INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2010r. (data wpływu 26 kwietnia 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 lipca 2010r. (data wpływu 19 lipca 2010r.) oraz uzupełnionym w dniu 23 lipca 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki przy sprzedaży lokalu sklasyfikowanego jako mieszkalny wraz z przynależnym udziałem w prawie wieczystego użytkowania gruntu oraz w częściach wspólnych budynku hotelowego sklasyfikowanego jako niemieszkalny w PKOB 121 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2010r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 19 lipca 2010r. oraz uzupełniony w dniu 23 lipca 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki przy sprzedaży lokalu sklasyfikowanego jako mieszkalny wraz z przynależnym udziałem w prawie wieczystego użytkowania gruntu oraz w częściach wspólnych budynku hotelowego sklasyfikowanego jako niemieszkalny w PKOB 121.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zgodnie ze swoim zakresem działalności zajmuje się budową budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. W oparciu o uzyskane pozwolenie na budowę spółka wybudowała obiekt, a następnie uzyskała Decyzję nr … zezwalającą na użytkowanie budynku Hotelowego X. Ponieważ zamiarem spółki była sprzedaż poszczególnych lokali w obiekcie, Wnioskodawca wystąpił do Wydziału Budownictwa i Architektury Starostwa Powiatowego w Y o wydanie zaświadczenia że poszczególne lokale są lokalami samodzielnymi. Wydane zostało zaświadczenie, że lokale spełniają wymagania lokali samodzielnych i nazwano je lokalami mieszkalnymi. Ze sprzedażą każdego lokalu związany był przynależny udział w prawie wieczystego użytkowania gruntu oraz w częściach wspólnych budynku, na które składały się:

• pomieszczenia gospodarcze i techniczne niebędące częścią lokalu garażowego,
• pomieszczenia rekreacyjne (w tym sauna i basen),
• hol recepcyjny z pomieszczeniami towarzyszącymi (w tym recepcja i szatnia),
• pomieszczenia klatek schodowych i korytarzy.
  
  

Budynek od momentu uzyskania pozwolenia na użytkowanie funkcjonował jako obiekt hotelowy, a obecni właściciele od początku i nadal wynajmują swoje lokale na cele krótkotrwałego zamieszkania.

W piśmie z dnia 19 lipca wnioskodawca poinformował, iż:

• sprzedaż lokali nastąpiła w okresie IV-X.2009r. – jeden lokal jest jeszcze nie sprzedany
• Wnioskodawca sprzedał (za wyjątkiem jednego lokalu) lokale ze stawką 22% VAT.
• Jeden z nabywców zwrócił się o korektę stawki VAT do 7% z uwagi, że zaświadczenie o samodzielności lokali oraz akt notarialny zakupu i ustanowienia samodzielności tych lokali mówi o lokalach mieszkalnych.
• wniosek dotyczy stawki VAT dla sprzedaży lokali przez Wnioskodawcę.
  
  

Ponadto Wnioskodawca poinformował, iż:

