Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-850/13-2/KC
z 5 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11.09.2013 r. (data wpływu 16.09.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w przypadku potwierdzenia ważności numeru identyfikacyjnego kontrahenta oraz obowiązku rozliczenia podatku z tytułu WDT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.09.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w przypadku potwierdzenia ważności numeru identyfikacyjnego kontrahenta oraz obowiązku rozliczenia podatku z tytułu WDT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

X.Y Poland Sp. z o.o. (dalej: Spółka) jest częścią międzynarodowej grupy Z. zajmującej się produkcją i sprzedażą odzieży. Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT dla celów transakcji krajowych oraz dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach swojej działalności Spółka dokonuje m.in. wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT) do Hiszpanii dla jednej ze spółek z grupy, będącej zarejestrowanym podatnikiem VAT w Hiszpanii dalej: X.YGTC lub Kontrahent hiszpański). Spółka, weryfikując numery VAT-UE kontrahentów na potrzeby raportowania transakcji WDT, uzyskała informację za pośrednictwem bazy VIES, iż numer VAT UE podany przez Kontrahenta hiszpańskiego nie jest aktywny. W związku z powyższym, pomimo spełnienia warunku posiadania wymaganych dokumentów potwierdzających fakt dokonania WDT (włącznie z dokumentami transportowymi), Spółka z ostrożności wykazała dostawy do Hiszpanii na zasadach obowiązujących dla transakcji krajowych. Spółka naliczyła na transakcjach z X.YGTC 23% podatku VAT metodą „w stu”, tj. potraktowała kwotę wykazaną na fakturach jako kwotę brutto. Podatek VAT należny został przez Spółkę wykazany w deklaracjach VAT za odpowiednie miesiące.

W związku z tym, że fakt nieważnego numeru Kontrahenta hiszpańskiego został wykryty w czerwcu 2012, Spółka dokonała również korekt deklaracji za miesiące od października 2011 do maja 2012, w których ww. transakcje zostały wykazane ze stawką 0% VAT. W korektach X.Y skorygowała wartość tychże WDT i wykazała je na zasadach obowiązujących dla transakcji krajowych (stosując metodę „w stu”).

Następnie, w styczniu 2013 r. Spółka uzyskała od Kontrahenta hiszpańskiego informację, iż został on przez hiszpańskie władze podatkowe zarejestrowany retrospektywnie dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. W celu potwierdzenia ww. faktu Spółka zwróciła się do Biura Wymiaru Informacji Podatkowych w Koninie, skąd uzyskała w formie pisemnej potwierdzenie, że X.YGTC jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT UE na terenie Hiszpanii od dnia 1 grudnia 2011 r.

Dla celów polskiego podatku VAT, wspomniane transakcje z kontrahentem hiszpańskim stanowią WDT. Spółka pragnie podkreślić, że w odniesieniu do tych dostaw jest w posiadaniu dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: ustawa o VAT), które jednoznacznie potwierdzają, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dokumenty te obejmują kopię faktur dokumentującej dostawę towarów wraz ze specyfikacją towarów oraz list przewozowy wystawiony przez przewoźnika i potwierdzający dostarczenie towarów do odbiorcy na terenie Hiszpanii.

Spółka wystawiając faktury dokumentujące WDT była przekonana, że X.Y GTC jest podatnikiem zarejestrowanym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w związku z czym uwzględniony jest na nich prawidłowy numer VAT UE Kontrahenta hiszpańskiego. Fakt, że numer VAT UE był nieaktywny został wykryty dopiero w późniejszym okresie.

Z uwagi na uzyskanie przez Spółkę potwierdzenia z Biura Wymiany Informacji Podatkowych w Koninie, że X.Y GTC jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT UE na terenie Hiszpanii od dnia 1 grudnia 2011 r., Spółka zamierza skorygować deklaracje od grudnia 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Spółka wnosi o potwierdzenie, że w stosunku do dostaw towarów z Polski do Hiszpanii dokonywanych przez nią od grudnia 2011 r. ma prawo do zastosowania 0% stawki VAT?
   
