INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2009r. (data wpływu do tut. organu 27 lipca 2009r.), uzupełniony pismem z dnia 7 października 2009r. (data wpływu w dniu 13 października 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy Wnioskodawca jest zobowiązany do dokonania korekty deklaracji VAT-7 w związku z rozliczeniem podatku naliczonego od zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu samochodu błędnie zakwalifikowanego jako samochód ciężarowy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2009r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy Wnioskodawca jest zobowiązany do dokonania korekty deklaracji VAT-7 w związku z rozliczeniem podatku naliczonego od zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu samochodu błędnie zakwalifikowanego jako samochód ciężarowy.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 października 2009r. (data wpływu w dniu 13 października 2009r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu podatkowego nr IBPP1/443-782/09/MS z dnia 2 października 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w czerwcu 2008r. nabył używany samochód Renault Kangoo posiadający homologację producenta stwierdzającą jego ciężarowy charakter. Ze względu na ładowność samochodu wynoszącą 730 kg oraz na podstawie ówczesnych przepisów ustawy o VAT - zakwalifikowano pojazd do samochodów osobowych gdyż nie spełniał warunków art. 86 tejże ustawy.

Jednakże wbrew prawidłowemu zakwalifikowaniu samochodu popełniono błąd i w okresie VII-XII/2008r. podatek VAT od paliwa do tego właśnie samochodu Wnioskodawca ujął w rejestrze zakupów i deklaracji VAT jako podatek podlegający odliczeniu.

Po ukazaniu się w grudniu 2008r. wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości okazało się, że Wnioskodawca miał prawo odliczenia podatku VAT zarówno od nabycia jak i od paliwa do napędu tego samochodu. Wnioskodawca chciałby aby rozliczenia podatku VAT z tego właśnie tytułu były sporządzone prawidłowo.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT z tytułu wykonywania usług związanych z utrzymaniem dróg w szczególności oznakowania poziomego i pionowego. Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem od sierpnia 1990r.

Samochód którego dotyczy zapytanie jest wykorzystywany tylko i wyłącznie do działalności opodatkowanej. Wnioskodawca posiada oryginał faktury zakupu samochodu oraz oryginały faktur dokumentujących zakup paliwa do tego samochodu.

Wnioskodawca dokonał odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego określonej w fakturze zakupu samochodu w wysokości 3.029,51 PLN w rozliczeniu za czerwiec 2008r.

Zakupiony samochód nie spełnia wymagań określonych w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT.

Zakupiony samochód nie został poddany dodatkowym badaniom technicznym, o których mowa w art. 86 ust. 5 ustawy o VAT i w związku z tym nie posiada stosowych zaświadczeń ani zapisów w dowodzie rejestracyjnym samochodu.

Dopuszczalna masa całkowita pojazdu wynikająca z posiadanej homologacji producenta wynosi 1860 kg, a ilość miejsc łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 5 /dwa z przodu oraz trzy z tyłu/. Dopuszczalna ładowność wg homologacji to 730 kg.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca powinien skorygować składane deklaracje VAT za ten okres najpierw in minus (poprawiając swój błąd), a później in plus występując równocześnie o zwrot podatku (na podst. wyroku ETS)...
2. Czy biorąc pod uwagę końcowy efekt rozliczeń można pominąć korygowanie deklaracji...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na względzie uproszczenie rozliczeń z urzędem skarbowym z tytułu podatku VAT Wnioskodawca proponuje przyjęcie dotychczasowych rozliczeń jako prawidłowych w świetle zaistniałych zmian w obowiązujących przepisach.

Takie „rozwiązanie" nie spowoduje uszczuplenia podatku podlegającego wpłacie do urzędu skarbowego ani nie naruszy interesów spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

1. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:
   1. z tytułu nabycia towarów i usług,
   2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego, c) od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu– z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;
2. w przypadku importu towarów - suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej, z zastrzeżeniem pkt 5;
3. zryczałtowany zwrot podatku, o którym mowa w art. 116 ust. 6;
4. kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
5. kwota podatku należnego z tytułu importu towarów - w przypadkach, o których mowa w art. 33a.
   
   

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC/Dz.Urz.UEL Nr 145.1 ze zm.), państwa członkowskie mogą utrzymać w mocy swoje przepisy dotyczące wyłączenia prawa do odliczenia podatku naliczonego obowiązujące w chwili wejścia w życie VI Dyrektywy, aż do przyjęcia przez Radę przepisów przewidzianych w tym przepisie. Tym samym wskazany przepis formułuje zasadę „stand still”, przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand still” ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W sentencji w wyroku z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07, na który powołuje się Wnioskodawca, Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, iż „Artykuł 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli – co winien ocenić sąd krajowy – te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem”.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.) w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347.1 ze zm.), uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Zgodnie z przepisem art. 25 ust. 1 pkt 2 i pkt 3a obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004r. ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika:

• samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika,
• paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg.
  
  

Stosownie do § 10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.), obowiązującym do 30 kwietnia 2004r., podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004r. do dnia 21 sierpnia 2005r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru: DŁ = 357 kg + n × 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza liczbę miejsc (siedzeń), łącznie z miejscem dla kierowcy

–kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5000 zł.

W myśl art. 86 ust. 5 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004r. do dnia 21 sierpnia 2005r., dopuszczalna ładowność pojazdów oraz liczba miejsc (siedzeń) – zgodnie z wolą ustawodawcy – określana była na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji wskazanej powyżej nie miały określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznawane były również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Stosownie natomiast do przepisu art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004r. do dnia 21 sierpnia 2005r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5 ustawy.

