Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-342/14/JP
z 17 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 kwietnia 2014 r. (data wpływu do Biura – 18 kwietnia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sumy pieniężnej przyznanej tytułem skargi na przewlekłość postępowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sumy pieniężnej przyznanej tytułem skargi na przewlekłość postępowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wskazał, że postanowieniem z dnia 22 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy w .... Wydział II Cywilny – Odwoławczy stwierdził przewlekłość postępowania w sprawie cywilnej z powództwa Wnioskodawcy i jego małżonki, prowadzonego przed Sądem Rejonowym w .... i zasądził na ich rzecz kwotę 8.000 zł z tytułu stwierdzonego naruszenia. Orzeczenia zapadło na podstawie art. 12 ust. 2 i 4 w związku z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U. Nr 179, poz. 1843, z późn. zm.). Postanowienie doręczono Wnioskodawcy 19 lutego 2013 r. Zasądzona kwota została następnie wypłacona.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczenie wypłacone Wnioskodawcy na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 22 stycznia 2013 r. objęte jest zwolnieniem podatkowym, jako odszkodowanie bądź zadośćuczynienie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, albo dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zdaniem Wnioskodawcy powołany powyżej art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi podstawę zwolnienia od podatku dochodowego świadczenia otrzymanego przez Wnioskodawcę z tytułu zwłoki postępowania sądowego, ponieważ istotą zwolnienia podatkowego odszkodowań (w tym zadośćuczynienia) jest fakt, że świadczenie takie nie wzbogaca beneficjenta w żaden sposób, lecz jedynie rekompensuje poniesioną stratę – w tym także w sferze niematerialnej. W konsekwencji uznania, że kwota otrzymana przez Wnioskodawcę stanowi zadośćuczynienie, jej wysokość została określona w orzeczeniu sądu i nie dotyczy prowadzonej działalności gospodarczej ani korzyści (lucrum cessans) oznacza, że spełnione są warunki zwolnienia.

Oceny takiej nie zmienia okoliczność, że należność zasądzona jest postanowieniem, a nie wyrokiem sądowym, ponieważ przy interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy trzeba stosując wykładnię systemową uwzględnić argumentację zawartą w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 listopada 2006 r. w sprawie SK 51/06. Trybunał podkreślił w nim, że oczywiste jest uzasadnienie ograniczenia zwolnienia podatkowego odszkodowań tylko do tych uzyskanych w drodze sądowej. W powołanym wyroku Trybunał Konstytucyjny wypowiadał się w kwestii rozszerzenia katalogu sposobów zakończenia sporu sądowego w kontekście możliwości skorzystania z przedmiotowej ulgi podkreślając, że postepowanie sądowe zakończone wyrokiem lub ugodą gwarantują ochronę braku nadużyć przy korzystaniu z ulgi przyznanej zgodnie z ww. artykułem. Zgodne z takim stanowiskiem pozostaje wnioskowanie, że taki sam status na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jak wyrok sądowy ma postanowienie sądu.

Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w szeregu orzeczeniach sądów administracyjnych, wydanych na gruncie identycznych stanów faktycznych, w których przyznano świadczenie w związku z przewlekłością postępowania sądowego (przykładowo: wyrok WSA w Gliwicach z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn.. akt I SA/Gl; wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 17 lutego 2010 r., sygn.. akt I SA/Bd 680/09).

Dodać należy, że również część Izb Skarbowych prezentuje stanowisko zgodne z przedstawionym w niniejszym wniosku (interpretacja indywidualna Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 17 października 2013 r., znak: IPTPB2/415-653 /12-4/13-S/KO; interpretacja indywidualna Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 września 2013 r., znak: IPPB4/415-547/11/13-10/S/SP).

