INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2011r. (data wpływu 12 kwietnia 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 czerwca 2011r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania udostępnienia nieruchomości dla potrzeb łączności za wynagrodzeniem – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania udostępnienia nieruchomości dla potrzeb łączności za wynagrodzeniem.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 czerwca 2011r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny :

W dniu 23 lutego 2011r. została zawarta umowa pomiędzy X Region Operacyjnego Utrzymania Sieci i Usług w K. a Wnioskodawcą oraz dwoma innymi osobami, którzy są współwłaścicielami gruntu.

Przedmiotem umowy jest udostępnienie fragmentu gruntu z przeznaczeniem pod istniejące urządzenia telekomunikacyjne. Z tego tytułu X wypłaciła w dniu 30 marca 2011r. współwłaścicielom gruntu jednorazowe wynagrodzenie w wysokości 1.500,00 zł oraz wynagrodzenie w wysokości 1.200,00 zł rocznie. Wynagrodzenie to stanowić ma swego rodzaju odszkodowanie za udostępnienie gruntu, ponieważ w pewnym stopniu ogranicza korzystanie z gruntu, np. uniemożliwia zasadzenie drzew w tym pasie, jak i ogranicza zabudowę. Odszkodowanie to ma być także rekompensatą za udostępnienie terenu pracownikom X w celu dokonania konserwacji oraz napraw elementów infrastruktury telekomunikacyjnej.

Wnioskodawca nadmienia, że w akcie notarialnym zakupu gruntu widnieją osoby fizyczne jak wyżej. Wnioskodawca jest współwłaścicielem w #189; części gruntu i zakupił ten grunt jako osoba fizyczna, ale przeznaczony jest do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Na ww. gruncie jako osoba fizyczna Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu usług wg PKD 4322Z, opodatkowaną podatkiem zryczałtowanym od przychodów ewidencjonowanych, tzw. ryczałt ze stawką 5,5 %. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT.

W związku z podpisaniem umowy i otrzymaną kwotą Wnioskodawca zapytał X, czy kwoty wymienione w umowie powinny być powiększone o podatek VAT i czy Wnioskodawca powinienem wystawić fakturę VAT. X twierdzi, że nie, ponieważ umowa jest zawarta z osobami prywatnymi, a nie z firmą.

Umowa ta nie jest zawarta w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Nie jest to też umowa najmu, podnajmu, dzierżawy, czy poddzierżawy, a jedynie umowa o udostępnienie fragmentu gruntu.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 13 czerwca 2011r. Wnioskodawca wyjaśnił, iż jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma obowiązek wystawić fakturę VAT na otrzymane wynagrodzenie dla X...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią ekonomiczną umowy jest to udostępnienie majątku osobistego a nie wykonywanie usług, w związku z tym jest to czynność, która nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 13 czerwca 2011r. Wnioskodawca sprecyzował, iż uważa, że nie powinien wystawiać faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast przez świadczenie usług, stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, iż świadczenie usług obejmuje nie tylko działania podatnika, ale również zobowiązanie się do powstrzymywania od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub stanów.

Również przepisy prawa cywilnego wskazują, iż - stosownie do art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.) - świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Ponadto, aby móc zaliczyć daną czynność do usług opodatkowanych VAT, musi ona wynikać z określonego stosunku zobowiązaniowego. Przede wszystkim świadczenie usług nie może mieć miejsca bez ustalenia konsumenta (podmiot będący beneficjentem danej usługi). Zobowiązanie to musi być odpłatne.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Otrzymana zapłata powinna być zatem konsekwencją wykonanego świadczenia.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Podatnikami w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat tej działalności.

Działalność gospodarcza na mocy art. 15 ust. 2 ww. ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, że w dniu 23 lutego 2011r. została zawarta umowa pomiędzy X a Wnioskodawcą oraz dwoma innymi osobami, którzy są współwłaścicielami gruntu.

