INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 07 czerwca 2011r. (data wpływu do tut. BKIP 13 czerwca 2011r.), uzupełnionym w dniu 06 września 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• prawidłowego dokumentowania zastępczymi dowodami księgowymi zakupu od podmiotów nieprowadzących działalności gospodarczej oraz momentu zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów /pytanie oznaczone we wniosku nr 1/ – jest prawidłowe,
• prawidłowego dokumentowania zastępczymi dowodami księgowymi zakupu od podmiotów nieprowadzących działalności gospodarczej oraz momentu zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów /pytanie oznaczone we wniosku nr 2/ – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2011r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• prawidłowego dokumentowania zastępczymi dowodami księgowymi zakupu od podmiotów nieprowadzących działalności gospodarczej oraz momentu zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów,
• prawidłowego dokumentowania zastępczymi dowodami księgowymi zakupu od podmiotów nieprowadzących działalności gospodarczej oraz momentu zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.
  
  

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 26 września 2011r. znak: IBPBI/2/423-695/11/CzP wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienie wniosku wpłynęło do tut. BKIP 06 września 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi skup zużytych tonerów do różnych typów drukarek i urządzeń wielofunkcyjnych, a następnie odsprzedaje je innym podmiotom wykorzystującym je we własnej działalności gospodarczej (recykling, utylizacja, renowacja), których siedziba znajduje się zarówno w kraju, jak i na terenie innych państw Wspólnoty. Spółka nie zajmuje się skupem metali nieżelaznych ani skupem części samochodowych. Skupu zużytych tonerów dokonuje od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (skup od ludności) oraz innych podmiotów prowadzących lub nieprowadzących działalność gospodarczą (stowarzyszenia, fundacje, szkoły itp.).

Zakup zużytych tonerów Spółka dokumentuje otrzymanymi od kontrahenta fakturami VAT lub rachunkami. W przypadku braku możliwości uzyskania rachunku lub faktury lub innego poświadczającego daną transakcję, Spółka wystawia zastępczy dowód księgowy o nazwie „dowód przyjęcia skupu”. Dokument ten zawiera wszystkie elementy dowodu księgowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Niekiedy zdarzają się sytuacje, że w przypadku transakcji z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej („skup od ludności”) wnioskodawca nie może pozyskać danych kontrahenta. W takim przypadku pracownik wystawiający zastępczy dowód księgowy oznacza stronę sprzedającą jako „klient detaliczny” lub „detal”, natomiast w pozycji „Uwagi” zamieszcza oświadczenie, iż dokonał określonego zakupu o danej wartości, a strona sprzedająca odmówiła zgody na udostępnienie swoich danych osobowych. Dodatkowo każdy zakup potwierdzany jest wystawieniem dokumentu PZ, na podstawie którego zakupiony towar zostaje wprowadzony do ewidencji magazynowej.

Zapłata dokonywana na podstawie ww. dokumentów następuje za pomocą przelewu bankowego. Tym niemniej zdarza się również, że zapłata jest uiszczana gotówką. W przypadku płatności gotówkowej pracownik wystawia dokument KW, który zawiera między innymi podpis sprzedawcy (osoby odbierającej gotówkę).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy wydatek udokumentowany sporządzonym przez wnioskodawcę zastępczym dowodem księgowym o nazwie „dowód przyjęcia skupu” należy uznać za prawidłowo udokumentowany w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i tym samym jest on kosztem bezpośrednim w rozumieniu ustawy, tj. stanowi koszt uzyskania przychodu w okresie rozliczeniowym, w którym nastąpiła sprzedaż towaru udokumentowanego ww. dowodem skupu... /pytanie oznaczone we wniosku nr 1/

Czy w sytuacjach, kiedy wnioskodawca nie jest w stanie pozyskać danych kontrahenta, strona sprzedająca może być oznaczana na „dowodzie przyjęcia skupu” jako „klient detaliczny” lub „detal”, a wydatek udokumentowany takim „dowodem przyjęcia skupu” należy uznać za prawidłowo udokumentowany w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i tym samym jest on kosztem bezpośrednim w rozumieniu ustawy, tj. stanowi koszt uzyskania przychodu w okresie rozliczeniowym, w którym nastąpiła sprzedaż towaru udokumentowanego ww. dowodem skupu... /pytanie oznaczone we wniosku nr 2/

