Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.477.2020.2.JSU
z 26 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 sierpnia 2020 r. (data wpływu 18 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z 18 listopada 2020 r. (data wpływu 19 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży 3 nieruchomości zabudowanych o numerach księgi wieczystej (…), (…), (…) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży 3 nieruchomości zabudowanych o numerach księgi wieczystej (…), (…), (…). Powyższy wniosek uzupełniono pismem z 18 listopada 2020 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 6 listopada 2020 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.477.2020.1.JSU.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest komornikiem sądowym, który prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi z nieruchomości będącej własnością dłużnika. W toku prowadzonego postępowania dojdzie do licytacji nieruchomości i jej sprzedaży w trybie egzekucyjnym. Wnioskodawca będzie wówczas jako komornik płatnikiem podatku VAT, o ile sprzedaż tej nieruchomości podlega przepisom o podatku VAT.

Właścicielem tej nieruchomości jest spółka. (KRS, NIP, REGON). Spółka ta figuruje w KRS-ie, jednak nie posiada obecnie pełnego adresu w KRS-ie, widnieje tam jedynie jako adres oznaczenie miejscowości: (…); pozostałe dane tj. ulica i numer zostały usunięte. Spółka obecnie nie figuruje w rejestrze VAT - wg stanu na dzień (…) r. została zarejestrowana jako podatnik VAT w (…), a wyrejestrowana (…) na podstawie art. 96 ust. 6-8 ustawy o VAT. Wcześniej zgodnie z informacjami z wykazu podmiotów zarejestrowanych jako podatnicy VAT dłużnik kilkukrotnie rejestrował się jako podatnik VAT, a następnie był wyrejestrowywany na podstawie art. 96 ust. 6-8 ustawy o VAT.

Przedmiotem sprzedaży będą 3 nieruchomości stanowiące całość pod względem technicznym i funkcjonalnym, położone w (…): (…), (…), (…). Nieruchomość zabudowana jest obiektami: usługowym z salą ekspozycyjną, warsztatowo-magazynowymi, budynkiem portierni, drogami i placami, murem oporowym.

Dłużnik nabył nieruchomość w 2007 r.; w akcie notarialnym cena jest podana z VAT-em. Dłużnik wykorzystywał nieruchomość w działalności gospodarczej. Nieruchomość stanowiła siedzibę dłużnika do 2013 r. W 2013 r. dłużnik zawarł umowę dzierżawy nieruchomości na 30 lat. Wierzytelność z tytułu czynszu jest zajęta w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym.

W uzupełnieniu wniosku z 18 listopada 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Nieruchomość składa się z działek o numerach: (…), (…), (…) – położonych w woj. (…), powiat: m. (…), obręb ewidencyjny: (…).
   
2. Każda z działek jest zabudowana. Budynki znajdujące się na działkach to: budynek usługowy oraz ciąg pomieszczeń warsztatowo-usługowych.
   Na działce (…) znajduje się tylko niewielka część jednego z budynków w postaci muru oporowego ściany szczytowej; zdecydowana większa część tego budynku znajduje się na sąsiedniej działce (…).
   Budynki są trwale z gruntem związane oraz były wykorzystywane do czynności opodatkowanych - stanowiły siedzibę i miejsce wykonywania działalności gospodarczej przez dłużnika (wg informacji z REGON przeważająca działalność dłużnika wg PKD to konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli).
   
3. Wnioskodawca nie wie czy dłużnikowi w związku z nabyciem nieruchomości przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego i czy dłużnik z tego prawa skorzystał. Wnioskodawca nie może tego ustalić, ponieważ dłużnik w 2013 r. zmienił siedzibę; a od 2015 r. nie posiada adresu w KRS-ie - został on wykreślony. Stąd wszelka korespondencja dla dłużnika wysyłana na dotychczasowy adres nie jest faktycznie odbierana przez dłużnika.
   
