INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2011r. (data wpływu do tut. Biura - 08 lutego 2011r.), uzupełnionym w dniu 22 kwietnia 2011r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych związanych ze spłatą przez jednego z kredytobiorców wspólnie zaciągniętego kredytu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 lutego 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych związanych ze spłatą przez jednego z kredytobiorców wspólnie zaciągniętego kredytu.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 05 kwietnia 2011r. Znak: IBPBII/1/436-109/11/AA, IBPBII/1/415-120/11/AA wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 22 kwietnia 2011r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 22 grudnia 2009r. została zawarta z bankiem umowa kredytu mieszkaniowego hipotecznego, gdzie jako kredytobiorca zostały wymienione trzy osoby tj. wnioskodawca, córka wnioskodawcy oraz jego żona. Na podstawie ww. umowy kredytowej bank udzielił kredytu w kwocie 368.000 zł przeznaczonego na zakup lokalu mieszkalnego, który został zakupiony przez córkę wnioskodawcy od X Sp. z o.o. z siedzibą w Z., w dniu 23 grudnia 2009r., na podstawie umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego. Przedmiotowa kwota kredytu stanowiła 80% ceny sprzedaży mieszkania.

Córka wnioskodawcy zamierza spłacić ze swoich środków pozostałą do zapłaty część kredytu, zaciągniętego w celu zapłaty ceny sprzedaży za zakupione przez nią mieszkanie (spłata kredytu nastąpi w ratach lub jednorazowo na rachunek banku wskazany w umowie kredytu).

Treść uzupełnienia wniosku wskazuje, iż okoliczność figurowania wnioskodawcy (wraz z żoną) obok córki, w umowie kredytowej, jako kredytobiorcy wynika z faktu nie posiadania przez córkę wnioskodawcy zdolności kredytowej niezbędnej do zaciągnięcia kredytu na zakup mieszkania (tj. w celu zwiększenia zdolności kredytowej córki).

Wnioskodawca zaznaczył, iż z treści umowy kredytowej nie wynika, iż każdy z kredytobiorców ma zapłacić określoną część kredytu. Natomiast wnioskodawca i jego żona zakładali, że to córka, a nie oni, spłaci kredyt. Przy czym wnioskodawca nadmienił, iż pierwsze raty kredytu zostały spłacone przez niego, z powodu zbyt niskich przychodów córki w tym okresie. Spłata przez wnioskodawcę ww. rat kredytu została potraktowana jako darowizna na rzecz córki, którą zgłosiła do właściwego urzędu skarbowego. Intencją spłacania przez córkę wnioskodawcy pozostałych rat kredytu nie jest obdarowanie pozostałych kredytobiorców, lecz spłacenie zaciągniętego kredytu na zakupione przez nią mieszkanie.

Wnioskodawca zaznaczył, iż dołączona do wniosku umowa kredytowa stanowi element twierdzeń podatnika o stanie faktycznym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy spłacanie w przyszłości przez córkę wnioskodawcy przedmiotowego kredytu zaciągniętego na zakupienie przez nią mieszkania, skutkować będzie jakimikolwiek konsekwencjami podatkowymi dla wnioskodawcy w podatku od spadków i darowizn...

Zdaniem wnioskodawcy, spłata przez jego córkę rat kredytu zaciągniętego na zakup przez nią mieszkania nie będzie skutkować jakimikolwiek konsekwencjami podatkowymi dla niego w podatku od spadków i darowizn, gdyż to osoba kupująca mieszkanie spłaci raty kredytu zaciągniętego na jego zakup. W związku z powyższym nie nastąpi żaden akt przysporzenia na rzecz wnioskodawcy.

Na potwierdzenie swojego stanowiska wnioskodawca przytacza interpretacje indywidualne prawa podatkowego:

• z dnia 19 stycznia 2010r. Znak: IPPB2/436-433/09-3/AF,
• z dnia 15 grudnia 2009r. Znak: ITPB2/436-137a/09/TJ,
• z dnia 05 lutego 2010r. Znak: ITPB2/436-185/09/TJ.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2009r. Nr 93, poz. 768) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu, dalszego zapisu, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci (art. 1 ust. 2 ustawy).