1. część osób nabyła lokale jako osoby fizyczne, część jako osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą,
2. lokale spełniają warunki „samodzielnych lokali mieszkalnych”,
3. umowy o ustanowieniu odrębnej własności były w formie aktu notarialnego łącznie ze sprzedażą tych lokali (w jednym akcie notarialnym) wpisy do KW zostały dokonane
4. w akcie notarialnym lokale określone zgodnie z zaświadczeniem o samodzielności lokali jako lokale mieszkalne,
5. na obiekcie jest 37 lokali określonych jako mieszkalne, 35 lokali zostało przekazanych do wynajmu na cele krótkotrwałe (zawarte były umowy zarządzania lokalami) 2 lokale (jeden właściciel domaga się korygowania faktury) nie zawarł umów na wynajem swoich lokali określając ustnie, że lokale są na jego potrzeby własne. Do dnia dzisiejszego te dwa lokale nie są użytkowane.
6. najemcy lokali korzystają z recepcji, szatnia jest dla personelu hotelowego,
7. po sprzedaży nie zmienił się sposób korzystania z holu recepcyjnego,
8. pomieszczenia gospodarcze i techniczne niebędące częścią lokalu garażowego to: kotłownia, hydroforownia, magazyn gospodarczy.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawkę powinna zastosować spółka sprzedając lokal sklasyfikowany jako mieszkalny, a w rzeczywistości przeznaczony na cele krótkotrwałego zamieszkania pod wynajem, wraz z przynależnym udziałem w prawie wieczystego użytkowania gruntu oraz w częściach wspólnych budynku hotelowo- sklasyfikowanego jako niemieszkalny w PKOB 121...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Do sprzedaży lokali wraz z przynależnym udziałem w prawie wieczystego użytkowania gruntu oraz w częściach wspólnych budynku powinna zostać zastosowana stawka VAT 22%, gdyż budynek jest budynkiem hotelowym sklasyfikowanym jako niemieszkalny w PKOB 121, a sprzedane lokale pomimo że Wydział Budownictwa i Architektury Starostwa Powiatowego w Y nazwał je lokalami mieszkalnymi, są w rzeczywistości lokalami przeznaczonymi pod wynajem na cele krótkotrwałego zamieszkania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy podstawowa stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 41 ust. 12 powołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2008 r., 7% stawkę podatku od towarów i usług stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W myśl art. 41 ust. 12a ustawy o VAT, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonym w ust. 12a, zgodnie z art. 41 ust. 12b wymienionej ustawy, nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

Stosownie do treści art. 41 ust. 12c ustawy, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej ww. limity, stawkę podatku w wysokości 7% stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Ponadto zgodnie z § 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336) stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do:

1. robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiektów sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych,
2. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

- w zakresie, w jakim wymienione roboty i remonty, obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.

Z przytoczonych regulacji prawnych wynika, iż 7% stawka podatku od towarów i usług ma zastosowanie w całym budownictwie mieszkaniowym, zarówno objętym społecznym programem mieszkaniowym, jak i nieobjętym tym programem.

Zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zgodnie z § 6 ust. 6 cyt. wyżej rozporządzenia obniżoną do wysokości 7 % stawkę podatku stosuje się również do zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są opodatkowane stawką 7 %.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych.

Co do zasady, zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane wg zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach.

Ponadto, z uregulowań zawartych w art. 3 pkt 1a i pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), wynika, że pod pojęciem obiektu budowlanego rozumie się budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi. Budynkiem zaś jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na treść art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), z którego wynika, że nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z cytowanego wyżej przepisu wynika zatem, że lokal (część budynku), będący według zasad ogólnych Kodeksu cywilnego częścią składową nieruchomości gruntowej, zostaje z tego reżimu wyłączony na mocy przepisów szczególnych i staje się oddzielną nieruchomością, stanowiąc odrębny od budynku przedmiot obrotu cywilnoprawnego i odrębny przedmiot własności.

Definicję lokalu mieszkalnego, jak również prawną regulację obrotu lokalami (częściami budynków), stanowiącymi odrębny od budynku towar, stanowią przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (t.j. Dz. U. 2000r. Nr 80 poz. 903 ze zm.).

Z treści art. 2 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, mogą stanowić odrębne nieruchomości.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Treść przywołanych wyżej zapisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy dwoma pojęciami normatywnymi:

• pojęciem pomieszczenia pomocniczego, czyli takiego pomieszczenia, które wraz z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, w danym przypadku chodzi więc wyraźnie o taki funkcjonalny związek tych pomieszczeń z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, który polega na wykorzystaniu całej tej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkalnych potrzeb ludzi;
• pojęciem pomieszczenia przynależnego, które w sensie prawnym stanowi wprawdzie część składową lokalu mieszkalnego, jednakże w sensie funkcjonalnym nie jest przestrzenią przeznaczoną dla bezpośredniego zaspokajania potrzeb ludzi, lecz ma służyć zaspokajaniu innych potrzeb tych osób, które korzystają z samodzielnego lokalu mieszkalnego. W tym kontekście ustawodawca wymieniał przykładowo piwnicę, strych, komórkę, garaż.
  
  

Zwrócić należy również uwagę, iż definicję pojęcia „mieszkania” zawiera § 3 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem mieszkania, należy rozumieć zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego.

