INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2010 r. (data wpływu 29 marca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 18 czerwca 2010 r. oraz w dniu 25 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• obowiązku poinformowania pracodawcy o zmianie stanu faktycznego wynikającego z uprzednio złożonego oświadczenia PIT-2 – jest prawidłowe,

• obowiązku ponownego złożenia oświadczenia PIT-2 – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 11 czerwca 2010 r., znak ILPB1/415-382/10-2/TW, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia w odniesieniu do pytań, które były przedmiotem wezwania.

Wniosek uzupełniono w dniu 18 czerwca 2010 r. faksem, zaś 25 czerwca 2010 r. listownie (uzupełnienie listowne nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 21 czerwca 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pracownik uzyskał prawo do emerytury i ją pobiera od marca 2009 r. W związku z powyższym zwraca się do pracodawcy co kwartał o zaświadczenie o zatrudnieniu oraz zaświadczenie o uzyskanych przychodach od marca do grudnia 2009 r. i zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu ZUS Rp-7. Pracownik złożył oświadczenie PIT-2 w roku 1996, w związku z tym zakład pracy co miesiąc potrąca z zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych 1/12 ulgi podatkowej przysługującej pracownikowi zatrudnionemu na umowę o pracę. Pracownik na prośbę pracodawcy o złożenie zaktualizowanego oświadczenia PIT-2 odmówił, twierdząc, że podatnikowi wolno mieć nawet kilku płatników, z których każdy będzie umniejszał zaliczkę o kwotę wolną od podatku, a w zeznaniu rocznym (za które odpowiedzialny jest podatnik a nie pracodawca) za dany rok podatkowy, wyniknie kwota do zapłaty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy pracownik zgodnie z art. 32 ustęp 3 oraz ustęp 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma obowiązek złożyć PIT-2 jeśli nie określa pracodawcy, któremu składa to oświadczenie jako właściwego do zmniejszenia zaliczki na podatek dochodowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownik ma obowiązek informowania o wszelkich zmianach mających wpływ na obliczenie należnej zaliczki na podatek dochodowy od jego wynagrodzenia składając zgodnie ze stanem faktycznym oświadczenie PIT-2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe – w zakresie obowiązku poinformowania pracodawcy o zmianie stanu faktycznego wynikającego z uprzednio złożonego oświadczenia PIT-2,

• nieprawidłowe – w zakresie obowiązku ponownego złożenia oświadczenia PIT-2.
  
  

Stosownie do art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 32 ust. 3 ww. ustawy, zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 1, 1a i 2 zmniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, określonej w pierwszym przedziale obowiązującej skali podatkowej, jeżeli pracownik przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym złoży zakładowi pracy oświadczenie według ustalonego wzoru, w którym stwierdzi, że:

1. nie otrzymuje emerytury lub renty za pośrednictwem płatnika;
2. nie osiąga dochodów z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną;
3. nie osiąga dochodów, od których jest obowiązany opłacać zaliczki na podstawie art. 44 ust. 3;
4. nie otrzymuje świadczeń pieniężnych od organu zatrudnienia lub od biura terenowego Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;
5. ten zakład pracy jest właściwy do stosowania tego zmniejszenia.

Oświadczenia, o którym mowa w ust. 3, nie składa się, jeżeli stan faktyczny wynikający z oświadczenia złożonego w latach poprzednich nie uległ zmianie (art. 32 ust. 3a cyt. ustawy).

Zakład pracy nie zmniejsza zaliczki w sposób określony w ust. 3, jeżeli podatnik powiadomił go o zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia (art. 32 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem składając powyższe oświadczenie (druk PIT-2) pracownik określa tego właśnie pracodawcę, któremu oświadczenie to składa, jako właściwego do zmniejszania miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej.

Konstrukcja przepisu art. 32 ust. 3 ww. ustawy wskazuje, że pracownik nie może tego samego oświadczenia składać równolegle u kilku pracodawców.

Należy przy tym wskazać, że druk PIT-2 jest oświadczeniem określającym płatnika (pracodawcę) jako właściwego do zmniejszania miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej i tylko do tego celu służy. Informację o zmianie stanu faktycznego wynikającego z tego oświadczenia nie składa się na druku PIT-2, ani w takim przypadku nie składa się jego korekty. Informacja taka nie ma ściśle określonej formy, ma z niej jedynie jednoznacznie wynikać, że składający ją pracownik oświadcza, że nastąpiły okoliczności, w związku z którymi ten pracodawca nie ma umniejszać zaliczki na podatek dochodowy.

Zatem na pracowniku, u którego nastąpiły zmiany w stosunku do stanu faktycznego podanego w złożonym wcześniej oświadczeniu dla celów obliczania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych (PIT-2), ciąży obowiązek złożenia stosownej informacji, jednak nie w drodze korekty uprzednio złożonego druku PIT-2.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że stan faktyczny złożonego w 1996 roku oświadczenia PIT-2 uległ zmianie, bowiem pracownik uzyskał prawo do emerytury i ją pobiera.

Reasumując, pracownik winien był powiadomić zakład pracy – z uwagi na zmianę stanu faktycznego dotyczącego uprzednio złożonego oświadczenia – aby przy odprowadzaniu zaliczek na podatek płatnik przestał uwzględniać kwotę zmniejszającą zaliczkę.

W tej części zatem stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę należy uznać za prawidłowe.

Jednakże zauważyć należy, że pracownik nie może informować o zmianach w stosunku do stanu przedstawionego w oświadczeniu PIT-2 poprzez jego korektę bądź ponowne jego złożenie. Jak wskazano bowiem w treści art. 32 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oświadczenia nie składa się w przypadku, gdy stan faktyczny wskazany w oświadczeniu PIT-2 nie uległ zmianie, zaś o zmianie w stosunku do tego stanu pracownik winien poinformować w innej formie, niż PIT-2.

W tej zatem części uznano stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wniosek w części dotyczącej odpowiedzialności karno-skarbowej został w dniu 29 czerwca 2010 r. rozstrzygnięty postanowieniem nr ILPB1/415-382/10-5/TW.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.