INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2010 r. (data wpływu 23 grudnia 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 marca 2011 r. (data wpływu 17 marca 2011 r.) oraz pismem z dnia 22 marca 2011 r. (data wpływu 24 marca 2011 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-1130/10-2/KS z dnia 16 marca 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rzeczowych składników majątku wykorzystywanych zarówno na cele działalności gospodarczej jak i cele osobiste (w pomieszczeniu pierwszym) – jest nieprawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rzeczowych składników majątku wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności gospodarczej (w pomieszczeni drugim) – jest prawidłowe,
• sposobu wyceny rzeczowych składników majątku stanowiących wyposażanie (w pomieszczeniu drugim) – jest nieprawidłowe,
• sposobu wyceny rzeczowych składników majątku stanowiących środki trwałe (w pomieszczeniu drugim) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rzeczowych składników majątku oraz sposobu ich wyceny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Koszty uzyskania przychodów rozlicza metodą kasową.

Od 4 stycznia 2010 r. prowadzi działalność księgową (biuro rachunkowe) na podstawie certyfikatu Ministerstwa Finansów wydanego 14 września 2009 r. Zgodnie z Wpisem do Ewidencji Działalności Gospodarczej jest to działalność wiodąca.

Działalność gospodarczą rozpoczął miesiąc wcześniej: 1 grudnia 2009 r., jako wiodącą wpisał do ewidencji doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej PKD 2007: 70.22.Z (w grudniu 2009 r. nie wykonał jednak tego typu usługi) dopiero od stycznia 2010 r. mógł wybrać jako wiodącą działalność rachunkowo - księgową i doradztwo podatkowe (PKD: 69.20.Z) gdyż Wnioskodawca dowiedział się, że aby rozpocząć działalność księgową musi najpierw wykupić ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej dla osób prowadzących usługi księgowe. Wnioskodawca wykupił je w styczniu 2010 r. To jest pierwsza działalność gospodarcza, wcześniej Wnioskodawca nie prowadził żadnej działalności.

W 2006 r. Wnioskodawca ukończył studia inżynierskie informatyki i uzyskał tytuł inżyniera.

Od roku 2006 celem Wnioskodawcy było poradzenie biura rachunkowego (gdyż już wtedy miał doświadczenie wystarczające do uzyskania Certyfikatu Księgowego), dlatego podjął nowe studia o specjalności Rachunkowość i Finanse na Uniwersytecie Warszawskim (aby spełnić drugi główny warunek do uzyskania Certyfikatu Księgowego). Warunkami by uzyskać certyfikat Ministerstwa Finansów na prowadzenie usługowo ksiąg rachunkowych były m.in. posiadanie odpowiedniego (zgodnego z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 8 kwietnia 2009 r. w sprawie uprawnień do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych) doświadczenia oraz ukończenie studiów magisterskich o profilu rachunkowość. Tylko liczyły się uczelnie, które spełniały warunek odnośnie posiadania uprawnień do wydawania stopnia doktora nauk ekonomicznych. Wnioskodawca wybrał Uniwersytet Warszawski - studia niestacjonarne. Wnioskodawca ukończył studia drugiego stopnia (dwu-letnie) i uzyskał tytuł magistra 30.10.2008 r.

Po spełnieniu wszystkich ustawowych warunków by uzyskać certyfikat, czyli zebraniu wszystkich dokumentów m.in. dyplomu z dziekanatu dokumentu o niekaralności, dokumentów poświadczających doświadczenie oraz wniosku do Ministerstwa Wnioskodawca złożył wszystkie potrzebne dokumenty do Ministerstwa Finansów w kwietniu 2009 r. Certyfikat uzyskał 14.09.2009 r.

Wnioskodawca zajmuje się również m.in. usługami doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Spotyka się z kontrahentami by im doradzać lub omówić wyniki ich działalności.

1. Czesne za studia.

Czesne za studia wyniosło za rok akademicki 2006/2007: 6300 zł, a za rok akademicki 2007/2008: 6300 zł. Przed rozpoczęciem studiów Wnioskodawca musiał i opłacił również opłatę rekrutacyjną w wysokości 80 zł, a przed obroną pracy magisterskiej uiścił opłatę 60 zł za wydanie dyplomu. Posiada specjalne zaświadczenie wydane przez Uniwersytet Warszawski, że zgodnie z umową podpisaną z Uniwersytetem opłacił studia w wysokości 12.600 zł (dwanaście tysięcy sześćset zł) - suma za rok pierwszy i drugi studiów. Wnioskodawca posiada duplikaty wyciągów bankowych potwierdzających opłaty uiszczone za czesne. Posiada również wyciągi transakcji bankowych (kopię przesyła jako załącznik) poświadczone przez bank, które dokumentują wszystkie opłaty (wydatki) przelane z tytułu czesnego, opłaty rekrutacyjne za studia oraz opłaty za wydanie dyplomu.

2. Zadłużenie na spłatę czesnego za studia.

W dniu 13.11.2006 r. Wnioskodawca wziął w banku M. pierwszą pilną pożyczkę na spłatę części czesnego. Kwota z tytułu pożyczki w wysokości 3.600 zł wpłynęła na jego rachunek 20.11.2006 r. Od razu (20.11.2006 r.) Wnioskodawca uregulował z niej część czesnego (rata II i III) 1.620 zł. Wypłacił też trzy kwoty, z których uregulował potem kolejne raty czesnego: wypłacił 1.000 zł (21.11.2006 r.), 300 zł (27.11.2006 r.), 450 zł (19.12.2006 r.).

W sumie Wnioskodawca wypłacił 1.750 zł. Tą kwotą uregulował następnie:

• wpłacając 610 zł (08.03.2007 r.), uregulował część raty IV (opłata całej IV raty z 08.03.2007 r. wyniosła 840 zł).- wpłacając 820 zł (26.03.2007 r.), uregulował całą ratę V czesnego w wysokości 820 zł (opłata 26.03.2007 r.),
• wpłacając 700 zł 18.04.2007 r., (320 zł pieniądze z pożyczki + 380 zł pieniądze własne), pieniędzmi m.in. z pożyczki uregulował część raty VI (18.04.2007 r. w kwocie 820 zł).
  
  

Na spłatę powyższych rat czesnego Wnioskodawca wydatkował wszystkie pieniądze z pożyczki wypłacone (samodzielne wypłacone, potem wpłacone): 610 zł + 820 zł + 320 zł = 1.750 zł.

W sumie wpłacił na opłaty czesnego pieniądze z pożyczki pierwszej w wysokości 3.370 zł (1620 zł +1.750 zł).

Pozostałe z pożyczki 230 zł (3.600 zł - 3.370 zł) pokryło w części pierwszą ratę spłaty tej pożyczki (kapitał, odsetki, opłata za przyznanie kredytu) z 02.01.2007 r. Wnioskodawca nadal spłaca pożyczkę (do listopada 2011 r.).

W dniu 12.11.2007 r. Wnioskodawca wziął w tym samym banku M. drugą „pilną pożyczkę” na spłatę części czesnego. Kwota z tytułu pożyczki wyniosła 3.692 zł. Wpłynęła na jego rachunek kwota pomniejszona o opłatę za przyznanie pożyczki (142 zł) czyli wpłynęła kwota 3.550 zł (12.11.2007 r.). Wnioskodawca od razu (12.11.2007 r.) uregulował z niej część czesnego w kwocie 3.260 zł. Czyli z 91,83% przelanej na jego rachunek pożyczki pokrył część czesnego za studia. Pożyczkę nadal spłaca (do listopada 2012 r.).

Na wyciągu transakcji bankowych przy każdej spłacie, raty pożyczki pierwszej i drugiej jest harmonogram spłaty w postaci wyszczególnienia kwoty spłaconego kapitału i odsetek (widać to na załączonej kopii wyciągu transakcji bankowych.)

W dniu 21.08.2008 r. Wnioskodawca wziął w banku E. S.A. kredyt z którego 29.08.2008 r. (zgodnie z wyciągiem transakcji z banku E.) przelał kwotę 7.000 zł na konto w banku M. S.A. Pieniądze zgodnie z Wyciągiem transakcji bankowych wpłynęły do banku M. S.A. 29.08.2008 r. Natomiast 01.09.2008 r. przelał regulując czesne w kwotę 3.790 zł na konto Uniwersytetu.

W ten sposób pożyczkami i kredytem Wnioskodawca spłacił czesne za studia w kwocie 10.420 zł (3.370 zł + 3260 zł + 3790 zł). Pozostają część czesnego pokrył z własnych pieniędzy.