Zdaniem Spółki, w art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca zobowiązał podatnika do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, tj. w przypadku osób prawnych zgodnie z ustawą o rachunkowości. Zgodnie z art. 20 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm. – dalej „ur.), podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę zastępcze dowody księgowe wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego. Do chwili otrzymania takiego dowodu źródłowego, np. faktury VAT dokumentującej dokonane zakupy, koszty już wykonanej usługi ujmuje się na podstawie dokumentu wewnętrznego.

Ponadto w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca określił dowody dokumentujące poniesienie kosztu uzyskania przychodu jako fakturę (rachunek) lub „inny dowód” w przypadku braku faktury (rachunku). Ustawy podatkowe nie określają bliżej wymogów, które spełniać powinien „inny dowód”. Odpowiednie regulacje znajdują się w ustawie o rachunkowości, gdzie w art. 20 ust. 4 ustawodawca dopuścił, aby w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych kierownik jednostki zezwalał na dokumentowanie operacji gospodarczych za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Takim „dowodem zastępczym” może być np. złożone przez pracownika oświadczenie, iż dokonał określonych zakupów o danej wartości, na które nie mógł pozyskać dowodu zakupu. Dokumentowanie wewnętrznymi dowodami zastępczymi nie może jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że sporządzony przez niego zastępczy dowód księgowy o nazwie „dowód przyjęcia skupu” jest „innym dowodem”, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy o pdop, i jest dowodem księgowym w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości. Tym samym wydatek udokumentowany „dowodem przyjęcia skupu” należy uznać za prawidłowo udokumentowany w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dokument ten może stanowić podstawę zapisu w księgach rachunkowych, a udokumentowany nim koszt należy uznać za koszt uzyskania przychodu w dacie sprzedaży towaru udokumentowanego w/w dowodem przyjęcia skupu.

Zdaniem Spółki, ustawodawca przewiduje sytuacje, w których „dowodem zastępczym” może być np. złożone przez pracownika oświadczenie, iż dokonał określonych zakupów o danej wartości, na które nie mógł pozyskać dowodu zakupu. Ustanowił również wyraźne ograniczenie w rym zakresie dla operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności. Wnioskodawca natomiast nie prowadzi skupu metali nieżelaznych od ludności, a przedmiotowe zakupy nie są opodatkowane podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że w sytuacjach, kiedy nie może pozyskać danych kontrahenta, strona sprzedająca może być oznaczana na „dowodzie przyjęcia skupu” jako „klient detaliczny” lub „detal”, a wydatek udokumentowany takim „dowodem przyjęcia skupu” jest prawidłowo udokumentowany w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dokument ten może stanowić podstawę zapisu w księgach rachunkowych, a udokumentowany nim koszt należy uznać za koszt uzyskania przychodu w dacie sprzedaży towaru udokumentowanego ww. dowodem przyjęcia skupu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż tut. Organ udzielając niniejszej interpretacji indywidualnej wziął pod uwagę treść pytania oraz stanowisko Spółki zawarte w uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 01 września 2011 r. (wpływ do tut. BKIP 06 września 2011 r.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…). Zgodnie z tymi uregulowaniami, Spółka ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez Spółkę stanowił koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez Spółkę, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z jej zasobów majątkowych (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Zatem, każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 updop, powinien być uznany za koszt uzyskania przychodów. Do tak zdefiniowanych kosztów ustawodawca zalicza zarówno takie wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów w danym momencie, w związku z art. 12 ust. 1 lub art. 12 ust. 3 ww. ustawy, jak i te, których nie można w ten sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy kosztami, a przychodami Spółki.

Powołany przepis art. 15 ust. 1 updop, należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym przepisie zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych – w myśl art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości – są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi”. Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
   
   

Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Przepisy art. 20 i art. 21 ustawy o rachunkowości ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem.

