INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17.11.2010 r. (data wpływu 03.12.2010 r.), uzupełnionego w dniu 14.02.2011 r. w odpowiedzi na wezwanie nr IPPP3/443-1172/10-2/SM z dnia 04.02.2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodu, paliwa do samochodu oraz rat leasingowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.12.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodu, paliwa do samochodu oraz rat leasingowych. Wniosek został uzupełniony (w zakresie stanu faktycznego) w dniu 14.02.2011 r. w odpowiedzi na wezwanie nr IPPP3/443-1172/10-2/SM z dnia 04.02.2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące stany faktyczne.

Osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą zakupiła w dniu 25.05.2010 r. w Niemczech na potrzeby prowadzonej działalności samochód marki Audi Q7 o ładowności powyżej 500 kg. Na terenie Polski przed pierwszą rejestracją w kraju samochód został przerobiony w sposób uprawniający do zaliczenia tego pojazdu do kategorii samochodów ciężarowych (zgodnie z obowiązującymi przepisami u.p.t.u. na dzień 30.04.2004 r.). Po dokonanych zmianach przed dokonaniem pierwszej rejestracji, stacja kontroli pojazdów wydała dokument stwierdzający, iż w/w samochód jest samochodem ciężarowym i dokonane zmiany są zgodne z przepisami ustawy i rozporządzenia o warunkach technicznych.

Ponieważ samochód został zakupiony za granicą nie posiada wyciągu z homologacji. Główny importer na Polskę nie wydaje świadectwa homologacji na pojazdy zakupione za granicą.

Dla samochodów typu Audi Q7 istnieje w Polsce od lipca 2009 roku homologacja na samochód ciężarowy, zaś przedmiotowy samochód został wyprodukowany w 2007 roku.

Samochód następnie został odsprzedany (przed pierwszą rejestracją) do firmy leasingowej i został zarejestrowany przez firmę leasingową jako samochód ciężarowy.

W uzupełnieniu z dnia 10.02.2011 r. (data wpływu 14.02.2011 r.) w odpowiedzi na wezwanie nr IPPP3/443-1172/10-2/SM z dnia 04.02.2011 r. Wnioskodawca poinformował, iż zakup samochodu, jak również raty leasingowe i paliwo do tego samochodu są związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych, określonych w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Podatnik prowadzi działalność gospodarczą określoną w art. 15 ust. 2 w/w ustawy (Kancelaria Notarialna).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT naliczonego z tyt. nabycia w/w samochodu oraz zakupu paliwa do tego samochodu jak również czy ma prawo do odliczania VAT w pełnej wysokości z tytułu rat leasingowych od w/w samochodu...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stoi na stanowisku, iż miał prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT z tytułu nabycia pojazdu opisanego powyżej, oraz od zakupu paliwa do tego samochodu, jak i pełnego odliczenia podatku /AT z faktur leasingowych.

W stanie prawnym obowiązującym do 1 maja 2004 roku można było w całości odliczać podatek naliczony z tytułu nabycia tego rodzaju samochodu. W związku z powyższym uważa, iż słusznie odliczył w całości podatek naliczony od zakupu w/w samochodu, gdyż na skutek wyroku ETS z 22.12.2008 roku w sprawie Magoora Sp. z o.o. norma art. 86 ust. 3 ustawy, określająca limit podatku naliczonego podlegającego odliczeniu z tytułu nabycia pojazdów samochodowych (60% kwoty podatku wykazanego w fakturze - nie więcej jednak niż 6.000 zł) nie ma zastosowania w zakresie, w jakim pogarsza sytuację prawną podatnika w przypadku nabycia tego rodzaju pojazdów, co do przysługującego prawa odliczenia podatku naliczonego, w porównaniu do stanu prawnego obowiązującego przed przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej (1 maja 2004 r.), co powoduje, że norma art. 86 ust. 3 nie stanowi ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodu.

Pojazd zakupiony przez Wnioskodawcę spełnia łącznie następujące warunki: samochód jest inny niż osobowy (dla samochodów typu Audi Q7 istnieje od lipca 2009 homologacja na samochód ciężarowy) oraz dopuszczalna jego ładowność przekracza 500 kg.