2. Jeżeli odpowiedź na pierwsze pytanie jest twierdząca, to czy Spółka ma prawo dokonać korekt deklaracji podatkowych za okres od grudnia 2011 r. i wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku VAT?
   
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy;

Biorąc pod uwagę, że X.Y posiada:

• status podatnika VAT zarejestrowanego dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce,
  
• faktury VAT dokumentujące dostawę towarów z Polski do Hiszpanii, na których wskazany jest zarówno polski numer VAT UE poprzedzony dwuliterowym prefiksem jak i numer VAT UE Kontrahenta hiszpańskiego
  
• dowody dostarczenia towarów do Hiszpanii, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 3 ustawy o VAT,
  
  
  

oraz Kontrahent hiszpański posiada ważny i właściwy numer identyfikacyjny dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w Hiszpanii dokonał rozliczenia podatku VAT od nabyć od grudnia 2011 r. - Spółka stoi na stanowisku, że jest ona uprawniona do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do transakcji WDT do Hiszpanii, które zostały uprzednio wykazane w deklaracji VAT-7 ze stawkę 23%.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, pod pojęciem WDT rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium kraju państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Natomiast na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki 0% VAT, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer na fakturze stwierdzającej dostawę towarów (dalej: Warunek 1);
   
2. podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione 2 terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (dalej: Warunek 2).
   
   
   

Z kolei zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa powyżej są:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
   
2. kopia faktury,
   
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
   
   
   

jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W przedmiotowej sytuacji nie podlega wątpliwości, że towary należące do Spółki zostały wywiezione z Polski, a następnie dostarczone do Kontrahenta hiszpańskiego posiadającego właściwy i ważny numer VAT dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. A zatem w świetle przywołanego wyżej art. 13 ust. 1 ustawy o VAT dostawa taka spełnia definicję WDT.

Ponadto, bezsprzecznym pozostaje fakt iż Kontrahent hiszpański uzyskał w Hiszpanii numer identyfikacyjny VAT z prefiksem. Jak zaznaczono wyżej numer VAT dla transakcji wewnątrzwspólnotowych został nadany X.YGTC przez hiszpańskie władze podatkowe retrospektywnie. Spółka uzyskała potwierdzenie tego faktu z Biura Wymiany Informacji Podatkowych w Koninie i załącza to potwierdzenie do niniejszego wniosku.

W rezultacie, z punktu widzenia przepisów obowiązujących w Hiszpanii, X.Y GTC nieprzerwanie od grudnia 2011 (czyli w momencie dokonywania poszczególnych dostaw przez Spółkę) posiadała właściwy i ważny numer identyfikacji podatkowej nadany jej przez hiszpańskie organy podatkowe i jest od tego momentu (tj. grudzień 2011) przez te władze traktowana jako podmiot zobowiązany do rozliczania podatku VAT od nabyć wewnątrzwspólnotowych (dalej: WNT) na terenie Hiszpanii.

Powyższy wniosek, iż retrospektywna rejestracja podmiotu skutkuje tym, że na dzień dokonania
dostawy kontrahent posiadał właściwy ważny numer VAT został również potwierdzony w interpretacji indywidualnej z dnia 10 lutego 2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu o sygn. ILPP2/443-1052/08-3/TW oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 4 maja 2011 r. w wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie o sygn. IPPP3/443-169/11-2/KC w podobnych stanach faktycznych.

Dodatkowo, Spółka potwierdza, że na fakturach VAT dokumentujących dokonane dostawy towarów wskazany jest jej polski numer VAT UE (z prefiksem PL), jako numer VAT sprzedawcy oraz hiszpański numer VAT UE Kontrahenta (z prefiksem ES) jako numer VAT nabywcy. Biorąc powyższe pod uwagę, w odniesieniu do analizowanych dostaw towarów do Hiszpanii realizowanych od grudnia 2011 spełniony został Warunek 1.

Ponadto, w stosunku do wszystkich dostaw towarów do Hiszpanii, o których mowa powyżej, Spółka zgromadziła wymagane przepisami ustawy o VAT dokumenty potwierdzające, że towary będące przedmiotem transakcji WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium Hiszpanii (tj. w szczególności kopię faktury, specyfikację sztuk ładunku, list przewozowy). W rezultacie, zdaniem Spółki, Warunek 2 jest również spełniony.