Wnioskodawca posiada wyciąg transakcji bankowych potwierdzony (podpisy pieczątki) przez bank E. S.A. dokumentujący wszystkie opłaty za kredyt. Kredyt to tzw. kredyt bezpieczny. Na wyciągu transakcji bankowych widnieją też opłacone odsetki od wysokości wykorzystanej kwoty kredytu za każdy miesiąc. Obowiązkiem Wnioskodawcy jest comiesięczna spłata raty w wysokości co najmniej 2 (dwóch) procent od wykorzystanej kwoty kredytu plus opłaty bankowa za kartę (5zł) i za prowadzenie rachunku (5zł). Z tej raty bank co miesiąc pobiera wielkość odsetek (16,90 % w skali roku) oraz opłaty bankowe a kwota, która pozostaje jest znowu dostępna i możliwa do wypłaty. Tak że limit kredytu może być wciąż wykorzystywany a w rzeczywistości spłacane tylko odsetki od wykorzystanej kwoty limitu.

Zgodnie z Tabelą Oprocentowania Kredytu Bezpiecznego w przypadku kredytu jest to oprocentowanie (5,90% w skali roku) od wykorzystanego limitu.

Od kwoty wykorzystanej z kredytu bezpiecznego na spłatę czesnego: 3.790 zł odsetki wynoszą zgodne z wyliczeniem Wnioskodawcy 1,75 zł (jeden zł 75/100) za każdy dzień w miesiącu (3790 * 16,90%/365dni) aż do momentu spłaty całości kapitału kredytu, w którego skład wchodzi kwota 3.790 zł którą uregulował po otrzymaniu kredytu część czesnego za studia.

Z umowy z bankiem wynika: „bank nalicza w okresach miesięcznych odsetki według zmiennej stopy procentowej w sposób określony w Tabeli Oprocentowanie Kredytu Bezpiecznego przy założeniu ze rok ma 365 dni a miesiąc rzeczywistą liczbę dni”.

Bank nie da harmonogramu spłat kredytu dla kredytu bezpiecznego na cały okres jego spłaty gdyż jest to niemożliwe, ponieważ jest on kredytem, w którym wciąż co miesiąc wielkość odsetek i raty zależy od wykorzystanej (spłaconej) na bieżąco kwoty. Kwota raty jest co miesiąc wyliczana przez bank i jej wielkość przysyłana na wyciągu bankowym pocztą.

Bank nie wyliczy odsetek dla części kwoty przypadającej na spłatę czesnego (3.790 zł) Wnioskodawca zrobił to sam w oparciu o dane z Tabeli Oprocentowanie Kredytu Bezpiecznego dołączonej do umowy kredytowej.

Wnioskodawca do wniosku o interpretacje załączył kopię wyciągu transakcji bankowych z banku by potwierdzić poniższe informacje (w posiadaniu ma identyczny wyciąg dodatkowo zaparafowany na każdej stronie a na ostatniej podstemplowany pieczątką imienną oraz podpisany przez pracownika banku):

• pożyczka pierwsza i spłaty z niej rat czesnego: strona 3 i 4 wyciągu transakcji bankowych banku M. S.A.,
• pożyczka druga i spłata z niej rat czesnego: strona 6 wyciągu transakcji bankowych banku M. S.A.,
• kredyt - wpływ kwoty z kredytu na rachunek (banku M.) oraz spłata rat czesnego: strona 10 wyciągu transakcji bankowych banku M. oraz 1 strona wyciągu (przelew 7.000 zł z kredytu na rachunek w banku M. S.A.) banku E. S.A.
  
  

3. Koszty uzyskana przychodów związane z lokalem.

Wnioskodawca ma pytanie ogólnie o wydatki dotyczące użytkowania lokalu na cele działalności gospodarczej czy mogą być kosztami uzyskania przychodów - które zawarł w części dotyczącej pytań.

