2021.02.03 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.608.2020.1.DS
z 3 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2020 r. (data wpływu 7 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zbycia dziennika „(…)” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zbycia dziennika „(…)”.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym oraz czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca w ramach swojej działalności gospodarczej prowadzi restaurację, co stanowi główny przedmiot działalności Wnioskodawcy (PKD 56.10.A). Wnioskodawca prowadził i nadal prowadzi Księgę Przychodów i Rozchodów (Wnioskodawca nie prowadzi ksiąg rachunkowych).

Poza wskazaną restauracją, Wnioskodawca prowadził również dziennik „(…)”, działający jako strona internetowa pod adresem www.(...). Wskazany dziennik codziennie w dni powszednie publikuje wiadomości dotyczące (…) i jego mieszkańców. Ponadto dziennik zawiera katalog lokalnych firm (…) i okolic oraz umożliwia publikację lokalnych ogłoszeń dotyczących sprzedaży towarów (np. samochodów) czy usług (np. korepetycje, pożyczki). Wnioskodawca stworzył wskazany dziennik i był jego wydawcą oraz redaktorem.

Dla dziennika Wnioskodawca prowadził odrębny rachunek bankowy i zatrudniał odrębnych, niezwiązanych z restauracją pracowników. Dziennik stanowił odrębną jednostkę organizacyjną w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy i w żaden sposób nie był powiązany z prowadzoną restauracją. Dziennik posiadał inną grupę docelową klientów – byli to reklamodawcy i ogłoszeniodawcy – i inne źródła dochodu (głównie reklamy i ogłoszenia) niż restauracja (uzyskująca dochody ze sprzedaży posiłków i napojów swoim gościom). Dziennik posiadał także swój własny, odrębny od restauracji lokal i sprzęt. Środki trwałe i wyposażenie dziennika nie były w żaden sposób wykorzystywane na potrzeby restauracji i odwrotnie – także restauracja miała własne środki trwałe i wyposażenie. Ponadto Wnioskodawca oznaczał faktury dwiema seriami numeracji – jedna przeznaczona była dla dziennika, a druga dla restauracji. Dzięki temu Wnioskodawca mógł w łatwy sposób oddzielić od siebie obrót dziennika i obrót restauracji.

Dziennik działał w oparciu o uchwalony przez Wnioskodawcę regulamin, opublikowany na stronie internetowej dziennika. Wskazany regulamin regulował zasady funkcjonowania dziennika, publikacji na nim ogłoszeń i ponoszenia kosztów publikacji tych ogłoszeń (opłaty za publikację stanowiły dochód Wnioskodawcy w ramach dziennika). Regulamin był całkowicie niezależny od prowadzonej przez Wnioskodawcę restauracji i w żaden sposób nie dotyczył tej restauracji.

W dniu 26 października 2020 r. Wnioskodawca zawarł umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, na mocy której sprzedał dziennik. W umowie wskazano, że jej przedmiotem jest przeniesienie własności zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, wyodrębnionej w ramach prowadzonej przez Sprzedającego jednoosobowej działalności gospodarczej, w postaci dziennika „(…)”. Wnioskodawca oświadczył w umowie, że zorganizowana część przedsiębiorstwa składa się z zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, finansowo, funkcjonalnie i organizacyjnie powiązanych, obejmujących składniki w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, w postaci:

praw do domeny „(…)”;
praw do serwera hostingowego, na którym funkcjonuje ww. domena z pełną zawartością;
zawartości serwera odpowiadającej za wygląd oraz funkcjonowanie serwisu wraz z dostępami administracyjnymi oraz kodem źródłowym, w tym oprogramowania umożliwiającego obsługę funkcjonalności opisanych w Załączniku nr 1 do Umowy;
praw autorskich do oprogramowania serwisu internetowego „(…)”, w zakresie niezbędnym do wykonania zobowiązań wynikających z postanowień § 8 niniejszej Umowy;
praw wynikających z umów telekomunikacyjnych związanych z numerami telefonu wykorzystywanymi przez dziennik;
baz danych związanych z serwisem:
- bazy danych reklamodawców (klientów),
- bazy danych materiałów dziennikarskich udostępnionych do publikacji, jak i nieopublikowanych, umieszczonych na serwerze hostingowym;
praw do profili, wraz z dostępami, związanych z serwisem „(…)” w serwisach społecznościowych:
(...);
praw wynikających z umowy rachunku bankowego wykorzystywanego na potrzeby dziennika;
środków trwałych, których wykaz stanowi Załącznik nr 2 do Umowy;
wierzytelności związanych z działalnością zorganizowanej części przedsiębiorstwa według stanu na dzień zawarcia niniejszej Umowy; zestawienie wierzytelności stanowi Załącznik nr 3 do Umowy;
gotówki znajdującej się na rachunku bankowym związanym z prowadzoną działalnością zorganizowanej części przedsiębiorstwa;
ksiąg i dokumentów związanych bezpośrednio z prowadzeniem działalności w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W umowie określono także, że z dniem wydania dziennika (określonego w umowie jako zorganizowana część przedsiębiorstwa) na kupującego przechodzą wszystkie zobowiązania związane z prowadzeniem dziennika, a także korzyści i ciężary. Kupujący oświadczył, że na zasadzie art. 392 kodeksu cywilnego zwolni Sprzedawcę z obowiązku świadczenia w przypadku kierowania do niego roszczeń związanych z dziennikiem.

Wydanie dziennika Kupującemu już nastąpiło. Z tym dniem na kupującego przeszedł również zakład pracy w rozumieniu art. 23¹ kodeksu pracy, o czym pracownicy zostali powiadomieni zgodnie z art. 231 § 3 kodeksu pracy.

Nabywcą dziennika była spółka (…) (KRS: (…)). Spółka ta została zarejestrowana w dniu (…) r. i jak wskazuje jej nazwa, jest to spółka powołana wyłącznie w celu zakupu i dalszego prowadzenia dziennika. Obecnie spółka nadal prowadzi dziennik, który w sposób płynny i niezakłócony przejęła od Wnioskodawcy. Nabywca przejął także bazę klientów Wnioskodawcy (w ramach dziennika), dla których nadal świadczy usługi reklamowe. Wszystkie ww. składniki dziennika składające się na jedną całość były wystarczające do kontynuowania działalności przez dziennik. Tym samym spółka nabyła kompletny majątek wystarczający do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach dziennika.

Nabywca nie jest podmiotem powiązanym (osobowo lub kapitałowo) z Wnioskodawcą, a warunki transakcji zostały przez strony uzgodnione wskutek negocjacji. Obecnie, po dokonanej sprzedaży, Wnioskodawca nadal prowadzi działalność restauracyjną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, zbycie przez Wnioskodawcę dziennika „(…)” podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, zbycie przez Wnioskodawcę dziennika „(…)” nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie bowiem z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa), przepisów tej ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Oznacza to, że tego typu transakcje w ogóle nie stanowią przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania (art. 2 pkt 27e ustawy). W niniejszej sprawie konieczna jest zatem odpowiedź na pytanie, czy sprzedany przez Wnioskodawcę dziennik „(…)”, stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. W ocenie Wnioskodawcy, odpowiedź na tak postawione pytanie jest twierdząca.

Mając na uwadze powyższe przepisy, można wskazać na następujące przesłanki uznania przedmiotu transakcji za zorganizowaną część przedsiębiorstwa (dalej: ZCP):

przedmiot transakcji jest zorganizowanym zespołem składników materialnych i niematerialnych;
przeznaczenie do realizacji zadań gospodarczych (tzw. wyodrębnienie funkcjonalne);
wyodrębnienie organizacyjne;
wyodrębnienie finansowe;
zdolność do bycia samodzielnym przedsiębiorstwem.

Pierwsza ze wskazanych przesłanek odwołuje się do definicji przedsiębiorstwa wskazanej w art. 55¹ kodeksu cywilnego. Mając na uwadze opisany stan faktyczny, a w szczególności przedstawiony przedmiot umowy zbycia dziennika, należy dojść do wniosku, że dziennik stanowił zespół składników materialnych (wyposażenie, środki trwałe) i niematerialnych (prawa do nazwy, serwera). Wskazany przedmiot umowy wprost odwołuje się przy tym do definicji przedsiębiorstwa, powielając wiele z jej elementów. Zespół składników majątku dziennika był przy tym zorganizowany, gdyż wszystkie te składniki tworzyły nierozerwalną i funkcjonalnie połączoną ze sobą całość (i nadal, po sprzedaży, tworzą taką całość).

Po drugie, dziennik był przeznaczony do realizacji zadań gospodarczych – prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie portali internetowych i działalności wydawniczej. Wskazana działalność przynosiła Wnioskodawcy realne przychody, dzięki którym udało mu się sprzedać dziennik na wolnym rynku. Tym samym dziennik był przeznaczony do realizacji zadań gospodarczych – prowadzenia działalności gospodarczej w celu uzyskiwania przychodu z reklam i ogłoszeń.

