INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2010 r. (data wpływu 23 listopada 2010 r.), uzupełnionym w dniach 2, 18 i 21 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ewidencjonowania towaru - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania oraz w zakresie ewidencjonowania towaru.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 26 stycznia 2011 r. nr ILPB1/415-1327/10-2/AO wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 28 stycznia 2011 r., natomiast w 2 lutego 2011 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 31 stycznia 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o model logistyczny sprzedaży przez internet, polegający na przeniesieniu procesu wysyłki towaru na dostawcę. Jego rola, jako osoby prowadzącej sklep internetowy w tym modelu (dropshipping), sprowadza się do zbierania zamówień, inkasowania wpływów pieniężnych w postaci przelewów bankowych na Jego rachunek bankowy oraz do przesyłania zamówień do dostawcy, który realizuje wysyłkę towaru do klienta, pozostając nieujawnionym względem nabywcy towaru od sklepu internetowego. Cena sprzedawanych przez Zainteresowanego towarów nie przekracza kwoty 20 USD.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, iż:

1. Do opodatkowania pozarolniczej działalności gospodarczej wybrał podatek liniowy.
2. Dokonuje sprzedaży towarów.
3. Zysk stanowi różnica pomiędzy kwotą przesłaną przelewem bankowym, a kwotą przelaną do dostawcy dla poszczególnych transakcji.
4. Kwotą przesłaną kontrahentowi w celu realizacji zamówienia jest pełna opłata za dany towar na podstawie cennika.
5. Nieujawnionym pozostaje dostawca towaru.
6. Wnioskodawca ponosi wydatki na zakup towaru według opisu w pkt 3 i 4 niniejszego uzupełnienia. Zakupiony w ten sposób towar nigdy nie trafia do Zainteresowanego lecz zawsze bezpośrednio do kupującego.
   
   

Kupowany przez Wnioskodawcę towar pochodzi od kontrahenta zagranicznego prowadzącego działalność gospodarczą. W związku z takimi transakcjami, brak jest jakichkolwiek faktur bądź rachunków. Jedynym dowodem na zakup towaru jest przelew bankowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie ewidencjonowania towaru.

Jak należy ewidencjonować sprzedawany w tym trybie towar jako zakup w księdze podatkowej...

Zdaniem Wnioskodawcy, przez wzgląd na fakt, że każdorazowo nie dysponuje ani fakturą ani jednolitym dokumentem administracyjnym (SAD), nie wystąpi w tym wypadku klasyczny „zakup” i w związku z tym nie będzie on ewidencjonowany w kolumnie 10 księgi podatkowej.

Kwota uzyskana przez Zainteresowanego, jako wpłata od klienta końcowego, przelewem na rachunek bankowy, pomniejszona o kwotę wysokości transferu pieniędzy do kontrahenta zagranicznego realizującego zamówienie, stanowi koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Przepisami, do których odsyła ww. ustawa, dla podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów jest rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. Nr 152, poz. 1475 ze zm.)

Zgodnie z treścią pkt 3 i 4 „Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” ujętych w Załączniku nr 1 do ww. rozporządzenia, w kolumnie 2 należy wpisywać dzień miesiąca wynikający z dokumentu stanowiącego podstawę dokonywania wpisu (datę poniesienia wydatku, otrzymania towaru lub uzyskania przychodu albo datę zestawienia sprzedaży). W kolumnie 3 należy wpisywać numer faktury lub innego dowodu. Kolumna 10 - w myśl pkt 10 ww. objaśnień - jest przeznaczona do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych według cen zakupu.

Definicja ww. pojęć została określona w § 3 pkt 1 lit. a) i b) rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zgodnie z którym:

• towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej,
• materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi.
  
  

