej jest w przypadku „współspalania” części gazu ziemnego doprowadzanego do reaktorów konwersji metanu, co ma miejsce w procesie wytwarzania gazu syntezowego (...). Ciepło generowane w wyniku spalenia części gazu ziemnego w konwertorach dających początek linii wytwarzania gazu do syntezy amoniaku jest zużywane w całości w procesie konwersji pozostałej części gazu i nie wychodzi poza granice wytwórni, a jedynym produktem (pomijając niewielką różnicę bilansową strumieni pary wodnej pobieranej i odprowadzanej do ogólnozakładowej sieci parowej) jest syntetyczny amoniak, przetwarzany dalej na nawozy azotowe. Stąd też, (...) przez „zużycie do opału” należy rozumieć tylko takie wykorzystanie gazu ziemnego, którego efektem jest energia cieplna odprowadzana poza granicę rozpatrywanego układu technologicznego.

7. Współspalanie części strumienia gazu ziemnego w procesie parowej konwersji metanu do wodoru jest integralnym elementem procesu technologicznego wytwarzania nawozów azotowych na bazie syntetycznego amoniaku. Ciepło wytwarzane w wyniku spalenia części gazu ziemnego w strumieniu gazów procesowych lub w komorze pieca rurowego jest zużywane w całości na potrzeby przeprowadzenia konwersji pozostałej części gazu z wytworzeniem wodoru. Nie ma więc dostatecznej podstawy do formalnego dzielenia strumienia gazu ziemnego zasilającego wytwórnię amoniaku na gaz do procesu i gaz do opału. Zatem cały strumień gazu ziemnego zużywanego przez instalację do produkcji amoniaku powinien być traktowany jako gaz zużywany do celów technologicznych”.

Zgodzić się zatem trzeba ze Spółką, że zużyciem surowca (gazu ziemnego wysokometanowego grupy E) do celów opałowych nie będzie sytuacja, gdy surowiec ten stanowi składnik niezbędny dla zajścia reakcji chemicznej (element środowiska reakcji). Proces zużycia surowca nie polega na jego spalaniu, lecz poddaniu go szeregowi reakcji chemicznych niezwiązanych z celami opałowymi. Jak wynika z opisu stanu faktycznego, proces konwersji metanu z parą wodną i wykorzystywanie go do produkcji produktu (wyrobów chemicznych – nawozów) w procesie reakcji chemicznych prowadzi do przemiany metanu do wodoru. W opisanym przypadku porównywalna część surowca ulega konwersji z parą wodną z wytworzeniem wodoru, a pozostała część reaguje z tlenem dostarczając niezbędną ilość ciepła, potrzebnego dla skutecznego przeprowadzenia reakcji konwersji.

Reasumując, proces półspalania, jaki zachodzi przy produkcji amoniaku nie będzie uznany za zużycie gazu ziemnego do celów opałowych, zatem będzie podlegać opodatkowaniu stawką podatku, o której mowa w art. 89 ust. 2 ustawy, tj. 0 zł.

Tym samym stanowisko wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

W związku z uznaniem za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania zużycia wyrobu gazowego zerową stawką podatku akcyzowego, ocena stanowiska Wnioskodawcy, w kwestii zastosowania w sprawie zwolnienia z akcyzy dla wyrobu gazowego jest bezprzedmiotowa. Ocena tego stanowiska była bowiem uwarunkowana przypadkiem kiedy zużycie przez Wnioskodawcę wyrobu gazowego nie korzystałoby ze stawki 0 zł.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, zmiany stanu prawnego, jak również w przypadku ustalenia w toku prowadzonego postępowania podatkowego odmiennego stanu sprawy niż przedstawiony we wniosku, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie ul. M.C. Skłodowskiej 40 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin