Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.5.2021.2.OK
z 24 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z poźn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2020 r. (data wpływu 4 stycznia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy Wnioskodawca, jako polski podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, postępował nieprawidłowo wykazując w swoich rozliczeniach, z tytułu tego podatku, przypadający mu podatek należny oraz zwrot różnicy podatku od wartości dodanej i podatek naliczony od sprzedaży rozliczanej przez spółkę, w której jest komplementariuszem, jako niemiecki podatnik podatku od wartości dodanej, odpowiednio jako przychody w przypadku podatku należnego i zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej oraz koszty uzyskania przychodu w przypadku podatku naliczonego – jest prawidłowe,

• czy Wnioskodawca, jako polski podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, będzie postępował prawidłowo nie wykazując w swoich rozliczeniach, z tytułu tego podatku, przypadającego mu podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej i podatku naliczonego od sprzedaży rozliczanej przez spółkę, w której jest komplementariuszem, jako niemiecki podatnik podatku od wartości dodanej, odpowiednio jako przychody w przypadku podatku należnego i zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej oraz koszty uzyskania przychodu w przypadku podatku naliczonego – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca, jako polski podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, postępował prawidłowo wykazując bądź nie wykazując w swoich rozliczeniach, z tytułu podatku CIT, przypadającego mu podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej i podatku naliczonego od sprzedaży rozliczanej przez spółkę, w której jest komplementariuszem, jako niemiecki podatnik podatku od wartości dodanej, odpowiednio jako przychody w przypadku podatku należnego i zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej oraz koszty uzyskania przychodu w przypadku podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

X. Sp. z o.o. - polski rezydent podatkowy opłacający w Polsce podatek dochodowy od całości swoich dochodów, (w dalszej części wniosku określana jako wnioskodawca) jest komplementariuszem Y. Sp. z o.o. Sp. komandytowa prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży internetowej artykułów wyposażenia domu. Wnioskodawca rozlicza w swoich rozliczeniach w podatku dochodowym od osób prawnych przychody i koszty uzyskania przychodu uzyskane z tytułu bycia wspólnikiem ww. spółki komandytowej.

Y. Sp. z o.o. Sp. komandytowa jest podatnikiem podatku od towarów i usług od swojej sprzedaży dokonywanej w Polsce, jednocześnie jest on zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w Niemczech, od swojej sprzedaży dokonywanej w tamtym kraju.

Konsekwencją sprzedaży dokonywanej przez Y. Sp. z o.o. Sp. komandytowa na terenie Niemiec i rejestracji spółki tam jako podatnik podatku od wartości dodanej, jest konieczność opodatkowania sprzedaży dokonywanej w tamtym kraju niemieckim podatkiem od wartości dodanej. Z kolei od zakupów związanych z tamtą sprzedażą ww. spółce komandytowej przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Dotychczas wnioskodawca, w swoich rozliczeniach z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych, wykazywał przypadającą mu część podatku należnego od sprzedaży rozliczanej przez Y. Sp. z o.o. Sp. komandytowa w Niemczech oraz przypadającą mu część podatku naliczonego związanego z tą sprzedażą odpowiednio jako przychody oraz koszty uzyskania przychodu.

Jako przychód były też uznawane przypadające mu części ewentualnych zwrotów różnicy podatku od wartości dodanej od omawianej sprzedaży rozliczanej przez Y. Sp. z o.o. Sp. komandytowa w Niemczech.

Wnioskodawca zamierza zmienić sposób traktowania przypadającej mu części podatku należnego i naliczonego rozliczanego przez Y. Sp. z o.o. Sp. komandytowa jako niemiecki podatnik podatku od towarów i usług. Zmiana będzie polegała na tym, że dokonując rozliczenia polskiego podatku od osób prawnych, nie będzie traktować przypadającej mu części niemieckiego podatku należnego i naliczonego odpowiednio jako przychody i koszty uzyskania przychodu.

Wnioskodawca zamierza również, w swoich rozliczeniach podatku dochodowego od osób prawnych, nie wykazywać jako przychód przypadających mu ewentualnych zwrotów różnicy podatku od wartości dodanej od omawianej sprzedaży rozliczanej przez Y. Sp. z o.o. Sp. komandytowa w Niemczech.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca, jako polski podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, postępował prawidłowo wykazując w swoich rozliczeniach, z tytułu tego podatku, przypadający mu podatek należny oraz zwrot różnicy podatku od wartości dodanej i podatek naliczony od sprzedaży rozliczanej przez spółkę, w której jest komplementariuszem, jako niemiecki podatnik podatku od wartości dodanej, odpowiednio jako przychody w przypadku podatku należnego i zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej oraz koszty uzyskania przychodu w przypadku podatku naliczonego?
   
2. Czy Wnioskodawca, jako polski podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, będzie postępował prawidłowo nie wykazując w swoich rozliczeniach, z tytułu tego podatku, przypadającego mu podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej i podatku naliczonego od sprzedaży rozliczanej przez spółkę, w której jest komplementariuszem, jako niemiecki podatnik podatku od wartości dodanej, odpowiednio jako przychody w przypadku podatku należnego i zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej oraz koszty uzyskania przychodu w przypadku podatku naliczonego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p., do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług (pkt 9) oraz zwróconej, na podstawie odrębnych przepisów, różnicy podatku od towarów i usług (pkt 10), a także zwolnionych od wpłat należności z tytułu podatku od towarów i usług w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług (pkt 10a). Z kolei w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, chyba że spełnione są warunki szczególne ustalone w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a, b, c tej ustawy. Jeśli zatem podatek należny nie jest przychodem, to art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. wyłącza z kosztów uzyskania przychodów podatek naliczony.

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych np. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 stycznia 2020 r. sygn. II FSK 576/18 „(...) rozróżnienie pojęcia podatek od towarów i usług oraz podatek od wartości dodanej nie jest zasadne, bowiem mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. Przyjąć zatem należy, że w tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm., dalej: „u.p.t.u. w myśl którego na gruncie tej ustawy przez „podatek od wartości dodanej” rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie „podatek od towarów i usług”. Wobec tego definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. ze względu na swoją rolę, nie może być uznana za przepis materialny, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. Tym samym, wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie „podatek od wartości dodanej”, (por. wyrok NSA z 4 lipca 2013 r., II FSK1545/11).”

Z przytoczonej przez sąd argumentacji wynika jednoznaczne, iż słusznym jest stwierdzenie, że nie ma wątpliwości, że w krajach UE podatek od wartości dodanej to podatek tożsamy z podatkiem od towarów i usług. Konsekwencją powyższego stanowiska oraz treści przepisów z art. 12 ust. 4 i art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. jest uznanie, że podatek VAT naliczony w krajach UE, w tym oczywiście w Niemczech, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w polskim podatku dochodowym od osób prawnych, zaś należny podatek od wartości dodanej wynikający z faktur dokumentujących sprzedaż na terytorium innych krajów UE (w tym także zwrot różnicy podatku od wartości dodanej) nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniem polskim podatkiem dochodowym.

Słusznym jest więc zawarte na wstępie stwierdzenie, że sposób postępowania wnioskodawcy przedstawiony w pytaniu pierwszym jest nieprawidłowy, co w konsekwencji oznacza, iż zamierzony sposób postępowania przedstawiony w pytaniu drugim jest prawidłowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie ustalenia:

• czy Wnioskodawca, jako polski podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, postępował nieprawidłowo wykazując w swoich rozliczeniach, z tytułu tego podatku, przypadający mu podatek należny oraz zwrot różnicy podatku od wartości dodanej i podatek naliczony od sprzedaży rozliczanej przez spółkę, w której jest komplementariuszem, jako niemiecki podatnik podatku od wartości dodanej, odpowiednio jako przychody w przypadku podatku należnego i zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej oraz koszty uzyskania przychodu w przypadku podatku naliczonego – jest prawidłowe,
  

• czy Wnioskodawca, jako polski podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, będzie postępował prawidłowo nie wykazując w swoich rozliczeniach, z tytułu tego podatku, przypadającego mu podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej i podatku naliczonego od sprzedaży rozliczanej przez spółkę, w której jest komplementariuszem, jako niemiecki podatnik podatku od wartości dodanej, odpowiednio jako przychody w przypadku podatku należnego i zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej oraz koszty uzyskania przychodu w przypadku podatku naliczonego – jest prawidłowe.
  
