INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2009 r. (data wpływu 23 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest emerytowanym nauczycielem i były zakład pracy pobiera podatek zryczałtowany w wysokości 10% od kwoty refundowanej do wczasów zorganizowanych i wczasów pod gruszą.

Zainteresowana wyjaśniła, iż w żadnym roku podatkowym nie uzyskała dochodu z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych większego niż 2 280 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy jest zgodne z prawem pobieranie od emeryta 10% podatku zryczałtowanego od wypłat z ZFŚS przeznaczonych na refundację wypoczynku wakacyjnego...
2. Czy w przypadku pobierania ww. podatku, były zakład pracy ma obowiązek wystawiania PIT-u...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w odniesieniu do pytania nr 1 podatek został pobrany bezprawnie, gdyż dofinansowanie z ZFŚS w roku podatkowym nie przekroczyło 2 280 zł.

Natomiast w kwestii pytania nr 2, Zainteresowana uważa, że jeśli podatek został pobrany, to zakład pracy powinien wystawić PIT, aby mogła rozliczyć się z Urzędem Skarbowym właściwym dla miejsca zamieszkania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a, 52c wymienionej ustawy o podatku dochodowym oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednakże art. 21 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy wskazuje, że wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są świadczenia rzeczowe lub ekwiwalenty pieniężne w zamian tych świadczeń otrzymywane przez emerytów i rencistów w związku z łączącym ich poprzednio z zakładami pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy oraz od związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

W związku z tym, aby możliwym było zastosowanie powyższego zwolnienia, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• świadczenie ma być świadczeniem rzeczowym lub ekwiwalentem pieniężnym w zamian tych świadczeń,
• świadczenie ma otrzymać emeryt lub rencista,
• świadczenie to musi być przyznane ww. osobom w związku z istniejącym uprzednio stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, oraz przez związki zawodowe,
• wartość świadczenia lub kwota ekwiwalentu pieniężnego nie może przekroczyć w roku podatkowym wysokości 2 280 zł.
  
  

Z uwagi na to, iż ustawa o podatku dochodowym nie określa definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne.

W związku z powyższym, ze zwolnienia do wysokości określonego limitu korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym lub ekwiwalenty pieniężne otrzymane w zamian tych świadczeń pod warunkiem spełnienia pozostałych wymienionych przesłanek.

Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego we wniosku, Zainteresowanej były zakład pracy pobiera 10% zryczałtowany podatek od kwoty refundowanej, nie przekraczającej kwoty 2 280 zł do wczasów zorganizowanych i wczasów pod gruszą. Ww. środki pochodzą z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Tak więc nie można uznać, że świadczenia pieniężne, które otrzymują emeryci mają charakter świadczeń rzeczowych lub ekwiwalentów pieniężnych w zamian tych świadczeń, wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sytuacja taka miałaby miejsce w przypadku gdy emerytom zostałyby przyznane, np. paczki żywnościowe lub ekwiwalent pieniężny zamiast przysługujących im paczek.

Wartość wypłaconych świadczeń pieniężnych opisanych we wniosku nie podlega zatem zwolnieniu przedmiotowemu na podstawie wskazanego przepisu i stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 cytowanej ustawy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 - w wysokości 10% należności.

Płatnicy, w myśl postanowień art. 41 ust. 4 ww. ustawy, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1a w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Ww. deklaracja, do której złożenia zobowiązany jest płatnik (były pracodawca) to PIT-8AR.

Mając na uwadze powyższe oraz uregulowania prawne w tym zakresie stwierdzić należy, iż w rozpatrywanej sprawie, zgodne z prawem jest pobieranie, od wypłat z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych przeznaczonych na refundację wypoczynku wakacyjnego Wnioskodawczyni – zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 10%, określonego w art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym były zakład pracy ma obowiązek, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym wystawienia PIT-8AR, zgodnie z art. 42 ust. 1a w zw. z art. 41 ww. ustawy i przekazania jedynie do urzędu skarbowego właściwego według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Zatem w świetle powyższego Zainteresowana nie ma obowiązku rozliczania się z Urzędem Skarbowym właściwym dla Jej miejsca zamieszkania, bowiem to wyłącznie na byłym pracodawcy ciąży obowiązek podatkowy w związku z wypłatami z tytułu dofinansowania wypoczynku wakacyjnego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowaną i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.