INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2008r. (data wpływu 29 grudnia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazywania towarów i usług w ramach akcji promocyjno-reklamowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2008 r. wpłynął w/w wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonych działań promocyjno-reklamowych, Spółka organizuje akcje skierowane do Partnerów handlowych. Warunki i sposób organizacji typowego działania o takim charakterze, Spółka opisuje poniżej. Adresatami organizowanej przez Spółkę akcji promocyjno-reklamowej (dalej: Uczestnicy) są osoby prawne z siedzibą w Polsce, które są członkami autoryzowanej sieci R. Akcją objęte są dystrybuowane przez Spółkę produkty z gamy E., przy czym każdy zakup 1 litra olejów nagradzany jest przyznaniem Uczestnikowi określonej ilości punktów. Ilość punktów przyznawanych za zakup jest różna dla różnych produktów z gamy E. Uzyskane przez każdego z Uczestników punkty podlegają wymianie na nagrody, określone w regulaminie akcji, przy czym Uczestnik ma pewną swobodę w wyborze nagród. Nagrody mogą mieć charakter towarów lub usług. W szczególności:

• minimum 2.000 zebranych punktów uprawnia cło otrzymania wyposażenia warsztatowego;
• minimum 7.000 zebranych punktów uprawnia do otrzymania kuponów turystycznych T.
• minimum 40.000 zebranych punktów oraz 15-procentowy wzrost zakupów od Spółki produktów objętych akcją w stosunku do poprzedniego roku - uprawnia do otrzymania nagrody głównej w postaci wyjazdu dla 1 osoby na wyścig Formuły I w Monaco w 2009r.
  
  

Uczestnicy otrzymają od Spółki materiały reklamowe takie jak banery, znaki podświetlane, plansze plastikowe lub metalowe z nadrukowanym logo, zapewniające odpowiednie oznakowanie punktu obsługi klienta Uczestnika. Pod warunkiem spełnienia przez Uczestnika dodatkowego kryterium w postaci prawidłowego oznakowania punktu obsługi klienta otrzymanymi od Spółki materiałami reklamowymi z nadrukowanym logo, uzyskana przez Uczestnika ilość punktów może zostać zwiększona. Uczestnik ma prawo, do otrzymania nagrody pod warunkiem uregulowania wszystkich wymagalnych należności wobec Spółki.

Celem organizacji przez Spółkę opisanej akcji jest intensyfikacja obrotów realizowanych z Uczestnikami, a tym samym zwiększenie przychodów Spółki. Cel ten osiągany jest poprzez przekazanie Uczestnikom - w tym, w formie regulaminu akcji - takich informacji i zachęt, które zmotywują ich do zwiększonych zakupów produktów z grupy E.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Spółka zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że nie ma obowiązku obciążania się podatkiem VAT należnym w związku z wydawaniem Uczestnikom, w ramach opisanej w rubryce 50. „opis stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego (zdarzeń przyszłych)” akcji promocyjno- reklamowej, nagród w postaci towarów i usług określonych w regulaminie tej akcji.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on obowiązku obciążania się podatkiem VAT należnym w związku z wydawaniem Uczestnikom, w ramach opisanej akcji promocyjno-reklamowej, nagród w postaci towarów i usług określonych w regulaminie tej akcji. Powyższe stanowisko wynika z dokonanej analizy obowiązującego stanu prawnego. Podstawowe wnioski wynikające z tej analizy Spółka przedstawia poniżej:

1. Obowiązujący stan prawny
   
   

Na podstawie art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust.1 Ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust.1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Artykuł 7 ust. 2 Ustawy o VAT stanowi, że „przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny
   - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności w całości lub w części.
   
   

Na podstawie ust. 3 tego artykułu, cytowanego przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek. Zgodnie zaś z art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust.1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, przy czym na mocy ust. 2 tego artykułu „nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług”.

Powołane przepisy uzależniają możliwość opodatkowania czynności nieodpłatnych (tj. przekazania towarów i nieodpłatnego świadczenia usług) od łącznego spełnienia dwóch określonych w nich przesłanek, tj.:

• podatnik musi mieć prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części, oraz
• dana czynność musi być dokonana na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem (w przypadku przekazania towarów) lub nie pozostawać w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa (w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług).
  
  

Brzmienie cytowanych przepisów nie pozostawia żadnych wątpliwości, że o ile choćby jeden z powyższych warunków nie został spełniony, przepisy nie pozwalają na opodatkowanie danej nieodpłatnej czynności podatkiem VAT należnym.

Innymi słowy, z brzmienia cytowanych przepisów jednoznacznie wynika, że;

• w przypadku dostawy towarów - przedmiotem opodatkowania w żadnym razie nie jest nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, zaś
• w przypadku świadczenia usług - przedmiotem opodatkowania w żadnym razie nie jest nieodpłatne świadczenie usług związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.
  
