Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-1243/12-2/RS
z 26 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30.11.2012 r. (data wpływu 21.12.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, abonamentu miesięcznego ponoszonego przez Wnioskodawcę w celu utrzymania konta pracownika na platformie B. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.12.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, abonamentu miesięcznego ponoszonego przez Wnioskodawcę w celu utrzymania konta pracownika na platformie B.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) wprowadzi dla pracowników swojej Spółki program tzw. B. B. to program - usługa pomyślany jako możliwość usprawnienia obsługi administracyjnej Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a tym samym ułatwienia wykonania ustawowych obowiązków pracodawcy. Działanie systemu polega na umożliwieniu pracownikom wyboru świadczeń z puli różnych ofert, które są zgodne z celami ustawy o ZFŚS oraz przyjętym regulaminem ZFŚS. Wartość nabycia oferty przez pracownika (tzw. wartość udzielonego dofinansowania) będzie zgodna z regulaminem i z kryteriami socjalnymi zawartymi w tym regulaminie. Program B. ma na celu usprawnienie (outsourcing) ustawowych obowiązków pracodawcy.

Wprowadzenie programu B. polega na podpisaniu umowy na użytkowanie platformy z podmiotem ją prowadzącym. Następnie Spółka, jako pracodawca przesyła podmiotowi prowadzącemu platformę listę pracowników uprawnionych do korzystania z platformy, w zamian zaś otrzymuje loginy i hasła do kont indywidualnie przypisanych do pracowników. Możliwość uczestniczenia w programie mają wyłącznie osoby (pracownicy), których pracodawca zgłosił do Programu. Pracownik nie ma możliwości indywidualnego i samodzielnego zgłoszenia swojej partycypacji w programie, nie może samodzielnie zarejestrować się na platformie internetowej, gdyż cała platforma B. powstała wyłącznie z myślą o pracodawcach. Rozwiązanie umowy o pracę z jakichkolwiek przyczyn jest równoznaczne z natychmiastowym zablokowaniem konta pracownika.

Wnioskodawca zamierza zgłosić do udziału w programie wszystkich swoich pracowników, choć nie jest wykluczone, że zgłoszeni będą wyłącznie ci pracownicy, który wyrażą wolę uczestnictwa w programie. Każdemu z pracowników zostanie przedzielony automatycznie imienny dostęp do platformy (za pośrednictwem konta tzw. „skarbonki”) umożliwiający identyfikację przez pracodawcę kto i w jakim stopniu korzystał ze świadczeń w ramach kwoty wynikającej z regulaminu funduszu. Prawem pracownika jest wyłącznie wybór skonkretyzowanego świadczenia w ramach celów funduszu i w zakresie kwoty rozdzielonej na podstawie regulaminu.

Udział w platformie ma na celu realizację obowiązków ustawowych, jak również stanowi swojego rodzaju bodziec motywacyjny dla pracowników, którym pracodawca zapewnia ciekawe i niestandardowe rozwiązania w zakresie możliwości wykorzystania, przysługujących pracownikowi środków w ramach ZFŚS.

W związku z uczestnictwem Wnioskodawcy w programie B. ponosić on będzie wydatki dwojakiego rodzaju:

1. opłatę stałą - jako swego rodzaju abonament miesięczny za założenie i utrzymanie dostępów pracowników do platformy B. Dzięki dostępowi pracodawca nabędzie możliwość filtrowania oferowanych na platformie usług na te, które można finansować z ZFŚS i pozostałe. Opłata ta zależeć będzie od ilości wykupionych dostępów i płatna będzie miesięcznie. Wydatek na opłatę dokumentowany będzie fakturą VAT wystawioną przez podmiot prowadzący platformę;
2. wydatki związane z przekazaniem środków z konta Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w kwotach ustalonych zgodnie z regulaminem na zadania z zakresu kultury, sportu i rekreacji na zasilenie „skarbonki”.
   
   

Abonament miesięczny jest opłatą obowiązkową, bez której uiszczenia pracodawca nie będzie mógł korzystać z platformy, a tym samym nie będzie miał możliwości wykonywania swoich obowiązków za pomocą platformy. Jest to opłata niezależna od wydatków ponoszonych przez Pracodawcę na sfinansowanie świadczeń socjalnych. Wnioskodawca zamierza pokrywać koszty opłaty z bieżących środków obrotowych. Opłata nie będzie finansowana z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszt abonamentu miesięcznego ponoszonego przez Wnioskodawcę w celu utrzymania konta pracownika na platformie B. stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki przeznaczone na regulowanie abonamentu miesięcznego w celu utrzymania dostępu pracowników do platformy B. będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej ustawa o podatku CIT).

