INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2010 r. (data wpływu 22 października 2010 r.), uzupełnionym w dniu 5 stycznia 2011 r. (data wpływu 10 stycznia 2011 r.) oraz w dniu 1 lutego 2011 r. (data wpływu 1 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki oraz podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych odsetek od pożyczki wypłacanych firmie niemieckiego kontrahenta.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 i § 4 oraz art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 23 grudnia 2010 r., nr ILPB2/436-244/10-2/MK ILPB4/423-269/10-2/MC Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 23 grudnia 2010 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 29 grudnia 2010 r.), zaś w dniu 10 stycznia 2011 r. (data nadania: 5 stycznia 2011 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2009 r. Spółka zawarła ze swoim kontrahentem, któremu dostarcza towary, umowę pożyczki w jego siedzibie w Niemczech. W umowie zapisano, że umowa ta podlega prawu niemieckiemu. Kwota pożyczki wynosiła 5 000 EUR i podlegała spłacie od lipca 2009 r. po 1 000 EUR + 5% odsetek w stosunku rocznym. Spółka odprowadziła w ciągu 14 dni podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2% od kwoty pożyczki w EUR przeliczonej wg kursu średniego NBP z dnia podpisania umowy w Niemczech. W deklaracji PCC-3 zaznaczono, iż miejsce dokonania czynności cywilnoprawnej i miejsce wykonywania prawa majątkowego odbywa się poza terytorium RP. Spółka dokonywała spłaty rat miesięcznie z Jej rachunku bankowego w Niemczech bezpośrednio na rachunek kontrahenta. Spółka nie pobierała podatku w wysokości 20% ani 5% od wypłacanych odsetek i nie składała informacji do urzędu skarbowego.

Spółka dowiedziała się niedawno o zmianie umowy między Polską i Niemcami zapobiegającą podwójnemu opodatkowaniu i zmianie sposobu opodatkowania odsetek od pożyczek.

Pismem z dnia 5 stycznia 2011 r. Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny o informację, iż kontrahent, który udzielił Spółce pożyczki jest spółką GmbH, czyli osobą prawną.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Czy z tytułu zawartej umowy pożyczki należało zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, należało opłacić podatek w Polsce, ponieważ wg Jego wiedzy każda pożyczka udzielona na działalność gospodarczą przez osoby inne niż udziałowiec podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2%. Stąd Spółka sporządziła deklarację PCC i opłaciła podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) - w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia opisanej we wniosku umowy pożyczki - podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki.

Art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile zaznaczenia samego obowiązku zwrotu – który, jak wskazuje się w orzecznictwie, w myśl art. 720 § 1 ww. ustawy, jest elementem przedmiotowo istotnym dla tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek. Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli.

Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, w tym umowy pożyczki, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostaje zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka będzie również podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą oraz nabywca – pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, że w maju 2009 r. Spółka zaciągnęła od niemieckiego kontrahenta oprocentowaną pożyczkę w wysokości 5000 EUR. Umowa została zawarta na terytorium Niemiec i zgodnie z jej postanowieniami podlegała prawu niemieckiemu. W momencie zawierania ww. umowy środki pieniężne będące jej przedmiotem znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Reasumując, skoro umowa pożyczki została zawarta poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Niemcy) i środki pieniężne będące jej przedmiotem w chwili jej zawarcia również znajdowały się poza granicami kraju, to pożyczka ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto informuje się, że w dniu 31 stycznia 2011 r. wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.