  

Wiodąca rola wykładni gramatycznej

Analizując brzmienie powołanych przepisów, Spółka odwołała się do ich wykładni językowej. Należy bowiem podkreślić, że interpretacja gramatyczna jest zawsze pierwszą i podstawową regułą wykładni. Na potwierdzenie prawidłowości swojego podejścia, Spółka przytacza fragmenty orzeczeń NSA, jednoznacznie formułujących tezę o kluczowej i pierwszorzędnej roli wykładni językowej.

Fragment wyroku NSA z dnia 08.04.1997 r. (sygn. akt SA/Ka 2976/95): „Wykładnia językowa jest pierwszą i podstawową wykładnią w prawie podatkowym i z tego względu ma priorytet przy stosowaniu. Organy wykonawcze powinny wyłącznie stosować prawa, a nie tworzyć je lub uzupełniać poprzez wypełnianie luk lub stosowanie analogii na niekorzyść podatnika.”

Zarazem należy zwrócić uwagę na zakaz stosowania rozszerzającej wykładni ustaw podatkowych - co podnosi NSA w Gdańsku w wyroku z dnia 28.08.1996 r. (sygn. akt SA/Gd 2693/1995): W żadnym zaś przypadku nie można prawa podatkowego traktować instrumentalnie. Nie ma bowiem żadnych podstaw, by stosować wykładnię rozszerzającą tam gdzie jest ona korzystna dla organów podatkowych, a ścieśniającą wszędzie tam, gdzie korzyść miałby odnieść podatnik - a także SN w wyroku z dnia 22.10.1992 r. (sygn. akt III ARN 50/1992): „Fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest to, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca”.

W tym kontekście trzeba podkreślić, że zgodnie z poglądem wielokrotnie wyrażanym w orzecznictwie sądowym, fundamentalne reguły wykładni przepisów prawnych za punkt wyjścia przyjmują założenie o racjonalności ustawodawcy, a więc domniemanie, że tworzy on przepisy w sposób sensowny, celowy i racjonalny znając cały system prawny i nadając poszczególnym słowom i zwrotom zawsze takie samo znaczenie, nie zamieszczając jednocześnie zbędnych sformułowań - tak np. postanowienie SN z dnia 22.06.1999 r. I KZP 19/99 OSNKW 1999 z. 7-8, poz. 42 czy wyrok NSA z dnia 13.02.2003 r. (sygn. akt I SA/Łd 929/2001).

Niedopuszczalność wykładni proeuropejskiej

Spółka dodatkowo podkreśla, że jest jej wiadomo, iż zagadnienie dotyczące opodatkowania czynności dokonywanych nieodpłatnie zostało odmiennie uregulowane w ramach obowiązującej do dnia 31.12.2006 r. Szóstej dyrektywy Rady z dnia 17.05.1977 r. oraz obowiązującej od 01.01.2007 r. dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28.11.2006 r. Jednakże, jak wynika z wiedzy Spółki oraz jednoznacznego stanowiska polskich sądów (przytoczone poniżej), a sytuacji wadliwej implementacji przepisu wspólnotowego w polskiej ustawie podatkowej, lub braku pełnej implementacji takiego przepisu, brak jest podstaw dla stosowania wykładni tych przepisów w sposób, który odpowiadałby treści normy wspólnotowej, nie zaś normy miejscowej (polskiej). Sądy zgodnie stwierdzają że polskie władze nie mogą powoływać się przeciwko podatnikom na przepis dyrektywy, którego obowiązkowa implementacja w prawie krajowym nie została jeszcze dokonana. W konsekwencji, podatnik ma pełne prawo do zastosowania niezgodnych z dyrektywą przepisów krajowych, przy czym organy skarbowe nie mogą kwestionować tego na podstawie dyrektyw. Gdy podatnik stosuje się do dyspozycji normy krajowej uznając, że jest ona dla niego korzystniejsza, brak jest podstaw do dokonywania wykładni proeuropejskiej tej normy, która prowadziłaby do nałożenia na podatnika obowiązków wynikających tylko z samej dyrektywy.

Sądy są więc zgodne co do tego, że wykładnia proeuropejska prawa nie może mieć miejsca wtedy, gdy będzie prowadziła do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej, mogłoby to bowiem doprowadzić do niedopuszczalnej wykładni contra legem.

