INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2010 r. (data wpływu 16 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów z działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów z działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży samochodów, obrotu częściami, usług serwisowych. Bardzo często w przypadku sprzedaży części, natomiast zawsze - w przypadku sprzedaży samochodu, przy złożeniu zamówienia przez klienta pobierana jest zaliczka, która następnie jest zafakturowana, odprowadzany jest podatek VAT należny, natomiast kwota netto odnoszona jest na rozliczenia międzyokresowe przychodów do czasu realizacji zamówienia. Występują sytuacje, w których klient rezygnuje z transakcji i zaliczka przepada zgodnie z zapisem umowy. Ww. zaliczka zostaje „zniesiona" z rozliczeń międzyokresowych przychodów i zarachowana w przychody podatkowe. Zgodnie z polityką rachunkowości przychody odnoszone są wg miejsca powstania przychodu w przypadku gdyby transakcja została zrealizowana zgodnie ze strukturą przedsiębiorstwa i planem kont. W przypadku przepadku zaliczki dotyczącej transakcji zakupu przez klienta części wartość netto zaliczki odniesiona zostaje na pozostałe przychody ze sprzedaży części (703). W przypadku transakcji zakupu samochodu zostaje odniesiona na pozostałe przychody ze sprzedaży samochodów (701).

W roku podatkowym oraz bilansowym 2008 dokonano błędnego księgowania. Pomyłkowo opodatkowano zaliczkę, która została odniesiona na pozostałe przychody ze sprzedaży samochodów w wysokości brutto (łącznie z podatkiem VAT, który stanowił jednocześnie podatek VAT należny w momencie wpływu zaliczki). W roku 2009 ze względu na błąd nieistotny skorygowano poprzednie księgowanie następującym zapisem: zarachowano w pozostałe koszty operacyjne nie stanowiące kosztu uzyskania przychodu, podatek VAT niesłusznie opodatkowany podatkiem dochodowym w 2008 roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowo prowadzona jest ewidencja zaliczek, które przepadły z powodu rezygnacji klienta z zamówienia...
2. Czy prawidłowo skorygowano błędne księgowanie z zaliczki 2008 roku, która „przepadła"...

W piśmie z dnia 10 sierpnia 2010 r. zaznaczono, że wniosek dotyczy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o rachunkowości.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy skutków podatkowych przedstawionych zdarzeń w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W zakresie interpretacji przepisów o rachunkowości wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zaliczki, które „przepadły”, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią przychody podatkowe. Natomiast w odniesieniu do pytania drugiego stwierdza Pan, że ponieważ w 2008 roku wartość podatku VAT stanowiła przychód podatkowy, to w roku 2009 może stanowić koszt uzyskania przychodu.

W omawianym przypadku mamy do czynienia z pośrednimi kosztami uzyskania przychodów. Obowiązuje tu zasada, zgodnie z którą koszty lub przychody należy przyporządkować do tego roku podatkowego, w którym zostały poniesione. Jeżeli w danym roku nie zaliczono jakiegoś wydatku do kosztów podatkowych (niezależnie od tego, czy działanie było umyślne, czy też wynikało z popełnienia błędu w zakresie kwalifikacji tego wydatku) wtedy zmianę decyzji lub naprawienie błędu należy odnosić do roku podatkowego, w którym ten wydatek może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego, przy uzgadnianiu rozrachunków, stwierdzono że popełniono błąd, który nie wywiera istotnego wpływu na sytuację majątkową, finansową jednostki oraz na jej wynik finansowy. W związku z powyższym kwotę zarachowano by w roku obrotowym 2009 do kosztów uzyskania przychodu (podatkowych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług

Stosownie do treści art. 14 ust. 1c powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

• wystawienia faktury albo
• uregulowania należności.

W myśl przepisu art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych pożyczek i kredytów oraz zwróconych pożyczek, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek.

W świetle powyższego, otrzymane zaliczki na poczet przyszłych dostaw towarów lub usług z punktu widzenia podatku dochodowego są neutralne podatkowo. Inaczej mówiąc, otrzymanie zaliczki na poczet przyszłej transakcji, nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże, w sytuacji, gdy następuje zatrzymanie kwoty wpłaconej przez klienta tytułem zaliczki, ze względu na to, że nie doszło do transakcji z winy tegoż klienta, który nie wywiązał się z warunków wynikających z zawartej umowy, wówczas w dacie zatrzymania, kwota zaliczki zmienia swój charakter. Od tego momentu nie jest to już wpłata, o której mowa w art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wpłacona kwota staje się, w związku z zapisem umowy - kwotą należną.

W takim przypadku, zdarzeniem określającym moment powstania przychodu będzie moment, w którym klient zrezygnował z zakupu towaru (usługi) i nastąpiło zatrzymanie zaliczki.

Zatem stanowisko zaprezentowane we wniosku, w części dotyczącej uznania za przychód zaliczek, które „przepadły” należy uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do drugiej kwestii przedstawionej we wniosku wskazać należy, że zgodnie z cytowanym na wstępie art. 14 ust. 1 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem podatnika dokonującego sprzedaży towarów lub usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług jest więc określona na fakturze wartość netto transakcji.

Przychód, z pozarolniczej działalności gospodarczej, powstaje w dacie zaistnienia określonych zdarzeń, na zasadach wynikających z przepisów art. 14 ust. 1c, 1e, 1h i 1i powołanej ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera przepisów regulujących zasady dokonywania korekty przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze, że późniejsze skorygowanie przychodów, nie powoduje zmiany daty powstania tego przychodu. Zmianie ulega bowiem jedynie wysokość przychodu nie zaś moment jego uzyskania. Zatem korekta wysokości przychodu, jeśli wysokość ta została ustalona błędnie, powinna być odniesiona do kwoty pierwotnie zarachowanej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w roku podatkowym 2008 pomyłkowo jako przychód ujęto kwotę należności brutto (łącznie z podatkiem VAT, który stanowił jednocześnie podatek VAT należny w momencie wpływu zaliczki).

Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy stwierdzić należy, że w takiej sytuacji powinien Pan dokonać korekty przychodów.

Skoro przyczyną korekty jest bowiem błędne ujęcie w przychodach kwoty, która przychodu nie stanowi, to korekty należy dokonać poprzez zmniejszenie przychodu w okresie sprawozdawczym, w którym przychód pierwotnie powstał.

W przepisach ustawy nie znajduje natomiast uzasadnienia zaliczenie podatku od towarów i usług do kosztów uzyskania przychodów. Ze względu na powyższe, stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.