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów nabycia towarów lub usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka prowadzi skup zużytych tonerów do różnych typów drukarek i urządzeń wielofunkcyjnych, a następnie odsprzedaje je innym podmiotom wykorzystującym je we własnej działalności gospodarczej (recykling, utylizacja, renowacja). Skupu zużytych tonerów dokonuje od m.in. od osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej (skup od ludności) oraz innych podmiotów prowadzących lub nieprowadzących działalność gospodarczą (stowarzyszenia, fundacje, szkoły itp.).

Zakup zużytych tonerów Spółka dokumentuje otrzymanymi od kontrahenta fakturami VAT lub rachunkami. W przypadku braku możliwości uzyskania rachunku lub faktury lub innego poświadczającego daną transakcję, Spółka wystawia zastępczy dowód księgowy o nazwie „dowód przyjęcia skupu”. Dokument ten zawiera wszystkie elementy dowodu księgowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Jak wyjaśniono powyżej, kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów normują odrębne przepisy, a zatem, jeżeli na gruncie przepisów o rachunkowości, „dowód przyjęcia skupu” potwierdzający przedmiotowe wydatki (opisane przez pracowników w sposób wskazany przez Wnioskodawcę) stanowi dowód księgowy, będący podstawą wprowadzenia tych wydatków do ksiąg rachunkowych, taki sposób udokumentowania faktu ich poniesienia jest również wystarczający dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Z opisu stanu faktycznego wynika ponadto, iż zdarzają się sytuacje, że w przypadku transakcji z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej („skup od ludności”) wnioskodawca nie może pozyskać danych kontrahenta. W takim przypadku pracownik wystawiający zastępczy dowód księgowy oznacza stronę sprzedającą jako „klient detaliczny” lub „detal”, natomiast w pozycji „Uwagi” zamieszcza oświadczenie, iż dokonał określonego zakupu o danej wartości, a strona sprzedająca odmówiła zgody na udostępnienie swoich danych osobowych.

Jak wyjaśniono powyżej, kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów normują odrębne przepisy. Jednocześnie należy zaznaczyć, iż zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, dokumenty potwierdzające dokonanie konkretnej transakcji, które nie spełniają wszystkich wymagań określonych w art. 21 ustawy o rachunkowości, nie mogą być automatycznie pominięte jako dowody świadczące o poniesionych kosztach. Dotyczy to w szczególności sytuacji, gdy uchybienia formalne są niewielkie np. brak jest elementów, które mogą być uzupełnione, a fakt dokonania transakcji nie budzi wątpliwości. A zatem należy przyjąć, iż w sytuacjach, kiedy nie może pozyskać danych kontrahenta, strona sprzedająca może być oznaczana na „dowodzie przyjęcia skupu” jako „klient detaliczny” lub „detal”, a wydatek udokumentowany takim „dowodem przyjęcia skupu” jest prawidłowo udokumentowany w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy stwierdzić, iż do kosztów uzyskania przychodów podatnik, w myśl art. 15 ust. 1 updop, ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami. W updop nie została zawarta definicja pojęcia „koszty bezpośrednio związane z przychodami”. Ogólne znaczenie tego pojęcia można jednakże ustalić posługując się jego językowym znaczeniem. I tak, przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami bezpośrednimi będą zatem takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Zasady potrącalności kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4-4e updop. W myśl art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4b updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzenia takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 15 ust. 4c updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu stanu faktycznego, ze względu na fakt, iż Spółka jest w stanie w sposób ostateczny określić całą wartość przychodów, które zostaną wygenerowane w związku z określonym zakupem tonerów, ponoszone przez Spółkę koszty zakupu tonerów wpływają na uzyskiwane przez nią przychody w sposób bezpośredni.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Spółki w zakresie:

• prawidłowego dokumentowania zastępczymi dowodami księgowymi zakupu od podmiotów nieprowadzących działalności gospodarczej oraz momentu zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• prawidłowego dokumentowania zastępczymi dowodami księgowymi zakupu od podmiotów nieprowadzących działalności gospodarczej oraz momentu zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie pytań dotyczących zdarzenia przyszłego wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.