W tym przedmiocie swoje stanowisko wyraził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 grudnia 2011 r., sygn.. akt II FSK 1218/10 uznając, że kwota, o której mowa w art. 12 ust. 4 ustawy o skardze za naruszenie prawa do rozpoznania strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, ma charakter de facto zbliżony do zadośćuczynienia, którego wysokość została określona w orzeczeniu sądu i stanowi sankcję dla państwa za wadliwe zorganizowanie wymiaru sprawiedliwości oraz rekompensatę dla strony za krzywdę moralną spowodowaną przewlekłością postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił także uwagę, że operowanie jedynie wykładnią językową przy analizie zwolnienia przewidzianego w art. 21 ustawy podatkowej – nie wytrzymuje krytyki wobec wniosków wypływających z wykładni systemowej, albowiem co prawda w prawie cywilnym obok ustawowego pojęcia „odszkodowania” lub „zadośćuczynienia” nie pojawia się określenie „suma pieniężna”. Występuje ono jedynie dla oznaczenia świadczenia wypłacanego w pieniądzu (art. 358 Kc, art. 3581 Kc, art. 8241 Kc). Jednakże trzeba zwrócić uwagę na treść art. 445 § 1 Kc, w którym jest mowa właśnie o „przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”. Wskazano też, że pojęcie „suma pieniężna” jest charakterystyczne dla ustawy o skardze za naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postepowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Jednakże byłoby niezrozumiałe i niecelowe, aby tworzyć z niego odrębną kategorię różną od znanego prawu cywilnemu odszkodowania i zadośćuczynienia, skoro charakter wypłaconego świadczenia na mocy przedmiotowej ustawy zbliżony jest właśnie do zadośćuczynienia.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał również, że niemal każda ustawa podatkowa przewiduje zwolnienia od podatku, tzn. sytuacje, w których nie dochodzi do opodatkowania mimo że spełnione są generalne przesłanki uzasadniające opodatkowanie. Określona kategoria stanów faktycznych lub prawnych (w przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych jest to osiąganie dochodów) generalnie mieści się w ogólnych ramach przedmiotowo-podmiotowych danego podatku, ale przepis prawa wyłącza ją w sposób wyraźny od opodatkowania.

Zwolnienia te najczęściej wprowadzane są ze względów celowościowych – wówczas gdy ustawodawca uważa opodatkowanie danej sytuacji za niecelowe lub gdy przez udzielenie zwolnienia podatkowego chce stymulować pewnego rodzaju działalność, albo też ze względów sprawiedliwościowych – jeżeli opodatkowanie danej sytuacji byłoby niesprawiedliwe w sensie społecznym (A. Bartosiewicz i Kubacki, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, Komentarz 2010, wyd. III). W posumowaniu orzeczenia Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że opodatkowanie przyznanej prze sąd sumy pieniężnej za krzywdę moralną spowodowaną przewlekłością postępowania byłoby sprzeczne z ideą humanitaryzmu i wysoce niesprawiedliwe.

Dodać należy, że identyczność stanów faktycznych w tych sprawach wyraża się tym, że z punktu widzenia ustawy podatkowej z istoty postępowania, w którym stwierdza się przewlekłość postępowania i ukształtowanego na tym gruncie orzecznictwa, wynika jednolity charakter zasądzonej kwoty. Przyznanie jej następuje bowiem każdorazowo na podstawie przepisu art. 12 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postepowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki.

Podzielić należy także stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażone w wyroku z dnia 14 maja 2012 r., sygn.. akt III SA/Wa 2145/11, w którym podkreślono, że skoro Państwo przyjęło na siebie obowiązek zrekompensowania swoim obywatelom niedogodności wynikających z przewlekłych postępowań sądowych, to niezrozumiałe byłoby roszczenie tego samego Państwa o opodatkowanie tak uzyskanego przysporzenia majątkowego. Akceptując taki punkt widzenia należałoby uznać, że Państwo oczekuje korzyści wynikających z własnego, bezprawnego zaniechania realizacji prawa obywatela do rozpoznania sprawy sądowej w rozsądnym terminie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest tylko i wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania u Wnioskodawcy sumy pieniężnej przyznanej tytułem skargi na przewlekłość postępowania. Niniejsza interpretacja nie obejmuje swoim zakresem skutków podatkowych stanu faktycznego sprawy odnoszącego się do żony Wnioskodawcy.

Zgodnie z przepisami art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawierają specyfikację źródeł przychodów, na podstawie których następuje przypisanie konkretnego przychodu do źródła przychodu.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy źródłami przychodów są tzw. inne źródła.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” oznacza, że przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów.