Pod pojęciem pomieszczenia mieszkalnego - zgodnie z § 3 pkt 10 wskazanego wyżej rozporządzenia - należy przez to rozumieć pokoje w mieszkaniu, a także sypialnie i pomieszczenia do dziennego pobytu ludzi w budynku zamieszkania zbiorowego,

Pod pojęciem pomieszczenia technicznego - zgodnie z § 3 pkt 12 wskazanego wyżej rozporządzenia - należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku.

Natomiast przez pomieszczenie gospodarcze – należy rozumieć pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych (§ 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia).

Odrębną kategorię stanowi - wg cyt. rozporządzenia - pomieszczenie pomocnicze zdefiniowane jako pomieszczenie znajdujące się w obrębie mieszkania lub lokalu użytkowego służące do celów komunikacji wewnętrznej, higieniczno-sanitarnych, przygotowywania posiłków, z wyjątkiem kuchni zakładów żywienia zbiorowego, a także do przechowywania ubrań, przedmiotów oraz żywności (§ 3 pkt 11).

Natomiast przez pojęcie lokal użytkowy - należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym (§ 3 pkt 14 cyt. rozporządzenia).

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 i 2 ww. ustawy, odrębną własność lokalu można ustanowić w drodze umowy, a także jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność. Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.

Z powyższych przepisów wynika, iż odrębną nieruchomość może stanowić jedynie samodzielny lokal, a dla powstania odrębnej własności lokalu niezbędny jest wpis do księgi wieczystej mający charakter konstytutywny. Bez wpisu do księgi wieczystej odrębna własność lokalu (część budynku) nie może skutecznie powstać.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług lokal ten staje się odrębnym, od budynku, towarem i stanowi samodzielny przedmiot czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zgodnie ze swoim zakresem działalności zajmuje się budową budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. W oparciu o uzyskane pozwolenie na budowę spółka wybudowała obiekt, a następnie uzyskała Decyzję nr … zezwalającą na użytkowanie budynku Hotelowego X. Ponieważ zamiarem spółki była sprzedaż poszczególnych lokali w obiekcie, Wnioskodawca wystąpił do Wydziału Budownictwa i Architektury Starostwa Powiatowego w Y o wydanie zaświadczenia że poszczególne lokale są lokalami samodzielnymi. Wydane zostało zaświadczenie, że lokale spełniają wymagania lokali samodzielnych i nazwano je lokalami mieszkalnymi.

Ze sprzedażą każdego lokalu związany był przynależny udział w prawie wieczystego użytkowania gruntu oraz w częściach wspólnych budynku, na które składały się:

• pomieszczenia gospodarcze i techniczne niebędące częścią lokalu garażowego,
• pomieszczenia rekreacyjne (w tym sauna i basen),
• hol recepcyjny z pomieszczeniami towarzyszącymi (w tym recepcja i szatnia),
• pomieszczenia klatek schodowych i korytarzy.
  
  

Budynek od momentu uzyskania pozwolenia na użytkowanie funkcjonował jako obiekt hotelowy, a obecni właściciele od początku i nadal wynajmują swoje lokale na cele krótkotrwałego zamieszkania.

W piśmie z dnia 19 lipca wnioskodawca poinformował, iż:

• sprzedaż lokali nastąpiła w okresie IV-X.2009r. – jeden lokal jest jeszcze nie sprzedany
• Wnioskodawca sprzedał (za wyjątkiem jednego lokalu) lokale ze stawką 22% VAT.
• Jeden z nabywców zwrócił się o korektę stawki VAT do 7% z uwagi, że zaświadczenie o samodzielności lokali oraz akt notarialny zakupu i ustanowienia samodzielności tych lokali mówi o lokalach mieszkalnych.
• wniosek dotyczy stawki VAT dla sprzedaży lokali przez Wnioskodawcę.
  
