INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2011 r. (data wpływu 18 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku mieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości zabudowanej budynkiem wielomieszkalnym (kamienica), zakwalifikowanym, zgodnie z klasyfikacją środków trwałych do budynków mieszkalnych (76% powierzchni użytkowej stanowią lokale mieszkalne, a 24% powierzchni użytkowej stanowią lokale użytkowe).

Wszyscy współwłaściciele nieruchomości łącznie z Wnioskodawcą są osobami fizycznymi, nieprowadzącymi działalności gospodarczej z tytułu najmu lokali, w związku z czym zaliczają się do grupy podatników zwolnionych z prowadzenia ewidencji środków trwałych na podstawie art. 22n ust. 3 w zw. z art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, że ostatnie zaktualizowanie wartości początkowej nieruchomości nastąpiło na dzień 1 stycznia 1995 r., według stanu prawnego obowiązującego w tej dacie i do dnia dzisiejszego nie uległo zmianie, a przedstawia się następująco:

ogólna powierzchnia budynku 1.775 m, ilość powierzchni wynajmowanej 1.745,72 m, co daje 98,35%, wartość początkowa budynku ustalona na dzień 1 stycznia 1995 r. – 768.500,67 zł.

Natomiast dotychczasowa amortyzacja miesięczna wyliczana była w następujący sposób:

768.500,67 zł x 98,35% x 1,5% : 12 m-cy = 944,77 zł.

Wnioskodawca podaje, że powyższa metoda amortyzacji nie została zakwestionowana przez organ podatkowy w czasie jednej z przeprowadzonych kontroli. Do dnia 31 maja 2011 r. przy obecnej metodzie amortyzacji, umorzeniu uległa kwota 211.655,64 zł i do umorzenia pozostała kwota 556.845,03 zł (766.500,67 zł – 211.655,64 zł = 556.845,03 zł).

Zasadne dla Wnioskodawcy wydaje się dokonanie naliczeń miesięcznej amortyzacji budynku w sposób uproszczony, tzn. iloczyn powierzchni użytkowej budynku (zgłoszonej w deklaracji do podatku od nieruchomości) i kwoty 988 zł x 1,5% (stawka amortyzacyjna dla budynku mieszkalnego) : 12 miesięcy (nie sugerując się powierzchniami aktualnie niewynajętymi), co pozwoliłoby ustalić wysokość amortyzacji miesięcznej na kwotę 2.264,84 zł, wg wyliczenia: obecna ogólna powierzchnia budynku 1.833,88 m x 988 zł x 1,5% : 12 m-cy = 2.264,84 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego prawidłowym będzie zwiększenie od dnia 1 czerwca 2011 r. odpisu amortyzacyjnego kamienicy, której współwłaścicielami są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, z tytułu najmu lokali, wyliczając miesięczny odpis amortyzacyjny w sposób:powierzchnia użytkowa budynku (zgodna z deklaracją podatku od nieruchomości) x kwota 988 zł x stawka 1,5% : 12 miesięcy, czyli 1.833,88 m x 988 zł x 1,5% : 12 miesięcy = 2.264,84 zł.
2. Czy zmiana - aktualizacja sposobu naliczania amortyzacji spowoduje wzrost wartości początkowej do kwoty 1.811.873,44 zł (1.833,88 m x 988 zł), którą należy pomniejszyć o dotychczasowe umorzenie, czyli kwotę 211.655,64 zł, co spowoduje, że do umorzenia w kolejnych latach pozostanie kwota 1.600.217,78 zł...
3. Czy dopuszczalnym jest podwyższenie miesięcznego odpisu amortyzacyjnego z datą wsteczną, np. od dnia 1 stycznia 2005 r., co pozwoliłoby współwłaścicielom nieruchomości na złożenie korekt zeznań rocznych PIT w zakresie zwiększenia kosztów uzyskania przychodów z najmu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania 1, zmiana w ciągu roku kalendarzowego, przyjętego w dniu 1 stycznia 1995 r. sposobu naliczania miesięcznej amortyzacji poprzez przyjęcie do amortyzacji powierzchni całego budynku (tj. powierzchni lokali mieszkalnych i lokali użytkowych zgłoszonych do opodatkowania podatkiem od nieruchomości - niezależnie od tego, czy któryś z lokali nie pozostaje wynajęty) będzie prawidłowa.

Wnioskodawca powołuje się następnie na art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym ustawodawca umożliwił podatnikom, w tym współwłaścicielom budynków mieszkalnych nieprowadzącym z tytułu najmu lokali działalności gospodarczej, stosowanie uproszczonego sposobu amortyzacji środka trwałego - budynku mieszkalnego.