Podniesiono, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku CIT. Z przywołanego przepisu wynika, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zdaniem Wnioskodawcy kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zauważono, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie ale również diety, inne należności za czas podróży służbowych, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Ponadto w oczywisty sposób jako koszty uzyskania można uznać wszelkie koszty związane z wykonaniem wszelkich obowiązków ustawowych wynikających z bycia pracodawcą. Między innymi: utrzymanie kont bankowych służących do realizowania wypłat, utrzymania konta ZFSŚ, wynagrodzenia pracowników lub podmiotów zewnętrznych którym została zlecona bieżąca administracja wynikająca z przepisów KP i innych ustaw w tym ZFSŚ.

Podniesiono, iż Spółka zdecyduje się na wdrożenie programu B. Wydatki na dostęp do platformy B. tj. ponoszenie kosztu stałej opłaty jest warunkiem koniecznym uruchomienia dla pracowników dostępu do platformy z ofertami usług. W ten sposób pracodawca znacząco ogranicza koszty administrowania środkami funduszu poprzez przeniesienie części obowiązków na podmiot zewnętrzny (platformę) oraz umożliwienie korzystania z funduszu w ramach swoistej samoobsługi. W związku z tym należy uznać, że koszty te będą miały pośredni wpływ na zwiększenie przychodów osiąganych przez Spółkę i zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku CIT mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt jaki stanowi wydatek na stałą opłatę nie mieści się w żadnym z wyłączeń zamieszczonych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku CIT. Jednocześnie pokrywanie takich opłat jest zgodne z ustawą o ZFSŚ, która w żaden sposób nie reguluje konieczności pokrywania kosztów administrowania środkami ZFSŚ tj. przykładowo obsługi kont bankowych, ze środków funduszu. Wskazać należy na podobieństwo sytuacji ponoszenia przez pracodawcę ww. abonamentu miesięcznego z obowiązkiem ponoszenia kosztów utrzymania rachunku bankowego, na który wpływają środki z ZFŚS. Stanowiska organów podatkowych, pozostają jednolite w kwestii uznania, że koszty funkcjonowania ZFSŚ, stanowią koszty podatkowe u pracodawcy. Jak już zaznaczono, czynność outsourcingu obowiązków pracodawcy w zakresie zapewniania pracownikom dostępu do działalności socjalnej powoduje znaczące ograniczenie kosztów administrowania środkami funduszu poprzez przeniesienie istotnej części obowiązków na podmiot zewnętrzny, jednocześnie wiąże się z wypełnieniem ustawowych obowiązków obciążających pracodawcę.

Mając powyższe na względzie, w szczególności okoliczność, że poniesienie przez pracodawcę kosztów stałej opłaty jest konieczne dla uruchomienia dostępu do platformy B., która z kolei umożliwi pracodawcy bardziej efektywne wykorzystanie czasu pracy pracowników zajmujących się szeroko pojętą administracją kadrową, w konsekwencji uznać należy, że prawidłowym będzie zakwalifikowane wydatków na opłatę jako pośrednie koszty podatkowe prowadzonej działalności gospodarczej

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  
• został właściwie udokumentowany,
  
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
  
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  
  

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika.

Dodatkowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników.

W związku z powyższym, wydatki ponoszone na rzecz pracowników, sfinansowane ze środków obrotowych, mogą być kosztami podatkowymi, pod warunkiem jednak, że podatnik wykaże, iż mają one związek z prowadzoną przez niego działalnością oraz mają na celu zwiększenie efektywności pracy i służą uzyskaniu przychodu.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

W tym miejscu należy zauważyć, iż zasady tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz zasady gospodarowania środkami tego funduszu określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 592 ze zm. określana w dalszej części „ustawa o ZFŚS”).

Przez sformułowanie „działalność socjalna, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych” użyte w ww. przepisie – rozumie się wszelką działalność socjalną, o ile jej zakres odpowiada zakresowi zdefiniowanemu w ww. ustawie z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Będą to więc wydatki ponoszone przez pracodawcę w ramach świadczonych usług na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno – oświatowej, sportowo – rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową (art. 2 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych).

Powyższe oznacza, że wszelkie wydatki na działalność socjalną określoną w przepisach ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, sfinansowane przez pracodawców nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Odnosi się to zarówno do pracodawców tworzących zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, jak również do pracodawców nie tworzących tego funduszu. Zatem wydatki, które mieszczą się w sferze działalności socjalnej regulowanej ustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, nie stanowią kosztów podatkowych niezależnie od tego z jakich środków zostały wypłacone. Powyższe odnosi się także do ponoszonych w związku z powyższym opłat. Wyjątek od tej zasady stanowią świadczenia urlopowe wypłacane zgodnie z postanowieniami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ww. ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, fundusz tworzą, z zastrzeżeniem ust. 2, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Z kolei w myśl art. 6 ust. 1 ww. ustawy odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

Z powyższego wynika, iż zasadą jest, że odpisy i wpłaty na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Użycie przez ustawodawcę zwrotu „różnego rodzaju fundusze” oznacza, że kryterium temu podlegać będą wszelkie wyodrębnione przez podatnika zasoby środków majątkowych przeznaczonych na określony cel. W praktyce są to najczęściej wewnętrzne fundusze, takie jak np. socjalny, oświatowy, rezerwowy czy rozwoju.

