INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2010 r. (data wpływu: 18 stycznia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 26 marca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 19 marca 2010 r., nr ILPB2/415-96/10-2/TR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 19 marca 2010 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 23 marca 2010 r.), zaś w dniu 26 marca 2010 r. (data nadania: 24 marca 2010 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest pracownikiem na podstawie umowy o pracę i dojeżdża do pracy 70 km. Zakład pracy sam organizuje środki transportu na dojazdy do pracy (dopłaca pracownikom za dojazdy) – zalicza te dopłaty do przychodów opodatkowanych, a częściowo pracownicy dopłacają sami – co także jest potrącane na listach płac. Zakład pracy stosuje koszty uzyskania przychodów według zryczałtowanej stawki, zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zainteresowany informuje również, iż dojazdy do zakładu pracy odbywają się środkami transportu autobusowego. z tytułu tych dojazdów Wnioskodawca otrzymuje kwartalne karty na przewozy pracownicze. Karty te nie zawierają informacji o cenie, poniesionym koszcie.

Na koniec roku zakład pracy wystawia dwa rodzaje zaświadczeń. Jedno z nich jest zaświadczeniem o wydawaniu kwartalnych kart przejazdu na korzystanie z przewozów pracowniczych na zlecenie zakładu pracy. Zaświadczenie to informuje również, że pracownik na tę okoliczność, zgodnie z obowiązującymi zasadami korzystał z dopłat zakładu do przewozów oraz był obciążany odpłatnością.

Natomiast drugie z zaświadczeń jest zaświadczeniem o odpłatności za bilet na dojazd do pracy potrącanej z wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi oraz o dopłacie zakładu do biletu na dojazdy do pracy w roku podatkowym doliczanej do przychodów opodatkowanych pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie otrzymanych zaświadczeń wydanych przez pracodawcę Wnioskodawca może przy rozliczeniu zeznań rocznych ująć faktycznie poniesione koszty uzyskania przychodu w wysokości wykazanej na zaświadczeniach...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do treści art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Kwestia, czy imienny bilet okresowy jest sporządzany w postaci jednego dokumentu, bądź też dokumentu z załącznikiem ma charakter techniczny, a nie normatywny i nie może zatem pozbawić go cech dowodu na okoliczność poniesienia ww. kosztów.

Karty przejazdu nie są bowiem drukami ścisłego zarachowania i nie ma obowiązku trzymać ich przez dany okres czasu. Więc dokumenty przedstawione w tej sprawie powinny być uznane przez urząd skarbowy, żądający jednak biletów, których Zainteresowany nie ma.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do ust. 2 ww. artykułu, dochodem ze źródła przychodów (…) jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

W myśl art. 22 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Treść art. 22 ust. 2 ww. ustawy określa wysokość naliczania kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej.

Jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi (ust. 11 wyżej cytowanego artykułu).

W przedmiotowej sprawie kluczowe jest ustalenie pojęcia imiennego biletu okresowego.

Wykładnia gramatyczna przepisu z art. 22 ust. 11 wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

• wydatki pracownika były wyższe od kosztów ustawowo określonych,

• były poniesione na transport do zakładu pracy,

• odbyły się wymienionymi ściśle środkami transportu oraz

• zostały udokumentowane wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.
  
  

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wskazał definicji pojęcia „imiennego biletu okresowego”. Kwestia, czy imienny bilet okresowy jest sporządzony w postaci jednego dokumentu, bądź też dokumentu z załącznikiem ma charakter techniczny, a nie normatywny i nie może zatem pozbawić go cech dowodu na okoliczność poniesienia ww. kosztów. z tego względu należało uznać, że w świetle treści art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotne jest, aby w załączniku do biletu określona została cena biletu, a więc koszt jaki pracownik poniósł na dojazd do zakładu pracy w ciągu roku, tym bardziej, że koszty te rozliczane są w deklaracji rocznej. Ponadto bilet ten w swej treści musi określać osobę uprawnioną do korzystania z niego. Dodatkowo musi to być bilet uprawniający do korzystania z komunikacji przez pewien okres czasu.

Stosownie do treści art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w celu dojazdu do pracy korzysta z transportu autobusowego organizowanego przez pracodawcę. Finansowanie z tego tytułu odbywa się dwutorowo, tj. pracodawca dopłaca pracownikom za dojazdy zaliczając te dopłaty do przychodów opodatkowanych, zaś częściowo pracownicy sami partycypują w kosztach – co również znajduje wyraz w postaci potrąceń na listach płac. z tytułu dojazdu do pracy Zainteresowany otrzymuje kwartalne karty na przewozy pracownicze, które w istocie spełniają funkcję imiennych biletów okresowych. Natomiast na koniec roku pracodawca wydaje Wnioskodawcy zaświadczenie o wydawaniu kwartalnych kart przejazdu oraz zaświadczenie, z którego wynika, że odpłatność za bilety na dojazd do pracy potrącana jest w danym okresie, a następnie doliczana do przychodów opodatkowanych pracownika.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż posiadanie przez pracownika wyłącznie zaświadczenia o wydawaniu kwartalnych kart przejazdu oraz zaświadczenia o wysokości faktycznie poniesionych wydatków nie stanowi przesłanki uprawniającej do zastosowanie faktycznie poniesionych kosztów uzyskania przychodu. Wskazać bowiem należy, iż z przepisu art. 22 ust. 11 ww. ustawy wprost wynika, iż w rocznym rozliczeniu podatku koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, mogą być zastosowane wyłącznie na podstawie imiennych biletów okresowych.

Wskazać przy tym należy, iż przedmiotowe zaświadczenia z zakładu pracy stanowią jedynie załączniki do ww. biletów, z których wynika m. in. wysokość poniesionych przez pracownika kosztów w związku z dojazdem do pracy. Natomiast dopiero udokumentowanie wydatków okresowymi biletami imiennymi spełnia ustawową przesłankę, o której mowa w ww. art. 22 ust. 11.

Z uwagi na fakt, iż Zainteresowany nie posiada okresowych biletów imiennych, stwierdzić należy, iż nie przysługuje Mu prawo do zastosowania kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w ww. przepisie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.