W październiku 2010 r. Wnioskodawca wynajął lokal mieszkalny z myślą przeznaczenia jego części (jednego pomieszczenia 45,45 % powierzchni za którą płaci czynsz) na cele działalności gospodarczej. Nie posiada jeszcze wynajętego nigdzie oddzielnie biura i większość pracy wykonuje w mieszkaniu, w którym zamieszkuje. Wnioskodawca ma dwa pomieszczenia. W pierwszym mieszka i pracuję a w drugim (tym przeznaczonym na działalność) pracuje. Z dniem 29.10.2010 r. Wnioskodawca zmienił miejsce zamieszkania i siedzibę prowadzenia działalności gospodarczej w Urzędzie Dzielnicy we Wpisie do Ewidencji Działalności Gospodarczej na obecny adres miejsca, o którym pisze.

Pomieszczenie (drugie) na działalność przygotował poprzez wynajęcie firmy, która w tym pomieszczeniu m.in. osuszała powłoki ścienne, sufitowe i tak przygotowała by Wnioskodawca mógł przechowywać bezpiecznie dokumenty i prowadzić działalność.

Do pomieszczenia przeznaczonego na działalność (drugie) Wnioskodawca zakupił kanapę. Przywiózł do niego meble, komputery i drukarki, które już we wcześniejszych miesiącach 2010 r. wprowadził do działalności gospodarczej, i które wykorzystuje na jej cele. Wnioskodawca zamierza kupić do tego pomieszczenia przeznaczonego na działalność (drugie) biurko, krzesła oraz nagrzewnicę. Wszystko po to by w dobrych warunkach spotykać się w tym miejscu z kontrahentami oraz wykonywać swoją pracę np. księgową.

Część opłaty za czynsz, zużycie energii elektrycznej, wodę, wywóz śmieci w proporcji (45,45%) traktuje jako koszty uzyskania przychodów działalności. Zakupione przedmioty (np. kanapę biurko, krzesła, nagrzewnicę) i te które Wnioskodawca kupił uwzględnił w kosztach uzyskania przychodów (wartość poniżej 3.500 zł) oraz, te które zakupi a są one potrzebne na cele jego działalności również, uwzględni w kosztach uzyskania przychodów (wartość poniżej 100 zł).

Wnioskodawca zauważył, że oprócz pomieszczenia odrębnego przeznaczonego i wykorzystywanego specjalnie na działalność gospodarczą (drugie) potrzebne jest czasem do pracy to pomieszczenie, w którym również zamieszkuje (pierwsze), również do spotkań z kontrahentami - jest ono bardziej przestronne - większe traktowane jako salon do spotkania z kontrahentem. Często równolegle w tym samym czasie wykorzystuje oba pomieszczenia do pracy.

W czasie kiedy Wnioskodawca pracuje w pomieszczeniu pierwszym (a poza godzinami pracy zazwyczaj np. śpi, odpoczywa, je) nie wykorzystuje go w tym czasie na nic innego tylko pracę dotyczącą prowadzonej działalności. Spotyka się z kontrahentami w celu np. odebrania dokumentów księgowych, omówienia spraw związanych z działalnością gospodarczą lub gdy pozyskuje nowego kontrahenta wyjaśnia mu szczegóły ewentualnej współpracy.

Pismem z dnia 22 marca 2011 r. (data wpływu 24 marca 2011 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 16 marca 2011 r., Nr IPPB1/415-1130/10-3/KS Wnioskodawca uzupełnił przedstawiony stan faktyczny, doprecyzował pytanie oznaczone nr 8 oraz przedstawił własne stanowisko do tego pytania.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca poinformował, iż posiada przedmioty np. meble, które nie zostały jeszcze wycenione (od wartości zależy, czy będą stanowiły środki trwałe czy wyposażenie) a są wykorzystywane na cele działalności gospodarczej (w pomieszczeniu wyodrębnionym na działalność) oraz przedmioty (są to m.in. meble, sofa, stół) czasem wykorzystywane na cele działalności gospodarczej (w pomieszczeniu pierwszym) dlatego pytanie Wnioskodawcy dotyczy możliwości wprowadzenia wyposażenie oraz środka trwałego, gdy nie jest możliwe ustalenie wartości początkowej w oparciu o cenę nabycia lub kosztu wytworzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czesne za studia.

