INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 10.11.2011 r. (data wpływu 14.11.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.11.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej dokonanego przez Prezydenta miasta w dniu 10 lipca 2008 r. Wnioskodawca jest obywatelem Węgier, nie posiada obywatelstwa polskiego. Mieszka w Polsce na stałe od sierpnia 1984 r., od tej pory zawsze posiadał kartę stałego pobytu wydaną przez Wojewodę i odnawianą co kilka lat, obecną kartę pobytu p. Wojewoda wydał Wnioskodawcy w dniu 25.06.2008 r. z okresem ważności na 10 lat. W poprzednim roku obrotowym oraz wcześniejszych latach Wnioskodawca osiągał przychody netto ze sprzedaży nie przekraczające kwoty 100 tys. zł.

Po wejściu w życie zmienionych przepisów art. 2 ust. 1 pkt 2 i 6 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r., Nr 76, poz. 694 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2009 r., Wnioskodawca zaczął prowadzenie ksiąg handlowych zgodnie z zasadami wynikającymi z wyżej cytowanej ustawy mimo, że co miesiąc rozlicza jedynie od kilku do kilkunastu dokumentów księgowych. Od stycznia 2012 r. Wnioskodawca chciałby zrezygnować z prowadzenia księgi handlowej i zaprowadzić od tego dnia podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle wyżej wymienionych przepisów, jako obywatel Węgier nieposiadajacy obywatelstwa polskiego, Wnioskodawca zobowiązany jest do prowadzenia ksiąg handlowych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. 22002 r. Nr 76, poz 694 z póżn. zm.) nawet jeżeli nie osiągnął przychodu netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy, co najmniej w równowartości w walucie polskiej 1.200.000 euro, w konsekwencji czy może od 1 stycznia 2012 r. zrezygnować z prowadzenia księgi handlowej oraz założyć od tego dnia podatkową księgę przychodów i rozchodów...

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 24a ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy.

Z kolei art. 24a ust 4 tej ustawy stanowi, iż obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych dotyczy osób fizycznych i spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej za poprzedni rok podatkowy wynosi w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w Euro w przepisach o rachunkowości.

Zgodnie z art. 2 ust 1 pkt 2 i 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości ( Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 691 ze zm.)w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r., przepisy tej ustawy, stosuje się z zastrzeżeniem ust 3 m.in. do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osób zagranicznych, oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Art. 5 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r., Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.), stanowi, iż osobą zagraniczną jest osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego.

Z kolei art. 13 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż osoby zagraniczne z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii Europejskiej oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze wspólnotą europejską i jej państwami członkowskimi, mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na takich samych zasadach, jak obywatele polscy.

Z powyższego wynika, że osoba zagraniczna pochodząca z jednego z państw członków Unii Europejskiej (będąca jego obywatelem), prowadząca działalność gospodarczą w wymiarze nieprzekraczajacym kwoty przychodów netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych kwoty 1.200.000 euro, zgodnie z art. 24a ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może prowadzić księgę przychodów i rozchodów, zamiast księgi handlowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, niezależnie od zapisu art. 13 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, inne rozumienie przedstawionego stanu byłoby niezgodne z fundamentalnymi zasadami rynku wewnętrznego, w szczególności w związku z zasadą równego traktowania (inaczej niedyskryminacji) określoną w art. 12 i 43 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

Zgodnie z brzmieniem art. 12 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską Ograniczenia swobody przedsiębiorczości obywateli jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego są zakazane w ramach poniższych postanowień. Zakaz ten obejmuje również ograniczenia w tworzeniu agencji, oddziałów lub filii przez obywateli danego państwa członkowskiego, ustanowionych na terytorium innego państwa członkowskiego.

Z zastrzeżeniem postanowień rozdziału dotyczącego kapitału, swoboda przedsiębiorczości obejmuje podejmowanie i wykonywanie działalności prowadzonej na własny rachunek, jak również zakładanie i zarządzanie przedsiębiorstwami, a zwłaszcza spółkami w rozumieniu artykułu 48 akapit drugi, na warunkach określonych przez ustawodawstwo Państwa przyjmującego dla własnych obywateli.

Z kolei w świetle wyrażonej w art. 43 Traktatu zasady swobody przedsiębiorczości i zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego nad prawem krajowym wynika, że

1. prawo wspólnotowe ma pierwszeństwo przed prawem krajowym państwa członkowskiego,
2. państwa mają obowiązek zapewnić skuteczność prawa wspólnotowego,
3. krajom członkowskim nie wolno jest wprowadzać przepisów prawa krajowego, które byłyby sprzeczne z prawem wspólnotowym,
4. w razie sprzeczności przepisów prawa wspólnotowego i krajowego, zastosowanie mają przepisy prawa wspólnotowego,
5. późniejsze prawo krajowe nie deroguje wcześniejszego prawa wspólnotowego.
   
   

Ponadto w swoich orzeczeniach Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że postanowienia Traktatu i bezpośrednio obowiązujące akty prawne wydane przez instytucje wspólnotowe po ich wejściu w życie nie tylko automatycznie wyłączają stosowanie jakichkolwiek sprzecznych z nimi aktów prawa krajowego, ale również wykluczają przyjęcie przez parlament państwa członkowskiego nowych ustaw, które byłyby niezgodne z przepisami prawa wspólnotowego. Ponadto Trybunał wskazał, że przepisy prawa wspólnotowego są bezpośrednim źródłem praw i obowiązków, dla tych wszystkich do których się odnoszą, tj. dla państw członkowskich oraz podmiotów prywatnych będących stronami stosunków prawnych na podstawie prawa wspólnotowego.

W świetle powyższych przepisów, w tym miejscu mając na uwadze zasadę równego traktowania obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej, osoby fizyczne nieposiadające obywatelstwa polskiego powinny być traktowane, tak jak obywatele polscy i zastosowanie do nich powinien mieć art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, a mianowicie osoby powinny być zobowiązane do prowadzenia ksiąg rachunkowych dopiero po osiągnięciu, za poprzedni rok obrotowy, progu przychodów 1.200.000 euro. Takie stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Nr IPPB1/4160-1/09-2/AŻ, IPPB1/415-459/09-2/KS oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 11.02.2009 r. Nr IBPBI/1/415W-3/09/BK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14 c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto podkreślić należy, iż powoływane we wniosku interpretacje indywidualne wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie wiążą tutejszego organu podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.