Biorąc pod uwagę powyższą argumentację, Spółka stoi na stanowisku, iż jest uprawniona do ujęcia dostaw towarów będących przedmiotem niniejszego wniosku w deklaracjach VAT-7 jako WDT opodatkowanego według stawki 0% VAT.

Dodatkowo, w opinii Spółki, zastosowanie stawki 0% VAT do dokonanych przez nią dostaw towarów z Polski do Hiszpanii umożliwi zachowanie neutralności podatku VAT. Z samej konstrukcji WDT i WNT wynika, że zasadą jest opodatkowanie WDT stawką 0% w kraju wywozu oraz opodatkowanie WNT stawką właściwą w kraju konsumpcji.

Zasada zwolnienia WDT z opodatkowania w kraju nabycia wynika wprost z art. 138 Dyrektywy 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.06.347.1, dalej: Dyrektywa VAT). Zgodnie z tym artykułem „państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów”.

Rejestracja Kontrahenta hiszpańskiego dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w Hiszpanii umożliwiła temu podmiotowi odpowiednie rozliczenie WNT, zgodnie z obowiązującymi w Hiszpanii przepisami o VAT. W rezultacie dostawa towarów z Polski do Hiszpanii została odpowiednio opodatkowana w kraju konsumpcji towarów. Zasada neutralności wymaga zatem - w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania (sytuacja niedopuszczalna na gruncie Dyrektywy VAT) - aby Spółka miała prawo do opodatkowania tych dostaw Polsce według stawki 0% VAT.

Powyższe stanowisko, że warunkiem zastosowania do WDT stawki 0% VAT jest opodatkowanie dostawy w państwie odbiorcy (co w przedstawionym stanie faktycznym bezsprzecznie miało miejsce) potwierdzaj również m.in. sądy administracyjne, stwierdzając, iż dostawa wewnątrzwspólnotowa podlega opodatkowaniu stawką 0%, co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towarów do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskaniu podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru. Zasada ta obowiązuje jednak wyłącznie, gdy w wyniku transakcji obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru, w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru na terenie jego kraju. Innymi słowy, każdej wewnątrzwspólnotowej dostawie towaru towarzyszy po drugiej stronie wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru (NSA z dnia 2 lipca 2010 r., sygn. I FSK 1196/09).

Ponadto zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wobec niekwestionowanego dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej niedopuszczalne byłoby kwestionowanie prawa do skorzystania 0% stawki podatku VAT Podobne stanowisko zajął WSA w Warszawie m. In. w wyroku z dnia 22 lutego 2010 r., sygn. III SA/Wa 1120/09 oraz NSA w uchwale z dnia 11 października 2010 r. sygn. 1/10, gdzie zauważono, że zgodnie z zasadą neutralności zwolnienie od podatku VAT powinno być przyznane w sytuacji, gdy fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny.

W podsumowaniu, WSA w Warszawie stwierdził, że możliwe jest zwolnienie WDT z podatku w państwie rozpoczęcia dostawy przez zastosowanie stawki 0%, gdyż WDT została opodatkowana w państwie, w którym nastąpiła ostateczni konsumpcja przedmiotu dostawy (NSA w Warszawie w wyroku z dnia 30 sierpnia 2011 r., sygn. 3275/10).

W świetle przywołanego powyżej orzecznictwa, pozbawienie Spółki możliwości zastosowania stawki 0% dla dostawy do Hiszpanii, godziłoby w podstawową zasadę neutralności opodatkowania podatkiem VAT szczególnie w sytuacji, gdy podatek VAT dla przedmiotowej transakcji został już rozliczony przez nabywcę.