1. Czy czesne, które Wnioskodawca opłacił za studia dzięki, którym mógł uzyskać certyfikat Ministerstwa Finansów by móc teraz prowadzić dzięki temu działalność księgową (co było celem) łącznie z opłatą rekrutacyjną oraz opłatą za wydanie dyplomu - czyli łącznie 12.740 zł na podstawie dowodów wyciągów bankowych przysłanych przez bank oraz zaświadczenia Uniwersytetu, że zgodnie z umową z Uniwersytetem zapłacił czesne w tej wysokości oraz odsetki już zapłacone i te, które opłaci w przyszłości od obu pożyczek oraz kredytu, którymi spłacone zostało czesne za studia są kosztami uzyskania przychodów i z jaką datą je wpisać w księgę (04.01.2010 r. czy z datą okresu księgowego - grudnia 2010 r.)...
   
   

2. Zadłużenie na spłatę czesnego za studia.

2. Czy odsetki zapłacone i te które Wnioskodawca opłaci w przyszłości z tytułu rat na spłatę pierwszej pożyczki w 93,61% (na spłatę drugiej pożyczki w 88,30%; są kosztami uzyskania przychodów (na podstawie dowodu: posiadanego przez Wnioskodawcę wyciągu transakcji bankowych podpisanych i podstemplowanych przez bank z harmonogramem spłat) oraz czy Wnioskodawca może uwzględnić w kosztach odsetki od kredytu wyliczone samodzielnie tj. 1,75 zł za każdy dzień w miesiącu do momentu spłaty całości kapitału kredytu (uwzględnić na podstawie dowodu opłat wyciągu transakcji bankowych)...
   
   

3. Koszty uzyskania przychodu związane z lokalem.

3. Czy można uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów wydatki na czynsz, energię wodę, śmieci itp. dotyczące pomieszczenia, w którym jednocześnie Wnioskodawca zamieszkuje i czasem pracuje (pierwsze) w proporcji liczby dni, w których skorzysta z niego na cele działalności gospodarczej np. jeśli skorzystał z tego pomieszczenia na cele związane z działalnością 20 dni na 30 dni w miesiącu to 56,67% części wydatków dotyczących tego pomieszczenia zakwalifikuje „w koszty... Jeśli nie to w jakiej proporcji można skorzystać... Czy od wydatków na energię elektryczną, będzie można odliczyć podatek VAT jeśli zmieni umowę z dostawcą i będzie otrzymywał faktury na firmę zamiast na osobę prywatną...
4. Czy artykuły spożywcze wykorzystywane do poczęstunku kontrahentów np. sok, herbatę, cukier, mleko, słodycze, owoce Wnioskodawca może potraktować jako koszty uzyskania przychodów i odliczyć od nich VAT mimo, że poczęstunek będzie w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy (spotkania z kontrahentami dotyczące spraw biznesowych)... Czy jeśli Wnioskodawca umówi się na obiad, lunch z kontrahentem w sprawach biznesowych poza siedzibą firmy lub zamówi do swojego biura a będzie to zwykły obiad, lunch nie mający żadnego charakteru wystawnego to czy taki wydatek będzie kosztem uzyskania przychodu...
5. Czy zakupując rzeczy np. środki czystości, zmiotki, gąbki itp. przeznaczone do użytku na cele działalności (np. sprzątnięcie miejsca przeznaczonego na działalność oraz tego nie przeznaczonego wyłącznie na działalność np. przed spotkaniem z kontrahentem) można uznać jako koszt uzyskania przychodów i odliczyć VAT...
6. Co z przedmiotami, które będą zakupione by użyć ich na cele działalności gospodarczej kilkakrotnie w miesiącu oraz wykorzystane zostaną na cele domowe, nie związane z działalnością np. zakup mopa i wiadra do sprzątania; czy można ich koszt w jakiejś proporcji uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów, co z odliczeniem VAT od takich rzeczy wykorzystanych czasem na cele działalności...
7. Czy przygotowanie pomieszczenia na działalność gospodarczą poprzez m.in. osuszenie powłok ściennych, sufitowych i przygotowanie go przez wynajętą firmę remontową by Wnioskodawca mógł przechowywać dokumenty i prowadzić działalność biurową można uznać jako koszt uzyskania przychodów (dotyczyło to tylko pomieszczenia przeznaczonego na działalność gospodarczą (drugie) - wartość poniżej 3.500 zł) i odliczyć VAT...
8. Czy Wnioskodawca może wprowadzić na działalność gospodarczą i w jaki sposób ujawnione wyposażenie lub środki trwałe (i w przypadku ich wartości nie przekraczającej 3.500 zł zakwalifikować od razu do kosztów uzyskania przychodów) w przypadku braku dowodu zakupu i czy może określić ich wartość na podstawie wydruku dokonanych transakcji publicznego archiwum internetowego firmy allegro (pośredniczącej w sprzedaży na rynku polskim http://archiwumallegro.pl/szukaj/) według ceny rynkowej podobnego lub takiego samego przedmiotu (wyposażenia lub środka trwałego) oraz czy może wprowadzić (całkowicie lub częściowo) i w jakiej wartości wyposażenie lub środki trwałe, gdy dotyczy to przedmiotów używanych czasem na cele działalności tj. z pomieszczenia, które nie jest wyodrębnione ale czasem używane na cele działalności gospodarczej (pomieszczenie pierwsze)...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie ósme. Odpowiedź na pozostałe pytania została udzielona w odrębnych rozstrzygnięciach.

Ad. 8

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma przeszkód, aby wprowadzić na działalność i uznać za koszty uzyskania przychodów środki trwale lub wyposażenie nabyte przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, jeżeli będą wykorzystywane na potrzeby prowadzonej firmy jeśli ich wartość jest niższa niż 3500 zł.

W przypadku środków trwałych lub wyposażenia, gdy nie można ustalić ceny ich nabycia, wartość początkową tych przedmiotów przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych (w przypadku wyposażenia na dzień wprowadzenia do ewidencji, zakwalifikowania w koszty) przedmiotów tego samego rodzaju a w przypadku środków trwałych (zgodne z art. 22g ust. 8 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.) z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Archiwum firmy allegro pokazuje zakończone transakcje sprzedaży aktualnego dnia oraz kilka lat wstecz. Allegro jest to firma znana ze sprzedaży używanych przedmiotów. Spokojnie więc można znaleźć podobne do siebie przedmioty i określić w ten sposób cenę rynkową z okresu wstecz i na jej podstawie określić wartość potrzebną do wprowadzenia przedmiotu na działalność.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Generalną zasadą prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest więc ścisłe oraz nie budzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny.

Zauważyć należy, iż istnieje grupa wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, gdyż są to wydatki, które ponoszą osoby fizyczne niezależnie od tego czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe wydatki o charakterze osobistym np. wydatki dotyczące zakupu rzeczowych składników majątku związanych z zapewnieniem sobie, na własne potrzeby odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wydatki o charakterze osobistym w szczególności mogą dotyczyć wyposażania własnego lub wynajmowanego mieszkania (lub jednego z jego pomieszczeń) w rzeczowe składniki majątku, które przeznaczone są w główniej mierze na cele prywatne i sporadycznie tylko wykorzystywane są w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Prywatnego charakteru tego rodzaju wydatków nie zmienia również fakt, iż podatnik może korzystać z rzeczowych składników majątku służących głównie celom osobistym, prowadząc jednocześnie działalność gospodarczą.

Wskazać również należy, iż zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki majątku nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

W świetle powyższego uznać należy, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej nie może zaliczyć wydatków, które dotyczą rzeczowych składników majątku w pomieszczeniu wykorzystywanym w głównej mierze na własne cele mieszkaniowe (pomieszczenie pierwsze). Są to typowe wydatki o charakterze osobistym, są one bowiem ponoszone przede wszystkim w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych a nie wyłącznie w celu osiągnięcia, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje więc ścisłe i nie budzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej. W rezultacie nie mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie są spełnione wymogi, o których mowa w powoływanym wcześniej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z jednoczesnym uwzględnienie przepisu art. 23 ust. 1 pkt 49 tej ustawy.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów rzeczowych składników majątku znajdującego się w pomieszczeniu, które nie jest wyodrębnione ale czasem używane na cele działalności gospodarczej – (pomieszczenie pierwsze) należało uznać za nieprawidłowe.

Jedynie w przypadku, gdy posiadane przez podatnika rzeczowe składniki majątku służą tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służą celom osobistym (pomieszczenie drugie), generalnie nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków związanych z ich zakupem - bezpośrednio lub pośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają unormowania, które zabraniałoby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (bezpośrednio lub pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne) wydatków ponoszonych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej na nabycie określonych składników majątku w postaci środków trwałych lub wyposażenia, jeżeli są one wykorzystywane wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Ważne jest, by zaistniał ścisły i nie budzący wątpliwości związek tych wydatków z przyszłymi przychodami. Jednakże obowiązek udowodnienia wpływu poniesionego wydatku na wysokość przychodu spoczywa na podatniku.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1 jak i art. 23 ww. ustawy wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik mógł przekazać dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej składniki majątku nie stanowiące środków trwałych (w postaci wyposażenia) i mógł zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na ich nabycie, jeśli tylko składniki te są wykorzystywane dla potrzeb prowadzonej działalność gospodarczej i jednocześnie nie będę one wykorzystywane dla celów osobistych przez podatnika oraz zostały należycie udokumentowane.

Zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.) przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Należy jednocześnie zauważyć, iż zgodnie § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł. Zgodnie z § 18 ust. 4 ww. rozporządzenia podatnik jest obowiązany dokonać zapisów w ewidencjach, o których mowa w § 4 ust. 1 najpóźniej w miesiącu przekazania środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych oraz wyposażania do używania.

Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków na nabycie wyposażenia jest jednakże istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Wydatki poniesione na zakup składników majątku nie zaliczonych do środków trwałych, a więc stanowiących wyposażenie mogą być co do zasady zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie ważne jest to aby po przekazaniu tych składników majątku dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej nie były one wykorzystywane przez podatnika na cele prywatne. W tym miejscu należy podkreślić, iż to podatnik winien wykazać, iż zakupione wyposażenie jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa oraz będzie wykorzystywane wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup wyposażenia znajdującego się w pomieszczeniu wynajmowanym wyłącznie dla celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (pomieszczenie drugie) mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z § 3 pkt 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, pod pojęciem środki trwałe rozumieć należy środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

W sytuacji zatem gdy, składniki majątku (wykorzystywane wyłączenie dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej - pomieszczenie drugie) spełniają definicję środków trwałych zawartą w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów winno odbywać się wg reguł określonych w art. 22a-22o powoływanej ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z treścią art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 powoływanej ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust.1 pkt 4.

Z kolei w myśl art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h - 22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h - 22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy).

Z kolei zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż od ogólnej zasady amortyzacji środków trwałych ustawodawca przewidział dwa wyjątki dotyczące składników majątku, spełniających kryteria przynależne środkom trwałym, których wartość początkowa (cena nabycia) nie przekracza, bądź jest równa kwocie 3.500 zł:

• jeżeli wartość początkowa składnika majątku, o którym mowa w art. 22a cytowanej ustawy, nie przekracza 3.500 zł to zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnik może nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Wydatki na jego nabycie będą stanowić wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania go do użytkowania,
• jeżeli wartość początkowa składnika majątku jest równa lub niższa niż 3.500 zł, to zgodnie z art. 22f ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik może dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo w miesiącu oddania tego środka trwałego do używania albo w miesiącu następnym.
  
  

Mając na względzie powołane przepis stwierdzić należy, iż składniki majątkowe o wartości początkowej nieprzekraczającej 3.500 zł mogą być zaliczone bądź do wyposażenia bądź do środków trwałych, jednakże decyzję o tym jak zostaną zakwalifikowane, ustawodawca pozostawił podatnikowi.

W przypadku zakupu wyposażenia (w rozumieniu przepisu § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów) wykorzystywanego wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej, wydatki te mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Gdyby zaś nabyte składniki majątkowe zostały zaliczone przez podatnika do środków trwałych, (zgodnie z definicją zawartą w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), to wydatki poniesione na ich nabycie powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na zasadach, o których mowa w przepisach art. 22d ust. 1 lub w art. 22f ust. 3 powoływanej ustawy.

Przy czym sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych, który jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób nabycia określa art. 22g ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze kupna uważa się cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 8 powoływanej ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Powyższy przepis wprowadza więc możliwości ustalenia wartości początkowej nabytego w drodze kupna środka trwałego, na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić ceny jego nabycia.

