INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2011 r. (data wpływu 18 lipca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 25 października 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów niezabudowanych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 25 października 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów niezabudowanych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 13 lipca 2011 r. na podstawie aktu notarialnego, została sprzedana działka nr 31/6. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gminy opis przedmiotowej działki jest następujący: działka 31/6 – cele leśne, przy czym: „16.29 USR –plaża trawiasta i kąpielisko; projektowane dla użytkowników obiektów turystycznych; 16.30 MR, UT, 16.31 UT – możliwość zlokalizowania stanicy wodnej. Zachować zieleń istniejącą; 16.32.ZR-zieleń rekreacyjna; projektowana. Teren przeznaczony do zagospodarowania zielenią. W projekcie należy przewidzieć urządzenia rekreacyjne (np. ścieżki spacerowe, ławeczki, miejsca zabaw dla dzieci itp.) uwzględnić sąsiedztwo 16.31 UT”. Opisana działka położona jest bezpośrednio w sąsiedztwie jeziora, obecnie – łąka trwała.

Przedmiotem sprzedaży była jedna działka bez wyodrębniania geodezyjnego poszczególnych terenów oznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego t.j. 16.29 USR i 16.32 ZR. Oznaczenia 16.30 „MR” i 16.31 UT oznaczają sąsiedztwo siedliska rolnego prowadzącego usługi turystyczne.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, iż oznaczenia literowe użyte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego użyte w opisie działki 31/6 oznaczają odpowiednio:

• „USR – plaża trawiasta i kąpielisko,
• MR – siedliska rolne,
• UT – usługi turystyki,
• ZR – zieleń rekreacyjna”.

Wskazano również, iż cały teren, który był przedmiotem sprzedaży stanowił teren niezabudowany (jest to łąka „trwała” położona przy jeziorze w pobliżu siedliska rolnego, które prowadzi działalność agroturystyczną – usługi turystyki). Siedlisko rolne zabudowane znajduje się na innej sąsiedniej działce.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy przy dostawie przedmiotowej działki prawidłowo zastosowano „ art. 43. par. 1 ust. 9” ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, przy dostawie przedmiotowej nieruchomości należało zastosować „ art. 43. par. 1 ust. 9”, ponieważ zgodnie z wymienionym artykułem jest to teren niezabudowany inny niż tereny budowlane oraz nie jest to teren przeznaczony pod zabudowę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Z kolei stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., towarami, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Podstawowa stawka podatku – na mocy art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towaru i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według stawki określonej w art. 41 ust. 1 tej ustawy.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Jak wynika z pkt 9 wskazanego przepisu, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powyższego należy wywieść, iż opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Z kolei dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu. O rodzaju gruntu rozstrzyga bowiem odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego decyduje o kwalifikacji gruntu.

Zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań. Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka dokonała sprzedaży jednej działki, która zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego znajduje się na obszarach o następujących oznaczeniach: 16.29 USR (plaża trawiasta i kąpielisko), 16.30 MR (siedlisko rolne), UT (usługi turystyki); 16.31 UT, 16.32 ZR (zieleń rekreacyjna).

Ponadto z wniosku wynika, iż przedmiotem dostawy była jedna działka, a poszczególne obszary nie były wydzielone geodezyjnie.

W tym miejscu odwołując się do treści załącznika Nr 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164 poz. 1587), stwierdzić należy, że tereny oznaczone w planie symbolami U, US, R, RM, ZL, T oznaczają:

U – tereny zabudowy usługowej ,

US – tereny sportu i rekreacji,

RM – tereny zabudowy zagrodowej w gospodarstwach rolnych, budowlanych i ogrodniczych,

R- tereny rolnicze,

ZL- lasy,

T- telekomunikacja.

Mając na uwadze powyższe, przyjąć należy, iż z przedstawionego stanu faktycznego wynika, wbrew twierdzeniu Spółki, że przedmiotem dostawy była nieruchomość gruntowa, obejmująca zarówno tereny przeznaczone pod zabudowę, jak i tereny bez prawa do zabudowy.

W kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, iż pomimo braku geodezyjnego wydzielenia poszczególnych części nieruchomości, Spółka obowiązana jest do zastosowania prawidłowej stawki VAT przy sprzedaży terenów o różnym przeznaczeniu. Przy opodatkowaniu należy odnieść się bowiem do ustaleń zawartych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Reasumując, w oparciu o przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny stwierdzić należy, że dla sprzedaży opisanej nieruchomości w części dotyczącej terenów przeznaczonych pod zabudowę zastosowanie ma stawka podstawowa (zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług), natomiast w części obejmującej teren bez prawa do zabudowy dostawa ta korzysta ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska nr 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.