INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 04.05.2010 r. (data wpływu 14.05.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku zwrotu podatku pracownikowi od wypłaconej kwoty na zagospodarowanie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.05.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku zwrotu podatku pracownikowi od wypłaconej kwoty na zagospodarowanie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka oddelegowała pracownika do pracy w Wiedniu na okres trzech lat, po uzyskaniu pozwolenia na pracę w Austrii pracownik przeniósł się tam do pracy, uznając, że w okresie trzech lat będzie to jego stałe miejsce zamieszkania i pobytu. Spółka zgodnie z umową wypłaciła mu kwotę za zagospodarowanie w wysokości 200% wynagrodzenia, traktując to jako dodatkowe wynagrodzenie i opodatkowała tę kwotę jako składnik wynagrodzenia. Pracownik zwrócił się o zwrot podatku od tej kwoty motywując, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwota ta powinna być zwolniona z podatku. Pracownik jest zatrudniony na umowę o pracę zgodnie z przepisami wynikającymi z Kodeksu pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna zwrócić pracownikowi podatek od wypłaconej kwoty przeznaczonej na zagospodarowanie...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Według Spółki brak jest podstaw do zwrotu podatku, ponieważ tego typu przeniesienie pracownika nie ma znamion przeniesienia służbowego. W związku z tym nie ma tu zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2 określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się, zgodnie z treścią art. 12 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość zostały z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis art. 12 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W treści art. 21 ustawy o podatku dochodowym przedstawiony został katalog przychodów, które są wolne od podatku dochodowego. Jednakże podkreślić należy, że wszelkie ulgi i zwolnienia są odstępstwem od konstytucyjnej zasady powszechności opodatkowania, dlatego też należy je interpretować ściśle, co oznacza, że nie można stosować ani wykładni rozszerzającej, ani też zawężającej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka oddelegowała pracownika do pracy w Wiedniu na okres trzech lat, po uzyskaniu pozwolenia na pracę w Austrii pracownik przeniósł się tam do pracy, uznając, że w okresie trzech lat będzie to jego stałe miejsce zamieszkania i pobytu. Spółka zgodnie z umową wypłaciła mu kwotę za zagospodarowanie w wysokości 200% wynagrodzenia, traktując to jako dodatkowe wynagrodzenie i opodatkowała tę kwotę jako składnik wynagrodzenia. Pracownik jest zatrudniony na umowę o pracę zgodnie z przepisami wynikającymi z Kodeksu pracy.

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm.), pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

Zatem nawiązanie stosunku pracy, w ramach którego następuje włączenie pracownika do działalności pracodawcy i podporządkowanie go regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownika co do miejsca, czasu i sposobu wykonywania pracy, następuje na podstawie umowy o pracę bądź innych wymienionych czynności prawnych.

Odmienność poszczególnych stosunków pracy została wyraźnie zaznaczona w Kodeksie pracy, bowiem w Dziale II. Stosunek pracy uregulowano: w Rozdziale II umowę o pracę (art. 25-67), a w Rozdziale III stosunek pracy na podstawie powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę (art. 68-77). Zatem bezspornie mamy tu do czynienia z różnymi stosunkami pracy, które w sposób znaczący różnią się od siebie, natomiast żaden z nich nie został określony jako stosunek służbowy.

Jednakże Kodeks pracy obowiązuje w stosunku do wszystkich pracowników bezpośrednio lub pośrednio (art. 5), a równocześnie Kodeks pracy reguluje wyłącznie prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Nie obejmuje świadczenia pracy na innej podstawie niż stosunek pracy, chociażby status społeczny osób świadczących pracę był podobny do pracowniczego. Dotyczy to:

1. wykonujących pracę na podstawie umów prawa cywilnego,
2. wykonujących pracę nakładczą,
3. członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych,
4. służby państwowej w zmilitaryzowanych jednostkach.
   
   

Zarówno w prawie pracy, jak i w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych rozróżnia się stosunek pracy i stosunek służbowy.

Na tle art. 21 ust. 1 pkt 14 powoływanej już ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiącego, iż wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie, zasadny jest pogląd, iż zapis ten dotyczy wyłącznie kwot otrzymywanych przez osoby fizyczne, których związek z pracodawcą określa stosunek służbowy.

„Przeniesienie służbowe” może mieć miejsce tylko wtedy, gdy osobę fizyczną łączy z pracodawcą stosunek służbowy.

Dodatkowym argumentem jest fakt, iż powoływana wyżej ustawa – Kodeks pracy nie zna pojęcia "przeniesienie służbowe", a zmiana miejsca pracy, jako jednego z istotnych warunków umowy o pracę, następuje w trybie określonym w art. 42 tej ustawy, jako wypowiedzenie zmieniające warunki pracy. Natomiast pojęcie „przeniesienie” występuje w ramach stosunku służbowego i jest regulowane w art. 63 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505 ze zm.), w art. 47 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 593 ze zm.) czy w art. 36 ustawy z dnia 06 kwietnia 1990 r. o Policji (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.).

Wyodrębnienie przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w źródłach przychodu: stosunku służbowego, wynikającego z ustaw zwanych pragmatykami służbowymi, oraz stosunku pracy, regulowanego przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, powoduje, iż zwolnienie od podatku dochodowego określone w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczące kwot otrzymanych przez pracowników w związku z przeniesieniem służbowym, nie ma zastosowania do pracowników zatrudnionych na podstawie stosunku pracy uregulowanego przepisami Kodeksu pracy.

W tym stanie prawnym nie można więc porównywać sytuacji prawnej pracowników świadczących pracę na podstawie stosunku pracy, z funkcjonariuszami pozostającymi w stosunku służbowym. Względem tych pierwszych pracodawca nie dokonuje bowiem „przeniesienia służbowego”, lecz zmienia miejsce świadczonej pracy, zaś wypłacone w związku z tym kwoty stanowią przychody w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwoty te nie mieszczą się zatem w zwolnieniach przedmiotowych wynikających z pozostałych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od osób osiągających przychody z tego tytułu zakład pracy powinien tym samym pobierać zaliczki na podatek dochodowy, na podstawie art. 31 wymienionej ustawy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, iż kwota wypłacona pracownikowi zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, która została przeznaczona na zagospodarowanie nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznym, a zatem Spółka nie ma obowiązku zwracania pracownikowi podatku od wypłaconej kwoty.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.