W kontekście przedstawionej powyższej argumentacji, Spółka pragnie podkreślić, że w chwili obecnej spełnia wszelkie wymogi uprawniające ją do zastosowania stawki 0% VAT w stosunku do dostawy towarów do Hiszpanii, o których mowa powyżej. W szczególności, Spółka posiada:

1. faktury dokumentujące dostawy towarów z Polski do Hiszpanii, zawierające właściwy i ważny numer identyfikacji podatkowej nadany X.Y GTC przez hiszpańskie organy podatkowe dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (z przedrostkiem ES),
   
2. dokumenty potwierdzające wywóz towarów z Polski do Hiszpanii, na podstawie których Spółka jest w stanie udowodnić, iż towary zostały faktycznie wywiezione do Hiszpanii. Ponadto, nabywca X.Y GTC wykazał w swoich deklaracjach VAT powyższe dostawy towarów jako WNT dla celów hiszpańskiego podatku VAT.
   
   
   

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, iż ma prawo do zastosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do WDT obejmującego dostawy towarów z Polski do Hiszpanii, dokonywane od grudnia 2011 r.

Odnośnie pytania 2.

Zgodnie z art. 42 ust. 12a ustawy o VAT, jeżeli po złożeniu deklaracji podatkowej, w które wewnątrzwspólnotowa dostawa jest wykazana ze stawką właściwą dla dostawy krajowej, podatnik otrzyma dowody, potwierdzające że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, to upoważnia to podatnika do wykazania WDT ze stawką 0% w ewidencji za okres, w którym dostawa ta została dokonana oraz do dokonania korekty złożonej deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Jednocześnie, ustawa o VAT nie wskazuje mechanizmu korekt deklaracji podatkowych dla sytuacji przedstawionej w stanie faktycznym, tj. otrzymania przez nabywcę, w wyniku retrospektywnej rejestracji, właściwego i ważnego numeru identyfikacji podatkowej dla transakcji wewnątrzwspólnotowych już po dokonaniu WDT.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki w tej sytuacji, prawo do skorygowania deklaracji podatkowych wynika z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 1997 r. Nr 137, poz. 926 ze zm., dalej: Ordynacja podatkowa), zgodnie z którym jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację”.

Podsumowując, Spółka ma prawo dokonać korekty złożonych deklaracji podatkowych VAT-7 w zakresie wykazania WDT z Polski do Hiszpanii, dokonanej od grudnia 2011 r. Ponadto, z uwagi na fakt, że Spółka w uprzednio złożonych deklaracjach VAT-7 wykazała dostawy na rzecz Kontrahenta hiszpańskiego jako dostawy lokalne i opodatkowała je stawką 23%, zgodnie z art. 75 § 2 pkt 1 lit. b Ordynacji podatkowej, Spółka może wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od towarów i usług i jej zwrot na rachunek bankowy Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
   
2. eksport towarów;
   
3. import towarów na terytorium kraju;
   
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
   
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   
   

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl przepisu art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
   
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
   
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
   
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   
   

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. nabycie wedle stawki właściwej dla danego towaru, zaś dostawa, co do zasady, wedle stawki 0%, powoduje, że podatek z tytułu danej czynności faktycznej (którą jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami, u jednego kontrahenta stanowiące wewnątrzwspólnotowe nabycie, u drugiego zaś odpowiednio wewnątrzwspólnotową dostawę) jest faktycznie rozliczany przez nabywcę w państwie, do którego towary zostały ostatecznie przemieszczone.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Z kolei w świetle art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
   
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   
   

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Zatem dla uznania, aby dana czynność została uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, opodatkowaną stawką VAT w wysokości 0%, konieczne jest, aby po jednej stronie transakcji występował polski podatnik, po drugiej zaś stronie - podatnik podatku od wartości dodanej z innego państwa członkowskiego. Jest to związane z faktem, że dana dostawa tylko wówczas może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - czego praktycznym wyrazem jest stawka 0% (czyli jej zwolnienie od podatku z prawem do odliczenia) - jeśli zapewnione jest, że dostawa ta będzie opodatkowana w państwie nabywcy towaru, co zagwarantowane będzie wówczas, jeśli zostanie ona opodatkowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

W celu realizacji przedstawionych wyżej zasad opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, przepisy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby obie strony transakcji były podatnikami zarejestrowanymi dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w różnych krajach członkowskich. Warto w tym miejscu wskazać, że w związku z nowym brzmieniem przepisu art. 42 ust. 1 ustawy obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., podatnik dokonujący dostawy nie musi - dla zastosowania stawki 0% VAT - podawać na fakturze swojego numeru dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Co więcej, w chwili dokonywania dostawy nie musi być zarejestrowany dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, aby móc zastosować do niej stawkę 0% VAT. Istotne jest to, aby podatnik miał rejestrację dla celów wewnątrzwspólnotowych w chwili składania deklaracji, w której dana transakcja jest wykazywana.

