INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2010 r. (data wpływu 2 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania dotychczasowej metody amortyzacji nieruchomości po nabyciu pozostałych udziałów w tej nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania dotychczasowej metody amortyzacji nieruchomości po nabyciu pozostałych udziałów w tej nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 26 marca 2002 r. zakupił Pan jedną trzecią nieruchomości stanowiącej ośrodek wczasowy. Pozostałe dwie trzecie zakupili rodzice. Nieruchomość została zakupiona ze środków stanowiących Pana odrębny majątek. W dniu 7 stycznia 2004 r. rozpoczął Pan działalność gospodarczą jako osoba fizyczna i ośrodek ten wprowadził jako środek trwały w jednej trzeciej części, a pozostałe dwie trzecie użytkował w tej działalności w oparciu o umowę użyczenia od obojga rodziców. W tym czasie prowadził inwestycje dotyczącą całego budynku, ponieważ budynku nie można było podzielić, stąd księgowo i podatkowo, wydatki te w jednej trzeciej zwiększyły wartość części nieruchomości należącej do Pana, natomiast w dwóch trzecich stanowiły inwestycję w obcym środku trwałym. Część nieruchomości stanowiąca własność Pana amortyzowana była stawką indywidualną – 10% (budynek został wybudowany przed 1991 r.). W styczniu 2008 r. wraz z żoną zakupił Pan do majątku wspólnego dwie trzecie tej nieruchomości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Stąd w styczniu 2008 r. w działalności gospodarczej znalazł się cały budynek ośrodka.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w chwili zakupu dwóch części nieruchomości może Pan jej wartość dołączyć do wartości jednej trzeciej tej nieruchomości i kontynuować amortyzację łącznie w pierwotnej stawce 10%...

Zdaniem Wnioskodawcy kontynuacja 10% stawki amortyzacyjnej jest prawidłowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W oparciu o przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy - kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W świetle art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkowa tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku, zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących współwłasność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek trwały lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę amortyzacji stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 cyt. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Natomiast w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Dla budynków (lokali) i budowli okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy (art. 22j ust. 3 pkt 1).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 26 marca 2002 r. zakupił Pan udział do 1/3 nieruchomości. Pozostałe udziały zakupili Pana rodzice. W dniu 7 stycznia 2004 r. rozpoczął Pan działalność gospodarczą jako osoba fizyczna i budynek wprowadził do ewidencji środków trwałych. Pozostałe dwie trzecie użytkował Pan w tej działalności w oparciu o umowę użyczenia od obojga rodziców. W części stanowiącej Pana własność nieruchomość amortyzowana była stawką indywidualną – 10% (budynek został wybudowany przed 1991 r.). W styczniu 2008 r. wraz z żoną zakupił Pan do majątku wspólnego pozostałe udziały w tej nieruchomości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z przedstawionym uprzednio stanem prawnym, nie jest możliwe zastosowanie od momentu nabycia przez Pana pozostałego udziału we własności nieruchomości dla całej nieruchomości innej stawki amortyzacyjnej niż dotychczas stosowana, gdyż posiadając udział w tej nieruchomości – przed rozpoczęciem amortyzacji przedmiotowego środka trwałego, zgodnie z art. 22h ust. 2 dokonał Pan już wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k - amortyzował go wg stawki 10%. Wybrana metoda amortyzacji odnosi się do środka trwałego jakim jest budynek.

Stosownie bowiem do zapisów cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika budynki oraz lokale, a nie udziały w tych budynkach, lokalach. Środkiem trwałym, składnikiem majątku podlegającym amortyzacji zgodnie z powołanym przepisem jest budynek, lokal użytkowy. Jeżeli budynek (lokal) jest przedmiotem współwłasności to wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku (art. 22g ust. 11).

Z przepisu cyt. art. 22h ust. 2 jednoznacznie wynika, że przed rozpoczęciem amortyzacji podatnik wybiera metodę amortyzacyjną i wybrana metoda musi być stosowana do pełnego zamortyzowania środka trwałego, czyli nie może zostać ona w trakcie amortyzacji zmieniona.

Reasumując, mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż nabywając od rodziców jako dotychczasowych współwłaścicieli ich udziały we własności składnika majątkowego, nie nabył Pan innego środka trwałego. Dlatego też zobowiązany jest Pan do zastosowania do nabytego udziału w nieruchomości stawki amortyzacyjnej, którą wybrał przed rozpoczęciem amortyzacji przedmiotowej nieruchomości, tj. stawki 10%.

Tym samym opierając się na przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego należy uznać, iż stanowisko Pana jest prawidłowe.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Niniejsza interpretacja nie dotyczy zasadności wyboru przez Pana indywidualnej stawki amortyzacji dla przedmiotowej nieruchomości, tj. spełnienia warunków, o których mowa w art. 22j ustawy, przed rozpoczęciem indywidualnej amortyzacji jednej trzeciej przedmiotowej nieruchomości. Przedstawione stanowisko oparte zostało na założeniu, iż pierwotnie przyjął Pan prawidłową metodę amortyzacji dla ww. nieruchomości.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.