Zastosowanie powołanych przepisów do sytuacji Spójki - wnioski

Uwzględniając powyższe, w opinii Spółki, powołane wyżej przepisy art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT w żadnym razie nie mogą mieć zastosowania w odniesieniu do działań o charakterze promocyjno-reklamowym. Takie działania bowiem zasadniczo w każdym przypadku są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Odnosząc się do działań opisanych przez Spółkę w rubryce 50. „Opis stanu faktycznego (stanów faktycznych), zdarzenia przyszłego (zdarzeń przyszłych)” należy wyraźnie podkreślić, że organizowana i prowadzona przez nią akcja promocyjno- reklamowa pozostaje w ścisłym związku z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem. W szczególności:

• Przekazywane przez Spółkę w ramach akcji promocyjno-reklamowej nagrody rzeczowe (w opisanych okolicznościach - wyposażenie warsztatowe) należą do przedsiębiorstwa Spółki, zaś celem przekazania tych towarów przez Spółkę Uczestnikom akcji jest zaktywizowanie Uczestników - podmiotów dystrybuujących towary Spółki, a w konsekwencji zwiększenie sprzedaży towarów Spółki i zwiększenie osiąganych przez nią przychodów. Jest to więc cel ściśle związany z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem. Podobnie, materiały reklamowe oznaczone logo E. przekazywane w celu reklamowania dystrybuowanych przez Spółkę towarów, mają związek z jej przedsiębiorstwem. Tym samym, przesłanki z art. 7 ust. 2 Ustawy o VAT nie są spełnione, a w konsekwencji dystrybucja przez Spółkę towarów w ramach prowadzonych przez nią działań promocyjno-reklamowych nie może zostać uznana za „dostawę towarów”, o której mowa w powołanym przepisie art. 7 ust. 2 Ustawy o VAT
• Podobnie, przyrzeczone i „wydawane” przez Spółkę w ramach akcji promocyjno-reklamowej nagrody o charakterze usług obcych (w opisanym stanie faktycznym - bony turystyczne oraz wyjazd na wyścig Formuły 1 mają na celu zmotywowanie Uczestników do większej aktywności w sferze dystrybucji towarów Spółki, a przez to są ściśle związane z prowadzeniem przez Spółkę jej przedsiębiorstwa, w konsekwencji, nie są spełnione przesłanki z art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT, a tym samym „wydanie” przez Spółkę Uczestnikom akcji nagród mających formę usług obcych nie może zostać potraktowane jako „odpłatne świadczenie usług”, o którym mowa w powołanym przepisie art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT i nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.
  
  

Podsumowując, Spółka podkreśla, że sposób sformułowania w polskiej Ustawie o VAT analizowanych tu przepisów nie budzi żadnych wątpliwości co do ich gramatycznej interpretacji, a tym samym Spółka nie ma obowiązku obciążenia się podatkiem VAT należnym w związku z wydaniem nagród (rzeczowych oraz o charakterze usług obcych) w ramach prowadzonych przez nią działań promocyjno-reklamowych.

Praktyka podatkowa

Na potwierdzenie słuszności przeprowadzonej wyżej analizy, Spółka przytacza fragmenty przykładowych wyroków NSA i WSA oraz interpretacji podatkowych, jednoznacznie potwierdzających, że tylko łączne spełnienie obu przesłanek, które ustawodawca wymienia w art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT skutkuje obowiązkiem opodatkowania podatkiem VAT należnym czynności nieodpłatnych.

W zakresie wydania towarów:

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26.05.2008 r. (sygn. III SA/Wa 2185/07):

Skład orzekający w pełni podziela stanowisko wyrażone w wyroku WSA z dnia 3.04.2007 r. sygn. akt I SA/Wr 152/07, iż analiza porównawcza art. 7 ust. 2 ustawy o VA T z art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy Rady w rozpatrywanym zakresie prowadzi do wniosku, iż przepisy polskiej ustawy są bardziej liberalne, ponieważ nie traktują nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jako opodatkowanej dostawy, gdy tymczasem sięgając wprost do Dyrektywy czynność taką należałoby opodatkować. Jednak w sytuacji konfliktu pomiędzy podatnikiem a polskim organem, w przypadku, gdy bezpośrednie stosowanie przepisów unijnych byłoby niekorzystne dla podatnika, obowiązuje bezwzględny zakaz ich stosowania („por. orzeczenie ETS w sprawie C-97/90,). Prawo do odwołania się do postanowień Dyrektywy ma wyłącznie podatnik a nie państwo bowiem jest zobowiązane do wykonania zobowiązań wynikających z regulacji wspólnotowych, a jeżeli uczyniło to nieprecyzyjnie, to konsekwencjami nie może obarczać podatnika (por. wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 14.02.2008, sygn. akt I SA/Rz 875/07, wyrok WSA w Warszawie z dnia 10.10.2007, sygn. akt III SA/Wa 1444/07).

Wyrok NSA z dnia 13.05.2008 r. (sygn. I FSK 600/07):

„Istotnie natomiast wadliwa implementacja normy wspólnotowej na gruncie prawa krajowego nie pozostaje bez wpływu na możliwość dokonywania wykładni normy prawa krajowego w zgodzie z wykładnią normy dyrektywy unijnej, w sytuacji, gdy brzmienie normy prawa krajowego zdecydowanie odbiega od treści normy dyrektywy, która powinna być przedmiotem implementacji.

