INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2011 r. (data wpływu 8 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 maja 2011 r. (data wpływu 23 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2011 r. do Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą. Pismem z dnia 12 kwietnia 2011 r. (data wpływu 18 kwietnia 2011 r.) Nr IPPB1/071-4/11-2/AM ww. wniosek został przekazany przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do załatwienia zgodnie z właściwością przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 1, § 3 i § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 10 maja 2011 r. Nr IPTPB1/415-11/11-2/KSU oraz pismem z dnia 10 czerwca 2011 r. Nr IPTPB1/415-11/11-4/KSU wezwano do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 10 maja 2011 r. skutecznie doręczono w dniu 13 maja 2011 r., następnie w dniu 23 maja 2011 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 19 maja 2011 r.).

Wezwanie z dnia 10 czerwca 2011 r. skutecznie doręczono w dniu 13 czerwca 2011 r., następnie w dniu 24 czerwca 2011 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 16 czerwca 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową firmę transportową, opodatkowaną na zasadach ogólnych. Nie zatrudniania pracowników, sam jest kierowcą prowadzącym działalność gospodarczą. Przedmiotem działalności jest transport ciężarowy na terenie kraju, Unii Europejskiej, jak i innych krajów spoza UE. Zainteresowany planuje sporządzać dowód wewnętrzny (delegację), w którym obliczy wysokość diet krajowych czy zagranicznych (do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach). Następnie tak wyliczony wydatek planuje zaksięgować jako koszt w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazuje, iż ma zamiar rozliczać, tj. ujmować w księdze przychodów i rozchodów, koszty dotyczące diet za podróże służbowe. Diety krajowe i zagraniczne rozliczane będą do limitów określonych w odrębnych przepisach. Zaksięgowane koszty zamierza uwzględniać w wyliczeniu dochodu.

Jednocześnie wyjaśnia, że pytanie dotyczy możliwości uznania za koszt uzyskania diet właściciela – kierowcy udokumentowanego na podstawie „polecenia wyjazdu służbowego” do limitów określonych we właściwych przepisów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wykonywanie czynności kierowcy, stanowiące podstawowe czynności z zakresu działalności gospodarczej z uwzględnieniem, iż kierowca jest jednocześnie właścicielem firmy, mogą być uznane za podróż służbową, a tym samym diety mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, udokumentowane „poleceniem wyjazdu służbowego”...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma On pełne prawo do naliczenia w przyszłości kosztów diet krajowych czy zagranicznych w firmie transportowej jednoosobowej, niezatrudniającej pracowników, do kosztów uzyskania przychodu.

W uzupełnieniu wniosku dodał, że podróże służbowe osoby prowadzącej działalność gospodarczą pozostają w związku z tą działalnością i mają na celu osiągnięcie przychodu. W związku z tym diety mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z ww. przepisu, wydatki dotyczące krajowych i zagranicznych wyjazdów służbowych przedsiębiorcy stanowią koszt uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiąganie przychodu, bądź też zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 6b ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), określa sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, wskazując w § 13 dokumenty, które stanowią dowody księgowe, a w § 14 - zasady sporządzania dowodów wewnętrznych, w tym dotyczących rozliczania kosztów podróży służbowych.

Jednocześnie przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Odrębnymi przepisami, o których mowa wyżej są:

• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.),

• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).
  
  

Zauważyć należy, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłączyła z kosztów uzyskania przychodów wydatki wyszczególnione w art. 23 tej ustawy, jako niestanowiące kosztów, w tym wskazaną w art. 23 ust. 1 pkt 52 tej ustawy, wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom. Oznacza to tym samym, iż osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych, ale wyłącznie w wysokości diet przysługujących pracownikom.

Zakresem tego unormowania zostały objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych. W szczególności przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Okoliczność, iż podróże stanowią istotę powadzonej działalności gospodarcze, nie wyklucza możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet, stanowiących ekwiwalent pieniężny przeznaczony na pokrycie zwiększonych kosztów w czasie podróży służbowych.

Zatem, aby osoba prowadząca działalność gospodarczą mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych, podróż musi:

• być związana z prowadzoną działalnością gospodarczą,

• służyć osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów, a wysokość diety winna mieścić się w granicach limitu określonego w odrębnych przepisach.
  
  

W przepisach prawa podatkowego pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane. W przypadku przedsiębiorcy przyjmuje się, iż zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też, za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza siedzibą firmy, w tym poza granicami kraju.

We wniosku o wydanie interpretacji Wnioskodawca wskazał, iż prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych w kraju i za granicą. Podaje również, że nie zatrudniania pracowników, lecz sam wykonuje pracę polegającą na kierowaniu pojazdami.

Biorąc powyższe pod uwagę, osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi, do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników w wyżej wskazanych rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.

Reasumując mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, iż o ile wyjazdy w ramach realizacji zleceń krajowych i zagranicznych, jakie Wnioskodawca odbywa są podróżami służbowymi, związanymi z prowadzoną przez Niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, prawidłowo udokumentowanymi dowodami wewnętrznymi, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonych w odrębnych, ww. przepisach.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.