INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2011 r. (data wpływu 21.02.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka musi odrębnie udokumentować nieściągalność każdej wierzytelności przysługującej jej wobec tego samego dłużnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka w ramach prowadzonej działalności świadczy usługi w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odbioru ścieków oraz usługi odbioru nieczystości stałych. W związku z tym, że niektórzy odbiorcy zalegają z płatnościami, Spółka kieruje powództwo do sądu. Po uzyskaniu przez Spółkę tytułu wykonawczego przeprowadzono postępowanie egzekucyjne. Wobec bezskutecznej egzekucji komornik umorzył postępowanie na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 kpc. Po złożeniu pozwu do sądu, Spółka w dalszym ciągu świadczyła usługi dłużnikowi wystawiając faktury. Należności za te faktury nie zostały uwzględnione w pozwie, nie były przedmiotem postępowania sądowego, ani egzekucyjnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku uzyskania postanowienia Komornika Sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 mogą być uznane za nieściągalne i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dalsze wierzytelności przysługujące od tego samego dłużnika, powstałe w późniejszym okresie, które nie zostały objęte w/w tytułem wykonawczym, ani nie zostały skierowane na drogę postępowania sądowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadane postanowienie o nieściągalności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego uprawnia ją do zaliczenia wszelkich wierzytelności wykazanych uprzednio jako przychód należny, wymagalnych względem dłużnika w dniu otrzymania w/w postanowienia.

Zgodnie bowiem z tym dokumentom, Spółka posiada potwierdzenie o braku możliwości spłaty należności objętych tytułem wykonawczym, a tym samym uznać należy, iż w stosunku do pozostałych należności, które były wymagalne w dniu otrzymania w/w postanowienia, a nie były objęte tytułem wykonawczym, również wystąpi brak możliwości wyegzekwowania należnych Spółce kwot.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm. – dalej „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ww. ustawy zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 updop.

Tak więc, aby móc zaliczyć wierzytelność do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest jednoczesne spełnienie wszystkich powyższych przesłanek.

Jednocześnie, zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 2 updop za wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego, obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Ponadto zgodnie z treścią art. 824 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U., Nr 43, poz. 296 ze zm.), postępowanie egzekucyjne umarza się w całości lub w części z urzędu, jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, iż ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisanych jako nieściągalne nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Wymieniony w art. 16 ust. 2 updop katalog sposobów udokumentowania nieściągalności wierzytelności jest katalogiem zamkniętym. Ustawodawca ściśle określił rodzaje dokumentów, jakimi należy udokumentować nieściągalność wierzytelności, aby móc ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Udokumentowanie nieściągalności w inny sposób niż wskazany w ustawie, nie może zostać uznane za podstawę do uznania danej wierzytelności jako nieściągalnej i zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka świadczy usługi w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę, zbiorowego odbioru ścieków oraz nieczystości. W związku z zaległościami w płatnościach niektórych odbiorców, Spółka kieruje powództwo do sądu. Po uzyskaniu przez Spółkę tytułu wykonawczego, przeprowadzone przez komornika postępowanie egzekucyjne, wobec bezskutecznej egzekucji, zakończyło się umorzeniem na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 Kpc. Spółka, mimo złożenia pozwu do sądu, w dalszym ciągu świadczyła usługi dłużnikowi wystawiając faktury. Należności za te faktury nie zostały uwzględnione w pozwie, nie były przedmiotem postępowania sądowego, ani egzekucyjnego.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wierzytelności, w stosunku do których spełnione zostały wszystkie przewidziane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych warunki kwalifikowania ich jako nieściągalne.

Tym samym wierzytelność, co do której Wnioskodawca nie dysponuje postanowieniem organu egzekucyjnego o nieściągalności, nie spełnia warunków kwalifikowania jej do kosztów uzyskania przychodów. Zatem w przypadku gdy podatnik posiada kilka wierzytelności wobec jednego dłużnika i tylko w stosunku do jednej lub kilku z nich postanowienie o nieściągalności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, to nie może zakwalifikować pozostałych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ każda z nich aby być uznana za nieściągalną, powinna być udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 updop.

Reasumując, uzyskane przez Spółkę postanowienie Komornika Sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego (postanowienie o nieściągalności), nie może być podstawą do uznania jako nieściągalne i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dalszych wierzytelności przysługujących od tego samego dłużnika, powstałych w późniejszym okresie, które nie zostały objęte tytułem wykonawczym, ani nie zostały skierowane na drogę postępowania sądowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.