4. Wnioskodawca wyjaśnia, że wszystkie 3 nieruchomości zostały zakupione łącznie przez dłużnika w 2007 r. W 2013 r. dłużnik zawarł umowę dzierżawy części budynków. Wnioskodawca wyjaśnia, że umowa jest nieprecyzyjna i niekompletna (brak załącznika do umowy dzierżawy w postaci planu obiektów). Wnioskodawca nie jest w stanie precyzyjnie ustalić, które budynki były przedmiotem umowy dzierżawy i tym samym czy doszło do pierwszego zasiedlenia wszystkich budynków w 2013 r. czy też tylko do części z nich.
   
5. Na nieruchomości prowadzona była działalność usługowo-handlowa.
   
6. Dłużnik od momentu zakupu nieruchomości w 2007 roku posiadał w miejscu położenia nieruchomości swoją siedzibę i tam też wykonywał działalność gospodarczą. W 2013 r. wydzierżawił część nieruchomości, jednocześnie zmienił siedzibę na (…).
   
7. Wnioskodawca nie wie czy budynki były wprowadzone do ewidencji środków trwałych zgodnie z przepisami o podatku dochodowym. Wnioskodawca nie może tego ustalić, z uwagi na brak kontaktu z dłużnikiem.
   
8. W ocenie Wnioskodawcy obiekty posadowione na działkach to budynki handlowo-usługowe (kod PKOB 123).
   
9. Wnioskodawca nie wie czy dłużnik wybudował budynki na działkach mających być przedmiotem sprzedaży oraz czy przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z ich wybudowaniem. Z uwagi na brak kontaktu z dłużnikiem Wnioskodawca
   nie jest w stanie tego ustalić.
   
10. Wnioskodawca nie wie czy dłużnik ponosił wydatki na ulepszenie budynków. Zgodnie z oświadczeniem wydzierżawiającego: dłużnik od 2013 r. tj. od momentu wydzierżawienia części budynków, nie dokonywał żadnych ulepszeń na nieruchomości. Wnioskodawca nie ma jednak oświadczenia dłużnika w tym temacie - z uwagi na brak kontaktu z dłużnikiem Wnioskodawca nie jest w stanie tego ustalić.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 18 listopada 2020 r.):

Czy sprzedaż 3 nieruchomości wymienionych w opisie stanu faktycznego, tj. nieruchomości o numerach księgi wieczystej (…), (…), (…), podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i w związku z tym, przy ich sprzedaży będę działać jako płatnik podatku VAT?

W przypadku przyjęcia, że sprzedaż ta będzie podlegać przepisom o podatku VAT, to czy sprzedaż tych nieruchomości będzie korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, 10a ustawy o podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy (przedstawione w piśmie z 18 listopada 2020 r.):

Wnioskodawca uważa, że sprzedaż wymienionych nieruchomości będzie podlegać przepisom o podatku VAT, ponieważ nieruchomość została zakupiona wraz z podatkiem VAT, a dłużnik wykorzystywał nieruchomość do prowadzenia działalności gospodarczej, chociaż obecnie nie figuruje już w rejestrze VAT.

Sprzedaż nieruchomości nie będzie korzystać ze zwolnienia z podatku VAT, ponieważ komornik podjął próbę ustalenia czy są spełnione warunki do zastosowania do sprzedaży nieruchomości zwolnienia od podatku VAT (wysyłając do dłużnika wezwania do udzielenia niezbędnych informacji), jednak nie uzyskał tych informacji od dłużnika i tym samym nie udało mu się tego ustalić (zgodnie z art. 43 ust. 21 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji(Dz.U. z 2020 r., poz. 1427 ze zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, zarówno grunty, jak i budynki i budowle spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność jest opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Uwzględniając powyższe przepisy stwierdzić należy, iż opodatkowanie danej czynności podatkiem od towarów i usług uwarunkowane jest łącznym spełnieniem dwóch przesłanek. Po pierwsze więc, konkretna czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, po wtóre – musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Przy czym, wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być albo opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy o VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

• dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim;
• pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 14 w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 września 2019 r. ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pierwszym zasiedleniu - rozumie się przez to oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości zabudowanych niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Należy zauważyć, że z dniem 1 września 2019 r. – na podstawie art. 1 pkt 10 lit. c) ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 1520), zwanej dalej ustawą zmieniającą – do ustawy został dodany art. 43 ust. 21, zgodnie z którym jeżeli udokumentowane działania organów egzekucyjnych lub komorników sądowych, o których mowa w art. 18, nie doprowadziły, na skutek braku możliwości uzyskania niezbędnych informacji od dłużnika, do potwierdzenia spełnienia warunków zastosowania do dostawy towarów, o której mowa w art. 18, zwolnień od podatku, o których mowa w ust. 1 pkt 2, 3 i 9-10a, przyjmuje się, że warunki zastosowania zwolnień od podatku nie są spełnione.

Ponadto, jak stanowi art. 13 ustawy zmieniającej, przepisów art. 43 ust. 21, art. 82a i art. 113 ust. 10a ustawy zmienianej w art. 1 nie stosuje się do dostaw, o których mowa w art. 18 tej ustawy, dokonanych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Wobec powyższego, dokonane po 1 września 2019 r. w takich przypadkach w trybie egzekucji dostawy towarów, będą opodatkowane podatkiem od towarów i usług, jeżeli udokumentowane działania w celu potwierdzenia zwolnienia podjęte przez komornika lub organ egzekucyjny były z powodu dłużnika bezskuteczne.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca - komornik sądowy prowadzi postępowanie, którego przedmiotem jest sprzedaż licytacyjna nieruchomości należącej do dłużnika (…). Przedmiotem sprzedaży będą 3 nieruchomości stanowiące całość pod względem technicznym i funkcjonalnym o nr księgi wieczystej: (…), (…) oraz (…). Nieruchomość zabudowana jest obiektami: usługowym z salą ekspozycyjną, warsztatowo-magazynowymi, budynkiem portierni, drogami i placami oraz murem oporowym, który jest pozostałością jednego z budynków. Dłużnik nabył nieruchomość w 2007 r. Nieruchomość wykorzystywana była w działalności gospodarczej - stanowiła siedzibę dłużnika do 2013 r. oraz miejsce wykonywania działalności gospodarczej Dłużnika. W 2013 r. dłużnik zawarł umowę dzierżawy nieruchomości na 30 lat.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji Komornik Sądowy będzie płatnikiem podatku VAT, czy też będzie zwolniony od ww. obowiązku?

Wskazać należy, że sprzedaż nieruchomości (3 działek zabudowanych) należącej do dłużnika wypełniać będzie definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i w konsekwencji będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Równocześnie w przedmiotowej sprawie przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego nie pozwala stwierdzić, czy sprzedaż przez Wnioskodawcę w drodze licytacji nieruchomości składającej się z 3 nieruchomości o numerach księgi wieczystej: (…), (…) oraz (…) będzie korzystać ze zwolnień od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, gdyż brak jest wszystkich niezbędnych informacji do jednoznacznego dokonania takiej oceny na podstawie ww. przepisów. W zakresie zaś zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy to wskazać należy, że nie będzie on miał w sprawie zastosowania, gdyż jak wskazał Wnioskodawca budynki były wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej do czynności opodatkowanych.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że ze względu na brak adresu siedziby Dłużnika w Krajowym Rejestrze Sądowym, wszelka korespondencja wysyłana na dotychczasowy adres nie jest faktycznie odbierana przez Dłużnika. Wnioskodawca nie ma możliwości skontaktowania się z Dłużnikiem w celu uzyskania niezbędnych danych.

W związku z powyższym w sprawie znajdzie zastosowanie art. 43 ust. 21 ustawy, tj. przyjęcie, że warunki zastosowania zwolnień nie są spełnione, bowiem podjęte przez Wnioskodawcę działania nie doprowadziły do uzyskania niezbędnych informacji od dłużnika.

Podsumowując, transakcja zbycia nieruchomości składającej się z 3 nieruchomości zabudowanych o numerach księgi wieczystej (…), (…), (…) będzie podlegała opodatkowaniu właściwą stawką podatku VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.