Wobec tego należy stwierdzić, że przysporzenia majątkowe, nie zaliczane do pozostałych źródeł przychodów, określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy, stanowią przychody objęte tym przepisem.

W świetle powyższego przychód powstaje zatem w każdym przypadku, w którym podatnik uzyskuje realną korzyść.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego stwierdzającego przewlekłość postępowania w sprawie cywilnej z powództwa Wnioskodawcy i jego małżonki, zasądził na ich rzecz kwotę 8.000 zł z tytułu stwierdzonego naruszenia. Orzeczenia zapadło na podstawie art. 12 ust. 2 i 4 w związku z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Postanowienie doręczono Wnioskodawcy 19 lutego 2013 r. Zasądzona kwota została wypłacona Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, zasądzona kwota podlega zwolnieniu z opodatkowania, którą to tezę Wnioskodawca oparł na wyszczególnionych wyrokach sadów administracyjnych.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

W myśl postanowień ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U. Nr 179, poz. 1843, z późn. zm.) strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie w tej sprawie trwa dłużej, niż to konieczne dla wyjaśnienia tych okoliczności faktycznych i prawnych, które są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania) (art. 2 ust. 1 ustawy). Zgodnie z art. 12 ust. 4 ww. ustawy uwzględniając skargę, sąd na żądanie skarżącego przyznaje od Skarbu Państwa, a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika – od komornika, sumę pieniężną w wysokości od 2.000 złotych do 20.000 złotych. Stosownie do art. 15 ust. 1 cyt. ustawy strona, której skargę uwzględniono, może w odrębnym postępowaniu dochodzić naprawienia szkody wynikłej ze stwierdzonej przewlekłości od Skarbu Państwa albo solidarnie od Skarbu Państwa i komornika. Postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie, co do stwierdzenia przewlekłości postępowania (art. 15 ust. 2 ustawy).

Na podstawie cytowanej powyżej ustawy o skardze na przewlekłość postępowania należy stwierdzić, że postępowanie ze skargi na przewlekłość postępowania nie jest samodzielnym postępowaniem zmierzającym do stwierdzenia przewlekłości i zasądzenia z tego tytułu odpowiedniego odszkodowania lub zadośćuczynienia. Jest postępowaniem incydentalnym w ramach postępowania co do istoty sprawy. Jego celem jest przeciwdziałanie przewlekłości postępowania w trakcie jego trwania i ewentualnie przyznanie odpowiedniej „sumy pieniężnej” jako rekompensaty z tytułu przewlekłości danego postępowania.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną oraz zacytowane powyżej przepisy prawa podatkowego, należy dostrzec, że w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy znajduje się sformułowanie, że zwolnione z opodatkowania są odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to przede wszystkim, że otrzymane świadczenie musi jednoznacznie zostać określone przez ustawodawcę w danej ustawie jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie i jego zasady ustalania lub wysokość wynikają wprost z przepisów ustaw (lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw).

W odniesieniu do dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy w świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego rozpatrywanej sprawy należy zauważyć, że powołany przepis zwalnia od podatku inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia (niż wymienione w poprzednio cytowanym przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy), również wynikające z wyroku sądowego lub ugody sądowej oraz w wysokości określonej w tym wyroku lub w tej ugodzie sądowej, jednak także w tym przepisie chodzi o należności, które kwalifikuje się jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie.

Zatem, aby móc mówić o możliwości zastosowania do uzyskanego świadczenia wymienionych powyżej zwolnień od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie wyroku sądowego lub ugody sądowej, należy przyjąć, że świadczeniem takim może być tylko odszkodowanie lub zadośćuczynienie.

