INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2010 r. (data wpływu 17 maja 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 lipca 2010 r. (data wpływu 26 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 12 lipca 2010 r., znak ILPB2/415-635/10-2/AP, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Wezwanie wysłano w dniu 12 lipca 2010 r. (skutecznie doręczono w dniu 16 lipca 2010 r.), natomiast w dniu 26 lipca 2010 r. (data nadania 21 lipca 2010 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Zainteresowana jest osobą zaliczoną do i grupy inwalidztwa i otrzymuje rentę, gdyż cierpi na chorobę nowotworową i przeszła operację ginekologiczną.

Warunki mieszkaniowe Wnioskodawczyni powodują, że stan Jej zdrowia uległ pogorszeniu. z powodu nieszczelnych okien w kuchni i pokoju oraz wypaczonych drzwi wejściowych, w domu pojawiła się wilgoć i para na oknach. Ponadto, w okresie zimowym w mieszkaniu jest niska temperatura i trudno je ogrzać.

Zainteresowana wskazuje, iż ze względu na niski dochód nie stać Jej na pokrycie ogromnych rachunków związanych z ogrzaniem. Wymiana okien w kuchni i w pokoju oraz drzwi wejściowych pozwoliłaby utrzymać w mieszkaniu wyższą temperaturę w okresie zimowym, ograniczyć pojawianie się wilgoci oraz pary na oknach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni przysługuje ulga rehabilitacyjna z tytułu wymiany okien i drzwi...

Zdaniem Wnioskodawczyni, przysługuje Jej ulga rehabilitacyjna z tytułu wymiany okien i drzwi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c, oraz 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b–7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych i lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do i grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt 7, psa przewodnika – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt 7,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do i grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do i lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do i lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do i lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. w przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14. (art. 26 ust. 7c ww. ustawy).

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą zaliczoną do i grupy inwalidztwa, cierpiącą na chorobę nowotworową. Warunki mieszkaniowe Zainteresowanej negatywnie wpływają na stan Jej zdrowia. z powodu nieszczelnych okien w kuchni i pokoju oraz wypaczonych drzwi wejściowych, w domu pojawiła się wilgoć i para na oknach. Ponadto, w okresie zimowym w mieszkaniu jest niska temperatura i trudno je ogrzać. Wymiana okien i drzwi zapewniłaby wyższą temperaturę w mieszkaniu, ograniczyłaby pojawianie się wilgoci oraz pary na oknach.

Należy wskazać, iż wszelkie ulgi i zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady sprawiedliwości podatkowej przejawiającej się w powszechności oraz równości opodatkowania, mają charakter wyjątkowy. z tego też względu stosowanie ulg i zwolnień przedmiotowych nie może być dokonywane w drodze wykładni rozszerzającej.

Literalne brzmienie słowa „adaptacja” oznacza przystosowanie do innego użytku, przeróbkę dla nadania innego charakteru (Słownik Języka Polskiego, Tom I, pod redakcją prof. dra Mieczysława Szymczaka, Warszawa 1978). Adaptacja mieszkania lub budynku oznacza zatem przeróbkę mającą nadać mu inny charakter, przystosować do innego użytku.

Natomiast wyposażenie mieszkania/budynku to nadanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zakres prac adaptacyjnych, bądź prac związanych z wyposażeniem lokalu/budynku, musi być przeprowadzony stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności podatnika lub niepełnosprawności osoby będącej na utrzymaniu podatnika i musi być związany z rodzajem niepełnosprawności. Przeprowadzone prace adaptacyjne mają ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku lub lokalu mieszkalnym, a nie ogólnie zapewniać lepszy komfort mieszkania.

Przez adaptację należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego, które umożliwi lub ułatwi życie w nim osoby niepełnosprawnej, a nie jedynie poprawi standard zamieszkiwania, natomiast przez wyposażenie – nadanie mu walorów użytkowych.

Jak z powyższego wynika, zakres i rodzaj robót związanych z adaptacją lub wyposażeniem mieszkania oraz budynku mieszkalnego uzależniony jest zatem od charakteru niepełnosprawności. Ma on ułatwić osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym mieszkaniu lub budynku mieszkalnym i jednocześnie ma być związany z rodzajem niepełnosprawności danego podatnika. w katalogu wyliczeń ujętym w art. 26 ust. 7a ww. ustawy spotyka się przy wielu wydatkach na cele rehabilitacyjne zastrzeżenia co do możliwości ich poniesienia m. in. w następujący sposób: stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, niezbędny w rehabilitacji, ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, indywidualny charakter. Wskazane przykłady świadczą o tym, że konkretny wydatek przeznaczony na cele rehabilitacyjne musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną.

Z uwagi na to, iż w świetle cytowanych przepisów za wydatki rehabilitacyjne uważa się jedynie te, które bezpośrednio związane są z niepełnosprawnością orzeczoną przez właściwy organ, zasadność odliczeń z tytułu wydatków na cele rehabilitacyjne nie może być rozpatrywana z uwzględnieniem innych niż stanowiących podstawę dla wydania orzeczenia o inwalidztwie schorzeń potwierdzonych zaświadczeniem lekarskim. Istotnym jest zatem ustalenie, z jakiego tytułu została orzeczona niepełnosprawność, daje to bowiem możliwość oceny, jakiego rodzaju wydatki poniesione przez taką osobę są wydatkami na cele rehabilitacyjne.

W związku z tym, że konkretny wydatek przeznaczony na cele rehabilitacyjne musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną, to nie wszystkie wydatki poniesione przy adaptacji bądź wyposażeniu można zaliczyć do tych, które podlegają odliczeniu, gdyż niektóre nie wykazują cech „indywidualnego przeznaczenia” oraz „niezbędności w rehabilitacji”.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zamierza wymienić nieszczelne okna i drzwi w mieszkaniu, aby utrzymać wyższą temperaturę w okresie zimowym, ograniczyć pojawianie się wilgoci oraz pary na oknach. w ramach ulgi rehabilitacyjnej nie można dokonać odliczeń wydatków, które de facto są tylko i wyłącznie wydatkami mającymi na celu podwyższenie standardu i które to wydatki są ponoszone przez każdego posiadacza (użytkownika) lokalu bez względu na to czy jest osobą niepełnosprawną czy też nią nie jest.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej nie będą podlegały wydatki wskazane przez Wnioskodawczynię, bowiem nie stanowią one wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 w zw. z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli wydatków poniesionych na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Z całą pewnością wymiana okien i drzwi poprawiłaby osobisty komfort Zainteresowanej, jednak trudno doszukać się w tych wydatkach cech charakterystycznych dla Jej niepełnosprawności, które mogłyby pozwolić na zaliczenie ich do wydatków na cele rehabilitacyjne. Należy bowiem zauważyć, że nieszczelne okna oraz drzwi są uciążliwe dla każdej osoby zamieszkującej w podobnych warunkach, a ich wymiana jest podyktowana w każdym przypadku potrzebą remontu i modernizacji domu (mieszkania) bez względu na to, kim są mieszkańcy budynku.

Brak jest zatem podstaw do uznania, iż powyżej wymienione wydatki spełniają przesłankę określoną w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy i będą mogły być odliczone od dochodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.