Określony w zacytowanym przepisie przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wskazuje, iż jest nim co do zasady nieodpłatne nabycie własności rzeczy i praw majątkowych, wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Istota ekonomiczna tego podatku tkwi więc w przyroście majątkowym podatnika, a konkretnie we wzbogaceniu podatnika na skutek przejęcia majątku pod tytułem darmym. Koncentruje się on nie tyle na prawnym akcie obrotu, co na będącym jego następstwem wzbogaceniu podatnika.

Stosownie do art. 366 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych. Wskazać jednak należy, że stosownie do art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych.

Treść powyższego przepisu wskazuje więc, że z chwilą spełnienia świadczenia przestaje istnieć jakikolwiek stosunek pomiędzy wierzycielem a współdłużnikami solidarnymi. Natomiast dłużnik, który spełnił świadczenie, przestaje być współdłużnikiem solidarnym i staje się wierzycielem dla pozostałych współdłużników. Instytucja zwolnienia z długu, która została uregulowana w części ogólnej zobowiązań nie stanowi typu umowy. Jej kwalifikacja prawna zależy od przyczyny, dla której wierzyciel decyduje się umniejszyć swój majątek na korzyść dłużnika. Zgodnie z art. 508 Kodeksu cywilnego zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Oznacza to, iż zwolnienie z długu jest czynnością dwustronną o charakterze rozporządzającym, zawartą między wierzycielem, a dłużnikiem. Z prawnego punktu widzenia, przysporzenia dokonywane są w celu zwolnienia się z istniejącego zobowiązania (causa solvendi), dążenia do uzyskania świadczenia od drugiej strony (causa obligandi vel acquirendi) albo obdarowania (causa donandi - w tych przypadkach zwolnienie z długu zostaje dokonane przez zawarcie umowy darowizny uregulowanej w przepisach art. 888 i n. Kodeksu cywilnego.). W zależności od przyczyny oraz woli stron umowy, zwolnienie z długu może być nieodpłatne albo odpłatne. W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy. Dawni współdłużnicy są dalej dłużnikami - lecz wobec innego wierzyciela (dłużnika, który wierzyciela zaspokoił), w stosunku do którego odpowiadają każdy za przypadającą na niego część długu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż została zawarta z bankiem umowa kredytu mieszkaniowego hipotecznego, gdzie kredytobiorcami zostały trzy osoby, tj. wnioskodawca, jego żona oraz córka wnioskodawcy. Okoliczność figurowania wnioskodawcy wraz z żoną obok córki, w umowie kredytowej, jako kredytobiorcy wynika z faktu nie posiadania przez córkę wnioskodawcy zdolności kredytowej niezbędnej do zaciągnięcia kredytu na zakup mieszkania. Z treści umowy kredytowej nie wynika, że każdy z kredytobiorców ma zapłacić określoną część kredytu (zobowiązanie solidarne).

Ww. kredyt został zaciągnięty na zakup lokalu mieszkalnego przez córkę wnioskodawcy; zakupu córka dokonała w dniu 23 grudnia 2009r. Przedmiotowa kwota kredytu stanowiła 80% ceny sprzedaży mieszkania.

Córka wnioskodawcy zamierza spłacić ze swoich środków pozostałą do zapłaty część kredytu, zaciągniętego na zakupione przez nią mieszkanie (spłata kredytu nastąpi w ratach lub jednorazowo na rachunek banku wskazany w umowie kredytu). Przy czym intencją spłacania przez córkę wnioskodawcy pozostałych rat kredytu nie jest obdarowanie pozostałych kredytobiorców, lecz spłacenie kredytu zaciągniętego na zakup przez nią mieszkania.

Z treści wniosku wynika zatem, iż strona zobowiązania solidarnego (córka wnioskodawcy) spłaci zadłużenie nie w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, innymi słowy zwolnienia się z istniejącego zobowiązania, tj. zaciągniętego kredytu. Przyczyną spłaty jest zatem causa solvendi.

Opisana zatem we wniosku czynność nie została wymieniona w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, tj. artykule określającym przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

A zatem, jeżeli przedmiotowa czynność nie została wskazana w ustawie o podatku od spadków i darowizn, to jej dokonanie nie może powodować powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku od spadków i darowizn.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się natomiast do wskazanych przez wnioskodawcę, interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące przy wydaniu przedmiotowej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.