INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2010 r. (data wpływu 25.03.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 27 kwietnia 2010 r. (data wpływu 29.04.2010 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka posiada status ZPCHR. z Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Spółka zamierza kupić budynek z przeznaczeniem na bazę rehabilitacyjną. Nieruchomość ta wpisana jest do rejestru zabytków i objęta indywidualną ochroną konserwatorską. Spółka, po zakupie poniesie nakłady na modernizację, adaptację ww. nieruchomości. Po zakończeniu prac, ww. nieruchomość spełniać będzie wszystkie elementy definicji środka trwałego.

Spółka w piśmie uzupełniającym wyjaśniła, iż przedmiotowy budynek zakwalifikowany jest przez Nią jako zabytek, grupa KŚT 109. Nieruchomość ta jest wpisana do rejestru zabytków i objęta indywidualną ochroną konserwatorską. Będzie ona także spełniać warunki wynikające z art. 16j ust. 3 pkt 1 lub 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaką stawkę amortyzacyjną dla celów podatkowych Spółka może przyjąć dla tej nieruchomości, po przekazaniu jej ze środków trwałych w budowie na środki trwałe Spółki (po zakończeniu prac modernizacyjnych jako kompletny, zdatny do użytku w momencie przyjęcia do eksploatacji środek trwały, przeznaczony na własne potrzeby jednostki)...

Zdaniem Wnioskodawcy, dla budynków używanych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji, okres amortyzacji wynosi dziesięć lat, z wyjątkiem m.in. obiektów budowlanych wpisanych do rejestru zabytków i objętych indywidualną ochroną konserwatorską, (wymienionych w rodzaju 109 KŚT), dla których ustawodawca dopuszcza przyspieszoną amortyzację, przy zastrzeżeniu, że okres ten nie może być krótszy niż trzy lata. Spółka jest zdania, iż dla celów podatkowych będzie mogła zastosować 33% stawkę amortyzacyjną roczną na ww. nieruchomość.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a - 16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 16h ust. 2 ww. ustawy).

Dla pewnej grupy środków trwałych możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych, które umożliwiają szybszą amortyzację środka trwałego.

Indywidualną stawkę amortyzacyjną ustala sam podatnik, przy czym ustawodawca określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określając tym samym maksymalną roczną stawkę amortyzacyjną. Podatnik, który zdecyduje się na wybór amortyzacji liniowej według stawki indywidualnej, jest zobowiązany do stosowania tej metody przez cały okres amortyzacji środka trwałego (art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), a ustalonej stawki amortyzacyjnej nie może ani obniżać ani podwyższać.

Zasady indywidualnego ustalania stawek amortyzacyjnych określone są w art. 16j ust. 1 – 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż - dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

   - których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Na podstawie art. 16j ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza zakupić nieruchomość (budynek), która jest wpisana do rejestru zabytków i objęta indywidualną ochroną konserwatorską. Po zakupie przedmiotowej nieruchomości, Spółka poniesie nakłady na jej modernizację i adaptację. Po zakończeniu ww. prac nieruchomość spełniać będzie definicję środka trwałego i zostanie zakwalifikowana jako zabytek, grupa KŚT 109. Będzie ona także spełniać warunki wynikające z art. 16j ust. 3 pkt 1 lub 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, Spółka będzie miała możliwość – stosownie do art. 16j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 16j ust. 3 pkt 1 lub 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – stosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla nabytej nieruchomości dla której okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata. w konsekwencji, Spółka będzie mogła zastosować 33% stawkę amortyzacyjną dla tej nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.