W stanie faktycznym wskazuje się, że Wnioskodawca, zarejestrowany podatnik VAT UE, zajmuje się produkcją i sprzedażą odzieży. W ramach swojej działalności dokonuje m.in. wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT) do Hiszpanii dla jednej ze spółek z grupy, będącej zarejestrowanym podatnikiem VAT w Hiszpanii. Wnioskodawca, weryfikując numery VAT-UE kontrahentów na potrzeby raportowania transakcji WDT, uzyskała informację za pośrednictwem bazy VIES, iż numer VAT UE podany przez Kontrahenta hiszpańskiego nie jest aktywny. W związku z powyższym, pomimo spełnienia warunku posiadania wymaganych dokumentów potwierdzających fakt dokonania WDT (włącznie z dokumentami transportowymi), z ostrożności wykazał dostawy do Hiszpanii na zasadach obowiązujących dla transakcji krajowych, tj. Wnioskodawca naliczył na transakcjach z X.YGTC 23% podatku VAT. Podatek VAT należny został wykazany w deklaracjach VAT za odpowiednie miesiące.

W związku z tym, że fakt nieważnego numeru Kontrahenta hiszpańskiego został wykryty w czerwcu 2012, Wnioskodawca dokonał również korekt deklaracji za miesiące od października 2011 do maja 2012, w których ww. transakcje zostały wykazane ze stawką 0% VAT. Następnie, w styczniu 2013 r. Wnioskodawca uzyskał od Kontrahenta hiszpańskiego informację, iż został on przez hiszpańskie władze podatkowe zarejestrowany retrospektywnie dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. W celu potwierdzenia ww. faktu, Wnioskodawca zwrócił się do Biura Wymiaru Informacji Podatkowych w Koninie, skąd uzyskała w formie pisemnej potwierdzenie, że X.Y GTC jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT UE na terenie Hiszpanii od dnia 1 grudnia 2011 r.

W związku z powyższym, wątpliwości Wnioskodawcy sformułowane w pytaniu pierwszym, dotyczą możliwości potwierdzenia, że w stosunku do dostaw towarów z Polski do Hiszpanii dokonywanych od grudnia 2011 r. ma prawo do zastosowania 0% stawki VAT.

Artykuł 42 ust. 1 pkt 1 ustawy nie wskazuje, w jaki sposób należy uzyskać potwierdzenie faktu, iż nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla potrzeb wewnątrzwspólnotowych transakcji nadany przez państwo członkowskie. Bazę tych numerów zawiera system VIES.

System VIES jest systemem informatycznym, umożliwiającym państwom członkowskim Unii Europejskiej wymianę informacji o dokonywanych transakcjach wewnątrzwspólnotowych. Zapewnia on również dostęp do bazy danych numerów identyfikacyjnych podatników VAT, stosowanych w transakcjach wewnątrzwspólnotowych.

Od 1 stycznia 2004 r. podstawą prawną funkcjonowania tego systemu było Rozporządzenie Rady (WE) nr 1798/2003 z dnia 7 października 2003 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 218/92 (Dz. Urz. UE L Nr 264, str. 1 ze zm.).

Na mocy art. 3 ust. 2 ww. Rozporządzenia Rady (WE) nr 1798/2003 (obowiązującego do dnia 31 grudnia 2011 r.), każde państwo członkowskie wyznacza jedno centralne biuro łącznikowe upoważnione do współpracy administracyjnej z innymi państwami członkowskimi.

Z dniem 1 stycznia 2012 r. powyższy przepis został zastąpiony przez art. 4 ust. 1 Rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 268, str.1).