Od powyższej zasady ustawodawca przewidział jednak dwa wyjątki:

• odpisy i wpłaty podstawowe na fundusze oraz
  
• odpisy i zwiększenia określone w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, wpłacane na rachunek funduszu.
  
  
  

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka wprowadzi dla swoich pracowników program tzw. B., który przyczyni się do usprawnienia obsługi administracyjnej Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Działanie systemu polega na umożliwieniu pracownikom wyboru świadczeń z puli różnych ofert, które są zgodne z celami ustawy o ZFŚS oraz przyjętym regulaminem ZFŚS. Wartość nabycia oferty przez pracownika (tzw. wartość udzielonego dofinansowania) będzie zgodna z regulaminem i z kryteriami socjalnymi zawartymi w tym regulaminie. Wprowadzenie programu B. polega na podpisaniu umowy na użytkowanie platformy z podmiotem ją prowadzącym. Następnie Spółka, jako pracodawca przesyła podmiotowi prowadzącemu platformę listę pracowników uprawnionych do korzystania z platformy, w zamian zaś otrzymuje loginy i hasła do kont indywidualnie przypisanych do pracowników. Możliwość uczestniczenia w programie mają wyłącznie pracownicy, których pracodawca zgłosił do Programu. Pracownik nie ma możliwości indywidualnego i samodzielnego zgłoszenia swojej partycypacji w programie, nie może samodzielnie zarejestrować się na platformie internetowej. Rozwiązanie umowy o pracę z jakichkolwiek przyczyn jest równoznaczne z natychmiastowym zablokowaniem konta pracownika. Wnioskodawca zamierza zgłosić do udziału w programie wszystkich swoich pracowników, choć nie jest wykluczone, że zgłoszeni będą wyłącznie ci pracownicy, którzy wyrażą wolę uczestnictwa w programie. Każdemu z pracowników zostanie przedzielony automatycznie imienny dostęp do platformy za pośrednictwem konta tzw. „skarbonki” umożliwiający identyfikację przez pracodawcę kto i w jakim stopniu korzystał ze świadczeń w ramach kwoty wynikającej z regulaminu funduszu. Prawem pracownika jest wyłącznie wybór skonkretyzowanego świadczenia w ramach celów funduszu i w zakresie kwoty rozdzielonej na podstawie regulaminu. W związku z uczestnictwem w programie Wnioskodawca ponosić będzie m. in. wydatki na tzw. opłatę stałą - rodzaj abonamentu miesięcznego za założenie i utrzymanie dostępów pracowników do platformy B. Opłata ta zależeć będzie od ilości wykupionych dostępów, płatna będzie miesięcznie i dokumentowana będzie fakturą VAT wystawioną przez podmiot prowadzący platformę. Abonament miesięczny jest opłatą obowiązkową, bez której uiszczenia pracodawca nie będzie mógł korzystać z platformy. Jest to opłata niezależna od wydatków ponoszonych przez pracodawcę na sfinansowanie świadczeń socjalnych. Wnioskodawca zamierza pokrywać koszty opłaty z bieżących środków obrotowych. Opłata nie będzie finansowana z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztów ww. opłaty stałej.

W przedstawionym stanie faktycznym Spólka podnosi, iż: „Udział w platformie ma na celu realizację obowiązków ustawowych, jak również stanowi swojego rodzaju bodziec motywacyjny dla pracowników, którym pracodawca zapewnia ciekawe i niestandardowe rozwiązania w zakresie możliwości wykorzystania, przysługujących pracownikowi środków w ramach ZFŚS”.

Ponadto we własnym stanowisku Wnioskodawca podkreśla, iż: „W ten sposób pracodawca znacząco ogranicza koszty administrowania środkami funduszu poprzez przeniesienie części obowiązków na podmiot zewnętrzny (platformę) oraz umożliwienie korzystania z funduszu w ramach swoistej samoobsługi.”

Mając na uwadze powyższe, w ocenie tut. Organu, koszt abonamentu miesięcznego ponoszony przez Wnioskodawcę ze środków obrotowych w celu utrzymania konta pracownika na platformie B. stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.