  

Ponadto Wnioskodawca poinformował, iż:

1. część osób nabyła lokale jako osoby fizyczne, część jako osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą,
2. lokale spełniają warunki „samodzielnych lokali mieszkalnych”,
3. umowy o ustanowieniu odrębnej własności były w formie aktu notarialnego łącznie ze sprzedażą tych lokali (w jednym akcie notarialnym) wpisy do KW zostały dokonane
4. w akcie notarialnym lokale określone zgodnie z zaświadczeniem o samodzielności lokali jako lokale mieszkalne,
5. na obiekcie jest 37 lokali określonych jako mieszkalne, 35 lokali zostało przekazanych do wynajmu na cele krótkotrwałe (zawarte były umowy zarządzania lokalami) 2 lokale (jeden właściciel domaga się korygowania faktury) nie zawarł umów na wynajem swoich lokali określając ustnie, że lokale są na jego potrzeby własne. Do dnia dzisiejszego te dwa lokale nie są użytkowane.
6. najemcy lokali korzystają z recepcji, szatnia jest dla personelu hotelowego,
7. po sprzedaży nie zmienił się sposób korzystania z holu recepcyjnego,
8. pomieszczenia gospodarcze i techniczne niebędące częścią lokalu garażowego to: kotłownia, hydroforownia, magazyn gospodarczy.
   
   

Analiza przepisów prawnych prowadzi do wniosku, iż 7% stawka podatku od towarów i usług może być stosowana wyłącznie w stosunku do będących przedmiotem obrotu (sprzedaży) samodzielnych lokali mieszkalnych, bowiem obniżone stawki mają charakter wyjątkowy i winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych przez ustawodawcę w ustawie o podatku od towarów i usług lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Wyłączenie sprzedaży budynków niemieszkalnych i lokali użytkowych spod działania przepisu art. 41 ust. 12a ustawy o VAT wskazuje, że intencją ustawodawcy było objęcie preferencyjną stawką wyłącznie tych obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, które spełniają funkcje mieszkaniowe.

Odnosząc zatem przedstawiony stan prawny do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż wysokość stawki opodatkowania podatkiem VAT, w przypadku dostawy przedmiotowych lokali wraz z przynależnym udziałem w prawie wieczystego użytkowania gruntu oraz w częściach wspólnych budynku, związana jest każdorazowo ze spełnieniem warunków określonych w cyt. wyżej przepisach.

Tym samym, w przedmiotowej sprawie, preferencyjna stawka podatku w wysokości 7% znajduje zastosowanie wyłącznie do sprzedaży lokali mieszkalnych, o ile faktycznie mamy do czynienia z lokalami mieszkalnymi w świetle odrębnych przepisów.

Natomiast w stosunku do pozostałych części wspólnych budynku niemieszkalnego sklasyfikowanego wg PKOB grupa 121, tj.: pomieszczenia gospodarczego i technicznego niebędącego częścią lokalu garażowego, pomieszczenia rekreacyjnego (w tym sauna i basen), holu recepcyjnego z pomieszczeniem towarzyszącym (w tym recepcja i szatnia), pomieszczenia klatek schodowych i korytarzy, zastosowanie znajduje 22% stawka podatku od towarów i usług, bowiem w ocenie tut. organu pomieszczenia te nie mieszczą się w definicji budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W odniesieniu do zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo ich części korzysta z opodatkowania stawką 7% albo też 22% stawką VAT, na takich samych zasadach opodatkowane jest zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym posadowiony jest budynek.

W związku z tym, w przypadku dostawy lokalu mieszkalnego, zastosowanie znajduje 7% stawka podatku od towarów i usług, a w przypadku dostawy pozostałych lokali, 22% stawka podatku VAT.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, iż do sprzedaży lokali wraz z przynależnym udziałem w prawie wieczystego użytkowania gruntu oraz w częściach wspólnych budynku powinna zostać zastosowana stawka VAT 22%, należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo podkreślić należy, iż przedmiot przyporządkowania budynku wskazanego we wniosku do właściwego grupowania Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny stanowiska odnośnie klasyfikacji przedmiotowego budynku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, tj. w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2009r.

Podkreślenia wymaga fakt, iż w sytuacji zmiany któregokolwiek z elementów stanu faktycznego niniejsza interpretacja traci swoją ważność (w szczególności, gdy w przedmiotowej sprawie nie będziemy mieli do czynienia z lokalami mieszkalnymi).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.