Jednocześnie zgodnie z przepisem par. 10 ust. 3 rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 roku w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 27 poz. 268 ze zm.), podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego związanego z nabyciem tych samochodów.

Z powyższego przepisu nie wynika jednak, żeby sam brak u podatnika odpisu świadectwa homologacji skutkował uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny określony w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. Istotne jest bowiem, aby z homologacji wydanej dla danego typu samochodu wynikało jaka jest ładowność przedmiotowego samochodu i czy jest to typ samochodu, który uprawnia do odliczania VAT i w jakiej części. Brak homologacji wynikający z obiektywnej przyczyny niemożliwości jej uzyskania nie skutkuje uznaniem tego pojazdu za samochód osobowy lub inny o ładowności do 500 kg.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego, na podstawie zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), ograniczenie w prawie do odliczenia dotyczące samochodów osobowych zawarte było w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: „Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika”.

W myśl art. 25 ust. 1 pkt 3a) ww. ustawy obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika m.in. paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg.

Ponadto, zgodnie z obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. przepisem § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.), usługobiorcom użytkującym samochody osobowe lub inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy.

Natomiast, w myśl § 10 ust. 3 cyt. rozporządzenia, podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ = 357 kg + n x 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

N - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 5.000 zł.

W art. 86 ust. 7 ustawy postanowiono, że w przypadku usługobiorców użytkujących samochody, o których mowa w ust. 3 i 5, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodu, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu, nie może jednak przekroczyć kwoty 5.000 zł.

Jak stanowił ówcześnie obowiązujący art. 88 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wyżej wskazanego wzoru.

Jednocześnie art. 86 ust. 5 ww. ustawy regulował, iż dopuszczalna ładowność oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Natomiast od nowelizacji wprowadzonej ustawą z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 756), stosownie do obowiązującego od dnia 22 sierpnia 2005 r. nowego brzmienia przepisu art. 86 ust. 3 ustawy, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 4 ustawy, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy tj.: agregat elektryczny/spawalniczy, bankowóz, do prac wiertniczych, koparka, koparkospycharka, ładowarka, oczyszczanie dróg, podnośnik do prac konserwacyjno - montażowych, pomoc drogowa, zimowego utrzymania dróg, żuraw samochodowy, pogrzebowy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1–4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań – art. 86 ust. 5 ustawy.

W myśl znowelizowanego art. 86 ust. 7 ustawy, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Ponadto, stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 znowelizowanej ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE serii L nr 347 str. 1 ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. U. UE serii L Nr 145 str. 1 ze zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw.

Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand still” nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG, uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodów, ich leasingu oraz zakupów paliw używanych do ich napędu, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, w niektórych przypadkach rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa.

Mając na względzie treść powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że prawo do odliczania pełnej kwoty podatku przysługuje w odniesieniu do pojazdów samochodowych w stosunku do których przepisy obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. umożliwiały prawo do takiego odliczenia lub w przypadku, gdy tego nie umożliwiały, ale prawo takie przysługiwało według zasad obowiązujących w dniu 30 kwietnia 2004 r. (tj. w przypadku pojazdów o ładowności powyżej 500 kg z homologacją ciężarową).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą zakupił w dniu 25.05.2010 r. w Niemczech na potrzeby tej działalności samochód marki Audi Q7 o ładowności powyżej 500 kg. Na terenie Polski przed pierwszą rejestracją w kraju samochód został przerobiony w sposób uprawniający do zaliczenia tego pojazdu do kategorii samochodów ciężarowych (zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym obowiązującymi na dzień 30.04.2004 r.). Po dokonanych zmianach przed dokonaniem pierwszej rejestracji, stacja kontroli pojazdów wydała dokument stwierdzający, iż w/w samochód jest samochodem ciężarowym i dokonane zmiany są zgodne z przepisami ustawy i rozporządzenia o warunkach technicznych.

Ponieważ samochód został zakupiony za granicą nie posiada wyciągu z homologacji. Główny importer na Polskę nie wydaje świadectwa homologacji na pojazdy zakupione za granicą.

Dla samochodów typu Audi Q7 istnieje w Polsce od lipca 2009 roku homologacja na samochód ciężarowy, zaś przedmiotowy samochód został wyprodukowany w 2007 roku.

