2021.01.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-2.4012.736.2020.1.MC

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.736.2020.1.MC
z 21 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2020 r. (data wpływu 27 października 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania wniesienego aportu do spółki prawa handlowego za zbycie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i wyłączenia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. czynności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania wniesienego aportu do spółki prawa handlowego za zbycie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i wyłączenia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. czynności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Pan … (dalej: „Wnioskodawca”) prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą: Przedsiębiorstwo … . Pan … prowadzi działalność gospodarczą polegającą głównie na produkcji ogrodzeń. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

W 2020 r. albo w 2021 r. Wnioskodawca planuje przenieść prowadzoną działalność gospodarczą do spółki prawa handlowego. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy będzie zatem kontynuowana w dotychczasowym zakresie w formie spółki prawa handlowego. Przeniesienie działalności będzie mieć miejsce poprzez wniesienie wkładu niepieniężnego.

Przedmiotem aportu będzie całe dotychczasowe przedsiębiorstwo Wnioskodawcy, lecz po wyłączeniu z niego części środków pieniężnych, nieruchomości, a także zobowiązań, na przeniesienie których zgody nie wyrażą wierzyciele.

Przedmiotem aportu będą ruchomości oraz pozostałe składniki wykorzystywane obecnie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w tym m.in.: maszyny i urządzenia, samochody, logo, surowce i materiały, wyroby gotowe, należności, środki pieniężne. Do spółki przejdą także pracownicy w trybie art. 23⁽¹⁾ Kodeksu pracy.

Nieruchomości, na których zlokalizowany jest zakład produkcyjny, stanowią własność Wnioskodawcy oraz jego małżonki … (na zasadzie małżeńskiej wspólności majątkowej) i są wpisane do ewidencji środków trwałych. Z chwilą wniesienia aportu zostanie zawarta umowa najmu nieruchomości ze spółką, do której wniesione zostaną wskazane wyżej aktywa. Spółka będzie najemcą, a Wnioskodawca - wynajmującym. Wnioskodawca rozważa zawarcie umowy najmu jeszcze przed wniesieniem aportu pod warunkiem zawieszającym - umowa najmu zacznie obowiązywać w dniu wniesienia aportu do spółki.

Po dokonaniu planowanej czynności prawnej (tj. po wniesieniu aportu) działalność, wykonywana dotychczas przez Wnioskodawcę, będzie kontynuowana przez spółkę w takim samym zakresie. Będą do tego wykorzystywane nieruchomości, wynajęte spółce w sposób opisany powyżej, a wyłączone uprzednio z przedmiotu aportu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wniesienie aportu do spółki prawa handlowego, po uprzednim wyłączeniu z przedsiębiorstwa części środków pieniężnych, nieruchomości, a także tych zobowiązań, na przeniesienie których zgody nie wyrażą wierzyciele, będzie stanowiło zbycie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 106, ze zm., dalej: „uptu”) i czy w związku z tym czynność ta będzie wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie aportu do spółki prawa handlowego, po uprzednim wyłączeniu z przedsiębiorstwa części środków pieniężnych, nieruchomości, a także tych zobowiązań, na przeniesienie których zgody nie wyrażą wierzyciele, będzie stanowiło zbycie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 uptu i w związku z tym czynność ta będzie wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 6 pkt 1 uptu przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Powyższy przepis stanowi implementację do polskiego porządku prawnego art. 19 dyrektywy Rady nr 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym „w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego”.

Zgodnie z art. 55⁽¹⁾ Kodeksu cywilnego „przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.”

Jak wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Dyrektor KIS”) w interpretacji z dnia 12 marca 2020 r. (0111-KDIB3-2.4012.886.2019.3.SR) „należy zauważyć, że powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym, jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Użyte w ww. przepisie określenie „w szczególności” wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w tym artykule, a z drugiej, brak któregoś z tych elementów nie pozbawia zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa. Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi jednak stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami tak, żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.”