<...> Z gramatycznej bowiem wykładni przepisów art. 7 ust. 2 i 3 VATU, w ich brzmieniu obowiązującym od 1.06.2005 r. wynika obecnie jedynie, że „przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem” (ust. 2), w postaci drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek” (ust. 3) - nie podlega opodatkowaniu VAT i to niezależnie od tego, czy przy nabyciu przekazywanych towarów podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w całości lub części, czy też takie prawo nie przysługiwało.

Czynienie w tej sytuacji - jak w zaskarżonym wyroku (por. str. 4) - wykładni celowościowej art. 7 ust. 2 i 3 VATU, prowadzące do rozszerzenia zakresu przedmiotowego opodatkowania obowiązku podatkowego) w oparciu o treść przepisu ustępu 3, poza zakres pomieszczony w normie ustępu 2 , wynikający z zastosowania do niej wykładni gramatycznej - uznać należy za niedopuszczalne.

(…) W sytuacji jaka ma miejsce w niniejszym przypadku - wadliwej implementacji art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy w ramach art. 7 ust. 2 i 3 VATU - stwierdzić należy brak podstaw do czynienia wykładni tych przepisów w sposób, który odpowiadałby treści art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy.

(…) Jednocześnie jednak władze krajowe nie mogą powoływać się przeciwko jednostkom na przepis dyrektywy, którego obowiązkowa implementacja w prawie krajowym nie została jeszcze dokonana, na co wskazuje ETS w orzeczeniu z 8.10.1987 r. w sprawie 80/86 Koipinguis Nijmegen.

Zatem, gdy podatnik stosuje niezgodne z dyrektywą przepisy krajowe, organy skarbowe nie mogą kwestionować tego na podstawie dyrektyw. Podatnik bowiem w takim przypadku może wybrać bezpośrednie stosowanie przepisów wspólnotowych lub niezgodne z dyrektywą przepisy krajowe (J. Martini, Ł. Karpiesiuk, VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości CH Beck, Warszawa 2005, s. 23, 25 i 26).

Proeuropejska wykładnia prawa powinna mieć miejsce wyłącznie wówczas, gdy wykładnia językowa nie prowadzi do odpowiedzi w przedmiocie treści przepisów polskiego prawa w szczególności znajdzie zastosowanie, gdy przepisy prawa UE nie zostały w pełni włączone do polskiego porządku prawnego i powodują niejasności interpretacyjne. Wykładnia proeuropejska prawa nie powinna mieć miejsca wtedy, gdy będzie to prowadziło do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej, mogłoby to bowiem doprowadzić do niedopuszczalnej wykładni contra legem.

Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 13.03.2008 r. (sygn. I SA/Ol 53/08):

„Jak trafnie zauważył WSA we Wrocławiu, analiza porównawcza art. 7 ust. 2 ustawy o VAT oraz art. 5 (6) VI Dyrektywy prowadzi do wniosku, że przepisy polskiej ustawy są bardziej liberalne, ponieważ nie traktują nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jako opodatkowanej dostaw, gdy tymczasem sięgając wprost do Dyrektywy, czynność taką należałoby opodatkować. Jednak w sytuacji konfliktu pomiędzy podatnikiem i polskim organem prawo do odwołania się do postanowień dyrektywy ma wyłącznie podatnik, a nie państwo. Państwo bowiem jest zobowiązane do zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z regulacji wspólnotowych, a jeżeli zrobiło to nieprecyzyjnie, nie może obciążać konsekwencjami podatnika.

Brzmienie literalne art. 7 ust. 2 i 3 ustawy VAT od 1.06.2005 r. nie daje żadnych możliwości wywiedzenia z niego, że nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem podlega opodatkowaniu VAT, jako zrównane z odpłatną dostawą towarów.”

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20.02.2008 r. (sygn. III SA/Wa 2037/07):

W świetle stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę, przepis art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT nie może mieć zastosowania w realiach niniejszej sprawy także z tego powodu, ze dołączanie do wydawnictwa gadżetu jest bezpośrednio związane z prowadzonym przez skarżącą przedsiębiorstwem. Służy bowiem zwiększeniu sprzedaży poprzez działania marketingowe.

Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 14.02.2008 r. (sygn. I SA/Rz 875/07):

„W ocenie Sądu, analiza treści art. 7 ust. 2 i 3 ustawy VAT w brzmieniu obowiązującym od 1.06.2005 r., który ma zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, nie pozwala na przyjęcie, że za odpłatną dostawę towarów należy uznawać także przekazanie towarów bez wynagrodzenia na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Brak w przepisach ustawowych podstawy prawnej dla opodatkowania takiej darowizny na - cele związane z działalnością przedsiębiorstwa oznacza, że - stosownie do treści art. 217 Konstytucji RP pozostaje ona poza zakresem opodatkowania. Powyższej oceny nie zmieniają podnoszone przez organy podatkowe argumenty, odnoszące się do konieczności uwzględnienia przy interpretacji przepisów ustawy VAT uregulowań wspólnotowych, zwłaszcza zawartych w dyrektywach dotyczących podatku od wartości dodanej. Niesporne jest, że celem unormowania wspólnotowego jest konieczność opodatkowania każdego nieodpłatnego zbycia towarów przedsiębiorstwa podatnika, w stosunku do których podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Choć przepisy art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy VAT nawiązują do treści powyższych dyrektyw, to należy zauważyć, że nie nastąpiła całkowita implementacja wskazanych wyżej przepisów dyrektyw na grunt polskiego ustawodawstwa.”

Wyrok WSA w Łodzi z dnia 19.12.2007 r. (sygn. I SA/Łd 906/07):

Jak już wyżej wyjaśniono, dla możliwości objęcia podatkiem VAT czynności nieodpłatnego przekazania towarów niezbędne jest łączne spełnienie przez podatnika wszystkich warunków wymienionych w art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie wystąpienie choćby jednej z przesłanek przepisu wyklucza możliwość opodatkowania czynności. Brak związku pomiędzy nieodpłatną dostawą towarów a prowadzeniem przedsiębiorstwa jest przesłanką ogólną wymienioną w zdaniu pierwszym art. 7 ust. 2 jako warunek podstawowy powinna być analizowana w pierwszej kolejności. Ustalenie, iż nie zachodzi ona w analizowanym stanie faktycznym zwalnia od oceny występowania dalszych przesłanek i wystarcza do tego by przyjąć, iż czynność nie podlega podatkowi VAT.

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30.10.2007 r. (sygn. III SA/Wa 599/07):

Sąd nie podziela argumentacji Skarżącej, że ustęp 2 tego artykułu dotyczy również przekazania towarów na cele związana z prowadzonym przedsiębiorstwem. Po pierwsze twierdzenie takie jest sprzeczne z literalnym brzmieniem przepisu, po drugie gdyby ratio legis tego przepisu było objęcie zarówno przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, jak i na cele z nim niezwiązane, wówczas ustawodawca zrezygnowałby ze wskazania celu przekazania odwołując się jedynie do samej czynności przekazania.”

Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydane przez Pomorski Urząd Skarbowy w dniu 28.02.2006 r. (Nr PV/443-496/IV/2005/JD):

„Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Podatnik nieodpłatnie przekazuje kontrahentowi towary (który następnie przekazuje je dalszym, potencjalnym klientom, w tym organizuje doświadczalne pokazy polowe). Natomiast zasadniczym celem, dla którego towary te będą przekazane kontrahentowi jest wypromowanie i podtrzymanie pozycji Spółki na rynku przedsiębiorstw o jej profilu - są to działania w ramach reklamy Spółki. Powszechnie przyjmuje się, że wszelkie czynności wykonywane przez podatnika na potrzeby reklamy są co do zasady związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, mają bowiem na celu zwiększenie przychodów z tytułu prowadzonej działalności. Reklama ma z przychodem związek bezpośredni - wprost zachęca do zakupu towarów lub usług. W ocenie tut. organu oznacza to, iż nieodpłatna czynność przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem tym również na cele reklamy przedsiębiorstwa, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.”

Interpretacja Pomorskiego Urzędu Skarbowego z dnia 23.12.2005 r. (Nr PV/443-426/1V/2005/JW):

„Z brzmienia wyżej cytowanych przepisów wynika zatem, iż dostawą towarów, opodatkowaną podatkiem od towarów i usług będzie również czynność przekazania przez Podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, jednakże tylko wówczas, gdy przekazanie to nastąpi na cele inne niż związane z prowadzonym przez Podatnika przedsiębiorstwem. Natomiast działania reklamowe jako ściśle związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT.”

Pismo z dnia 30.09.2004 r. (Nr 1S.II/2-443/281/04) wydane przez Izbę Skarbową w Rzeszowie:

„Czynności nieodpłatnego zużycia towarów podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wtedy, gdy nie są związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, a podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług, które posłużyły tym czynnościom. Natomiast nieodpłatne zużycie towarów, na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. (…) Zatem zużycie towarów na cele reprezentacji i reklamy w ramach działalności przedsiębiorstwa, w tym np. poczęstunki napojami podczas spotkań z kontrahentami nie jest podlegającą opodatkowaniu dostawą towarów.”

W zakresie nieodpłatnego świadczenia usług

Interpretacja z dnia 8.04.2008 r. (Nr ILPP1/443-85/08-2/BD), wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu:

(...) aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług muszą być spełnione łącznie dwa warunki, a mianowicie: brak związku świadczonych usług z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, istnienie prawa podatnika do odliczenia w całości lub w części podatku naliczonego związanego ze świadczonymi usługami.

Za usługi niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja z dnia 11.08.2008 r. (Nr ITPP1/443-424/08/AJ) wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy:

(…) z powołanego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą zaistnieć dwie przesłanki: - brak związku świadczonych usług z prowadzonym przez podatnik przedsiębiorstwem, istnienie prawa podatnika do odliczenia w całości lub w części podatku naliczonego związanego ze świadczonymi usługami. <...> Za usługi niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej.”

Interpretacja z dnia 27.11.2007 r. (Nr IPPP1-443-441/07-2/JB) wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie:

Za usługi niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy uznać wszelkie usługi których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy VAT jest podstawą do traktowania nieodpłatnęj usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (…) Reasumując, ponieważ nie zostały spełnione przesłanki określone w art. 8 ust. 2 ustawy o VA T (nieodpłatne przekazanie usług związane jest z prowadzoną działalnością gospodarczą), czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.”

Interpretacja z dnia 24.10.2007 r. (Nr IPPP1-443-152/07-6/RK) wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie:

(…) Umowa użyczenia jest umową uregulowaną w Kodeksie cywilnym. Z przepisów w nim zawartych wynika, że użyczający zezwala biorącemu w użyczenie na bezpłatne korzystanie z oddanej mu w tym celu rzeczy przez czas oznaczony lub nieoznaczony. Użyczenie nie stanowi dostawy towaru, ponieważ nie dochodzi w tym przypadku do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Stanowi natomiast nieodpłatne świadczenie usług, które - w pewnych okolicznościach może być zrównane z świadczeniem odpłatnym, jeżeli zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, spełnione zostały dwa warunki łącznie tj. świadczenie nie jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem oraz podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami w całości, lub w części.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Spółka dokonując bezpłatnego użyczenia nieruchomości na dworcu na rzecz Komendanta Stołecznej Policji, poprawi bezpieczeństwo podróżnych, a tym samym spowoduje, że podróżni chętnie będą korzystać z usług świadczonych przez Spółkę, co w efekcie przyniesie większe przychody. Zatem już pierwszy z warunków obligujących Spółkę do opodatkowania nieodpłatnego użyczenia nieruchomości nie został spełniony, bowiem niewątpliwie nieodpłatne użyczenie ma związek z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem.”

Interpretacja z dnia 20.02.2008 r. (Nr ILPP1/443-416/07-2/BD) wydana za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu:

(…) Wnioski wynikające z analizy obu przesłanek wskazują, że udostępnienie materiałów, jako czynność związana prowadzeniem przedsiębiorstwa, nie podlega opodatkowaniu VAT. Konkluzja ta jest podzielana przez organy administracji podatkowej (w interpretacjach prawa podatkowego dla analogicznych stanów faktycznych), w orzecznictwie (wyrok WSA i Warszawie z 13.07.2007 r. o sygn. akt III SA/Wa 3630/06, gdzie stwierdza się, że w przypadku, gdy nieodpłatne świadczeni usług jest związane z działalnością przedsiębiorstwa, przy przyjęciu przez Sąd szerokiej definicji tego związku, nie zostaje spełniona jedna z przesłanek objęcia powyższego świadczenia opodatkowaniem VAT) oraz w doktrynie (J. Zubrzycki Leksykon VAT Tom 1, Warszawa 2007, str. 42., 147 oraz nast. jak również P. Skorupa i M. Wojda, Przegląd Podatkowy 6/2006, str. 6).”

Drukowane materiały reklamowe i informacyjne

Dodatkowo, w odniesieniu do przedmiotów reklamowych (banery, znaki podświetlane, plansze plastikowe lub metalowe); nadrukowanym logo E., Spółka podkreśla, że ich przekazanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT także z tego względu, że spełniają one definicję drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, o których mowa w art. 7 ust.3 Ustawy o VAT. Celem tych materiałów jest bowiem wyłącznie odpowiednie oznakowanie punktu obsługi klienta Uczestnika logo E.; w szczególności, nie mają one żadnej funkcji użytkowej. W konsekwencji, nawet gdyby wspomniane przedmioty reklamowe nie byłyby wydawane w ramach przedsiębiorstwa Spółki lub gdyby Spółka nie miała prawa do rozliczenia podatki VAT naliczonego zapłaconego w związku z nabyciem w/w materiałów (warunki z art. 7 ust. 2 Ustawy o VAT), to i tak przekazanie Uczestnikom nie zostałoby uznane za dostawę towarów podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Opinię Spółki potwierdzają przykładowo następujące stanowiska organów podatkowych:

Interpretacja Podkarpackiego Urzędu Skarbowego z dnia 13.10.2005r. (Nr PUS.II/443/160/2005/MM):

(…) w opinii organu podatkowego z drukowe materiały informacyjne i reklamowe można uznać materiały przygotowane w drodze procesu technologicznego polegającego na nadrukowaniu informacji na nośniku. Jednak nośniki z nadrukiem, które oprócz charakteru reklamowo-informacyinego, wyraźnie określonego w sposób zawężający w przepisie art. 7 ust. 3 będą miały również charakter użytkowy, takie jak wymienione we wniosku Podatnika piłki, kubki, torby czy plandeki z nadrukiem reklamowym, nie mogą być uznane za drukowany materiał reklamowy i informacyjny, o którym mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.”

Interpretacja z dnia 03.01.2008 r. (Nr lP-PP1-443-407/07-2/AK) wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie:

(…) zarówno ustawa o podatku od towarów i usług jak i przepisy wykonawcze do niej nie zawierają definicji „drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych”. Stąd też zasadnym w takiej sytuacji będzie posłużenie się definicjami słownikowymi i potocznym rozumieniem pojęć. Według Uniwersalnego Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN) reklama to:

• działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług,
• plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi”, informacja to m. in. „wiadomość o czymś lub zakomunikowanie czegoś” natomiast drukować oznacza:
• „odbijać litery, tekst, rysunki na papierze za pomocą różnych technik i maszyn drukarskich”,
• „oddawać do druku, publikować”,
• „wytłaczać deseń na tkaninie”.
  
  

Ponadto wg definicji pochodzącej z leksykonu PWN przez materiał informacyjny rozumie się wszelkiego rodzaju cenniki, foldery, broszury, prospekty, itp. przygotowane w drodze procesu technologicznego polegającego na nadrukowaniu informacji na nośniku. Powyższa definicja pozostaje w zgodzie z wyżej zdefiniowanymi pojęciami: reklama, informacja, drukować. Celem ww. materiałów jest informacja o sprzedawanym asortymencie, co w efekcie ma prowadzić do zwiększenia obrotów.

Zatem w świetle powyższych definicji przekazywano przez Wnioskodawcę kalendarze firmowe należy również uznać za drukowane materiały, których celem jest reklamowanie produktów / usług świadczonych przez Spółkę oraz informacja o nich. Przedmiotowe kalendarze firmowe mają bowiem na celu rozpowszechnianie marki oraz reklamowanie usług świadczonych przez Spółkę, a niejako „przy okazji” mogą służą kontrahentom, klientom i innym ich użytkownikom do celów zgodnych z ich głównym przeznaczeniem, tj. do: sporządzania notatek przy odpowiednim dniu, tygodniu czy miesiącu; zapisywania ważnych informacji; itp.”

W dniu 09 marca 2009 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP2/443-1874/08-2/KK, w której stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku uznane zostało za nieprawidłowe. W interpretacji stwierdzono, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegać będzie generalnie – każde nieodpłatne przekazanie (w ramach działań reklamowych lub promocyjnych) towarów lub usług należących do Spółki – o ile Spółce przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług (z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących drukowane materiały reklamowe i informacyjne bądź spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki). W takim przypadku na Wnioskodawcy ciążyć będzie obowiązek naliczenia podatku VAT należnego.

Natomiast w przypadku, gdy podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od nabycia usług przeznaczonych do nieodpłatnego przekazania w ramach prowadzonej akcji promocyjno-reklamowej, to przekazanie tych usług nie stanowi dostawy towarów i nie ma obowiązku opodatkowania tych czynności.

Pismem z dnia 24 marca 2009r. (data wpływu 27 marca 2009r.) Strona wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z wydania interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w piśmie znak IPPP2/443-1874/08-3/KK z dnia 07 kwietnia 2009r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie stwierdził podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 13 maja 2009r. (data wpływu 18 maja 2009r.) Spółka wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem tut. Organu, skargę na interpretację indywidualną z dnia 09 marca 2009 r. znak IPPP2/443-1874/08-2/KK.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 20 listopada 2009r., sygn. akt III SA/Wa 930/09 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i stwierdził, iż skarga jest zasadna. W orzeczeniu napisano, że zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

• przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników (...)„
• wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia w szczególności darowizny,

- jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku naliczonego od tych czynności w całości lub części.

Artykuł 5 ust.1 ustawy o VAT stanowi zaś, iż opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, iż intencją ustawodawcy było rozszerzenie pojęcia dostawy towarów objętej opodatkowaniem (odpłatnej dostawy towarów), również na niektóre nieodpłatne przekazania towarów, pod warunkiem, iż są dokonywane na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Należy zauważyć, że gdyby ustawodawca miał zamiar zrównać skutki przekazania na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, ze skutkami przekazania na cele inne ( nie związane z prowadzonym przedsiębiorstwem ) wówczas zrezygnowałby z określania celu tego przekazania, co byłoby jednoznaczne ze stwierdzeniem, iż każdy rodzaj przekazania objęty jest obowiązkiem podatkowym.

