INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 04.11.2010r. (data wpływu 08.11.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie prawa ustalania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08.11.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie prawa ustalania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej „Spółka”) zamierza nabyć od innego podmiotu w drodze jednej lub większej ilości umów sprzedaży m.in. budynki handlowo-usługowe (dalej „Budynki”). Przed ich nabyciem przez Spółkę Budynki będą wykorzystywane przez okres co najmniej 60 miesięcy, co Spółka będzie w stanie udowodnić.

Spółka klasyfikuje Budynki do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, który obejmuje m.in. centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki. Po nabyciu Budynków zostaną one po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka będzie miała prawo indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla Budynków, z tym że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 3 lata...

Stanowisko Spółki

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 lit a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654, z późn. zm.), Spółka będzie miała prawo indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla Budynków, z tym że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 3 lata.

1. Prawo Spółki do zastosowania do Budynków indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazanej w art. 16j ust.1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

Zgodnie z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

• „Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, , dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1” (art. 16i ust. 1).

• „Podatnicy, , mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż (...) dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji (Śródków Trwałych> i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji <Śródków Trwałych> trwale związanych z gruntem - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata” (art. 161 ust. 1 ust 3 lit. a).
  
  

„Środki trwałe, o których mowa w < art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych>, uznaje się za:

1. używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej” (art. 16j ust. 3).
   
   

W świetle powyższych przepisów, zdaniem Spółki:

1. Co do zasady podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych przy zastosowaniu stawek określonych w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz — w ściśle określonych przypadkach — przy zastosowaniu stawek indywidualnych.
2. Z treści przytoczonego powyżej art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż w przypadku środków trwałych w postaci budynków (lokali) i budowli wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych danego podatnika, możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest uzależniona od łącznego spełnienia następujących przesłanek:
   1. środki trwałe muszą być używane (tj. podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były one wykorzystywane przez co najmniej 60 miesięcy - art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) lub ulepszone (tj. podatnik przed ich wprowadzeniem do ewidencji poniósł wydatki na ulepszenie tych środków trwałych w wysokości przekraczającej 30% ich wartości początkowej — art. 16j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych); oraz
   2. środki trwałe muszą zostać zaklasyfikowane do jednej z kategorii wymienionych w przepisie art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. m.in. jako trwale związane z gruntem budynki handlowo-usługowe wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych lub jako inne budynki niemieszkalne wymienione w rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych trwale związane z gruntem;
- przy czym zgodnie z literalną treścią analizowanego przepisu, w takiej sytuacji okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Konsekwentnie, skoro w analizowanej sytuacji:

1. Spółka klasyfikuje Budynki do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, który obejmuje m.in. centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki; i
2. przed nabyciem Budynków przez Spółkę będą one wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy, co Spółka będzie w stanie udowodnić; i
3. po nabyciu Budynków zostaną one wprowadzone po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki,

- to wszystkie przesłanki uprawniające Spółkę do zastosowania trzyletniego okresu amortyzacji, o którym mowa w art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną spełnione.

W konsekwencji, Zdaniem Spółki, skoro w analizowanej sytuacji wszystkie przesłanki przewidziane do zastosowania stawki amortyzacji wskazanej w art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a Podpraw są spełnione. Spółka będzie miała prawo indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną Budynków, z tym że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 3 lata.

2. Potwierdzenie stanowiska Spółki w praktyce organów podatkowych oraz w doktrynie prawa podatkowego
   
   

Przedstawione powyżej stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych oraz w doktrynie prawa podatkowego, w szczególności:

1. w interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 26 sierpnia 2008 roku, znak ITPB3/423-362/08/AW, zgodnie z którą „Z treści przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika, że zamierza nabyć budynki handlowo - usługowe trwale związane z gruntem. Środki te będą po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji podatnika i stanowić będą używane środki trwałe (były wykorzystywane powyżej 60 miesięcy). Jednocześnie — co podkreśla Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego - zostały one zaklasyfikowane do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych. Dlatego też - przyjmujący że Wnioskodawca prawidłowo zaklasyfikuje zakupione budynki do rodzaju 103 - będzie mógł indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną przed rozpoczęciem amortyzacji i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata.”
2. analogiczne stanowisko potwierdzili - uznając przy tym stanowisko podatników za prawidłowe w pełnym zakresie odstępując od uzasadnienia prawnego interpretacji - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 1 lipca 2009 roku, znak IBPBI/2/423-450/09/BG, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 28 kwietnia 2009 roku, znak ILPB3/423-122/09-2/HS oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacjach z dnia 24 lutego 2009 roku, znak IPPB5/423-237/08-2/MŚ, z dnia 17 kwietnia 2009 roku) znak IPPB3/423-92/09-2/JG;
3. w Komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 2009, W. Nykiel, A. Mariański, Gdańsk 2009, s. 716-717, zgodnie z którym brzmienie art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązujące od dnia 1 stycznia 2007 roku „usuwa wątpliwości interpretacyjne jakie miały miejsce w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2006 r.
   Obecnie obiekty, dla których możliwy jest okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata, to:
   • trwale związane z gruntem budynki handlowo – usługowe wymienione w rodzaju 103 klasyfikacji <Środków trwałych>
   • inne budynki niemieszkalne wymienione w rodzaju 109 Klasyfikacji <Śródków Trwałych> trwale związane z gruntem,
   • kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m³,
   • domki kempingowe,
   • budynki zastępcze”.
4. w stanowisku zamieszczonym na stronie internetowej Ministerstwa Finansów w dniu 3 listopada 2005 roku (dotyczącym co prawda przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 roku, aczkolwiek mającym - w ocenie Spółki - zastosowanie również w obecnym stanie prawnym), zgodnie z którym „nie krótszy niż 36 miesięczny okres amortyzacji obowiązuje w stosunku do trwale związanych z gruntem budynków handlowo- usługowych wymienionych w rodzajach 103 KŚT oraz innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzajach 109 KŚT”.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono w tym zakresie od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.