INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 21 kwietnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 28 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego środka trwałego (samochodu) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego środka trwałego (samochodu).

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 16 czerwca 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-391/10/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 28 czerwca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczna prowadzącą jednoosobowo działalność gospodarczą od stycznia 2010 roku. Do dnia złożenia wniosku, nie korzystał z pomocy de minimis (jest uprawniony) udzielanej w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego. W marcu 2010 r. zakupił nowy samochód Volkswagen Passat 3C5192, rodzaj pojazdu: samochód ciężarowy, kategoria pojazdu: N1, dla którego posiada dokumenty homologacji producenta z dnia 29 września 2009 r. Na podstawie art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zastosował dla tego samochodu jednorazową amortyzację nie przekraczającą łącznie w roku podatkowym równowartości 100.000 euro.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

• zakupiony środek trwały (samochód ciężarowy) został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w dniu 18 marca 2010 r.,
• w roku rozpoczęcia działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok rozpoczęcia działalności Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej samodzielnie, ani jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej, ale działalność taką prowadziła małżonka Wnioskodawcy. Między małżonkami istnieje wspólność majątkowa.
• przedmiotowy samochód nie spełnia wszystkich przesłanek, o których mowa w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalających uznać go za samochód ciężarowy.
• dopuszczalna masa całkowita samochodu wynosi 2170 kg, a dopuszczalna całkowita masa zespołu pojazdów wynosi 3970 kg.
• Wnioskodawca nie posiada zaświadczenia, wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz na podstawie przepisów dotyczących pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379) z dnia 28 grudnia 2006 r., w oparciu o posiadany dokument homologacji dla zakupionego samochodu, klasyfikujący ww. pojazd jako ciężarowy kategorii N1 można rozliczyć jednorazowo odpis amortyzacyjny od wartości początkowej pojazdu w ciężar kosztów...

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupiony samochód ciężarowy kategorii N1 nie został wykluczony w art. 22k ustawy o podatku dochodowym, jest więc możliwe skorzystanie z pomocy de minimis, na zasadach określonych bezpośrednio w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego, poprzez amortyzację jednorazową dla tego samochodu.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną z dnia 20 października 2009 r. Znak: IPPB1/415-541/09-6/ES, wydaną przez działającego w imieniu Ministra Finansów, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009 r. Nr 69, poz. 587), zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (t.j. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Przepis powyższy nie ma jednak zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa (art. 22k ust. 11 ww. ustawy).

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawca w styczniu 2010 r. rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej. W marcu 2010 r. zakupił samochód z homologacją ciężarową wprowadzając go do ewidencji środków trwałych (18 marca 2010 r.) dokonał jego jednorazowej amortyzacji na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ww. ustawy. W roku rozpoczęcia działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok rozpoczęcia działalności nie prowadził działalności gospodarczej samodzielnie, ani jako wspólnik spółki mniemającej osobowości prawnej, jednakże działalność taką prowadziła małżonka Wnioskodawcy. Między małżonkami istnieje wspólność majątkowa.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż w 2010 r. Wnioskodawca jako podmiot „rozpoczynający prowadzenie działalności gospodarczej”, wypełnił przesłanki określone w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wykluczające możliwość skorzystania z tzw. jednorazowej amortyzacji.

Zauważyć ponadto należy, iż przepis art. 22k ww. ustawy wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych nie tylko przez niektórych podatników, tj. nie spełniających kryteriów małego podatnika oraz osób rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ale również możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych w stosunku do niektórych środków trwałych m.in. samochodów osobowych.

Określenie „samochód osobowy”, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy, należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W myśl definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakupiony przez Wnioskodawcę samochód jest samochodem osobowym, ponieważ jak wynika z wniosku, samochód ten nie spełnia warunków wyłączenia go z kategorii samochodów osobowych, określonych w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto dopuszczalna masa całkowita tego samochodu nie przekracza 3,5 tony, a Wnioskodawca nie posiada zaświadczenia wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym (o którym mowa w art. 5c ww. ustawy). Dysponuje on jedynie wyciągiem ze świadectwa homologacji, w którym przedmiotowy samochód określony jest jako samochód ciężarowy. Jednakże na gruncie ww. ustawy posiadanie takiego dokumentu jest niewystarczające, aby uznać przedmiotowy samochód za samochód ciężarowy. W konsekwencji, skoro zakupiony przez Wnioskodawcę samochód nie posiada cech wskazanych w przytoczonym przepisie, wyłączających go spod tak określonej definicji, to na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest samochodem osobowym.

Zasadniczą regułą interpretacyjną mającą zastosowanie przy dokonywaniu interpretacji ww. przepisów prawa podatkowego jest zasada stanowiąca, iż zwroty jednobrzmiące użyte w tekście aktu normatywnego należy rozumieć jednolicie. W tym konkretnym przypadku należy dodatkowo zwrócić uwagę na fakt, iż zwrot „samochód osobowy” został zdefiniowany, określony przez ustawodawcę na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym ustawodawca wprost wskazał jak należy rozumieć ww. sformułowanie. W konsekwencji zgodnie z zasadami wykładni językowej nie można nadawać mu innego znaczenia niż znaczenie określone w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, iż nie jest możliwe dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej przedmiotowego samochodu, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż Wnioskodawca wypełnił przesłanki określone w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wykluczające możliwość skorzystania z tzw. jednorazowej amortyzacji. Ponadto zakupiony przez niego samochód na gruncie cytowanej ustawy jest samochodem osobowym, co również wyklucza go z prawa do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej tego środka trwałego (samochodu).

W związku z powyższym Wnioskodawca, nie ma prawa do skorzystania z jednorazowej amortyzacji zakupionego środka trwałego (samochodu osobowego).

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej zauważyć należy, iż nie jest ona wiążąca dla Organu, gdyż została wydana w indywidualnej sprawie podmiotu, który wystąpił o jej wydanie. Jednocześnie wskazać należy, iż elementy zdarzenia przyszłego wskazanego w tej interpretacji oraz stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę nie są tożsame.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.