Rozpatrując trzecią przesłankę, tj. wyodrębnienie organizacyjne, należy mieć między innymi na uwadze, czy zorganizowana część przedsiębiorstwa występuje w strukturze podatnika w sposób, który pozwoli samodzielnie realizować określone zadania gospodarcze. W niniejszej sprawie wskazana przesłanka jest spełniona, gdyż dziennik stanowił jednostkę organizacyjną zupełnie odrębną od restauracji. Diametralnie różne przedmioty działalności tych dwóch części przedsiębiorstwa Wnioskodawcy świadczą o ich organizacyjnym wyodrębnieniu. Restauracja w żaden sposób nie była związana z dziennikiem, a dziennik z restauracją. Z uwagi na innych klientów docelowych i zupełnie inny przedmiot działalności, dla osób postronnych dziennik i restauracja stanowiły dwa odrębne przedsiębiorstwa. Ich połączenie osobą jednego właściciela jest w tym aspekcie nieistotne.

Czwarta przesłanka, tj. wyodrębnienie finansowe, oznacza „sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W sytuacji wyodrębnienia finansowego powinno być możliwym oddzielenie finansów przedsiębiorstw od finansów jego zorganizowanej części” (wyrok NSA z dnia 28 stycznia 2019 r., sygn. I FSK 293/17). Przyjmuje się, że wystarczająca jest sytuacja, w której określone transakcje finansowe oraz wszelkie należności czy zobowiązania możliwe są do przyporządkowania zbywanej zorganizowanej części przedsiębiorstwa. O takim przyporządkowaniu możemy mówić w niniejszej sprawie. Odrębny dla dziennika rachunek bankowy i odrębna seria faktur łatwo widoczna w rejestrach VAT, umożliwiała łatwe i szybkie oddzielenie od siebie obrotu dziennika od obrotu restauracji.

Piątą przesłankę najlepiej potwierdza fakt (będący elementem stanu faktycznego), że nabywca nadal prowadzi dziennik, wyłącznie przy użyciu składników majątkowych nabytych na mocy umowy zawartej z Wnioskodawcą. Kontynuowanie tej działalności nastąpiło w sposób płynny, niezakłócony i niewidoczny dla osób postronnych – czytelników dziennika. Obecnie nabywca prowadzi dziennik jako odrębne, niezależne przedsiębiorstwo, mimo że nie musiał w nim dokonywać żadnych zmian faktycznych. Co jednak istotne, okoliczność ta potwierdza także przesłankę trzecią i czwartą. Jak bowiem wskazuje się w orzecznictwie, wyodrębnienie finansowe i organizacyjne przypisać będzie można, jeżeli następca prawny, podmiot nowy będzie kontynuował działalność gospodarczą na majątku, który mu został przekazany i ten majątek będzie się w pełni nadawał do takiej działalności gospodarczej (por. wyrok WSA w Poznaniu z 11 grudnia 2019 r., I SA/Po 747/19).

Tym samym w niniejszej sprawie zostały spełnione wszystkie warunki do uznania dziennika za ZCP. Wobec tego, opisana w stanie faktycznym transakcja nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Nabywca ZCP na potrzeby podatku VAT uznawany jest bowiem za kontynuatora działalności gospodarczej zbywcy ZCP (art. 91 ust. 9 ustawy), co z jednej strony zabezpiecza wpływy do budżetu, a z drugiej strony zapewnia realizację zasady neutralności podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.; dalej: ustawa), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te nie podlegają opodatkowaniu.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy, nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przy czym należy zaznaczyć, że użyte w cyt. przepisie sformułowanie „transakcji zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Należy zauważyć, że powyższa regulacja stanowi implementację art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, zgodnie z którym w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Z powyższego przepisu wynika, że wprowadza on, tak samo jak ma to miejsce w ustawie, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują terminu „przedsiębiorstwo”. Zatem dla celów określenia zakresu pojęcia „przedsiębiorstwo” należy odwołać się do regulacji zawartej w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), który stanowi, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla badanej kwestii jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. Przedsiębiorstwo, w rozumieniu powyższego przepisu, które powinno więc łączyć mienie w funkcjonalnie zorganizowane przedsięwzięcie gospodarcze, a nie tylko stanowić zgromadzone niematerialne i materialne składniki stanowiące sobą przedsiębiorstwo w przedstawionym znaczeniu przedmiotowym. Organizacyjna i funkcjonalna istota przedsiębiorstwa kreuje powstanie samodzielnego podmiotu gospodarczego, zdolnego do funkcjonowania w obrocie na niezmienionych zasadach, pomimo jego zbycia. Ponadto, przepis art. 55¹ Kodeksu cywilnego wskazuje, że przedsiębiorstwo jest „zespołem składników”. Pojęcie zespół (a nie zbiór) zakłada istnienie pewnego poziomu powiązań organizacyjnych pomiędzy składnikami przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Należy wskazać również art. 55² Kodeksu cywilnego, którym ustawodawca wprowadza zasadę, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przepis art. 2 pkt 27e ustawy stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przeniesiony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie, które winno zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział, itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące „część przedsiębiorstwa” powinny posiadać cechę zorganizowania. Cecha ta powinna występować w „istniejącym przedsiębiorstwie”, a więc w ramach prowadzonej działalności i dotyczyć określonego zespołu składników tworzących część tego przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Oznacza to, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