W związku z tym stwierdzeniem należy wskazać, że cytowana ustawa o skardze na przewlekłość postępowania normuje otrzymanie odpowiedniej „sumy pieniężnej”. Nie wynika więc wprost z tej ustawy, jak tego wymagają przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, że skarżący przewlekłość postępowania otrzymuje odszkodowanie lub zadośćuczynienie. Zatem zakładając racjonalność ustawodawcy należy zaznaczyć, że gdyby ustawodawca chciał uznać, że takie świadczenie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, to w ten sposób by je nazwał. Jednak jak zostało wskazane powyżej, postępowanie o skardze na przewlekłość postępowania ma charakter incydentalny i odpowiednia „suma pieniężna” przyznana w tym postępowaniu nie odnosi się do faktycznie poniesionej szkody, tylko ma charakter wstępnej rekompensaty, w szczególności ze względu na podstawowy cel tego postępowania, jakim jest doprowadzenie do skutecznej realizacji prawa do sądu.

Dodatkowo w odniesieniu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy wskazać, że kwalifikacja świadczenia przyznanego na podstawie wyroku sądu w wyniku skargi na przewlekłość postępowania – musi również przyjąć terminologię ustaloną w ustawie o skardze na przewlekłość postępowania, ponieważ sąd w takiej sprawie przyznaje odpowiednią sumę pieniężną, która ma wstępnie zrekompensować negatywne skutki słusznie zaskarżonego przewlekłego postępowania, a nie dokonuje oceny rzeczywiście poniesionych strat przez skarżącego z tytułu przewlekłego postępowania. Skarga bowiem na przewlekłość postępowania stanowi doraźną interwencję przeciwdziałającą przewlekłości skarżonego postępowania.

Potwierdzeniem słuszności stanowiska Organu interpretacyjnego w tym zakresie jest również cytowany powyżej art. 15 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania, z treści którego wynika, że z żądaniem o odszkodowanie lub zadośćuczynienie można wystąpić w postępowaniu odrębnym w przypadku, gdy skarga na przewlekłość została już uwzględniona. Ustawodawca dodaje też, że postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie.

Zatem, skoro dochodzenie rzeczywistej szkody i krzywdy w postaci zgłoszenia żądania o odszkodowanie lub zadośćuczynienie następuje w odrębnym postępowaniu o naprawienie wyrządzonej szkody, to brak jest podstaw by uznać, że takie postępowanie odbyło się w ramach postępowania o skardze na przewlekłość postępowania. A więc także wynik postępowania ze skargi na przewlekłość postępowania nie może być uznany jako wyrok przyznający odszkodowanie lub zadośćuczynienie.

Należy więc stwierdzić, że świadczenie przyznane w związku uznaniem przez sąd skargi na przewlekłość postępowania nie jest objęte zwolnieniem określonym w ww. przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie spełnia wszystkich warunków niezbędnych do skorzystania z omawianego zwolnienia. Przedmiotowa kwota stanowi zatem dla Wnioskodawcy przychód z innych źródeł podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że otrzymane świadczenie Wnioskodawca winien doliczyć do pozostałych dochodów (przychodów) w danym roku podatkowym i opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych, o czym była mowa na wstępie.

Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na względzie także art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, co wynika z art. 217 Konstytucji. Tym samym, każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania (w tym także ulga podatkowa) nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

W świetle powyższych stwierdzeń należy przyjąć stanowisko, że otrzymana przez Wnioskodawcę kwota w wyniku uznania zasadności jego skargi na przewlekłość postępowania w sprawie cywilnej, jest tzw. odpowiednią „sumą pieniężną”, którą Wnioskodawca otrzymał na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego. Kwota ta nie jest jednak ani odszkodowaniem, ani zadośćuczynieniem, o którym mowa w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiących o zwolnieniu odszkodowania lub zadośćuczynienia od opodatkowania tym podatkiem. Zatem otrzymana kwota podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych przy zastosowaniu art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się natomiast do wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków Trybunału Konstytucyjnego, Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, należy stwierdzić, że orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Niemniej jednak Organ uwzględnił argumenty Wnioskodawcy wyrażone przez tezy przytoczonych przez niego wyroków sądowych, czemu dał wyraz przedstawiając tok swojego rozumowania przyjęty w niniejszej interpretacji.

Odnosząc się natomiast do wskazanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące przy wydaniu przedmiotowej interpretacji. Jednocześnie należy zauważyć, że interpretacje te zostały wydane na skutek orzeczeń sądowych i wynikają z obowiązku związania Organu zapadłym w sprawie wyrokiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ..., ul. ...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.