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, że nieruchomości zostaną od razu po aporcie albo nawet wcześniej pod warunkiem zawieszającym, wynajęte spółce. Działalność produkcyjna będzie zatem mogła być kontynuowana w dotychczasowym zakresie w tym samym miejscu. Nie dojdzie do żadnych zmian organizacyjnych ani funkcjonalnych wskutek wyłączenia nieruchomości z aportu. Nieruchomości pozostaną w zespole składników wykorzystywanych do prowadzenia przedsiębiorstwa na podstawie zawartej umowy najmu.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedsiębiorstwo, z którego wyłączono istotne składniki majątkowe w postaci nieruchomości, może zachować nadal cechy przedsiębiorstwa. Warunkiem zachowania cech przedsiębiorstwa jest to, że ogół przekazanych praw i obowiązków pozwala na prowadzenie w sposób trwały samodzielnej działalności gospodarczej. To funkcjonalna i organizacyjna istota przedsiębiorstwa decyduje o możliwości istnienia samodzielnego podmiotu gospodarczego zdolnego do funkcjonowania w obrocie tak jak dotychczas, mimo jego przeniesienia do spółki.

Ponadto w opinii Wnioskodawcy, wniesienie do nowo utworzonej spółki wszystkich składników materialnych i niematerialnych, z wyłączeniem nieruchomości, z których nowa spółka będzie jednak korzystała na podstawie długoterminowych umów najmu, stanowi transakcję zbycia przedsiębiorstwa. Umowy najmu będą bowiem dawać spółce (jako nabywcy) prawo do korzystania z wyłączonych składników w sposób, który nie będzie zakłócał dalszego płynnego funkcjonowania prowadzonej dotychczas w ramach tego przedsiębiorstwa działalności produkcyjnej.

Bez znaczenia dla możliwości płynnego funkcjonowania prowadzonej dotychczas działalności jest także wyłączenie środków pieniężnych, a także zobowiązań, na przeniesienie których zgody nie wyrażą wierzyciele. W tym zakresie odpowiednie zastosowanie mają uwagi sformułowane powyżej.

Jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie Finanzamt Liidenscheid przeciwko Christel Schriever (C 444/10) „jeżeli działalność gospodarcza nie wymaga użytkowania konkretnych pomieszczeń lub pomieszczeń wyposażonych w stałe instalacje konieczne do jej prowadzenia, przekazanie aktywów w rozumieniu wspomnianego przepisu szóstej dyrektywy może mieć miejsce również bez przekazania prawa własności nieruchomości. Nie można natomiast uznać, że bez udostępnienia nabywcy lokalu handlowego nastąpiło przekazanie w rozumieniu tego przepisu, jeżeli prowadzona działalność gospodarcza polega na użytkowaniu niepodzielnego zespołu dóbr ruchomych i nieruchomych. W szczególności, jeżeli lokal handlowy jest wyposażony w stałe instalacje niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej, nieruchomość ta musi wchodzić w skład przekazywanych aktywów, żeby można było mówić o przekazaniu całości lub części aktywów w rozumieniu szóstej dyrektywy. Podobnie, przekazanie aktywów może nastąpić, jeżeli lokal handlowy zostanie udostępniony nabywcy w drodze dzierżawy lub jeżeli nabywca dysponuje odpowiednią nieruchomością, do której może przenieść całość przejętych aktywów i gdzie może kontynuować działalność gospodarczą.”

W świetle powyższego, kwestię czy całość przedsiębiorstwa musi obejmować wszystkie składniki, zarówno ruchome jak i nieruchome, trzeba rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności. Działalność produkcyjna nie wymaga zaangażowania nieruchomości własnych przedsiębiorstwa; przedsiębiorstwo produkcyjne może korzystać z nieruchomości na podstawie tytułu innego niż własność, np. na podstawie umowy najmu czy dzierżawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana jako zdarzenie przyszłe transakcja spełnia warunek przeniesienia na nową spółkę kompleksu majątkowego o utrzymanym po tej operacji odpowiednim poziomie zorganizowania poszczególnych elementów, co pozwala nabywcy na realizację określonych celów gospodarczych i samodzielne funkcjonowanie tego podmiotu w obrocie gospodarczym, biorąc pod uwagę także specyfikę prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. W związku z tym, takie zbycie powinno być wyłączone od opodatkowania podatkiem VAT.

Powyższe rozważania potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 8 marca 2016 r. (IPPP3/4512-58/16-3/WH), zgodnie z którą „wyłączenie z przedmiotu aportu nieruchomości pozostanie bez wpływu na możliwość prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o nabyte składniki przez ich nabywcę, gdyż jak wskazał Wnioskodawca zapewni On nabywcy korzystanie z nieruchomości w drodze umowy dzierżawy lub najmu. Zatem skoro przedmiotem aportu będzie przedsiębiorstwo, to transakcja ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.”

Podobne stanowisko przyjął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 sierpnia 2013 r. (II FSK 2529/11), w którym poparł twierdzenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim (I SA/Go 370/11): „wszystkie wymienione powyżej okoliczności stanu faktycznego, charakter prowadzonej działalności, oraz zagwarantowanie korzystania z nieruchomości na podstawie umowy dzierżawy przekonują, że wyłączenie ze składników przedsiębiorstwa nieruchomości nie pozbawia wniesionego aportu cech zorganizowanej części przedsiębiorstwa, nie niweczy możliwości kontynuowania działalności gospodarczej w dotychczasowym zakresie. Składniki wchodzące w skład aportu stanowią bowiem minimum dóbr materialnych i niematerialnych oraz środków i sposobów, jakie konieczne są do podjęcia przez Spółkę takiej działalności gospodarczej, jaką prowadził zbywca.” Tożsamy pogląd wyraził Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z:

3 marca 2020 r. (0111-KDIB3-2.4012.896.2019.4.MD): „w rozpatrywanej sprawie z zespołu składników materialnych i niematerialnych przedsiębiorstwa wyłączone zostaną co prawda nieruchomości oraz integralnie związane z pomieszczeniami magazynowymi regały wysokiego składowania, jednakże jak wskazał Wnioskodawca nie wpłynie to na możliwość kontynuowania działalności prowadzonej do czasu transakcji przez Wnioskodawcę”,

4 czerwca 2020 r. (0114-KDIP1-3.4012.180.2020.3.ISK): „nie w każdym przypadku do uznania czy mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa czy też nie, konieczne jest przeniesienie własności nieruchomości. Nieruchomości bowiem mogą być udostępnianie nabywcy na podstawie umów cywilnoprawnych” oraz

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 marca 2011 r. (I FSK 1062/10): „stanowisko autora skargi kasacyjnej, jakoby transakcja mająca za przedmiot przedsiębiorstwo, w przypadku wyłączenia z niej jednego z elementów opisanych przykładowo w art. 55(1) k.c. zawsze skutkowała uznaniem, że zbywane składniki tracą łącznie charakter przedsiębiorstwa, jest nieuzasadnione”. Powyższe potwierdza, że wyłączenie z przedsiębiorstwa środków pieniężnych, nieruchomości, a także zobowiązań, na przeniesienie których zgody nie wyrażą wierzyciele, nie powinno prowadzić do uznania, że przedmiotem aportu nie będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55⁽¹⁾ Kodeksu cywilnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, przez świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem VAT co do zasady podlega dostawa towarów lub świadczenie usług.

Jednocześnie, przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

A zatem, w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740).

Stosownie do ww. artykułu Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,
koncesje, licencje i zezwolenia,
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,
tajemnice przedsiębiorstwa,
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że użyte w ww. artykule określenie „w szczególności” wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w tym artykule, a z drugiej brak któregoś z tych elementów nie musi pozbawiać zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa.

Z kolei, o tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik jest obowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Jeżeli warunki, o których mowa w art. 55¹ Kodeksu cywilnego, zostaną spełnione, to zbycie takiego przedsiębiorstwa do innego podmiotu, nie będzie podlegało przepisom ustawy.

Należy tu wskazać również art. 55² Kodeksu cywilnego, w którym ustawodawca wprowadza zasadę, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

W związku z tym, przedsiębiorstwem w rozumieniu Kodeksu cywilnego jest takie przedsiębiorstwo, które jest zorganizowane i wyposażone w składniki zapewniające realizowanie celów gospodarczych, jest samodzielnym podmiotem prawa funkcjonującym w obrocie gospodarczym.

Z powyższych przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Istotne jest by w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy składnikami, tak aby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

W tym miejscu wskazać należy, iż zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

W myśl art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Jak stanowi art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), wcześniej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145, str. 1, z późn. zm.), w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Z powyższego przepisu wynika, że wprowadza on, tak samo jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

Zakres powyższego wyłączenia zdefiniował w wyrokach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie – nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu – do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego.

Natomiast w wyroku C-444/10 z dnia 10 listopada 2011 r. TSUE wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy. W tym zakresie Trybunał uznał, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Trybunał rozpatrujący sprawę uznał, że przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu wspólnotowych regulacji VAT wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej.

Jak wynika z okoliczności sprawy Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą głównie w zakresie produkcji ogrodzeń. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. W 2020 r. albo w 2021 r. Zainteresowany planuje przenieść prowadzoną działalność gospodarczą do spółki prawa handlowego. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy będzie kontynuowana w dotychczasowym zakresie w formie spółki prawa handlowego. Przeniesienie działalności będzie mieć miejsce poprzez wniesienie wkładu niepieniężnego. Przedmiotem aportu będzie całe dotychczasowe przedsiębiorstwo Wnioskodawcy, po wyłączeniu z niego części środków pieniężnych, nieruchomości, a także zobowiązań, na przeniesienie których zgody nie wyrażą wierzyciele. Przedmiotem ww. aportu będą ruchomości oraz pozostałe składniki wykorzystywane obecnie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w tym m.in.: maszyny i urządzenia, samochody, logo, surowce i materiały, wyroby gotowe, należności, środki pieniężne. Do spółki przejdą także pracownicy w trybie art. 23⁽¹⁾ Kodeksu pracy. Nieruchomości, na których zlokalizowany jest zakład produkcyjny, stanowią własność Wnioskodawcy oraz jego małżonki i są wpisane do ewidencji środków trwałych. Z chwilą wniesienia aportu zostanie zawarta umowa najmu nieruchomości ze spółką, do której wniesione zostaną ww. aktywa. Spółka będzie najemcą, a Wnioskodawca - wynajmującym. Wnioskodawca rozważa zawarcie umowy najmu jeszcze przed wniesieniem aportu pod warunkiem zawieszającym - umowa najmu zacznie obowiązywać w dniu wniesienia aportu do spółki. Po dokonaniu planowanej czynności prawnej (tj. po wniesieniu aportu) działalność, wykonywana dotychczas przez Wnioskodawcę - jak wskazano w opisie sprawy - będzie kontynuowana przez spółkę w takim samym zakresie. Będą do tego wykorzystywane nieruchomości, wynajęte spółce w sposób opisany powyżej, a wyłączone uprzednio z przedmiotu aportu.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że przedmiotem planowanej transakcji będzie przeniesienie aportem przez Wnioskodawcę dotychczas prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie produkcji ogrodzeń do spółki prawa handlowego. Ponadto - jak wskazano w opisie sprawy - przedmiotem aportu będzie całe dotychczasowe przedsiębiorstwo Wnioskodawcy, po wyłączeniu z niego części środków pieniężnych, nieruchomości, a także zobowiązań, na przeniesienie których zgody nie wyrażą wierzyciele. Jednocześnie po dokonaniu planowanego aportu działalność wykonywana dotychczas przez Wnioskodawcę będzie kontynuowana przez spółkę w takim samym zakresie. Będą do tego wykorzystywane nieruchomości, wynajęte spółce w sposób opisany powyżej, a wyłączone uprzednio z przedmiotu aportu. Tym samym uznać należy, że przedmiotem aportu objętego wnioskiem – niezależnie od wyłączenia z niego składników majątkowych, tj. części środków pieniężnych, nieruchomości, a także zobowiązań, na przeniesienie których zgody nie wyrażą wierzyciele – będzie zbycie przedsiębiorstwa w rozmieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, bowiem stanowi zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych, o którym mowa w ww. przepisie art. 55¹ Kodeksu cywilnego, pozwalający na samodzielne realizowanie celów gospodarczych. A zatem skoro przedmiotem aportu będzie zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych stanowiący przedsiębiorstwo oraz działalność Wnioskodawcy będzie kontynuowana w dotychczasowym zakresie, to czynność zbycia ww. przedsiębiorstwa będącego przedmiotem aportu, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin