INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2010 r. (data wpływu 19 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1 czerwca 1992 r. na podstawie podatkowej książki przychodów i rozchodów i jest małym podatnikiem. Małżonka Zainteresowanego nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej.

W miesiącu maju 2010 roku Wnioskodawca zakupił nowy samochód. Według wyciągu ze świadectwa homologacji samochód jest ciężarowy, a jego dopuszczalna masa całkowita wynosi 3490 kg.

W celu potwierdzenia, że samochód jest ciężarowy, Zainteresowany udał się na stację kontroli pojazdów, aby przeprowadzić badanie techniczne i otrzymać zaświadczenie na podstawie art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stacja kontroli pojazdów odmówiła wydania zaświadczenia na podstawie art. 5c ustawy o podatku dochodowym. Właściciel stacji oświadczył, że wyda zaświadczenie wyłącznie w oparciu o art. 86 ust. 4 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na podstawie otrzymanego wyciągu ze świadectwa homologacji, wpisu w dowodzie rejestracyjnym oraz zaświadczenia ze stacji kontroli pojazdów wydanego na podstawie art. 86 ust. 4 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług Zainteresowany uznał, że samochód jest bezsprzecznie ciężarowy, wprowadził go do ewidencji środków trwałych i dokonał jednorazowej amortyzacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy samochód posiadający świadectwo homologacji i wpis w dowodzie rejestracyjnym stwierdzające, że jest samochodem ciężarowym oraz zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym w oparciu o art. 86 ust. 4 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług można uznać za samochód ciężarowy dla podatku dochodowego od osób fizycznych i dokonać, będąc małym podatnikiem, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym, jednorazowej amortyzacji...

Zdaniem Wnioskodawcy, brak badań, a raczej brak możliwości ich dokonania, nie oznacza, że zakupiony samochód nie może być uznany za inny niż osobowy. Z samego przepisu, o którym mowa w art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym nie wynika jednoznacznie, że ww. badania są decydującym i jedynym dowodem. Zgodnie z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy i nie jest sprzeczne z prawem.

Na podstawie otrzymanego wyciągu ze świadectwa homologacji, wpisu w dowodzie rejestracyjnym oraz zaświadczenia ze stacji kontroli pojazdów wydanego na podstawie art. 86 ust. 4 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawca twierdzi, że samochód jest bezsprzecznie ciężarowy i mógł, będąc małym podatnikiem i wprowadzając go do ewidencji środków trwałych, dokonać zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym jednorazowej amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Na podstawie ust. 12 ww. art. 22k, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Bank na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009 r. Nr 69, poz. 587) zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (tj. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Określenie „samochód osobowy” zawarte w art. 22k ust. 7 ww. ustawy należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Z definicji zawartej w art. 5a pkt 19 ww. ustawy wynika, iż samochodem osobowym jest każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, chyba że jest pojazdem spełniającym warunki enumeratywnie wymienione w lit. a)-e) tego przepisu.

Przy czym, zgodnie z art. 5c. ust. 1 ww. ustawy, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W myśl art. 5c ust. 2 ww. ustawy, kopię zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, podatnik jest zobowiązany dostarczyć, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Wskazać przy tym należy, że dla celów podatku dochodowego podatnik może dostarczyć do naczelnika urzędu skarbowego zaświadczenie, z którego wynika, że dany pojazd spełnia warunki określone w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą, będący małym podatnikiem, zakupił w maju 2010 roku nowy samochód o dopuszczalnej masie całkowitej wynoszącej 3490 kg. Na podstawie otrzymanego wyciągu ze świadectwa homologacji, wpisu w dowodzie rejestracyjnym oraz zaświadczenia ze stacji kontroli pojazdów wydanego na podstawie art. 86 ust. 4 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług Zainteresowany uznał, że samochód jest bezsprzecznie ciężarowy, wprowadził go do ewidencji środków trwałych i dokonał jednorazowej amortyzacji.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że samochód posiadający wpis w dowodzie rejestracyjnym stwierdzający, że jest samochodem ciężarowym oraz zaświadczenie wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów o przeprowadzonym badaniu technicznym potwierdzające, że pojazd ten spełnia warunki określone w art. 86 ust. 4 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, można uznać za samochód ciężarowy dla celów podatku dochodowego i dokonać, będąc małym podatnikiem, jednorazowej amortyzacji, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.