Przedmiotem umowy jest udostępnienie fragmentu gruntu z przeznaczeniem pod istniejące urządzenia telekomunikacyjne. Z tego tytułu X wypłaciła w dniu 30 marca 2011r. współwłaścicielom gruntu jednorazowe wynagrodzenie w wysokości 1.500,00 zł oraz wynagrodzenie w wysokości 1.200,00 zł rocznie. Wynagrodzenie to stanowić ma swego rodzaju odszkodowanie za udostępnienie gruntu, ponieważ w pewnym stopniu ogranicza korzystanie z gruntu, np. uniemożliwia zasadzenie drzew w tym pasie, jak i ogranicza zabudowę. Odszkodowanie to ma być także rekompensatą za udostępnienie terenu pracownikom X w celu dokonania konserwacji oraz napraw elementów infrastruktury telekomunikacyjnej.

Wnioskodawca nadmienia, że w akcie notarialnym zakupu gruntu widnieją osoby fizyczne jak wyżej. Wnioskodawca jest współwłaścicielem w 1/2 części gruntu i zakupił ten grunt jako osoba fizyczna, ale przeznaczony jest do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Na ww. gruncie jako osoba fizyczna Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu usług wg PKD 4322Z, opodatkowaną podatkiem zryczałtowanym od przychodów ewidencjonowanych, tzw. ryczałt ze stawką 5,5 %. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Przedmiotowa umowa co prawda nie jest zawarta w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jednakże dotyczy gruntu, który Wnioskodawca zakupił i przeznaczył do prowadzonej działalności gospodarczej. Nie jest to umowa najmu, podnajmu, dzierżawy, czy poddzierżawy, a jedynie umowa o udostępnienie fragmentu gruntu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT na otrzymane wynagrodzenie. Jednocześnie z wniosku wynika, iż zdaniem Wnioskodawcy czynność udostępnienia nieruchomości opisana we wniosku nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż ustalenie, czy udostępnianie nieruchomości podlega opodatkowaniu VAT jest okolicznością determinującą obowiązek wystawienia faktury przez Wnioskodawcę.

Jak wynika z cyt. wcześniej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dla uznania, czy dostawa towaru lub świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność. Pod pojęciem odpłatności rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę, do żądania od nabywcy towaru, czy odbiorcy usługi, zapłaty. W konsekwencji, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegała tylko ta dostawa lub świadczenie usług, w przypadku których istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść.

W świetle powyższego, czynność udostępnienia fragmentu gruntu z przeznaczeniem pod istniejące urządzenia telekomunikacyjne spełnia definicję usług zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy, można bowiem zidentyfikować beneficjenta świadczenia, którym będzie X, mogąca korzystać z dostępu do swojej infrastruktury.

Ponadto otrzymywanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia nie można uznać również za odszkodowanie, bowiem nie posiada ono charakteru rekompensaty za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, gdyż X uzyskuje świadczenia ekwiwalentne do uiszczanych płatności, zaś strony działają na podstawie zawartej umowy.

Na marginesie należy zwrócić uwagę, iż także w przypadku najmu, korzystający z danego obiektu co do zasady ogranicza wynajmującemu dostęp do obiektu, co pozostaje bez wpływu na fakt, iż otrzymywanego z tytułu wynajmu wynagrodzenia nie określa się mianem odszkodowania.

Kolejną przesłanką wskazującą na konieczność opodatkowania opisanej we wniosku czynności jest okoliczność, iż Wnioskodawca występuje w niej w charakterze podatnika. Należy podkreślić, iż wynika to zarówno z treści przywołanego powyżej art. 15 ust. 1 ustawy, tj. Wnioskodawca wykorzystuje znajdujący się w jego współposiadaniu grunt do celów zarobkowych w sposób ciągły jak i z okoliczności, iż Wnioskodawca kwalifikuje zakup gruntu – którego fragment obecnie odpłatnie udostępnia – jako gruntu przeznaczonego do prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. A zatem zakupiony grunt (współwłasność) nie stanowi zarówno w zamierzeniu jak również obecnie majątku osobistego Wnioskodawcy, lecz stanowił i stanowi grunt wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższą analizę przepisów stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie, zgodę na korzystanie z nieruchomości w postaci fragmentu gruntu z przeznaczeniem pod istniejące urządzenia telekomunikacyjne i otrzymane w zamian wynagrodzenie, należy traktować jako wynagrodzenie za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Udostępnienie ww. nieruchomości w przedstawionej sytuacji należy traktować jako działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, zaś Wnioskodawca działa w charakterze podatnika. Wnioskodawca działa bowiem w sposób ciągły i otrzymuje z tytułu wynajmu wynagrodzenie.

