INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. BKIP 27 sierpnia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy koszty nabycia oprzyrządowania stanowią koszty uzyskania przychodów działalności strefowej,
• czy wynik z tytułu zbycia oprzyrządowania, tj. odpowiednio dochód lub strata powinien zostać alokowany do działalności zwolnionej z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy koszty nabycia oprzyrządowania stanowią koszty uzyskania przychodów działalności strefowej,
• czy wynik z tytułu zbycia oprzyrządowania, tj. odpowiednio dochód lub strata powinien zostać alokowany do działalności zwolnionej z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Specjalnej Strefy Ekonomicznej („SSE” lub „Strefa”) w oparciu o zezwolenie z dnia 01 października 2004 r. na prowadzenie działalności na terenie SSE. Spółka jest producentem części i akcesoriów do pojazdów samochodowych i ich silników, wykonując działalność produkcyjną, handlową i usługową w zakresie wyrobów wytworzonych na terenie Strefy.

W ramach działalności prowadzonej na terenie Strefy, Spółka dokonuje zakupu specjalistycznego oprzyrządowania od podmiotów zewnętrznych oraz ponosi wydatki związane z rozbudową i instalacją tego oprzyrządowania do całości linii produkcyjnej Spółki.

Specyfika branży motoryzacyjnej, w której Spółka działa wymusza, iż nabywane oprzyrządowanie, co do zasady, przeznaczone jest wyłącznie do produkcji określonego typu produktu (tj. pod określoną markę i model pojazdu). Tym samym, bez zakupu zindywidualizowanego oprzyrządowania, Spółka nie miałaby możliwości prowadzenia działalności polegającej na produkcji konkretnych detali. Nabyte oprzyrządowanie nie może zostać także wykorzystane w innej działalności niż objętej konkretnym zamówieniem, co wynika najczęściej z warunków technicznych.

Przed rozpoczęciem produkcji detali (względnie we wczesnej fazie produkcji) dla określonej marki i modelu pojazdu, do którego wykorzystywane było konkretne oprzyrządowanie, podlega ono zbyciu na rzecz podmiotu, dla którego produkowane są owe detale. Zdarza się, że obowiązek zbycia (odsprzedania) takiego oprzyrządowania wynika wprost z warunków umów zawieranych przez Spółkę z odbiorcą detali.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty nabycia oprzyrządowania powinny zostać alokowane do działalności strefowej, tj. korzystającej ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych („PDOP”) i w konsekwencji, czy wynik (tj. odpowiednio dochód albo strata) na transakcji sprzedaży takiego oprzyrządowania stanowi element działalności zwolnionej z opodatkowania PDOP na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP...

Na podstawie art. 7 ustawy o PDOP, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Z kolei, jak wynika z art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych („ustawa o SSE"), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 tej ustawy, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie natomiast z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4 - 6, uzyskane z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości zgodnie z odrębnymi przepisami. Konsekwentnie, zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Strefy. Jak zatem wynika z powyższego, warunkiem skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania jest:

• posiadanie zezwolenia na prowadzenia określonego rodzaju działalności na terenie SSE oraz
• uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Strefy (działalności objętej zezwoleniem).
  
  

A contrario, działalność gospodarcza, która nie spełnia kumulatywnie w/w przesłanek, powinna być rozpoznawana, jako działalność pozastrefowa, tj. opodatkowana PDOP na zasadach ogólnych.

Spółka prowadzi na terenie SSE działalność polegającą na produkcji części i akcesoriów do pojazdów samochodowych i ich silników, wykonując tym samym działalność produkcyjną, handlową i usługową objętą uzyskanym przez nią zezwoleniem strefowym.

W celu prowadzenia działalności i wytwarzania produktów na terenie Strefy konieczne jest dokonywanie zakupu oprzyrządowania, które do takiej produkcji będzie wykorzystywane (tj. dedykowane pod określony model i markę pojazdu). Oprzyrządowanie wykorzystywane jest wyłącznie do działalności prowadzonej na terenie Strefy. W opinii Spółki zbycie oprzyrządowania wykorzystywanego do działalności prowadzonej na terenie Strefy po wykonaniu zamówienia, które realizowane było na terenie Strefy stanowi normalne następstwo prowadzenia działalności gospodarczej. Na podkreślenie zasługuje również fakt, że zbycie takiego oprzyrządowania jest typowym zjawiskiem występującym w przemyśle samochodowym i wiąże się z jego specyfiką. Na uwagę zasługuje fakt, że oprzyrządowanie może zostać wykorzystane jedynie przy produkcji określonego modelu i marki pojazdu i nie ma możliwości wykorzystania go do dalszej działalności, zarówno prowadzonej na terenie Strefy jak i (teoretycznie) poza nią. Należy również zauważyć, że utrzymywanie takiego oprzyrządowania po jego wykorzystaniu byłoby nieracjonalne gospodarczo, a w niektórych przypadkach również niezgodne z umowami zawartymi z podmiotami zamawiającymi produkty u Spółki (kwestia tajemnicy handlowej producenta oprzyrządowania i nabywca produktów).

W związku z powyższym, oprzyrządowanie wykorzystywane do produkcji towarów na terenie SSE będzie stanowiło składnik majątkowy, który należy przypisać do działalności zwolnionej od opodatkowania PDOP. Tym samym, wydatki poniesione na zakup oraz związane z zakupem oprzyrządowania powinny zostać uznane za dokonane w związku z prowadzoną działalnością w Strefie. Wydatki te ponoszone są bowiem w celu uzyskania przychodu z działalności prowadzonej na terenie SSE, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu zwolnionego z PDOP.

Konsekwencją takiego przypisania powinno być alokowanie wyniku na transakcji zbycia przedmiotowego oprzyrządowania również do działalności strefowej (tj. zwolnionej z PDOP). Prezentowane stanowisko Spółki koresponduje m.in. ze stanowiskiem Naczelnika I Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu wyrażonym w postanowieniu w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego z 23 grudnia 2005 r. (sygn. PSUS/PB-R I-PDP/423/330/P/05/MD), który w odpowiedzi na pytanie podatnika czy przychód wynikający ze sprzedaży maszyn i form klientom, które zostały zakupione na ich zlecenie w celu wykorzystania do produkcji wyrobów objętych zezwoleniem na prowadzenie działalności w specjalnej strefie ekonomicznej powinien zostać zakwalifikowany do działalności zwolnionej czy opodatkowanej, uznał zdanie podatnika za prawidłowe.

Warto podkreślić, iż organ stwierdził, że oceniając przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny na gruncie obowiązujących przepisów, należy stwierdzić, że stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę w zakresie uznania za przychody ze źródła dochodów zwolnionego od podatku dochodowego od osób prawnych przychodów wynikających ze sprzedaży maszyn i form klientom uprzednio zakupionych na ich zlecenie w celu wykorzystania do produkcji jest prawidłowe.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że koszty nabycia oprzyrządowania stanowią koszty uzyskania przychodów działalności strefowej. Jednocześnie wynik z tytułu zbycia takiego oprzyrządowania, tj. odpowiednio dochód albo strata powinien również zostać alokowany do działalności zwolnionej z opodatkowania PDOP, tj. korzystającej ze zwolnienia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy.

Spółka prosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego w niniejszym wniosku rozumienia przepisów podatkowych w powyższym zakresie. W przypadku jednak niepotwierdzenia przez tut Urząd prezentowanego stanowiska, Spółka prosi o wskazanie prawidłowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.). Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z tej pomocy (art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Przystępując do analizy ww. przepisów zauważyć należy, iż w orzecznictwie zarówno Sądu Najwyższego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego, a także w piśmiennictwie ukształtowany jest pogląd, w myśl którego przepisy prawa podatkowego należy wykładać ściśle i zgodnie z ich literalnym brzmieniem, a jedynie w sytuacjach wątpliwych, gdy językowa wykładnia nie doprowadza do ustalenia jednoznacznej treści normy prawnej, należy skorzystać z innych metod wykładni w taki sposób, by wyinterpretowana norma spójna była z innymi normami skorelowanymi, jak również by jednocześnie w pełni odzwierciedlała intencje racjonalnego ustawodawcy. Stanowisko to ma swoje oparcie przede wszystkim w założeniu, że źródłem wiedzy, zarówno dla podatnika, jak i organów stosujących prawo, jest i zawsze będzie tylko językowe znaczenie norm prawnych, albowiem przekaz językowy rozumiany jako możliwy sens słów jest powszechną metodą komunikowania się ustawodawcy z podatnikiem i organami stosującymi prawo.

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, iż zwolnienie od podatku przysługuje wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z prowadzonej na terenie strefy działalności gospodarczej, określonej w zezwoleniu. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Podobnie w przypadku gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy wówczas również działalność taka nie będzie podlegała zwolnieniu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż w ramach działalności prowadzonej na terenie Strefy, Spółka dokonuje zakupu specjalistycznego oprzyrządowania od podmiotów zewnętrznych oraz ponosi wydatki związane z rozbudową i instalacją tego oprzyrządowania do całości linii produkcyjnej Spółki. Specyfika branży motoryzacyjnej, w której Spółka działa wymusza, iż nabywane oprzyrządowanie, co do zasady, przeznaczone jest wyłącznie do produkcji określonego typu produktu (tj. pod określoną markę i model pojazdu). Tym samym, bez zakupu zindywidualizowanego oprzyrządowania, Spółka nie miałaby możliwości prowadzenia działalności polegającej na produkcji konkretnych detali. Nabyte oprzyrządowanie nie może zostać także wykorzystane w innej działalności niż objętej konkretnym zamówieniem, co wynika najczęściej z warunków technicznych. Przed rozpoczęciem produkcji detali (względnie we wczesnej fazie produkcji) dla określonej marki i modelu pojazdu, do którego wykorzystywane było konkretne oprzyrządowanie, podlega ono zbyciu na rzecz podmiotu, dla którego produkowane są owe detale. Zdarza się, że obowiązek zbycia (odsprzedania) takiego oprzyrządowania wynika wprost z warunków umów zawieranych przez Spółkę z odbiorcą detali. Oprzyrządowanie wykorzystywane jest wyłącznie do działalności prowadzonej na terenie Strefy. W opinii Spółki zbycie oprzyrządowania wykorzystywanego do działalności prowadzonej na terenie Strefy po wykonaniu zamówienia, które realizowane było na terenie Strefy stanowi następstwo prowadzenia działalności gospodarczej. Zbycie takiego oprzyrządowania jest typowym zjawiskiem występującym w przemyśle samochodowym i wiąże się z jego specyfiką. Oprzyrządowanie może zostać wykorzystane jedynie przy produkcji określonego modelu i marki pojazdu i nie ma możliwości wykorzystania go do dalszej działalności, zarówno prowadzonej na terenie Strefy jak i (teoretycznie) poza nią.

W związku z powyższym ponieważ specjalistyczne oprzyrządowanie jest wykorzystywane do produkcji prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie odpowiedniego zezwolenia to koszty nabycia oprzyrządowania winny zostać zaliczone do kosztów działalności strefowej. Również wynik (tj. odpowiednio dochód albo strata) na transakcji sprzedaży tego oprzyrządowania wpływa na wysokość dochodu z tytułu działalności strefowej, zwolnionej z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.