Zmiany, które weszły w życie z dniem 22 sierpnia 2005r., dotyczące nabycia samochodów, jak i paliw służących do napędu tych samochodów, zostały zawarte w art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Z przepisu tego wynika, iż w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze nie więcej jednak niż 6000 zł z uwzględnieniem pewnych kategorii pojazdów określonych przez ust. 4 tego artykułu.

Zgodnie natomiast z art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 22 sierpnia 2005r.) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Porównując przywołane przepisy obowiązujące do 30 kwietnia 2004r. i te obowiązujące po tej dacie należy stwierdzić, że regulacje zawarte w ustawie z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług mogą spowodować, w niektórych sytuacjach, ograniczenie zakresu prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z nabycia niektórych rodzajów samochodów oraz paliwa do tych samochodów.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca w czerwcu 2008r. nabył używany samochód Renault Kangoo posiadający homologację producenta stwierdzającą jego ciężarowy charakter. Ze względu na ładowność samochodu wynoszącą 730 kg oraz na podstawie ówczesnych przepisów ustawy o VAT - zakwalifikowano pojazd do samochodów osobowych gdyż nie spełniał warunków art. 86 tejże ustawy.

Jednakże wbrew prawidłowemu zakwalifikowaniu samochodu popełniono błąd i w okresie VII-XII/2008r. podatek VAT od paliwa do tego właśnie samochodu Wnioskodawca ujął w rejestrze zakupów i deklaracji VAT jako podatek podlegający odliczeniu.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT z tytułu wykonywania usług związanych z utrzymaniem dróg w szczególności oznakowania poziomego i pionowego. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem od sierpnia 1990r.

Samochód jest wykorzystywany tylko i wyłącznie do działalności opodatkowanej. Wnioskodawca posiada oryginał faktury zakupu samochodu oraz oryginały faktur dokumentujących zakup paliwa do tego samochodu.

Wnioskodawca dokonał odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego określonej w fakturze zakupu samochodu w wysokości 3.029,51 PLN w rozliczeniu za czerwiec 2008r.

Zakupiony samochód nie spełnia wymagań określonych w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT.

Zakupiony samochód nie został poddany dodatkowym badaniom technicznym, o których mowa w art. 86 ust. 5 ustawy o VAT i w związku z tym nie posiada stosowych zaświadczeń ani zapisów w dowodzie rejestracyjnym samochodu.

Dopuszczalna masa całkowita pojazdu wynikająca z posiadanej homologacji producenta wynosi 1860 kg, a ilość miejsc łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 5 /dwa z przodu oraz trzy z tyłu/. Dopuszczalna ładowność wg homologacji to 730 kg.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że zakupiony przez Wnioskodawcę samochód Renault Kangoo nie spełniał warunków dających prawo do pełnego odliczenia podatku VAT przy jego nabyciu jak i przy zakupie paliwa do jego napędu, wynikających z przepisów obowiązujących w momencie zakupu tj. w czerwcu 2008r., bowiem pojazd ten posiada dopuszczalną masę całkowitą nieprzekraczającą 3,5 tony jak również nie spełnia wymagań określonych w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 22 sierpnia 2005r.).

Jednakże dokonując analizy przepisów obowiązujących w okresie od dnia 1 maja 2004r. do dnia 21 sierpnia 2005r. należy stwierdzić, że samochód Wnioskodawcy spełniałby wymogi dające prawo do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości zarówno przy jego nabyciu jak i przy zakupie paliwa do jego napędu, gdyż ładowność tego samochodu wynikająca ze świadectwa homologacji wynosi 730kg, jest więc wyższa niż określona wzorem z art. 86 ust. 3 ustawy o VAT (357kg + 5 x 68kg = 697kg).

Należy więc stwierdzić, że w przypadku Wnioskodawcy miało miejsce pogorszenie sytuacji, tj. zwiększenie ograniczenia w prawie do odliczenia podatku, a tym samym naruszenie zasady „stand still”, co oznacza, że Wnioskodawca miał prawo do pełnego obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu nabycia przedmiotowego samochodu ciężarowego jak i paliwa do napędu tego samochodu.

Należy również wskazać, że aby odliczyć pełną kwotę podatku naliczonego przy nabyciu ww. samochodu oraz paliwa do jego napędu Wnioskodawca powinien posiadać stosowne dokumenty (np. dowód rejestracyjny) oraz dla danego typu pojazdu musi istnieć świadectwo homologacji, z którego wynika, że nie jest to samochód osobowy oraz z którego wynikają dane umożliwiające spełnienie wymagań określonych w ww. przepisach. Ponadto nabyty samochód, do którego napędu Wnioskodawca zakupuje również paliwo, musi służyć wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W świetle powyższego, z uwagi na fakt, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia paliwa do wskazanego samochodu ciężarowego i z odliczenia tego Wnioskodawca na bieżąco korzystał, nie ma potrzeby składania korekt deklaracji VAT w tym zakresie.

Zgodnie bowiem z przepisami art. 81 § 1 i § 2 powołanej w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Ponadto w myśl art. 86 ust. 13 ustawy o VAT jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Zgodnie z ust. 15 ww. artykułu do uprawnienia, o którym mowa w ust. 13, stosuje się odpowiednio art. 81b Ordynacji podatkowej.

Jeśli zatem w przedmiotowej sprawie nie zachodzi żadna z ww. okoliczności, nie ma też konieczności złożenia korekty deklaracji VAT.

Ewentualnie z prawa wynikającego z ww. art. 86 ust. 13 ustawy o VAT Wnioskodawca może skorzystać co do pełnego odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu przedmiotowego samochodu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.