W świetle powyższego w przypadku gdy nabyte składniki majątku zostaną zaliczone do środków trwałych (z uwagi na okoliczność, iż w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym nie można ustalić ceny ich nabycia), ich wartość początkową należy ustalić na zasadach przewidzianych w art. 22d ust. 8 powoływanej ustawy, tj. w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Jeżeli składniki majątku zostaną zaliczone przez Wnioskodawcę do wyposażenia, (w rozumieniu wcześniej powoływanego przepisu § 3 pkt 7 przy uwzględnieniu treści przepisów § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów) ich wartość początkową co do zasady również należy ustalić na podstawie regulacji zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazuje na to zwrot ,,w rozumieniu odrębnych przepisów” zamieszczony w treści wcześniej powoływanego art. § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Oznacza to wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy, iż w przypadku wyceny wyposażenia, co do zasady także będzie miała zastosowanie reguła wyrażona w art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. wartość tą należy ustalić w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia (a nie jak twierdzi Wnioskodawca na dzień wprowadzenia do ewidencji).

Pamiętać jednak należy, iż zgodnie § 4 ust. 5 powoływanego rozporządzenia podatnicy, którzy w ciągu roku podatkowego utracili lub zrzekli się prawa do zryczałtowanego opodatkowania podatkiem dochodowym w formie karty podatkowej albo zakładają po raz pierwszy ewidencję wyposażenia, dokonują wyceny wyposażenia według cen zakupu lub według wartości rynkowej z dnia założenia ewidencji. W takim przypadku ustawodawca dopuszcza więc również tutaj wycenę wyposażenia według wartości rynkowej z dnia założenia ewidencji a nie na dzień wprowadzenia do ewidencji jak twierdzi Wnioskodawca, (który do dzień może być inny niż dzień założenia ewidencji).

W przedmiotowej sprawie wycena ta winna być dokonana z uwzględnieniem cen rynkowych.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej możliwości dokonania wyceny wyposażania według cen rynkowych na dzień wprowadzenia do ewidencji wyposażania należało uznać za nieprawidłowe.

W tym miejscu tut. Organ podatkowy pragnie poinformować Wnioskodawcę o specyficznym charakterze tzw. postępowania interpretacyjnego, prowadzonego na podstawie art. 14b i następnych Ordynacji podatkowej.

Interpretacje stanowią ocenę prawną stanowiska pytającego w jego indywidualnej sprawie, która nie toczy się jeszcze w ramach postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej albo postępowania przed sądem administracyjnym.

Postępowanie interpretacyjne nie jest zatem w istocie postępowaniem podatkowym, nie może też zastępować postępowania podatkowego. Artykuł 14h Ordynacji podatkowej nakazuje do załatwienia wniosku o interpretację stosować tylko niektóre przepisy działu IV Ordynacji podatkowej (Postępowanie podatkowe). Są to między innymi art. 169 § 1 i 2 oraz art. 170 § 1. Fakt dokonania przez ustawodawcę fragmentarycznego odesłania do stosowania wprost tylko niektórych przepisów działu IV Ordynacji podatkowej, wskazuje że postępowanie prowadzone na podstawie art. 14 ma charakter autonomiczny w stosunku do postępowania podatkowego – jurysdykcyjnego.

Konsekwencją owej specyfiki postępowania interpretacyjnego są obowiązki organu, zasadniczo inne niż w postępowaniu podatkowym. O ile w postępowaniu podatkowym organ – stosownie chociażby do dyrektyw wynikających z art. 122 i 187 § 1 Ordynacji podatkowej – obowiązany jest do wszechstronnego ustalenia wszystkich okoliczności sprawy, ustalenia obiektywnie istniejącego stanu faktycznego, to w postępowaniu interpretacyjnym ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego, podanych przez stronę.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie na etapie postępowania interpretacyjnego nie może dokonywać analizy wartości prezentowanego przez Wnioskodawcę dowodu (w postaci wydruku dokonanych transakcji publicznego archiwum internetowego firmy allegro). Oznacza to – w związku ze wskazaną wyżej autonomicznością postępowania interpretacyjnego – iż organ podatkowy w drodze interpretacji indywidualnej nie może zagwarantować Wnioskodawcy, iż posiadanie przez niego wydruku dokonanych transakcji będzie wystarczającym dowodem dla wyceny zakupionych rzeczowych składników majątku (zaliczonych do wyposażania lub środków trwałych) w ramach prowadzonego ewentualnie postępowania podatkowego przez właściwego naczelnika urzędu skarbowego. Dowody księgowe winny bowiem spełniać warunki określone w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.