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o model logistyczny sprzedaży przez internet, polegający na przeniesieniu procesu wysyłki towaru na dostawcę. Jego rola, jako osoby prowadzącej sklep internetowy w tym modelu, sprowadza się do zbierania zamówień, inkasowania wpływów pieniężnych w postaci przelewów bankowych na Jego rachunek bankowy oraz do przesyłania zamówień do dostawcy, który realizuje wysyłkę towaru do klienta, pozostając nieujawnionym względem nabywcy towaru od sklepu internetowego. Zainteresowany wskazał, iż dokonuje sprzedaży towarów oraz ponosi wydatki na zakup towaru (zysk stanowi różnica pomiędzy kwotą przesłaną przelewem bankowym, a kwotą przelaną do dostawcy dla poszczególnych transakcji; kwotą przesłaną kontrahentowi w celu realizacji zamówienia jest pełna opłata za dany towar na podstawie cennika). Zakupiony w ten sposób towar nigdy nie trafia do Zainteresowanego lecz zawsze bezpośrednio do kupującego. Kupowany przez Wnioskodawcę towar pochodzi od kontrahenta zagranicznego prowadzącego działalność gospodarczą. W związku z takimi transakcjami, brak jest jakichkolwiek faktur bądź rachunków. Jedynym dowodem na zakup towaru jest przelew bankowy.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów należy uznać, iż zakup towarów handlowych powinien zostać ujęty w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zgodnie z § 26 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zapisy w księdze dotyczące wydatków (kosztów) są dokonywane na podstawie dowodów, o których mowa w § 12-16. Zatem, podstawą zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów mogą być wyłącznie dowody księgowe spełniające warunki określone rozporządzeniu w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Zgodnie z § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej „fakturami”, odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub
2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
   1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
   2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
   3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
   4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych
   - oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.
   
   

Zgodnie z § 12 ust. 4 ww. rozporządzenia, dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej.

Natomiast § 13 cyt. rozporządzenia stanowi, iż za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
3. dowody przesunięć;
4. dowody opłat pocztowych i bankowych;
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.
   
   

W myśl § 14 ust. 1 powołanego rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku). Natomiast § 14 ust. 2 cyt. rozporządzenia zawiera zamknięty katalog dokumentów, jakie mogą zostać uznane za dowody wewnętrzne.

Enumeratywnie wskazany katalog wydatków, które mogą być udokumentowane dowodami wewnętrznymi o których mowa w § 14 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, nie wymienia wydatków związanych z zakupem towarów z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży od podmiotów zagranicznych.

Cytowane powyżej przepisy rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów zawierają zamknięty katalog dokumentów stanowiących podstawę do ujęcia wydatków w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne, stwierdzić należy, że dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być - co do zasady - faktura, bądź rachunek, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Podstawą zapisów w księdze mogą być również inne dowody księgowe, jednakże pod warunkiem spełnienia wszystkich wymogów zawartych w § 13 i § 14 tego rozporządzenia. W przypadku wypełnienia warunków zawartych w ww. przepisach, dowód księgowy stanowi podstawę do zaksięgowania zakupu towarów handlowych.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, w przypadku zakupu towarów z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży, od zagranicznych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą - dokumentem będącym podstawą do ujęcia tej operacji gospodarczej w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być faktura, bądź rachunek o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 ww. rozporządzenia. Podstawą zapisów w księdze mogą być również inne dowody księgowe, jednakże pod warunkiem spełnienia wszystkich wymogów zawartych w § 13 i § 14 tego rozporządzenia. Wnioskodawca wskazał natomiast, że na udokumentowanie transakcji zakupu towaru dysponuje jedynie przelewem bankowym. Zatem, wydruk potwierdzenia zapłaty wygenerowany z systemu bankowego - jako nie spełniający wymogów przewidzianych w rozporządzeniu w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów - nie może stanowić podstawy zapisu kosztu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Reasumując, w sytuacji, gdy Zainteresowany nie będzie dysponować dowodem zakupu towaru w postaci dowodu księgowego, który będzie spełniał warunki zawarte w rozporządzeniu w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów do uznania za dokument, na podstawie którego można by dokonać zapisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów, zakup towaru handlowego nie może być ewidencjonowany w kolumnie 10 księgi podatkowej.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska tut. Organ nie odniósł się do kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty uzyskanej przez Zainteresowanego, jako wpłaty od klienta końcowego, przelewem na rachunek bankowy, pomniejszonej o kwotę wysokości transferu pieniędzy do kontrahenta zagranicznego realizującego zamówienie, albowiem zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania. We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca zadał bowiem pytanie – w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ewidencjonowania towaru – o treści „Jak należy ewidencjonować sprzedawany w tym trybie towar jako zakup w księdze podatkowej...”, wobec czego tut. Organ w niniejszej interpretacji odniósł się do tak postawionego pytania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w dniu 2 marca 2011 r. wydano odrębną interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania nr ILPB1/415-1327/10-7/AO.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.