2021.03.01 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.886.2020.2.MN
z 1 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2020 r. (data wpływu 20 listopada 2020 r.), uzupełnionym pismem z 2 lutego 2021 r. (data wpływu 9 lutego 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2020 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 2 lutego 2021 r. (data wpływu 9 lutego 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 28 stycznia 2021 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.886.2020.1.MN.

We wniosku, uzupełnionym pismem z 2 lutego 2021 r., przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W 1990 r. rodzice Wnioskodawczyni T. i M. T. aktem notarialnym Repertorium darowali Wnioskodawczyni i jej mężowi na zasadach wspólności ustawowej udział wynoszący 1/2 w nieruchomości o pow. 2.0690 ha położonej w C. ul. P. nr … . Nieruchomość stanowi grunt rolny wraz z budynkiem mieszkalnym murowanym 4 izbowym, krytym papą.

Zgodnie z aktem własności Nr wydanym przez Urząd Miejski współwłaścicielem tej nieruchomości w 1/2 części z mocy prawa z dniem 16.05.1978 r. stał się brat Wnioskodawczyni W.T.

Po śmierci męża Wnioskodawczyni, postanowieniem Sądu Rejonowego w. sygn. z dnia 15.09.2006 spadek po mężu zmarłym w 2003 r. nabyli na podstawie ustawy Wnioskodawczyni i syn M. S. po połowie.

Z uwagi na konieczność przeprowadzenia remontu budynku mieszkalnego w którym Wnioskodawczyni zamieszkuje z synem i bratem polegającym na wymianie pieca węglowego na gazowy oraz termomodernizację budynku - ocieplenie właściciele postanowili zbyć posiadaną nieruchomość tj. grunt. Grunt nie był użytkowany i nie był przedmiotem najmu czy dzierżawy. Od ponad 20 lat sąsiednie grunty zostały przez sąsiadów przekształcone z działek rolnych na budowlane. Powstało kilka nowych domów.

Prowadzenie działalności rolniczej w takich warunkach stało się niemożliwe.

W dniu 13.11.2019 r. właściciele złożyli do Prezydenta. wniosek o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Dnia 15.09.2020 r. Prezydent Miasta postanowieniem stwierdza zgodność proponowanego podziału nieruchomości z ustaleniami decyzji Prezydenta M o warunkach zabudowy z dnia 3 kwietnia 2020 r. nr 209, znak.

W wyniku proponowanego podziału nieruchomości powstało 5 działek o pow. 0,0929 ha, 3 działki o pow. 0,0928 ha i 1 działka o pow. 0,0971 ha których współwłaścicielami są Wnioskodawczyni w 3/8 części, M. S. w 1/8 części oraz W. T. w 4/8 części.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Wnioskodawczyni nie była i nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej. Nie wykorzystywała w żaden sposób gruntu (przed podziałem), jak również działek przeznaczonych do sprzedaży (nieużytki). Grunt (przed podziałem) a następnie działki przeznaczone do sprzedaży nie były wykorzystywane na cele prywatne. W wyniku podziału nieruchomości powstały działki:

nr powierzchni 0,0929 ha,
nr powierzchni 0,0929 ha,
nr powierzchni 0,0929 ha,
nr powierzchni 0,0929 ha,
nr powierzchni 0,0929 ha,
nr powierzchni 0,0928 ha,
nr powierzchni 0,0928 ha,
nr powierzchni 0,0928 ha,
nr powierzchni 0,0971 ha.

Działki które mają stanowić przedmiot sprzedaży od momentu nabycia udziałów do momentu planowanego zbycia nie były udostępniane osobom trzecim.

Wnioskodawczyni nie była rolnikiem ryczałtowym, nie dokonywała sprzedaży produktów rolnych. Udział w nieruchomości gruntowej nie był wykorzystywany do uprowadzenia działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W stosunku do przedmiotowego udziału w nieruchomości gruntowej Wnioskodawczyni nie podejmowała działania w zakresie uzyskania decyzji o wyłączenie gruntów z produkcji rolnej lub jakiekolwiek działania. Wnioskodawczyni nie podjęła żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży udziałów w przedmiotowych działkach będących przedmiotem wniosku. Wnioskodawczyni chce pozyskać kupującego ogłaszając w Internecie.

Na terenie nie ma planu zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawczyni wystąpiła do Prezydenta Miasta C. o warunki zabudowy które otrzymała decyzją nr z dnia dla 9 budynków w celu sprzedaży działek.

Wnioskodawczyni nie poczyniła jakichkolwiek działań dotyczących zwiększenia wartości nieruchomości. Wnioskodawczyni nie posiada innych nieruchomości.

Na pytanie Organu „Czy Wnioskodawca dokonywał już wcześniej sprzedaży innych nieruchomości, jeśli tak to należy podać:

Ile i jakie to nieruchomości?
Kiedy i w jaki sposób Wnioskodawca wszedł w posiadanie tych nieruchomości?
W jakim celu nieruchomości te zostały nabyte przez Wnioskodawcę?
W jaki sposób nieruchomości były wykorzystywane przez Wnioskodawcę od momentu wejścia w ich posiadanie do chwili sprzedaży?
Kiedy Wnioskodawca dokonał ich sprzedaży i co było przyczyną ich sprzedaży?
Ile działek zostało sprzedanych i jakich (niezabudowanych czy zabudowanych, jeśli zabudowanych to czy były to nieruchomości mieszkalne czy użytkowe)?
Czy Wnioskodawca z tytułu ich sprzedaży odprowadzał podatek VAT?”

Wnioskodawca wskazał:

„Tak dokonałem wcześniej sprzedaży innych nieruchomości.

5 działek
otrzymałem darowiznę od rodziców w roku 1990.
bez określonego celu
nie były wykorzystywane (nieużytki)
Sprzedaży dokonano w 2020 r. przyczyną sprzedaży było pozyskanie środków na leczenie rodziców (mama chorowała na białaczkę)
zostało sprzedanych 5 działek niezabudowanych.
nie został odprowadzony VAT.

Nie posiadam dokumentów na nieruchomości, które zostały sprzedane 20 lat temu”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy opisana, planowana transakcja sprzedaży działek podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm., dalej: u.p.t.u.) podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 u.p.t.u., rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego. Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w u.p.t.u., to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 u.p.t.u., podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług. Taka sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę majątku prywatnego.

Potwierdzeniem powyższego jest wyrok TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 (S., K.), w którym Trybunał podkreślił, że „zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą”. Stwierdził także, że sam podział działek nie jest okolicznością decydującą przy badaniu, czy transakcja dokonywana jest przez podatnika dodając, iż „inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców (...). Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych”.

Wnioskodawczyni informuje, że nie podjęła i nie będzie podejmowała aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, a także nie będzie angażowała środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców lub usługodawców. Nie będzie wykorzystywała opisanej nieruchomości w sposób ciągły dla celów zarobkowych (np. do celów najmu czy dzierżawy).

Wnioskodawczyni uważa, iż nie można uznać, że samo wystąpienie o warunki zabudowy i podział działek jest działaniem typowym dla handlowca. Działki nie są uzbrojone. Wnioskodawczyni nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności gospodarczej a opisana sprzedaż będzie działaniem jednorazowym polegającym na wysprzedaży majątku prywatnego.

Wskazany zakres działań nie wykracza poza czynności, które zwyczajowo wykonywane są przy rozporządzaniu majątkiem prywatnym. Takie podejście prezentują sądy administracyjne. Jak wskazał WSA w Łodzi w wyroku z dnia 7 grudnia 2017 r. (I SA/Łd 816/17), „nie jest przy tym tak jak uważa organ interpretacyjny, że elementem decydującym o zorganizowanej aktywności wnioskodawcy w zakresie obrotu nieruchomościami jest fakt wystąpienia przez niego o wydanie decyzji o warunkach zabudowy (przed podziałem) i podział nieruchomości, w wyniku którego powstało kilkanaście działek”.

Podobnie uznał:

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 23 stycznia 2019 r. (VIII SA/Wa 761/18);
WSA w Łodzi w prawomocnym wyroku z dnia 14 stycznia 2018 r. (I SA/Łd 174/18);
WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 7 marca 2018 r. (III SA/GI 1016/17).

W świetle powyższego Wnioskodawczyni uważa, że planowana transakcja sprzedaży działek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. W świetle tego przepisu, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

określone udziały w nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740).

Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego z późn.zm.). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl powołanych przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy podkreślić jednak, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Należy wskazać, że definicję działalności gospodarczej wypełnia również rolnik ryczałtowy dokonujący dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze.

W świetle art. 2 pkt 15 ustawy, przez działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą (…), a także świadczenie usług rolniczych.

Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 19 ustawy, przez rolnika ryczałtowego należy rozumieć rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży działek istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Przejawem takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych J. S. przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz E. K. i H. J.-K. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków i budowli) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że w 1990 r. rodzice darowali Wnioskodawczyni i jej mężowi na zasadach wspólności ustawowej udział wynoszący 1/2 w nieruchomości. Nieruchomość stanowi grunt rolny wraz z budynkiem mieszkalnym. Współwłaścicielem tej nieruchomości w 1/2 części z mocy prawa z dniem 16.05.1978 r. stał się brat Wnioskodawczyni.

Po śmierci męża Wnioskodawczyni, postanowieniem Sądu z dnia 15.09.2006 spadek po zmarłym w 2003 r. nabyli na podstawie ustawy Wnioskodawczyni i syn po połowie. Z uwagi na konieczność przeprowadzenia remontu budynku mieszkalnego w którym Wnioskodawczyni zamieszkuje z synem i bratem właściciele postanowili zbyć posiadaną nieruchomość tj. grunt. Grunt nie był użytkowany i nie był przedmiotem najmu czy dzierżawy. Od ponad 20 lat sąsiednie grunty zostały przez sąsiadów przekształcone z działek rolnych na budowlane. Powstało kilka nowych domów. Prowadzenie działalności rolniczej w takich warunkach stało się niemożliwe.

W dniu 13.11.2019 r. właściciele złożyli do Prezydenta Miasta wniosek o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Dnia 15.09.2020 r. Prezydent Miasta stwierdził zgodność proponowanego podziału nieruchomości z ustaleniami decyzji Prezydenta o warunkach zabudowy z dnia 3 kwietnia 2020 r. W wyniku proponowanego podziału nieruchomości powstało 5 działek o pow. 0,0929 ha, 3 działki o pow. 0,0928 ha i 1 działka o pow. 0,0971 ha których współwłaścicielami są Wnioskodawczyni w 3/8 części, M. S. w 1/8 części oraz W. T. w 4/8 części.

Wnioskodawczyni nie była i nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie wykorzystywała w żaden sposób gruntu (przed podziałem), jak również działek przeznaczonych do sprzedaży (nieużytki).

Grunt (przed podziałem) a następnie działki przeznaczone do sprzedaży nie były wykorzystywane na cele prywatne. W wyniku podziału nieruchomości powstały działki:

nr powierzchni 0,0929 ha,
nr powierzchni 0,0929 ha,
nr powierzchni 0,0929 ha,
nr powierzchni 0,0929 ha,
nr powierzchni 0,0929 ha,
nr powierzchni 0,0928 ha,
nr powierzchni 0,0928 ha,
nr powierzchni 0,0928 ha,
nr powierzchni 0,0971 ha.

Działki które mają stanowić przedmiot sprzedaży od momentu nabycia udziałów do momentu planowanego zbycia nie były udostępniane osobom trzecim. Wnioskodawczyni nie była rolnikiem ryczałtowym, nie dokonywała sprzedaży produktów rolnych. Udział w nieruchomości gruntowej nie był wykorzystywany do prowadzenia działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W stosunku do przedmiotowego udziału w nieruchomości gruntowej Wnioskodawczyni nie podejmowała działania w zakresie uzyskania decyzji o wyłączenie gruntów z produkcji rolnej lub jakiekolwiek działania. Wnioskodawczyni nie podjęła żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży udziałów w przedmiotowych działkach będących przedmiotem wniosku. Chce pozyskać kupującego ogłaszając w Internecie. Na terenie nie ma planu zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawczyni wystąpiła do Prezydenta Miasta C. o warunki zabudowy które otrzymała decyzją nr z dnia 27.04.2020 r. dla 9 budynków w celu sprzedaży działek. Nie poczyniła jakichkolwiek działań dotyczących zwiększenia wartości nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawczyni w analizowanej sprawie dotyczą kwestii podlegania opodatkowaniu sprzedaży działek.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawczyni należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Zainteresowana działa w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W niniejszej sprawie brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż ww. nieruchomości gruntowych wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wraz z pozostałymi współwłaścicielami złożyła jedynie wniosek o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Jednak nie można wyłącznie z tego powodu w tej sytuacji mówić o aktywnych działaniach w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży udziałów w przedmiotowych działkach. Kupującego chce pozyskać w wyniku ogłoszenia w Internecie. Ponadto jak wskazała, nie zostały poczynione jakiekolwiek działania dotyczące zwiększenia wartości nieruchomości, a powodem sprzedaży działek jest konieczność pozyskania środków pieniężnych na remont budynku mieszkalnego. Z uwagi na fakt iż sąsiadujące grunty zostały przekształcone z działek rolnych na budowlane i powstało kilka nowych domów, prowadzenie działalności rolniczej jak twierdzi Wnioskodawczyni w takich warunkach stało się niemożliwe.

Zainteresowana chcąc sprzedać udział podjęła działania, które należy w niniejszych okolicznościach ocenić jako należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Sprzedając udział w przedmiotowych działkach będzie zatem korzystać z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, Zainteresowana dokonując sprzedaży udziału w ww. działkach będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawczynię cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży udziału ww. działkach, a dostawy tych nieruchomości cech czynności podlegających opodatkowaniu, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni, jest prawidłowe.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, również że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem w przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera skutku prawnego dla pozostałych współwłaścicieli nieruchomości.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin