INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2011 r. (data wpływu 10 stycznia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 28 marca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego,
• prawidłowe – w części dotyczącej ustalenia kwoty limitu odpisów amortyzacyjnych.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 20112 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 16 marca 2011 r. nr ILPB1/415-41/11-2/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 16 marca 2011 r. (skutecznie doręczono w dniu 23 marca 2011 r.), natomiast w dniu 28 marca 2011 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Zainteresowana uzupełniła ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 25 marca 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma jest spółką jawną będącą własnością trzech osób fizycznych. Podstawą działalności spółki jest sprzedaż towarów handlowych, w przewadze dywanów, wykładzin i paneli podłogowych, a także wykonywanie usługi polegającej na montażu wykładzin i paneli do podłoża. Właściciele spółki rozliczają zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w formie uproszczonej, których wysokość została wyliczona w oparciu o dochód uzyskany za rok 2008. Spółka w 2010 roku zakupiła 3 nowe samochody ciężarowe, z czego jeden uległ wypadkowi i uznano, iż samochód nie nadaje się do naprawy (wypłata odszkodowania od ubezpieczyciela uznana za przychód podatkowy). Samochody pozostające w użytkowaniu na dzień składania wniosku to:

1. BMW, ładowność 515 kg, masa własna 1825 kg, wartość netto 134.647,54 zł, koszty rejestracji 180,50 zł, data zakupu 20 sierpnia 2010 r., data wprowadzenia do ewidencji środków trwałych 1 września 2010 r.,
2. BMW, ładowność 650 kg, masa całkowita pojazdu 2365 kg, wartość netto 186.500,00 zł, opłaty rejestracyjne 180,50 zł, data zakupu 6 października 2010 r., data wprowadzenia do ewidencji środków trwałych 6 października 2010 r.

Samochody posiadają homologację dla samochodów ciężarowych, zamontowaną kratkę, stosowny wpis do dowodu rejestracyjnego ze wskazaniem „samochód ciężarowy”, ale nie posiadają zaświadczenia z okręgowej stacji kontroli pojazdów w odniesieniu do przepisu art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Każdy z nich posiada ładowność powyżej 500 kg, a ich masa całkowita jest poniżej 3,5 tys.

Spółka w miesiącu wrześniu oraz październiku wprowadziła je do ewidencji środków trwałych i skorzystała z możliwości jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, bowiem spełnia wymogi ustawowe i posiada w 2010 r. status „małego podatnika”. Spółka odliczyła od podatku należnego za miesiące sierpień i październik 100% podatku naliczonego od zakupu samochodów oraz ustaliła, że wartość początkowa tych samochodów jest kwotą netto powiększoną o koszty rejestracyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy spółka posiadając status „małego podatnika” prawidłowo skorzystała z możliwości jednorazowego odpisu amortyzacyjnego samochodów posiadających odpowiednią dla samochodów ciężarowych homologację...
2. Czy do limitu 100 tys. euro wlicza się wartość samochodu zakupionego i jednocześnie zlikwidowanego w 2010 r. na skutek szkody całkowitej powstałej w wyniku wypadku...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w odniesieniu do pytania nr 1, spółka, jako firma posiadająca status „małego podatnika”, mogła skorzystać z możliwości uznania w kosztach podatkowych w 2010 r. odpisu amortyzacyjnego w wartości netto zakupionych samochodów ciężarowych powiększonych o wartość rejestracji, nie wyższej jednak niż 100 tys. euro łącznie - według reguły de minimis. Wartość ponad ustalony w przepisach limit za 2010 r., tj. 422 tys. PLN, będzie amortyzowana od stycznia 2011 r. według stawki dla nowych samochodów tj. 20 % w skali roku.

W odniesieniu do pytania nr 2 Zainteresowana uważa, że do limitu wliczyć należy wartość 3 zakupionych samochodów, niezależnie od tego, że jeden z nich uległ likwidacji w tym samym roku co zakup tj. w 2010 r. Dlatego wartość łączna przewyższyła limit 100 tys. euro.

Powyższe wnioski wynikają z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 sierpnia 2009 r. nr ITPB1/415-428/09/PSZ.

Zgodnie z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego,
• prawidłowe – w części dotyczącej ustalenia kwoty limitu odpisów amortyzacyjnych.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Na podstawie ust. 12 ww. art. 22k, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009 r. Nr 69, poz. 587) zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (tj. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych. W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. - za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W przedmiotowej sprawie wartością początkową przedmiotowych samochodów jest zatem wartość netto tych samochodów, powiększona o koszty rejestracyjne.

Określenie „mały podatnik” jest zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku - oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Określenie „samochód osobowy” zawarte w art. 22k ust. 7 ww. ustawy należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Z definicji zawartej w art. 5a pkt 19 ww. ustawy wynika, iż samochodem osobowym jest każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, chyba że jest pojazdem spełniającym warunki enumeratywnie wymienione w lit. a)–e) tego przepisu.

Przy czym zgodnie z art. 5c. ust. 1 ww. ustawy, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W myśl definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakupione przez Spółkę samochody są samochodami osobowymi, ponieważ Spółka dysponuje jedynie stosownym wpisem do dowodów rejestracyjnych ze wskazaniem, iż są to samochody ciężarowe. Jednakże na gruncie ww. ustawy posiadanie takich dokumentów jest niewystarczające, aby Spółka posiadająca status małego podatnika uznała przedmiotowe samochody za samochody ciężarowe. Warunkiem koniecznym jest nie tylko właściwa adnotacja w dowodzie rejestracyjnym, ale także przeprowadzenie przez okręgową stację kontroli pojazdów dodatkowego badania technicznego potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację.

Zatem, w świetle powyższych przepisów, sama adnotacja w dowodzie rejestracyjnym pojazdu o spełnieniu dodatkowych warunków nie uprawnia do uznania pojazdu jako ciężarowy z prawem jednorazowego zaliczenia amortyzacji w koszty uzyskania przychodów.

Aby móc dokonać jednorazowej amortyzacji, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, każdy z przedmiotowych samochodów powinien posiadać dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez tę stację.

W związku z powyższym wskazać należy, że Spółce nie przysługiwało prawo dokonania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od samochodów posiadających tylko odpowiednią dla samochodów ciężarowych homologację oraz właściwą adnotację w dowodzie rejestracyjnym.

Jednocześnie tut. Organ zaznacza, że szczegółowe zasady dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, w tym dotyczące określania kwoty limitu, określają przepisy art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak stanowi art. 22k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazują, iż do kwoty limitu odpisów amortyzacyjnych nie zalicza się wartości odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej środków trwałych, które uległy likwidacji. Skoro od środka trwałego dokonano jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, to niezależnie od tego, iż w tym samym roku podatkowym uległ on likwidacji, wartość tego odpisu należy wliczyć do ww. limitu.

Reasumując, do limitu, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku małych podatników należy zaliczać wartość jednorazowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej samochodów ciężarowych, które w tym samym roku podatkowym uległy likwidacji na skutek szkody całkowitej powstałej w wyniku wypadku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ zauważa, iż w przedmiotowym wniosku Zainteresowana wskazała, że „Każdy z nich posiada ładowność powyżej 500 kg, a ich masa całkowita jest poniżej 3,5 tys.” Jednakże z uwagi na treść wniosku oraz jednostkę miary przyjętą dla masy całkowitej tut. Organ przyjął, że Wnioskodawczyni miała na uwadze masę całkowitą poniżej 3,5 ton.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

W związku z tym, iż wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez jednego ze wspólników spółki jawnej, zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla pozostałych wspólników tej spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.