Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.479.2019.1.JG
z 8 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2019 r. (data wpływu 11 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kart podarunkowych za bon jednego przeznaczenia niestanowiący niezależnej transakcji oraz braku obowiązku wydania paragonu fiskalnego w związku z realizacją karty podarunkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kart podarunkowych za bon jednego przeznaczenia niestanowiący niezależnej transakcji oraz braku obowiązku wydania paragonu fiskalnego w związku z realizacją karty podarunkowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (zwany dalej: Spółką) jest podmiotem zajmującym się handlem hurtowym i detalicznym odzieży. Do końca 2018 r. Spółka posiadała w sprzedaży Karty podarunkowe. Do końca 2018 r. sprzedaż Karty podarunkowej nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Z dniem 1 stycznia 2019 r. w związku ze zmianą przepisów w zakresie emisji Bonów, Spółka zaprzestała sprzedaży Kart podarunkowych ze względu na brak informacji co do sposobu ich opodatkowania podatkiem VAT oraz ze względu na brak dostosowania systemu finansowo księgowego do sprzedaży Kart podarunkowych (Bonów jednego przeznaczenia) zgodnie ze zmianą przepisów. Aktualnie Spółka pracuje nad rozwiązaniami systemowymi, aby ponownie uruchomić sprzedaż i realizację Kart podarunkowych. Spółka ma zamiar w momencie sprzedaży Karty podarunkowej (Bonu jednego przeznaczenia) naliczać podatek VAT należny oraz w momencie wydania Karty podarunkowej - nabić tę sprzedaż na Kasę fiskalną i wydać klientowi paragon fiskalny wraz z Kartą podarunkową. Na paragonie będzie informacja o sprzedaży bonu, kwota bonu oraz wartość odprowadzonego podatku VAT. Natomiast w momencie, kiedy klient postanowi w sklepie firmowym zrealizować Kartę podarunkową (zapłacić nią za wybrany towar do wysokości środków znajdujących się na Karcie podarunkowej) - otrzyma dokument niefiskalny (aby ponownie nie odprowadzać podatku od towarów i usług, który został odprowadzony już w momencie zakupu Karty podarunkowej) z informacją o zakupionym towarze, jego wartości oraz sposobie zapłaty, jakim będzie w tej sytuacji Karta podarunkowa/Bon.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle art. 8a ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, realizacja karty podarunkowej to „faktyczne przekazanie towaru w zamian za bon jednego przeznaczenia” i nie stanowi to niezależnej transakcji?
2. Czy w związku z tym Wnioskodawca nie musi wydawać paragonu fiskalnego - może wydrukować dokument niefiskalny?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 8a ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług - realizacja karty podarunkowej to „faktyczne przekazanie towaru w zamian za bon jednego przeznaczenia” i nie stanowi to niezależnej transakcji. W związku z tym Wnioskodawca nie musi wydawać paragonu fiskalnego, może wydrukować dokument niefiskalny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wskazać w tym miejscu należy, iż od dnia 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. Urz. UE L 177 z 1 lipca 2016 r.). Celem wprowadzonych przepisów jest uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy VAT mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi. Przy czym nowe regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po dniu 31 grudnia 2018 r.

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy, bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Emisja bonu, w myśl art. 2 pkt 42 ustawy, to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Natomiast przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, iż wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi, jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w UE, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi, a instrumentami płatniczymi, które służą tylko i wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry - wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów SPV i MPV zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

Art. 8a ustawy określa transfer bonu jednego przeznaczenia. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Stosownie do art. 8a ust. 2 ustawy – faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług w zamian za bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną transakcję w części, w której wynagrodzenie stanowił bon.

Jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik (art. 8a ust. 3 ustawy).

W przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon (art. 8a ust. 4 ustawy).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca posiada w sprzedaży Karty podarunkowe. Spółka ma zamiar w momencie sprzedaży Karty podarunkowej (Bonu jednego przeznaczenia) naliczać podatek VAT należny oraz w momencie wydania Karty podarunkowej - nabić tę sprzedaż na kasę fiskalną i wydać klientowi paragon fiskalny wraz z kartą podarunkową. Na paragonie będzie informacja o sprzedaży bonu, kwota bonu oraz wartość odprowadzonego podatku VAT. Natomiast w momencie, kiedy klient postanowi w sklepie firmowym zrealizować Kartę podarunkową (zapłacić nią za wybrany towar do wysokości środków znajdujących się na karcie podarunkowej) - otrzyma dokument niefiskalny (aby ponownie nie odprowadzać podatku od towarów i usług, który został odprowadzony już w momencie zakupu karty podarunkowej) z informacją o zakupionym towarze, jego wartości oraz sposobie zapłaty jakim będzie w tej sytuacji Karta podarunkowa/Bon.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy realizacja karty podarunkowej to „faktyczne przekazanie towar w zamian za bon jednego przeznaczenia”, co nie stanowi niezależnej transakcji i czy w związku z tym Wnioskodawca nie musi wydawać paragonu fiskalnego - może wydrukować dokument niefiskalny.

Jak z powyższych przepisów wynika bon jednego przeznaczenia jest instrumentem płatniczym, którego transfer uznawany jest na podstawie ustawy VAT za dostawę towarów przypisanych do tego bonu. Tym samym użycie bonu jednego przeznaczenia jako wynagrodzenia za otrzymany towar nie stanowi sprzedaży wydanego towaru, potwierdza to art. 8a ust 2 ustawy, z którego wprost wynika, że wydanie towarów, kiedy bon jednego przeznaczenia jest instrumentem płatniczym (jako wynagrodzenie lub jego część) nie jest samodzielną transakcją, ale transakcją związaną z wydaniem bonu jednego przeznaczenia. Tym samym wydanie towaru w zamian za bon dotyczący tego właśnie towaru nie jest uznane za dostawę, bowiem do dostawy towarów doszło w chwili wydania Karty podarunkowej (bonu jednego przeznaczenia).

Zatem momentem, w którym dostawę towarów należy uznać dla celów VAT za dokonaną jest w każdym przypadku moment dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia, a nie późniejsze wydanie towarów w zamian za bon.

W tym miejscu należy podkreślić, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców.

Przez sprzedaż zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wobec powyższego, ewidencjonowaniu na kasie rejestrującej podlega dostawa towarów i świadczenie usług na terytorium kraju dokonywana na rzecz osób wskazanych w przepisie.

Z wniosku wynika, że Spółka planuje uruchomić sprzedaż i realizację Kart podarunkowych oraz w momencie sprzedaży Karty podarunkowej (Bonu jednego przeznaczenia) naliczać podatek VAT należny i w momencie wydania Karty podarunkowej - nabić tę sprzedaż na kasę fiskalną i wydać klientowi paragon fiskalny wraz z kartą podarunkową. Na paragonie będzie informacja o sprzedaży bonu, kwota bonu oraz wartość odprowadzonego podatku VAT.

Mając na uwadze opis sprawy i przedstawione powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca zarejestruje na kasie rejestrującej Kartę podarunkową będącą bonem jednego przeznaczenia w momencie jej sprzedaży i wyda klientowi Kartę podarunkową wraz z paragonem fiskalnym, a tym samym naliczy podatek VAT należny, to w chwili realizacji Karty podarunkowej przez klienta w sklepie firmowym nie musi już wydawać ponownie paragonu fiskalnego, może wydrukować dokument niefiskalny informujący klienta o zakupionym towarze, jego wartości i sposobie zapłaty. To transfer bonu jednego przeznaczenia (Karty podarunkowej) stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 8a ustawy i to na tym etapie następuje zaewidencjonowanie tej sprzedaży na kasie rejestrującej. Faktyczne przekazanie towarów w zamian za Kartę podarunkową przyjmowaną przez dostawcę stanowi dla dostawcy wynagrodzenie i nie jest ono uznawane za niezależną transakcję.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.