INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2011 r. (data wpływu 3 marca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 23 maja 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 11 maja 2011 r. nr ILPB1/415-264/11-2/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 11 maja 2011 r. (skutecznie doręczono w dniu 13 maja 2011 r.), natomiast w dniu 23 maja 2011 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Zainteresowany uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 19 maja 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej. Firma organizuje otwarte targi dla kontrahentów oraz dobrowolnych gości. W czasie targów zorganizowano otwartą imprezę artystyczną, w czasie której prowadzący konferansjer pomiędzy poszczególnymi numerami artystycznymi przedstawiał historię firmy oraz reklamował oferowane przez nią produkty.

Również w niektóre numery artystyczne wplatane były dowcipne teksty o produktach oferowanych przez firmę. W trakcie imprezy prezentowano na ekranie oferowane produkty z reklamą ich wartości użytkowych. Celem tej imprezy była reklama towarów firmy, ich rozreklamowanie wśród ich kontrahentów oraz pozyskanie ewentualnych nowych nabywców. Przyjęta forma reklamy wpłynęła na zwiększenie liczby gości targowych oraz wstępne zainteresowanie się nowych kontrahentów ofertą handlową firmy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszt organizacji takiej imprezy reklamowo-artystycznej jest kosztem uzyskania przychodu spółki...

Zdaniem Wnioskodawcy, impreza artystyczno-reklamowa miała charakter wybitnie reklamowy - reklama firmy oraz reklama oferowanych towarów - w związku z czym, jako wydatki nie wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 1 cytowanej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Natomiast wydatki poniesione na reklamę, jako nie wymienione w art. 23 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji pojęcia reprezentacji ani reklamy. Zatem należy odwołać się do wykładni językowej tych pojęć. „Słownik języka polskiego” pod redakcją profesora Stanisława Dubisza definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, zgodnie z przyjętym od lat poglądem doktryny prawa podatkowego, należy uznać, że reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika (firmy) wiążące się z okazałością, wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Celem wydatków na reprezentację jest m.in. kształtowanie i utrwalanie określonego wizerunku zewnętrznego firmy w oczach klientów, kontrahentów i opinii publicznej.

Natomiast reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki, cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że firma, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, organizuje otwarte targi dla kontrahentów oraz dobrowolnych gości. W czasie targów zorganizowano otwartą imprezę reklamowo-artystyczną, podczas której prowadzący konferansjer pomiędzy poszczególnymi numerami artystycznymi przedstawiał historię firmy oraz reklamował oferowane przez nią produkty, a także wplatał w niektóre numery artystyczne dowcipne teksty o produktach oferowanych przez firmę. Ponadto, w trakcie imprezy prezentowano na ekranie oferowane produkty z reklamą ich wartości użytkowych. Jak wskazuje Wnioskodawca, celem tej imprezy była reklama towarów firmy, ich rozreklamowanie wśród kontrahentów oraz pozyskanie ewentualnych nowych nabywców. Natomiast przyjęta forma reklamy wpłynęła na zwiększenie liczby gości targowych oraz wstępne zainteresowanie się nowych kontrahentów ofertą handlową firmy.

Mając na względzie przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa, stwierdzić należy, iż zorganizowanie podczas targów otwartej imprezy reklamowo-artystycznej dla kontrahentów oraz dobrowolnych gości jest środkiem zmierzającym do wzrostu sprzedaży produktów spółki, której udziałowcem jest Wnioskodawca. Przyjęty sposób prezentowania oferty produktowej firmy spełnia funkcję reklamową, gdyż zmierza do zwiększenia rozpoznawalności firmy na rynku, poznania wartości użytkowych oferowanych wyrobów, co w efekcie wpływa na zwiększenie zainteresowania oferowanymi produktami wśród aktualnych oraz potencjalnych kontrahentów, a także zachęca do współpracy i tym samym może wpływać na zwiększenie przychodów.

Wobec powyższego, wskazać należy, że wydatki poniesione na organizację imprezy reklamowo-artystycznej, jako nie wymienione w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią koszty uzyskania przychodów, gdyż stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.