Dodaje również, iż właściciel budynku jest podatnikiem zwolnionym z prowadzenia ewidencji środków trwałych, na mocy art. 22n ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i na tej podstawie uprawnionym do stosowania odpisów amortyzacyjnych w sposób określony w art. 22g pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przyjmowania jako podstawy iloczynu powierzchni użytkowej budynku (zgłoszonej do podatku od nieruchomości) i kwoty 988 zł, bez obowiązku analizy aktualnie wynajętych, bądź nie, lokali mieszkalnych i użytkowych w budynku, gdyż niezależnie od faktu, czy lokale są w stanie najmu, czy też nie, ponosi koszty utrzymania całości budynku.

W odniesieniu do pytania nr 2, Wnioskodawca również udzieliłby odpowiedzi pozytywnej ponieważ w Jego przekonaniu nowe ustalenie wartości początkowej to niejako nowy początek amortyzacji, którą jedynie pomniejszamy o kwotę dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych (umorzeń).

Natomiast w zakresie pytania oznaczonego numerem 3, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż mając na uwadze fakt, że korektę składać można aż do chwili zakończenia 5 letniego okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa), to dopuszczalnym jest podwyższenie odpisów amortyzacyjnych z mocą od dnia 1 stycznia 2005 r., gdyż składanie korekty zeznania podatkowego za 2005 r. przedawnia się z końcem 2011 r.

Ponieważ, w przekonaniu Wnioskodawcy, dopuszczalnym jest podwyższenie odpisów amortyzacyjnych od dnia 1 stycznia 2005 r., gdyż składanie korekty zeznania podatkowego za 2005 r. przedawnia się z końcem 2011 r. – Wnioskodawca prosi o nadesłanie wnioskowanej interpretacji przed upływem tego terminu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.
  
  

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 ww. ustawy).

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 4 tej ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady ustalania zawarto w art. 22g ww. ustawy.

W świetle art. 22g ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się:

• w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia;

• w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia (jeśli występuje),

• w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia,

• w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości,

• w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału, wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej, z dnia wniesienia wkładu,

• od 1 stycznia 2007 r. - w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z uwzględnieniem różnic kursowych, ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od wartości rynkowej.
  
  

Wartość początkowa środka trwałego ustalana jest na dzień przyjęcia środka trwałego (wartości niematerialnej i prawnej) do używania.

Podatnicy w oparciu o ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych mają możliwość wyboru sposobu ustalenia wartości początkowej budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: albo zgodnie z zadami ogólnymi zawartymi w art. 22g ust. 1, 3-9,11-15, tj. z uwzględnieniem sposobu nabycia środka trwałego, albo według zasady szczególnej (uproszczonej), określonej w art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

W myśl art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości (w takim wypadku nie należy wykazywać środka trwałego w ewidencji środków trwałych, a amortyzacja w przypadku prawa spółdzielczego wyniesie 1,5%, zamiast 2,5%), zgodnie z art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

Podkreślić należy, że ustawodawca w art. 22h ust. 2 powołanej ustawy określił zasadę, w myśl której podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zasadą jest zatem, że odpisy amortyzacyjne dokonywane są od ustalonej w sposób wskazany przepisami wartości początkowej danego środka trwałego, według wybranej (mogącej mieć zastosowanie) metody amortyzacji, aż do zrównania sumy tych odpisów z wartością początkową. Oznacza to, iż decyzję o wyborze danej metody obliczenia wartości początkowej nieruchomości należy podjąć przed rozpoczęciem amortyzacji i jeśli podatnik decyduje się na wybór jednej z tych metod musi ją stosować konsekwentnie przez cały okres amortyzacji. W trakcie amortyzacji podatnicy nie mają możliwości zmiany uprzednio wybranej metody amortyzacji. Mają jedynie możliwość zmiany stawki amortyzacyjne w ramach tej samej metody amortyzacji.

Przepisy art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określają, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, to jest innych niż budynki i lokale niemieszkalne.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest jednym ze współwłaścicieli kamienicy. Wszyscy współwłaściciele nieruchomości to osoby fizyczne, nieprowadzące działalności gospodarczej z tytułu najmu. Wnioskodawca dla celów amortyzacji ustalił wartość początkową według zasad ogólnych. Metoda ta nie została zakwestionowana przez organ podatkowy. Wnioskodawca chciałby od 2005 r. zmienić metodę amortyzacji na uproszczoną oraz, co za tym idzie, dokonać korekt w zakresie zwiększenia kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa, stwierdzić należy, że skoro przed rozpoczęciem amortyzacji Wnioskodawca ustalił wartość początkową budynku wg zasad ogólnych i dokonał wyboru metody amortyzacji, to zobowiązany jest wybraną przez siebie metodę amortyzacji stosować do pełnego zamortyzowania środka trwałego. W konsekwencji, w przypadku Wnioskodawcy brak jest podstaw prawnych do zmiany przyjętej metody amortyzacji budynku i dokonywania jej w sposób uproszczony.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, iż interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych współwłaścicieli budynku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.