Stosownie do art. 195 Kodeksu cywilnego, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, stanowi odmianę własności i cechuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom, a jak stanowi art. 198 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

Natomiast z przepisu art. 206 Kodeksu cywilnego wynika, iż każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem każdy ze współwłaścicieli ma uprawnienie do bezpośredniego korzystania z rzeczy wspólnej. Może posiadać całą rzecz i korzystać z całej rzeczy. Identyczne uprawnienia przysługują pozostałym współwłaścicielom.

Korzystanie z rzeczy wspólnej obejmuje możliwość używania rzeczy. Prawo do współużytkowania rzeczy wspólnej obejmuje również uprawnienia do pobierania pożytków i partycypowania w innych przychodach rzeczy. Zakres tych uprawnień określony jest wielkością udziału każdego ze współwłaścicieli. W analogiczny sposób obciążają współwłaścicieli wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Oznacza to np. że współwłaściciel, który dokonał nakładów na nieruchomość będącą przedmiotem współwłasności, może się domagać zwrotu ich w części od pozostałych współwłaścicieli stosownie do ich wielkości.

Identyczna sytuacja występuje w sytuacji udostępniania nieruchomości. Ryzyko ekonomiczne związane z udostępnianiem nieruchomości obciążać będzie również wszystkich współwłaścicieli (pożytki z nieruchomości przypadają bowiem współwłaścicielom w stosunku do ich udziału).

Zatem w przypadku współwłaścicieli nieruchomości, jeśli są to osoby fizyczne, dla celów podatku od towarów i usług traktuje się je w taki sam sposób jak inne osoby fizyczne. Wynika to z postanowień Działu IV Kodeksu cywilnego, w którym mówi się, iż współwłasność stanowi odmianę własności i wyraża się tym, że własność określonej rzeczy ruchomej lub nieruchomości przysługuje co najmniej dwóm podmiotom.

Powyższe oznacza, że każdego ze współwłaścicieli należy traktować jako odrębnego podatnika podatku od towarów i usług, zaś jeden ze współwłaścicieli nie może zastąpić pozostałych w sferze ich zobowiązań w podatku od towarów i usług.

Podkreślić jednakże należy, iż niniejsza interpretacja dotyczy indywidualnej sytuacji prawnopodatkowej tylko Wnioskodawcy, nie zaś pozostałych współwłaścicieli gruntu, który otrzymali wskazane we wniosku kwoty od X.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy o podatku VAT, szczegółowe zasady wystawiania faktur zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68 poz. 360).

W myśl § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Stosownie do przepisu § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT";
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Należy zwrócić uwagę na przepis art. 29 ust. 1 ustawy, stanowiący, iż podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przedstawiając stan faktyczny Wnioskodawca stwierdził, iż z X umowę zawarły trzy osoby fizyczne, Wnioskodawca jest zaś współwłaścicielem w #189; części gruntu.

W związku z powyższym, skoro umowa udostępnienia fragmentu gruntu jest zawarta również na nazwisko Wnioskodawcy jako jednego ze współwłaścicieli, będącego podatnikiem podatku od towarów i usług, u Wnioskodawcy obrotem, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, jest kwota uzyskana przez Wnioskodawcę z tytułu udostępnienia, jednakże w części na niego przypadającej. Wnioskodawca wymieniony w umowie stron czynności cywilnoprawnej występuje bowiem jako odrębny podatnik.

Dlatego Wnioskodawca powinien wystawiać jako zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług faktury VAT na udostępnienie nieruchomości, w części na niego przypadającej, z zachowaniem wymogów określonych przepisem § 4 ust. 1 i § 5 ust. 1 cyt. rozporządzenia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Należy podkreślić, iż zgodnie z treścią art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Wydana interpretacja indywidualna została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę i stanowi rozstrzygnięcie wyłącznie dla Wnioskodawcy. Natomiast, jeżeli pozostali współwłaściciele nieruchomości zainteresowani są otrzymaniem interpretacji indywidualnych obowiązani są do złożenia odrębnych wniosków i przedstawienia odpowiedniego dla nich stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), zapytania i własnego stanowiska w sprawie oraz uiszczenia odrębnej opłaty.

Należy w tym miejscu ponadto wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę przedstawionego we wniosku stanowiska prawnego Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług. Ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.