Wyżej zaprezentowana argumentacja odnosi się również do czynności nieodpłatnego świadczenia usług.

Problematyka ta była już przedmiotem oceny sądów administracyjnych, które stwierdziły, że do zastosowania wyłączenia z opodatkowania wywodzonego z brzmienia art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, konieczne jest jedynie wystąpienie związku nieodpłatnego przekazania z prowadzonym przedsiębiorstwem. Omawiany przepis w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005r. nie daje podstaw do przyjęcia, że w warunkach określonych w tym przepisie, za odpłatną dostawę towarów należy uznawać takie przekazanie towarów bez wynagrodzenia, na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Przedmiot opodatkowania, w myśl art. 217 Konstytucji RP musi wynikać z przepisów ustawowych. Skoro więc taki stan nie wynika z tych przepisów, to uznać go należy za pozostający poza zakresem opodatkowania.

Unormowanie art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, obowiązujące do dnia 1 czerwca 2005r. nawiązywało do treści art. 5 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EEC z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych, wedle którego zastosowanie przez podatnika towarów stanowiących część aktywów jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych jego lub jego pracowników, lub też pozbycie się ich nieodpłatnie, albo użycie ich do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, jeśli podatek od wartości dodanej od powyższych towarów lub ich części składowych podlegały w całości lub części odliczeniu, będzie traktowane jako dostawa odpłatna. Jednakże, jako takie nie jest traktowane przekazanie próbek towarów lub towarów stanowiących prezenty o małej wartości do celów działalności podatnika.

Analiza treści przepisu szóstej Dyrektywy pozwala stwierdzić, że swoją dyspozycją obejmuje on każde nieodpłatne zbycie towarów, zarówno do celów innych niż prowadzona działalność gospodarcza, jak i do celów tej działalności. Sformułowanie zawarte w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT ograniczyło zakres przedmiotowy czynności, które podlegają opodatkowaniu, do przekazania na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, z pominięciem nieodpłatnych przekazań towarów na cele związane z przedsiębiorstwem. Dopiero wnioskowanie z obowiązującego w poprzednim stanie prawnym ust. 3 art. 7 ustawy o VAT pozwalało na interpretację zgodną z art. 5 szóstej Dyrektywy. Ten ostatni przepis ustawy nie miałby wówczas sensu, gdyby na podstawie ust. 2 art. 7 ustawy o VAT, nie podlegało opodatkowaniu nieodpłatne przekazanie towarów przez podatnika na cele prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa. Jeżeli przepis dopuszcza różną interpretację, to należy wybrać takie jego znaczenie, które zapewnia zgodność normy krajowej z normą wspólnotową. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w treści art. 10 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

Podkreślić jednakże należy, iż konieczność interpretacji art. 7 ust.2 ustawy o VAT zachodziła w okresie przed 1 czerwca 2005r. Obecne bowiem brzmienie omawianego przepisu nie daje żadnych możliwości wywiedzenia z niego, że nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na akceptację zasługuje stanowisko Wnioskodawcy, iż przekazania towarów opisane w stanie faktycznym sprawy, dokonywane na cele marketingowe, pozostają w związku z jego przedsiębiorstwem. W sytuacji bowiem, gdy przedmiotem prowadzonej działalności jest sprzedaż towarów, rzeczą oczywistą jest, że działania marketingowe, wpływające na zwiększenie obrotu, pozostają w związku z zakresem prowadzonej działalności gospodarczej.

Reasumując, nieodpłatnego przekazania towarów i nieodpłatnego świadczenia usług na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, nie można zaliczyć do zakresu objętego art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu istniejącym po dniu 1 czerwca 2005r.

Od powyższego wyroku Organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 19.01.2011 r. sygn. akt I FSK 175/10 oddalił skargę kasacyjną, wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. NSA orzekł, że na tle okoliczności faktycznych sprawy nie znalazł podstaw do zmiany stanowiska zaprezentowanego przez WSA, który trafnie uznał, że brzmienie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT nie daje żadnych możliwości wywiedzenia z niego, że nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, podlega opodatkowaniu VAT.

W dniu 09.03.2011 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok WSA w Warszawie z dnia 20.11.2009 r. sygn. III SA/Wa 930/09 uchylający ww. interpretację, w którym Sąd poparł stanowisko Spółki przedstawione w ww. wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 listopada 2009r. sygn. akt III SA/Wa 930/09 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 stycznia 2011r. sygn. akt I FSK 175/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazywania towarów i usług w ramach akcji promocyjno-reklamowej uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego wdacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.