Zgodnie z art. 31 powyższego rozporządzenia, właściwe organy każdego z państw członkowskich zapewniają osobom uczestniczącym w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów lub wewnątrzwspólnotowym świadczeniu usług (...) możliwość uzyskania do celów takich transakcji potwierdzenia drogą elektroniczną ważności numeru identyfikacyjnego VAT każdej określonej osoby wraz z odpowiadającą mu nazwą (nazwiskiem) i adresem. Przekazywane dane muszą odpowiadać danym, o których mowa w art. 17.

W Polsce powołano z dniem 1 stycznia 2004 r. Biuro Wymiany Informacji o VAT Ministerstwa Finansów wraz z Ośrodkiem Zamiejscowym. Jednocześnie należy zauważyć, iż z dniem 1 grudnia 2008 r. przepisem § 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wyznaczenia jednostki organizacyjnej, w której funkcjonuje biuro wymiany informacji o podatku VAT (Dz. U. Nr 211, poz. 1330), wyznaczono Izbę Skarbową w Poznaniu, jako jednostkę organizacyjną, w której funkcjonuje biuro wymiany informacji o podatku VAT, o którym mowa w art. 42 ust. 7 ustawy.

Zgodnie z art. 97 ust. 17-19 ustawy, na wniosek zainteresowanego biuro wymiany informacji o podatku VAT lub naczelnik urzędu skarbowego potwierdza zidentyfikowanie lub nie potwierdza zidentyfikowania określonego podmiotu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wniosek o identyfikację składa się na piśmie, faksem, telefonicznie lub pocztą elektroniczną. W takiej też formie udzielana jest odpowiedź. Ponadto, Ministerstwo Finansów na swojej stronie internetowej odsyła zainteresowanych do systemu wymiany informacji VIES, stwierdzając: Na stronie internetowej Komisji Europejskiej możliwe jest dokonanie potwierdzenia numerów identyfikacyjnych VAT swoich kontrahentów z państw członkowskich Unii Europejskiej.

Obowiązujące w Polsce przepisy nie wskazują innego poza wyżej opisanym systemem sposobu weryfikacji – sprawdzenia faktu zarejestrowania kontrahenta dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Należy jednak zaznaczyć, że to na dostawcy ciąży obowiązek posiadania niezbędnych dokumentów w celu udowodnienia spełnienia wymagań uprawniających go do zastosowania 0% stawki podatku.

Z wniosku wynika, że w styczniu 2013 r. kontrahent hiszpański został retrospektywnie zarejestrowany dla potrzeb transakcji wewnątrzunijnych, i tym samym Wnioskodawca uzyskał potwierdzenie z Biura wymiany Informacji Podatkowej w Koninie, że spółka z Hiszpanii jest zarejestrowanym podatnikiem VAT UE do dnia 1.12.2011 r. Zatem już w momencie dokonywania poszczególnych przemieszczeń towarów z Polski do Hiszpanii, kontrahent Wnioskodawcy był podatnikiem VAT UE w kraju nabycia towaru.

Biorąc powyższe pod uwagę, w odniesieniu do analizowanych przemieszczeń towarów z Polski do Hiszpanii realizowanych od grudnia 2011 r. na rzecz zarejestrowanego podatnika VAT UE w Hiszpanii, Wnioskodawca miał prawo zastosować stawkę podatku w wysokości 0%, na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy.

Ponadto, jak wskazuje w stanie faktycznym Wnioskodawca w stosunku do wszystkich przemieszczeń towarów do Hiszpanii, zgromadził dokumenty potwierdzające, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium Hiszpanii, tj.: kopię faktury dokumentującej dostawę towarów wraz ze specyfikacją towarów oraz list przewozowy.

Reasumując, Wnioskodawca spełnia wszystkie wymogi formalne wynikające z ustawy oraz dysponuje wszystkimi dokumentami uprawniającymi do zastosowania stawki VAT w wysokości 0% w odniesieniu do transakcji WDT, o których mowa powyżej.

W konsekwencji jest uprawniony do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w stosunku do dostaw towarów z Polski do Hiszpanii dokonywanych od grudnia 2011 r. na rzecz kontrahenta hiszpańskiego.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 uznaje się za prawidłowe.

Pytanie drugie Wnioskodawcy dotyczy kwestii możliwości dokonania korekt deklaracji podatkowych za okres od grudnia 2011 r. i wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku VAT.

W art. 42 ust. 12 ustawy, stwierdza się, że jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie został spełniony przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za:

1. okres kwartalny - podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za następny okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2;
   
2. okres miesięczny - podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatnik za ten kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2.
   
   
   

W przypadkach, o których mowa w ust. 12, otrzymanie dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, upoważnia podatnika do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ze stawką 0% w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za okres rozliczeniowy, w którym dostawa ta została dokonana, i dokonania korekty deklaracji podatkowej oraz odpowiednio informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1.

Ustawa nie wskazuje jednocześnie przepisów regulujących kwestię korekty deklaracji podatkowej w sytuacji otrzymania przez nabywcę, w wyniku retrospektywnej rejestracji, właściwego i ważnego numeru identyfikacji podatkowej dla transakcji wewnątrzwspólnotowych już po dokonaniu dostawy wewnątrzwspólnotowej. Zatem w kwestii korekty deklaracji należy odnieść się do uregulowań zawartych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 poz. 749 ze zm.) – dalej Ordynacja podatkowa.

I tak, przepisy dotyczące korekty deklaracji zostały zawarte w art. 81 § 1 ww. ustawy jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. W myśl art. 81 § 2 ww. ustawy skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z kolei na mocy art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Uprawnienie określone w § 1 — zgodnie z art. 75 § 2 Ordynacji podatkowej — przysługuje również:

1. podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli:
   
   
   1. w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 73 § 2 wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej
      
   2. w deklaracjach innych niż wymienione w art. 73 5 2 pkt 2 i 3, z wyjątkiem deklaracji dotyczącej zaliczek na podatek dochodowy wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek
      
   3. nie będąc obowiązanymi do składania zeznań (deklaracji) dokonali wpłaty podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.
   
   
   

W przypadkach o których mowa w § 2 pkt 1 lit a i b oraz w pkt 2 lit a i b podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację) — art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej.

W analizowanym przypadku, z tytułu dokonanej dostawy wewnątrzwspólnotowej został wpłacony podatek VAT, bowiem kontrahent hiszpański nie spełniał na moment dokonywania dostawy warunku, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. nie posiadał aktywnego numeru identyfikacyjnego dla takich transakcji, nadanego przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy. Na co słusznie wskazuje również Wnioskodawca, istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Ta cecha transakcji wewnątrzwspólnotowych stanowi jednocześnie podstawową regułę interpretacyjną, jaką należy się kierować przy opodatkowaniu tych transakcji.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny i przywołane przepisy należy wysnuć wniosek, że prawo Wnioskodawcy do zastosowania stawki 0% zależy przede wszystkim od tego czy doszło do faktycznej dostawy wewnątrzwspólnotowej towarów. Jak wskazuje Wnioskodawca, w odniesieniu do tych dostaw dysponuje dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 3 ustawy, które jednoznacznie potwierdzają, że towary wywiezione zostały z terytorium kraju i dotarły do kontrahenta w Hiszpanii. Wnioskodawca otrzymał w styczniu 2013 r. informację od swojego hiszpańskiego kontrahenta, iż został on retrospektywnie zarejestrowany w Hiszpanii dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. od 1 grudnia 2011 r. Konsekwencją tego był obowiązek rozliczenia przez kontrahenta hiszpańskiego w prawidłowy sposób transakcji wewnątrzwspólnotowych dokonywanych od tej daty.

Zważywszy na zasadę neutralności podatku VAT, stwierdzić należy, że Wnioskodawca, mógł dokonać korekty deklaracji podatkowych, poprzez korektę okresów rozliczeniowych, w których dostawa została dokonana. Jednak pamiętać należy, że w podatku od towarów i usług zmniejszenie kwoty podatku należnego nie zawsze powoduje obowiązek składania wniosku o stwierdzenie nadpłaty. Kwestia powyższa znajduje rozwiązanie w przepisie art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Reasumując, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca ma prawo dokonać korekt deklaracji podatkowych za okres od grudnia 2011 r. i wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 również jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.