INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2010 r. (data wpływu 26 marca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzowania środka trwałego, tzw. metodą degresywną - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzowania środka trwałego, tzw. metodą degresywną.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pani wspólnikiem spółki jawnej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie handlu lekami i artykułami farmaceutycznymi. W roku podatkowym 2010 r. Spółka jest zobowiązana do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Od dochodu uzyskiwanego z prowadzonej działalności gospodarczej strona opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych wg stawki podatkowej w wysokości 19% oraz opłaca zaliczki na wyżej wymieniony podatek miesięcznie. W dniu 15 lutego 2010 r. Spółka nabyła samochód ciężarowy marki Fiat Bravo, którego to nabycie w dniu 15 lutego 2010 r., zostało udokumentowane przez sprzedawcę fakturą VAT. Powyższy samochód w dniu 15 lutego 2010 r. został przyjęty przez Spółkę do użytkowania oraz w miesiącu lutym 2010 r. zaewidencjonowany w ewidencji środków trwałych. Przedmiotowy samochód jest samochodem ciężarowym, jednakże jego masa całkowita nie przekracza 3,5 tony. Samochód nie posiada zaświadczenia o którym mowa w art. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie spełnia wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a-d ustawy. W związku z wyrokiem ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. (sygn. akt C - 415/07), Spółka odliczyła od podatku należnego za miesiąc luty 2010 r. podatek naliczony w kwocie 11.719 zł 51 gr, oraz ustaliła, iż wartość początkowa powyższego samochodu ciężarowego wynosi 53.270 zł 49 gr. Spółka w dniu 15 lutego 2010 r. nie zapłaciła sprzedawcy całej umownej ceny za zakupiony samochód ciężarowy w kwocie 64.990 zł, gdyż przedmiotowy samochód został nabyty na raty, a strony umowy umówiły się, iż cała umówiona pomiędzy stronami cena sprzedaży zostanie zapłacona do dnia 15 lutego 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego 2010 i następnych lat podatkowych, od miesiąca marca 2010 r. odpisów amortyzacyjnych naliczanych według metody degresywnej przy 20% stawce amortyzacyjnej podwyższonej o współczynnik 2, o której to mowa w art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - od wartości początkowej samochodu ciężarowego ustalonej przez Spółkę na kwotę 53.270 zł 49 gr...

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż przedmiotowy samochód ciężarowy na podstawie przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. U. UE L nr 347/1 ze zm.) jest uznawany za samochód ciężarowy, w stanie prawnym obowiązującym na dzień składnia niniejszego wniosku na podstawie art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Spółka ma prawo od miesiąca marca 2010 r. zaliczać do kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego 2010 i następnych lat podatkowych odpisy amortyzacyjne naliczane według metody degresywnej, o której mowa w art. 22k ust. 1 ustawy. Odpisy amortyzacyjne naliczone będą od wartości początkowej samochodu ciężarowego na kwotę 53.270 zł 49 gr według 20% stawki amortyzacyjnej podwyższonej o współczynnik 2. Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie pozostaje fakt, iż przedmiotowy samochód został nabyty na raty a całkowita zapłata należności zostanie dokonana przez Spółkę do dnia 15 lutego 2011 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od własnych środków trwałych, niezależnie od tego, czy cena ich nabycia została zapłacona w całości, czy też rozłożona została na raty.

Stosownie do treści przepisu art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.

Określenie „samochód osobowy” zawarte w treści art. 22k ust. 1 należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o: samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzoną w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)–d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

To, czy dany pojazd samochodowy jest samochodem osobowym w rozumieniu komentowanego przepisu, ustalane jest na podstawie badania technicznego, przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów (udokumentowane zaświadczeniem) oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego odpowiednią adnotację.

Z przedłożonego przez Panią wniosku wynika, iż w dniu 15 lutego 2010 r. Spółka, której jest Pani wspólnikiem, zakupiła samochód marki Fiat Bravo. Wskazuje Pani, iż jest to samochód, którego masa całkowita nie przekracza 3,5 tony. Przedmiotowy samochód nie posiada zaświadczenia o którym mowa w art. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie spełnia wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a-d ustawy.

Skoro, jak wynika z wniosku, samochód ten nie spełnia warunków wyłączenia go z kategorii samochodów osobowych, określonych w art. 5a pkt 19 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to w myśl definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakupiony przez Spółkę samochód jest samochodem osobowym. Ponadto, Spółka nie posiada zaświadczenia wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym (o którym mowa w art. 5c ww. ustawy).

Mając na uwadze powyższe oraz wskazane przepisy prawa podatkowego uznać należy, iż Spółka nie może skorzystać z możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego samochodu metodą degresywną, o której mowa w art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W treści wniosku wskazuje Pani, iż przedmiotowy samochód, na podstawie przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. U. UE L nr 347/1 ze zm.) jest uznawany za samochód ciężarowy.

Na powyższe należy zauważyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób zawiera definicję samochodu osobowego w art. 5a ust. 19. Powyższa definicja samochodu osobowego została wprowadzona do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dniem 1 stycznia 2007 r. Natomiast powołany w stanowisku wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. sygn. C-414/07 zapadł na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług i dotyczy możliwości odliczenia podatku VAT, co nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.