W związku z powyższym, w rozumieniu przepisów podatkowych, aby określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Przesłanki takiego wyodrębnienia są spełnione w sytuacji organizacyjnego wyodrębnienia w wewnętrznej strukturze przedsiębiorstwa oraz ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w sposób pozwalający na przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań związanych z tą częścią przedsiębiorstwa.

Jednocześnie zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna być gospodarczo samodzielna, zanim dojdzie do transakcji zbycia. Zatem wydzielona jednostka jeszcze przed jej zbyciem powinna uzyskać samodzielność gospodarczą i realizować ją w praktyce. Skutki prawne po stronie zbywcy nie powinny bowiem zależeć od zdarzeń przyszłych i niepewnych (samodzielne realizowanie zadań gospodarczych) powstałych już w innym podmiocie (u nabywcy).

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że nie wystarczy zatem zorganizowanie jakiejkolwiek masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania, w razie zaistnienia takiej potrzeby, w obrocie gospodarczym. W przeciwnym razie nie można bowiem uznać, że dojdzie do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Reasumując, na gruncie ustawy mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania,
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Zaznaczyć należy, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

O tym, czy nastąpiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Podkreślić w tym miejscu należy, że nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie zorganizowanej części przedsiębiorstwa są na tyle istotne, aby bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji zbycia. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanej zorganizowanej części przedsiębiorstwa zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

Aby zatem ocenić czy w danej, konkretnej sytuacji mamy do czynienia ze zbyciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa, należy dokładnie przeanalizować zarówno to jakie składniki majątku będą przedmiotem transakcji, ale także czy istniejące między nimi funkcjonalne zależności pozwolą na kontynuowanie działalności zbywanej zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Przy dokonaniu tej analizy pomocne, a czasami nawet niezbędne mogą okazać się orzeczenia TSUE.

W zakresie braku obowiązku opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl, w którym stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie – nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu – do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego.

W kontekście uregulowań wspólnotowych oraz orzecznictwa TSUE należy wskazać, że nie ma podstaw do przyjęcia, że tylko przeniesienie wszystkich składników materialnych i niematerialnych jest okolicznością decydującą o uznaniu danego zespołu składników materialnych i niematerialnych za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, ponieważ jeśli dany zespół składników będzie zdolny do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej, to spełnione zostaną przesłanki pozwalające uznać, z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności, że doszło do wydzielenia zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto, w wyroku z 21 czerwca 2012 r., sygn. I FSK 1586/11 NSA zauważył, że „Sam tylko fakt wyłączenia jakiegokolwiek składnika majątku nie pozwala na stwierdzenie, że już z tego powodu przedmiotem zbycia nie jest zorganizowana część przedsiębiorstwa, bowiem decydującą jest okoliczność, czy przy użyciu tej części można samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. (…) Jeśli wyłączenie określonego składnika nie pozbawi wydzielonego kompleksu majątkowego cech przedsiębiorstwa bądź jego zorganizowanej części, to zbycie w takiej postaci nie podlega podatkowi od towarów i usług”.

Z informacji przedstawionych w opisie sprawy wynika, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym oraz czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca w ramach swojej działalności gospodarczej prowadzi restaurację, co stanowi główny przedmiot działalności Wnioskodawcy (PKD 56.10.A). Wnioskodawca prowadził i nadal prowadzi Księgę Przychodów i Rozchodów (Wnioskodawca nie prowadzi ksiąg rachunkowych).

