Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1280/SK
z 16 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2012 r. (data wpływu do Organu 12 października 2012 r.), uzupełnionym w dniu 22 listopada 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanych we wniosku składników majątku mających być przedmiotem darowizny,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej budynku, o którym mowa we wniosku oraz
• możliwości zastosowania do amortyzacji ww. budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej

- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2012 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanych we wniosku składników majątku mających być przedmiotem darowizny oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej budynku, o którym mowa we wniosku, a także możliwości zastosowania do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 14 listopada 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-1280/12/SK, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 22 listopada 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości. Jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Uzyskiwane dochody opodatkowuje tzw. podatkiem liniowym. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Matka Wnioskodawcy również prowadzi działalność gospodarczą w powyższym zakresie w nieruchomości nabytej w wyniku zniesienia wspólności majątkowej ze swoim mężem w 2003 r. Ze względów osobistych, matka zamierza przekazać Wnioskodawcy w drodze darowizny jedną z posiadanych nieruchomości – budynek posadowiony na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym od Skarbu Państwa. Budynek ten jest w części wynajmowany osobie trzeciej na podstawie umowy cywilnoprawnej – umowy najmu. Na moment darowizny budynek będzie całkowicie zamortyzowany. Budynek był używany od 1970 r., w związku z czym na potrzeby amortyzacji uznany był za „używany” i amortyzowany stawką liniową. Wnioskodawca zamierza kontynuować dotychczas prowadzoną działalność gospodarczą, a otrzymany w drodze darowizny budynek remontować i modernizować, gdyż jest on w znacznym stopniu zużyty.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 20 listopada 2011 r., Wnioskodawca wskazał, iż budynek, o którym mowa we wniosku:

• zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych jest budynkiem (grupa 1) niemieszkalnym (podgrupa 10), handlowo-usługowym (rodzaj 103);
• podstawowa stawka amortyzacyjna wedle załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r., dla budynku niemieszkalnego z podgrupy 10 KŚT (powiązanej z KŚT 13) wynosi 2,5%.
  
  

Przy czym, w związku z faktem, iż budynek został oddany do użytkowania ponad 30 lat przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i niematerialnych podatnika, okres 40 lat został pomniejszony i stosowano okres amortyzacji 10-letni (stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, Wnioskodawca wyjaśnił, iż w przyszłości klasyfikacja przedmiotowego budynku nie ulegnie zmianie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy właściwe będzie ustalenie wartości początkowej środków trwałych wchodzących w skład darowanej nieruchomości w oparciu o operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego?
2. Czy określona w powyższy sposób wartość początkowa środków trwałych otrzymanych w ramach darowizny stanowić będzie podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych?
3. Czy będę mógł amortyzować środek trwały (używany budynek) wg stawki indywidualnej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób stanowi wartość rynkowa z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. Aby określić rynkową wartość najlepiej powołać niezależnego rzeczoznawcę majątkowego, który wykona odpowiedni operat szacunkowy. Ustalona w ten sposób wartość, będzie określała wartość początkową środka trwałego i stanowić będzie podstawę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Środki trwałe powinny zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych w wartości takiej jak w operacie szacunkowym, bądź niższej. Otrzymany w ramach darowizny budynek będzie więc środkiem trwałym podlegającym amortyzacji podatkowej. Obdarowany będzie miał możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych zgodnie z art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli środki trwałe będą posiadały status używanych w rozumieniu art. 22j ust. 3 ww. ustawy. Ponadto, zgodnie z art. 22j ust. l pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeśli minęło ponad 30 lat od oddania nieruchomości po raz pierwszy do użytkowania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych podatnika, to stawka zostaje pomniejszona o pełną liczbę lat od wprowadzenia, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Co więcej art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, iż odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych nabytych w drodze spadku lub darowizny nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Przy czym, kosztem uzyskania przychodu mogą być, co do zasady, wydatki faktycznie poniesione przez podatnika, tzn. takie, przy nabyciu których nastąpił uszczerbek w majątku podatnika.

Kosztami uzyskania przychodów są także odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntu.

W świetle ww. przepisów prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz znajdujący się na nim budynek, stanowią odpowiednio wartość niematerialną i prawną oraz środek trwały. Przy czym, prawo wieczystego użytkowania gruntu nie podlega amortyzacji.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uzależniony jest m.in. od sposobu nabycia środka trwałego, bądź wartości niematerialnej i prawnej i uregulowany został w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 16 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości. W przyszłości otrzyma od swojej matki w drodze darowizny prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz znajdujący się na nim budynek handlowo–usługowy, który Wnioskodawca zamierza wykorzystywać w prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotowy budynek był używany od 1970 r. i na moment darowizny będzie całkowicie zamortyzowany. Budynek, o którym mowa we wniosku jest budynkiem handlowo-usługowym i zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (DZ. U. Nr 242, poz. 1622) został zakwalifikowany do grupy 103 KŚT, dla którego podstawowa stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy, stwierdzić należy, iż wartość początkową wskazanych we wniosku składników majątku otrzymanych w drodze darowizny Wnioskodawca winien ustalić zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wartości rynkowej z dnia ich nabycia, chyba że umowa darowizny określi te wartości w niższej wysokości. Nic nie stoi przy tym na przeszkodzie, aby powyższe wartości rynkowe zostały określone z uwzględnieniem opinii powołanego w tym celu biegłego rzeczoznawcy.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, od wartości początkowej budynku, o którym mowa we wniosku, ustalonej w wyżej wskazany sposób, Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym budynek ten wprowadzi do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a dokonane odpisy będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast od ustalonej w powyższy sposób wartości prawa wieczystego użytkowania gruntu Wnioskodawca nie może dokonywać odpisów amortyzacyjnych, bowiem prawo to nie podlega amortyzacji.

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości zastosowania do amortyzacji ww. budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazać należy, iż możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
  
  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
     
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
  
  
  

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie ustalono wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wystarczającym minimalnym okresem używania tych środków trwałych, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych jest 1 pełny rok.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie w świetle odrębnych przepisów nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, wskazany we wniosku budynek jest trwale związanym z gruntem budynkiem handlowo-usługowym, wymienionym w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, to budynek ten może być amortyzowany z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez okres nie krótszy niż 3 lata, zważywszy, iż ze złożonego wniosku wynika, iż budynek ten jest budynkiem używanym w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 tej ustawy. W takiej sytuacji powołany w stanowisku przepis art. 22j ust.1 pkt 4 ww. ustawy nie ma zastosowania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.