INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 12 lutego 2009r. sygn. akt I SA/Ke 463/08 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 16 lipca 2010r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2010r. sygn. akt I FSK 761/09 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2008r. (data wpływu 26 maja 2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 lipca 2008r. (data wpływu 4 sierpnia 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 maja 2008r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 lipca 2008r. (data wpływu 4 sierpnia 2008r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr IBPP1/443-793/08/AS z dnia 24 lipca 2008r.

W dniu 29 sierpnia 2008r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-793/08/AS uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania jest nieprawidłowe.

M. na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 29 sierpnia 2008r. znak: IBPP1/443-793/08/AS złożył skargę z dnia 5 listopada 2008r., w której zażądał uchylenia zaskarżonej interpretacji przepisów prawa podatkowego w całości i wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 12 lutego 2009r. sygn. akt I SA/Ke 463/08 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Od powyższego wyroku Minister Finansów wniósł skargę kasacyjną z dnia 25 marca 2009r.

Naczelny Sąd Administracyjny ostatecznym wyrokiem z dnia 25 maja 2010r. sygn. akt I FSK 761/09 oddalił skargę kasacyjną Ministra Finansów.

W związku z powyższym, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 12 lutego 2009r. sygn. akt I SA/Ke 463/08, stał się prawomocny w dniu 25 maja 2010r.

W wyroku z dnia 12 lutego 2009r. sygn. akt I SA/Ke 463/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż „Zarząd drogi jak i zarządca przy wykonywaniu tych czynności działają na odmiennych zasadach niż podmioty prywatne. Pobierają należność o charakterze daniny publicznej, ustalaną w sposób określony w ustawie, dysponują możliwością nakładania dodatkowej opłaty podlegającej przymusowemu ściągnięciu w drodze postępowania egzekucyjnego. Działają zatem bezpośrednio i w zakresie swoich prerogatyw wynikających z prawa publicznego.

Reasumując należy stwierdzić, że M. pobierając opłaty za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania, wykonuje czynności mieszczące się w ramach sprawowanego władztwa publicznego, przy czym czynności te wykonuje jako organ władzy publicznej.

Rozpoznając ponownie sprawę organ uwzględni powyższe uwagi i dokona oceny stanowiska podatnika, w tym w części dotyczącej umów o dystrybucję kart postojowych.”

Wskutek powyższego, wniosek M. z dnia 19 maja 2008r. (data wpływu 26 maja 2008r.), uzupełniony pismem z dnia 30 lipca 2008r. (data wpływu 4 sierpnia 2008r.) wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

M., jako powołana przez Gminę samorządowa jednostka budżetowa, zajmuje się organizacją, nadzorem i prowadzeniem strefy płatnego parkowania w K., na podstawie statutu M., zatwierdzonego uchwałą Nr xxx Rady Miejskiej w K. z dnia xxx w sprawie nadania statutu M.

Zgodnie z § 5 ust. 2 pkt 32 tegoż statutu do zakresu działania M. należy organizacja, nadzór i prowadzenie strefy płatnego parkowania.

Pytanie Wnioskodawcy dotyczy jedynie kwestii opodatkowania opłat za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 i następne ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007r. nr 19. poz. 115 ze zm.).

W oparciu o tę ustawę, Rada Miejska w K. podjęła uchwałę Nr XX z dnia xxx w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania na drogach publicznych w K.

W oparciu o powyższe przepisy M. m.in. wydaje (sprzedaje) we własnym zakresie identyfikatory i abonamenty, uprawniające do parkowania w całym obszarze strefy, oraz karty postojowe. M. zawiera także umowy z podmiotami gospodarczymi na sprzedaż w ich punktach handlowych kart postojowych, uprawniających do parkowania w strefie płatnego parkowania, udzielając im stosownego rabatu.

Uzyskane z tego tytułu opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania oraz opłaty dodatkowe za brak opłaty w strefie przeznaczane są na bieżące utrzymanie dróg, stanowiące zadanie Gminy powierzone M. statutem M.

Zgodnie z interpretacją Urzędu Statystycznego w Łodzi Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych z dnia 25 sierpnia 2004r. czynności wykonywane przez zarządzającego drogą (M.) polegające na użytkowaniu dróg tj. pobieranie opłat za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania, sprzedaży kart-biletów postojowych, abonamentów, identyfikatorów dla korzystających z tej strefy mieszczą się w grupowaniu PKWiU 63.21.22-00.90 „Usługi użytkowania autostrad pozostałe”. M. nie zgadzając się takim stanowiskiem Urzędu Statystycznego w Łodzi Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych złożył stosowne odwołanie.

Wnioskodawca zwrócił uwagę na charakter opłat w strefie płatnego parkowania, co ma decydujący wpływ przy określeniu, czy opłaty te podlegają reżimowi ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 grudnia 2002r. (sygn. P 6/02, OTK-A z 2002r. Nr 7, poz. 91) opłaty w strefie płatnego parkowania stanowią rodzaj daniny publicznej i tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Następstwem wyroku TK był wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 10 lipca 2003r. (I SA/Wr 1975/02).

Zatem należy przyjąć, że jedynie umowy zawierane z punktami handlowymi (np. z R.) na dystrybucję kart postojowych, którym te karty sprzedawane są z bonifikatą, podlegają opodatkowaniu 22% podatkiem VAT, ale jedynie do wysokości bonifikaty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy powyższe czynności wykonywane przez jednostkę samorządową, jaką jest M., podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, według informacji uzyskanych przez M., część zarządów dróg, obsługujących strefy płatnego parkowania, jest zwolnionych z opodatkowania podatkiem VAT, w przedmiotowym zakresie.

Mając na względzie powyższe wyroki Sądów i Trybunału Konstytucyjnego, a także brzmienie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych do ustawy, zdaniem Wnioskodawcy czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych, nałożonych odrębnymi przepisami (w tym przypadku - ustawą o drogach publicznych) i na własną odpowiedzialność przez jednostkę organizacyjną samorządu terytorialnego, jaką jest M., są zwolnione z podatku VAT.

Jedynie umowy zawierane z punktami handlowymi (np. z R.) na dystrybucję kart postojowych, którym te karty sprzedawane są z bonifikatą, podlegają opodatkowaniu 22% podatkiem VAT, do wysokości bonifikaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w 2008r., gdyż we wniosku z dnia 19 maja 2008r. (data wpływu 26 maja 2008r.) Wnioskodawca wskazał, że sprawa dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany odpowiednio w art. 7 i art. 8 ustawy o VAT.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, na mocy art. 8 ust. 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia organu władzy publicznej jak i urzędów obsługujących te organy odwołując się jedynie do odrębnych przepisów nakładających obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym na te organy.

Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 4 grudnia 2001r. sygn. akt SK 18/00 pojęcie „władzy publicznej” w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483) obejmuje wszystkie władze w sensie konstytucyjnym – ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Należy podkreślić, że pojęcia organu państwa oraz organu władzy publicznej nie są tożsame. W pojęciu „władzy publicznej” mieszczą się bowiem także inne instytucje niż państwowe lub samorządowe, o ile wykonują funkcje władzy publicznej w wyniku powierzenia czy przekazania im tych funkcji przez organ władzy państwowej lub samorządowej. Wykonywanie władzy publicznej dotyczy wszelkich form działalności państwa, samorządu terytorialnego i innych instytucji publicznych, które obejmują bardzo zróżnicowane formy aktywności.

Pojęcie „działania” organu władzy publicznej nie zostało konstytucyjnie zdefiniowane. W pojęciu tym mieszczą się zarówno zachowania czynne tego organu, jak i zaniechania. W zakresie działań czynnych organu władzy publicznej mieszczą się indywidualne rozstrzygnięcia, np. decyzje, orzeczenia i zarządzenia.

Natomiast w wyroku z dnia 10 grudnia 2002r. Sygn. akt P 6/02 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że opłaty za parkowanie wchodzą w skład danin publicznych w rozumieniu art. 217 Konstytucji.

Zatem opłata za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, będąc dochodem publicznym, jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, czyli ma charakter daniny publicznej, co w konsekwencji wyklucza opodatkowanie tych czynności podatkiem od towarów i usług.

W podobnej kwestii wypowiedział się ETS w wyroku z dnia 16 września 2008r. C-288/07, który orzekł, że zgodnie z art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC), krajowe, regionalne i lokalne organy władzy i inne podmioty prawa publicznego, nie są uważane za podatników w związku z działalnością, które podejmują i transakcjami, które zawierają jako organy władzy publicznej (…) aby przepis ten mógł zostać zastosowany muszą zostać spełnione łącznie dwie przesłanki, to znaczy działalność musi być wykonana przez podmiot prawa publicznego i musi być ona wykonywana jako organ władzy publicznej.”

Dalej w cyt. wyroku Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że jedynie w drodze odstępstwa od owej zasady ogólnej, niektóre rodzaje działalności o charakterze gospodarczym nie podlegają podatkowi VAT. Jedno z tych odstępstw zostało przewidziane w art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy, na podstawie którego działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego działające w charakterze organów władzy publicznej nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Odstępstwo to przewiduje głównie działalność wykonywaną przez podmioty prawa publicznego, działając w charakterze organów władzy publicznej, która będąc działalnością gospodarczą, jest ściśle związana z wykonywaniem prerogatyw władztwa publicznego. W tych okolicznościach nieopodatkowanie podatkiem VAT tych podmiotów z tytułu tej działalności najprawdopodobniej nie ma skutku antykonkurencyjnego, ponieważ działalność ta jest prowadzona przez sektor publiczny na zasadzie wyłączności.”

Ponadto w wyroku w sprawie C-446/98 pomiędzy Fazenda Püblica a C#257;mara Municipal do Porto (Portugalia) Trybunał Sprawiedliwości wyjaśnił, że „najem miejsc parkingowych dla pojazdów jest działalnością władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, jeżeli jest ona wykonywana według szczególnego reżimu prawnego mającego zastosowanie do podmiotów prawa publicznego. Następuje to przypadku, gdy prowadzenie tej działalności pociąga za sobą wykorzystanie uprawnień publicznych." Trybunał zawarł w orzeczeniu wskazówki, jakimi należy się kierować, dokonując oceny czy czynność podlega prawu publicznemu i organy działają na zasadach odmiennych niż prywatni uczestnicy rynku. Stwierdził, że „Fakt, iż wykonywanie działalności takiej jak będąca przedmiotem w postępowaniu głównym, obejmuje wykorzystanie uprawnień publicznych takich jak zezwalanie lub zabranianie parkowania na drogach publicznych lub karanie grzywną za przekraczanie dopuszczalnego czasu parkowania, wskazuje, że podlega ona reżimowi prawa publicznego." (Dyrektywa VAT 2006/112/WE, komentarz 2008 pod redakcją Jerzego Martini Unimex Wrocław 2008, str. 123).

Jednocześnie należy nadmienić, iż przepis art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy znajduje odzwierciedlenie w obecnie obowiązującym przepisie art. 13 ust. 1 zdanie pierwsze Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Jednocześnie należy zauważyć, iż w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,
2. wojewódzkich – zarząd województwa,
3. powiatowych – zarząd powiatu,
4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Zarządca drogi może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy (art. 21 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Opłatę tę pobiera się zgodnie z art. 13b ust. 1 ww. za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 4 pkt 1 i 2 powołanej ustawy użyte w ustawie określenia oznaczają:

1. pas drogowy - wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą;
2. droga - budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym.
   
   

Art. 13b ust. 3 i 4 ww. ustawy o drogach publicznych nakłada na radę gminy (radę miasta) obowiązek ustalenia stref płatnego parkowania, ustalenia wysokości opłaty za parkowanie w wyznaczonych strefach oraz trybu poboru tej opłaty.

Z powyższego wynika, że pobór opłat, w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem Gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych.

W myśl art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych zarząd drogi lub w przypadku jego braku zarządca drogi pobiera opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy.

Natomiast zgodnie z podanym już przepisem art. 13b ust. 3 cytowanej ustawy o drogach publicznych wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy. Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznoprawnego.

Opłata parkingowa za parkowanie na drogach publicznych stanowi dochód gminy i mieści się w dochodach własnych, o których mowa obowiązującym w 2008 roku art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze zm.). Dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty oraz inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw niż ustawa budżetowa.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca, jako powołana przez Gminę samorządowa jednostka budżetowa, zajmuje się organizacją, nadzorem i prowadzeniem strefy płatnego parkowania w K., na podstawie statutu M., zatwierdzonego uchwałą Nr xxx Wnioskodawcy z dnia 17 marca 2005r. w sprawie nadania statutu Wnioskodawcy.

Wnioskodawca m.in. wydaje (sprzedaje) we własnym zakresie identyfikatory i abonamenty, uprawniające do parkowania w całym obszarze strefy, oraz karty postojowe. Wnioskodawca zawiera także umowy z podmiotami gospodarczymi na sprzedaż w ich punktach handlowych kart postojowych, uprawniających do parkowania w strefie płatnego parkowania, udzielając im stosownego rabatu.

Uzyskane z tego tytułu opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania oraz opłaty dodatkowe za brak opłaty w strefie przeznaczane są na bieżące utrzymanie dróg, stanowiące zadanie Gminy powierzone Wnioskodawcy statutem Wnioskodawcy.

W wydanym w przedmiotowej sprawie wyroku z dnia 25 maja 2010r. sygn. akt I FSK 761/09 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził (10 strona wyroku), iż „W ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, Sąd I instancji słusznie wskazał, że skoro Miasto K. korzystając z tych uprawnień powołało jednostkę budżetową M., której zostały powierzone zadania zarządu drogi w tym organizacja, nadzór i prowadzenie strefy płatnego parkowania, to należy ją uznać za jednostkę organizacyjną wykonującą zadania Prezydenta Miasta K. jako zarządcy wszystkich dróg na terenie miasta K. z wyjątkiem dróg ekspresowych i autostrad. A zatem w zakresie w jakim realizuje ona funkcje Prezydenta Miasta K. będzie stanowiła organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 u.p.t.u.”

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której pobór opłaty parkingowej stanowi czynność związaną z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami (przepisami ustawy o drogach publicznych), zatem Wnioskodawca, który wykonuje te czynności jako organ władzy publicznej, nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Opłaty parkingowe pobierane przez Wnioskodawcę nie podlegają więc przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Za nieprawidłowe należało zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy, że czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych są zwolnione z podatku VAT.

W przedmiotowej sprawie pobieranie opłaty parkingowej nie podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem VAT. Jeśli dana czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT to znaczy, że jest ona wyłączona z opodatkowania, tj. nie stosuje się do niej regulacji wynikających z ustawy o VAT. Nie oznacza to natomiast, że czynność ta jest zwolniona od podatku. Nie można zatem utożsamiać zwolnienia danej czynności od podatku od towarów i usług z niepodleganiem tej czynności opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Za prawidłowe natomiast należało uznać stanowisko Wnioskodawcy, że umowy zawierane z punktami handlowymi na dystrybucję kart postojowych, którym te karty są sprzedawane z bonifikatą, podlegają opodatkowaniu 22% podatkiem VAT, do wysokości bonifikaty. Obrót ten odbywa się bowiem na podstawie umów cywilnoprawnych i wynagrodzenie za dystrybucję przez punkty handlowe kart postojowych jest zapłatą za świadczenie przez kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W tym przypadku ustawodawca nie przewidział zwolnienia od podatku dla takich czynności, ani opodatkowania ich preferencyjnymi stawkami podatku, zatem zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT czynność ta podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku od towarów i usług.

Oceniając jednak całościowo stanowisko Wnioskodawcy, należało je uznać za nieprawidłowe.

Należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca wskazał, że pytanie dotyczy jedynie kwestii opodatkowania opłat za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ustawy o drogach publicznych, niniejsza interpretacja nie dotyczy opodatkowania opłat dodatkowych za brak opłaty w strefie.

Końcowo nadmienia się, iż w myśl w art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika więc, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.