Poza wskazaną restauracją, Wnioskodawca prowadził również dziennik „(…)”, działający jako strona internetowa pod adresem www.(...).

praw do domeny „(…)”;
praw do serwera hostingowego, na którym funkcjonuje ww. domena z pełną zawartością;
zawartości serwera odpowiadającej za wygląd oraz funkcjonowanie serwisu wraz z dostępami administracyjnymi oraz kodem źródłowym, w tym oprogramowania umożliwiającego obsługę funkcjonalności opisanych w Załączniku nr 1 do Umowy;
praw autorskich do oprogramowania serwisu internetowego „(…)”, w zakresie niezbędnym do wykonania zobowiązań wynikających z postanowień § 8 niniejszej Umowy;
praw wynikających z umów telekomunikacyjnych związanych z numerami telefonu wykorzystywanymi przez dziennik;
baz danych związanych z serwisem:
- bazy danych reklamodawców (klientów),
- bazy danych materiałów dziennikarskich udostępnionych do publikacji, jak i nieopublikowanych, umieszczonych na serwerze hostingowym;
praw do profili, wraz z dostępami, związanych z serwisem „(…)” w serwisach społecznościowych:
(...);
praw wynikających z umowy rachunku bankowego wykorzystywanego na potrzeby dziennika;
środków trwałych, których wykaz stanowi Załącznik nr 2 do Umowy;
wierzytelności związanych z działalnością zorganizowanej części przedsiębiorstwa według stanu na dzień zawarcia niniejszej Umowy; zestawienie wierzytelności stanowi Załącznik nr 3 do Umowy;
gotówki znajdującej się na rachunku bankowym związanym z prowadzoną działalnością zorganizowanej części przedsiębiorstwa;
ksiąg i dokumentów związanych bezpośrednio z prowadzeniem działalności w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Obecnie, po dokonanej sprzedaży, Wnioskodawca nadal prowadzi działalność restauracyjną.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zbycia przez Wnioskodawcę dziennika „(…)”.

W kontekście zatem zbycia przedsiębiorstwa, z wyłączenia stosowania przepisów ustawy korzysta przekazanie przedsiębiorstwa lub jego niezależnej części, w tym dóbr materialnych oraz ewentualnie elementów niematerialnych, które razem tworzą przedsiębiorstwo lub jego część zdolne do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Nabywca musi jednakże mieć na celu prowadzenie przekazanego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jedynie natychmiastową likwidację danej działalności lub sprzedanie zapasów zasobów, jeśli istnieją.

Na tę ostatnią okoliczność, czyli przydatność zespołu składników do prowadzenia (kontynuowania) działalności przez nabywcę, zwrócił uwagę TSUE w wyroku C-408/98 (Abbey National Plc), podzielając opinię Rzecznika Generalnego z dnia 13 kwietnia 2000 r., który stwierdził, iż „rozwiązanie przyjęte w Zjednoczonym Królestwie wydaje się rozsądne: gdy aktywa stanowiące część przedsiębiorstwa zdolną do odrębnego funkcjonowania są zbywane w taki sposób, że sprzedana część kontynuuje swoją działalność, ma zastosowanie opcja, z której Zjednoczone Królestwo skorzystało na mocy art. 5(8) VI Dyrektywy i uznaje się, że nie nastąpiła dostawa towarów”.

Sformułowanie zawarte w art. 6 pkt 1 ustawy, zgodnie z którym przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, należy w aspekcie art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, rozumieć w sposób funkcjonalny, a nie tylko werbalny, tzn. analizując, czy dany zespół aktywów, który jest przedmiotem zbycia, pozwala na prowadzenie i służy w sposób trwały prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej nabywcy, realizowanej uprzednio w przedsiębiorstwie Zbywcy.

Zbycie przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy, ma miejsce wówczas, gdy cały majątek przedsiębiorstwa lub jego zorganizowana część przechodzi na własność nabywcy, który kontynuuje działalność gospodarczą zbywcy. Wynika to również z treści przepisu art. 91 ust. 9 ustawy, który stanowi, że – w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Aksjomat racjonalności ustawodawcy oraz kategoryczność sformułowania tego przepisu nakazuje przyjąć, że z transakcją zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 ustawy mamy do czynienia tylko wówczas, gdy nabywca kontynuuje działalność gospodarczą przy użyciu nabytego przedsiębiorstwa (zorganizowanej części przedsiębiorstwa).

Wskazać należy, że przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego stanowią wszystkie składniki majątkowe i niemajątkowe związane z całokształtem prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca w ramach swojej działalności gospodarczej prowadzi restaurację, co stanowi główny przedmiot działalności Wnioskodawcy. Poza wskazaną restauracją, Wnioskodawca prowadził również dziennik „(…)”, działający jako strona internetowa pod adresem www.(...). Wnioskodawca zawarł umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, na mocy której sprzedał dziennik. W umowie wskazano, że jej przedmiotem jest przeniesienie własności zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, wyodrębnionej w ramach prowadzonej przez Sprzedającego jednoosobowej działalności gospodarczej, w postaci dziennika „(…)”. W związku z powyższym, przedmiotem sprzedaży nie będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego.

Jak już wyjaśniono, zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jak o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa w momencie przekazania określonych składników majątkowych (na ile stanowią w nim w tym momencie, wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Jak wynika z treści wniosku Wnioskodawca w ramach swojej działalności gospodarczej prowadzi restaurację. Poza wskazaną restauracją, Wnioskodawca prowadził również dziennik „(…)”, działający jako strona internetowa pod adresem www.(...). Dziennik stanowił odrębną jednostkę organizacyjną w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy i w żaden sposób nie był powiązany z prowadzoną restauracją. Dziennik działał w oparciu o uchwalony przez Wnioskodawcę regulamin, opublikowany na stronie internetowej dziennika. Regulamin był całkowicie niezależny od prowadzonej przez Wnioskodawcę restauracji i w żaden sposób nie dotyczył tej restauracji.

W analizowanej sytuacji będzie miało miejsce również wyodrębnienie finansowe dziennika „(…)”. Jak wskazał Wnioskodawca, prowadził on dla dziennika odrębny rachunek bankowy i zatrudniał odrębnych, niezwiązanych z restauracją pracowników. Dziennik posiadał inną grupę docelową klientów i inne źródła dochodu niż restauracja. Ponadto Wnioskodawca oznaczał faktury dwiema seriami numeracji – jedna przeznaczona była dla dziennika, a druga dla restauracji. Dzięki temu Wnioskodawca mógł w łatwy sposób oddzielić od siebie obrót dziennika i obrót restauracji.

Ponadto, dziennik posiadał także swój własny, odrębny od restauracji lokal i sprzęt. Środki trwałe i wyposażenie dziennika nie były w żaden sposób wykorzystywane na potrzeby restauracji i odwrotnie – także restauracja miała własne środki trwałe i wyposażenie. Wnioskodawca oświadczył w umowie sprzedaży zawartej w dniu 26 października 2020 r., że zorganizowana część przedsiębiorstwa (będąca przedmiotem umowy) składa się z zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, finansowo, funkcjonalnie i organizacyjnie powiązanych, obejmujących składniki w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego. W umowie określono także, że z dniem wydania dziennika na kupującego przechodzą wszystkie zobowiązania związane z prowadzeniem dziennika, a także korzyści i ciężary. Wydanie dziennika Kupującemu już nastąpiło. Z tym dniem na kupującego przeszedł również zakład pracy w rozumieniu art. 23¹ kodeksu pracy. Ponadto, co istotne w sprawie spółka (Kupujący) nadal prowadzi dziennik, który w sposób płynny i niezakłócony przejęła od Wnioskodawcy. Nabywca przejął także bazę klientów Wnioskodawcy (w ramach dziennika), dla których nadal świadczy usługi reklamowe. Wszystkie składniki dziennika składające się na jedną całość były wystarczające do kontynuowania działalności przez dziennik. Tym samym spółka nabyła kompletny majątek wystarczający do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach dziennika. Jednocześnie, po dokonanej sprzedaży, Wnioskodawca nadal prowadzi działalność restauracyjną.

Biorąc pod uwagę opis zaistniałego stanu faktycznego oraz przepisy prawa mające zastosowanie w sprawie, w opisanej sytuacji zostały spełnione wszystkie wskazane wcześniej przesłanki do uznania opisanego zespołu składników majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Zatem, w przypadku czynności polegającej na zbyciu składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład dziennika „(…)” znajdzie zastosowanie art. 6 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, w przedstawionym stanie faktycznym, zbycie przez Wnioskodawcę dziennika „(…)” nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin