Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPBI/2/423-1784/10/PC
Data
2010.12.13
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
Temat
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Koszty uzyskania przychodów
Słowa kluczowe
samochód
samochód
świadczenia na rzecz pracowników
świadczenia na rzecz pracowników
Istota interpretacji
Czy sfinansowane ze środków obrotowych wnioskodawcy wydatki na koszty związane z użytkowaniem samochodów na cele prywatne pracowników należy kwalifikować jako koszty uzyskania przychodów?
Wniosek ORD-IN
2 MB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 02 września 2010r. (data wpływu do tut. Biura 13 września 2010r.) uzupełnionym w dniach 15 i 19 listopada 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem samochodów na cele prywatne pracowników (pytanie oznaczone we wniosku Nr 6) – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 13 września 2010r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem samochodów na cele prywatne pracowników. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 05 listopada 2010 r. Znak IBPB I/2/423-1160/10/PC wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniach 15 i 19 listopada 2010 r.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca będący osobą prawną (sp. z o.o.) ma zamiar w ramach prowadzonej działalności gospodarczej finansować ze środków obrotowych świadczenia pozapłacowe na rzecz pracowników. Obowiązek ponoszenia tych wydatków wynikać będzie z wewnętrznych zarządzeń Spółki, które są podawane pracownikom do wiadomości, a w przypadku obowiązku utworzenia w przyszłości regulaminu wynagradzania zostaną również w nim zawarte. Dodatkowo w przypadku pracowników zajmujących kluczowe stanowiska pracy wnioskodawca będzie umieszczać dodatkowe zapisy w umowach o pracę, zgodnie z warunkami wynegocjowanymi z danym pracownikiem. Świadczenia nie będą uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej pracowników, a więc nie spełniają definicji wydatków na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Jako dodatkowe świadczenia dla kluczowych pracowników należy kwalifikować koszty związane z udostępnieniem do użytku prywatnego samochodu służbowego, tj. wydatki na paliwo, przejazdy autostradą oraz inne koszty użytkowania pojazdu. Ww. świadczenia pozapłacowe stanowić będą dla pracowników przychody podatkowe ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:
Czy sfinansowane ze środków obrotowych wnioskodawcy wydatki na koszty związane z użytkowaniem samochodów na cele prywatne pracowników należy kwalifikować jako koszty uzyskania przychodów... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 6)
Zdaniem Wnioskodawcy, do żadnych z wydatków pozapłacowych nie będzie stosowane –„kryterium socjalne", a więc nie zostaną spełnione przesłanki z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „Ustawa o CIT”), a więc wyłączające tego typu wydatki z kosztów uzyskania przychodów. Co do zasady wydatki te stosownie do brzmienia art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT stanowić będą koszty uzyskania przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na koszty związane z użytkowaniem samochodów na cele prywatne pracowników należy kwalifikować jako koszty uzyskania przychodów ponieważ wynikają one z przepisów płacowych obowiązujących u Wnioskodawcy. Dodatkowe świadczenia otrzymywane przez pracowników są traktowane jako elementy systemu wynagradzania pracowników, który poprawia ich motywację do pracy w danej jednostce, a w konsekwencji zwiększa jej efektywność, która ma bezpośredni wpływ na wyniki pracy, tj. przychody osiągane z działalności gospodarczej.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.
Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki: - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
- został właściwie udokumentowany,
- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne.
Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ze środków obrotowych finansuje wydatki na rzecz pracowników na koszty związane z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników. Spółka finansuje przedmiotowe świadczenia ponieważ wynikają one z przepisów płacowych obowiązujących u Wnioskodawcy. Dodatkowe świadczenia otrzymywane przez pracowników są traktowane jako elementy systemu wynagradzania pracowników, który poprawia ich motywację do pracy w danej jednostce, a w konsekwencji zwiększa jej efektywność, która ma bezpośredni wpływ na wyniki pracy, tj. przychody osiągane z działalności gospodarczej.
Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż ponoszone przez Spółkę ze środków obrotowych, wydatki związane z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników, są pośrednio związane z jej działalnością. Należy więc uznać, iż zachodzą przesłanki uprawniające do ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.
Podsumowując, w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, iż Wnioskodawca, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów przedmiotowe wydatki, na rzecz pracowników, jeśli obowiązek ich poniesienia wynika z przepisów płacowych.
W tym miejscu należy zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem oraz prawidłowym jego udokumentowaniem. Na podatniku bowiem ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.
Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Nadmienia się, iż w zakresie pytań Nr 1-5 wydano odrębne interpretacje.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.
|