Samochód następnie został odsprzedany (przed pierwszą rejestracją) do firmy leasingowej i został zarejestrowany przez firmę leasingową jako samochód ciężarowy.

Zakup samochodu, jak również raty leasingowe i paliwo do tego samochodu są związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych, określonych w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Podatnik prowadzi działalność gospodarczą określoną w art. 15 ust. 2 ww. ustawy (Kancelaria Notarialna).

Podkreślić należy, że z przepisów prawa nie wynika, aby sam fakt braku u podatnika odpisu świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, skutkował uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny, określony w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. (obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r.) oraz w art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (obowiązującym od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r.), co jednocześnie uniemożliwia odliczenie podatku naliczonego od jego nabycia, rat leasingowych oraz przy zakupie paliwa. Brak homologacji wynikający z obiektywnej niemożliwości jej uzyskania, nie skutkuje uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny samochód o ładowności do 500 kg. Istotne jest bowiem, aby z homologacji wydanej dla danego typu samochodu wynikało, iż pojazd ten nie podlega ograniczeniom o których mowa w powołanych wyżej przepisach, a w szczególności art. 25 ust. 1 pkt 3a oraz ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r.

W świetle powołanych przepisów prawa wspólnotowego i krajowego oraz biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego stwierdzić należy, iż Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabycia przedmiotowego samochodu ciężarowego oraz wynikającego z faktur VAT dokumentujących zakup paliwa oraz rat leasingowych do niego pod warunkiem, że tego typu pojazdy posiadają homologację wskazującą na ładowność.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy podkreślić, że powyższe jest aktualne na tle przepisów obowiązujących w dacie zaistnienia opisanego we wniosku stanu faktycznego, tj. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.2010 r.

W dniu 27 grudnia 2010 r. opublikowana została ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), zwana dalej „ustawą zmieniającą”, która weszła w życie (większość jej przepisów) w dniu 01.01.2011 r. W przedmiotowej ustawie zmieniono m.in. uregulowania dotyczące samochodów. Zgodnie z tą ustawą m.in. zostały uchylone przepisy ww. art. 86 ust. 3-7a ustawy, natomiast zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego związanego z samochodami w okresie przejściowym (01.01.2011 – 31.12.2012 r.) wynikają z przepisów art. 3-6.

W myśl art. 4 ustawy zmieniającej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1.

Z uwagi na powyższe, ponieważ opisany we wniosku samochód Audi Q7 jest samochodem, o którym mowa w ww. art. 3 ust. 1 ustawy zmieniającej, w okresie od dnia 01.01.2011 r. do dnia 31.12.2012 r. Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach potwierdzających nabycie paliwa do tego samochodu.

Natomiast w myśl art. 6 ust. 1, przepisu art. 3 ust. 6 (zgodnie z którym w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł) oraz art. 5 nie stosuje się do pojazdów samochodowych będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, w stosunku do których przysługiwało podatnikowi, na dzień poprzedzający dzień wejścia w życie niniejszej ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z takiej umowy i do których nie miał zastosowania art. 86 ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy zmieniającej, przepis ust. 1 ma zastosowanie:

1. w odniesieniu do umowy zawartej przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, bez uwzględniania zmian tej umowy po wejściu w życie niniejszej ustawy, oraz
2. pod warunkiem że umowa została zarejestrowana we właściwym urzędzie skarbowym do dnia 31 stycznia 2011 r.
   
   

Zatem o ile Wnioskodawca zarejestrował do końca stycznia b.r. umowę leasingu przedmiotowego samochodu we właściwym urzędzie skarbowym, przysługuje mu prawo do odliczenia całości podatku naliczonego z tytułu rat leasingowych (w ww. okresie przejściowym).

Natomiast od dnia 01.01.2013 r. zasady odliczania podatku naliczonego związanego z samochodami będzie regulował m.in. art. 86a i art. 88a ustawy (dodany przez art. 1 pkt 12 i pkt 14 ww. ustawy zmieniającej).

Ponadto należy zauważyć, że wejście w życie przepisów ustawy zmieniającej nie ma wpływu na prawo do odliczenia w 2010 r. całości podatku naliczonego z tytułu zakupu przez Wnioskodawcę opisanego samochodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.