  
  

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1406, z późn. zm., dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl art. 1 ust. 3 pkt 1 updop, przepisy ustawy mają również zastosowanie do spółek komandytowych i spółek komandytowo-akcyjnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wskazane powyżej opodatkowanie spółek komandytowych zostało wprowadzone ustawą z dnia 30 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r., poz. 2123, dalej „ustawa nowelizująca”) i obowiązuje od 1 stycznia 2021 r.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej, spółka komandytowa może postanowić, że przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do tej spółki oraz przychodów i kosztów związanych z uczestnictwem w tej spółce począwszy od dnia 1 maja 2021 r. W takim przypadku spółka komandytowa uzyskuje status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych z dniem 1 maja 2021 r.

Do dochodów wspólników spółki komandytowej lub spółki jawnej uzyskanych z udziału w zyskach takiej spółki, osiągniętych przez taką spółkę przed dniem, w którym taka spółka stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu obowiązującym przed dniem, w którym taka spółka stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (art. 13 ust. 1 ustawy nowelizującej).

Zgodnie z art. 13 ust. 3 ww. ustawy, przepis art. 7 ust. 3 pkt 2 ustawy zmienianej w art. 2 oraz zwolnienie przewidziane w art. 22 ust. 4 tej ustawy mają zastosowanie wyłącznie do przychodów z tytułu udziału w zyskach spółki komandytowej lub spółki jawnej wypracowanych od dnia, w którym spółka ta stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

W stanie prawnym obowiązującym przed 1 stycznia 2021 r., lub odpowiednio od 1 maja 2021 r. spółki komandytowe były traktowane jako podmioty podatkowo transparentne, tzn. których uzyskiwane przychody oraz ponoszone koszty podlegały uznaniu za przychody i koszty jego wspólników.

W myśl art. 5 ust. 1 powołanej ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody z zysków kapitałowych, przypisane wspólnikowi na podstawie ust. 1, zwiększają przychody wspólnika uzyskane z tego źródła.

Zasady wyrażone w ust. 1 i 1a stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 ustawy updop).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 updop przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 updop wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Jednakże zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4f updop przychodem, z zastrzeżeniem art. 3, 4 oraz art. 14 jest, w szczególności w przypadku obniżenia lub zwrotu podatku od towarów i usług lub zwrotu podatku akcyzowego zgodnie z odrębnymi przepisami – naliczony podatek od towarów i usług lub zwrócony podatek akcyzowy, w tej części, w której podatek uprzednio został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4g updop przychodem, z zastrzeżeniem art. 3, 4 oraz art. 14, jest kwota podatku od towarów i usług:

1. nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a–16m, lub
   
2. dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi, o których mowa w lit. a

– w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zwiększenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług;

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 updop, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
     
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
     
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
     
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   
   

Jednocześnie stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 10 i 10a updop do przychodów nie zalicza się zwróconej, na podstawie odrębnych przepisów, różnicy podatku od towarów i usług, oraz zwolnionych od wpłat należności z tytułu podatku od towarów i usług w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy wskazać, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług jest, co do zasady, neutralne podatkowo. Oznacza to, że ciężar opodatkowania podatkiem pośrednim, jakim jest podatek od towarów i usług, nie obciąża rachunku podatkowego podmiotów opodatkowanych podatkiem dochodowym. Konstrukcja podatku od towarów i usług oparta jest bowiem na założeniu, że powinien on obciążać jedynie konsumentów towarów i usług, a dla przedsiębiorców podatek ten winien być neutralny. Wyrazem zasady neutralności tego podatku w polskim systemie prawa jest art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 106, ze zm., dalej: „uptu”), który stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...). Skorzystanie przez podatnika z uprawnienia, o którym mowa w tym przepisie powoduje, że podatnik, co do zasady, nie ponosi ciężaru tego podatku.

Jak wskazano powyżej zasada neutralności podatku od towarów i usług znajduje odzwierciedlenie na gruncie podatku dochodowego osób prawnych, poprzez odpowiednie regulacje zawarte w updop. Wyrazem tego są wskazane wyżej przepisy:

1. wyłączające z przychodów:
   
   • należny podatek od towarów i usług (art. 12 ust. 4 pkt 9 updop),
     
   • zwróconą, na podstawie odrębnych przepisów, różnicę podatku od towarów i usług (art. 12 ust. 4 pkt 10 updop),
     
   • zwolnione od wpłat należności z tytułu podatku od towarów i usług w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług (art. 12 ust. 4 pkt 10a updop),
2. wyłączające z kosztów:
   • podatek od towarów i usług ( art. 16 ust. 1 pkt 46 updop).
     
   
   



Ustawodawca przewidział także pewne wyjątki od powyższych generalnych reguł wyłączających podatek od towarów i usług z przychodów i kosztów podatkowych, wskazując sytuacje, w których podatek ten (lub pewne jego elementy składowe - podatek naliczony lub podatek należny) podatnik ma obowiązek rozpoznać jako przychód podatkowy lub prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów. Są to:

- uznawane za przychody:

• w przypadku obniżenia lub zwrotu podatku od towarów i usług lub zwrotu podatku akcyzowego zgodnie z odrębnymi przepisami – naliczony podatek od towarów i usług lub zwrócony podatek akcyzowy, w tej części, w której podatek uprzednio został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów (art. 12 ust. 1 pkt 4f updop),
• kwota podatku od towarów i usług:
  1. nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub
  2. dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi, o których mowa w lit. A
     
  - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zwiększenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług (art. 12 ust. 1 pkt 4g updop),
  

-uznawane za koszty uzyskania przychodów:


• podatek naliczony:
  • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
    
  • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a updop),
    
• podatek należny w przypadku:
  
  • importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
    
  • przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
    
  • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości (art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b updop),
    
• kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji – w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług (art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. c updop).
  
  
  

Przepisy updop nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 4a pkt 7 updop, ilekroć mowa jest o „ustawie o podatku od towarów i usług” rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 106, ze zm.). Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b updop, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 uptu, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 uptu, przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy, jako terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa nie wchodzące w skład terytorium Wspólnoty.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest komplementariuszem w polskiej spółce komandytowej, która prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży internetowej artykułów wyposażenia domu. Wnioskodawca rozlicza w swoich rozliczeniach w podatku dochodowym od osób prawnych przychody i koszty uzyskania przychodu uzyskane z tytułu bycia wspólnikiem ww. spółki komandytowej.

Polska spółka komandytowa jest podatnikiem podatku od towarowi usług od swojej sprzedaży dokonywanej w Polsce, jednocześnie jest ona zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej w Niemczech, od swojej sprzedaży dokonywanej w tamtym kraju.

Konsekwencją sprzedaży dokonywanej przez polską spółkę komandytową na terenie Niemiec i rejestracji spółki tam jako podatnik podatku od wartości dodanej, jest konieczność opodatkowania sprzedaży dokonywanej w tamtym kraju niemieckim podatkiem od wartości dodanej. Z kolei od zakupów związanych z tamtą sprzedażą ww. spółce komandytowej przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Dotychczas wnioskodawca, w swoich rozliczeniach z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych, wykazywał przypadającą mu część podatku należnego od sprzedaży rozliczanej przez polską spółkę komandytową w Niemczech oraz przypadającą mu część podatku naliczonego związanego z tą sprzedażą odpowiednio jako przychody oraz koszty uzyskania przychodu. Jako przychód były też uznawane przypadające mu części ewentualnych zwrotów różnicy podatku od wartości dodanej od omawianej sprzedaży rozliczanej przez polską spółkę komandytową w Niemczech.

Wnioskodawca zamierza zmienić sposób traktowania przypadającej mu części podatku należnego i naliczonego rozliczanego przez polską spółkę komandytową jako niemiecki podatnik podatku od towarów i usług. Zmiana będzie polegała na tym, że dokonując rozliczenia polskiego podatku od osób prawnych, nie będzie traktować przypadającej mu części niemieckiego podatku należnego i naliczonego odpowiednio jako przychody i koszty uzyskania przychodu. Wnioskodawca zamierza również, w swoich rozliczeniach podatku dochodowego od osób prawnych, nie wykazywać jako przychód przypadających mu ewentualnych zwrotów różnicy podatku od wartości dodanej od omawianej sprzedaży rozliczanej przez polską spółkę komandytową w Niemczech.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy powinien wykazywać bądź nie wykazywać w swoich rozliczeniach, z tytułu podatku CIT, przypadającego mu podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej i podatku naliczonego od sprzedaży rozliczanej przez spółkę, w której jest komplementariuszem, a która jest niemieckim podatnikiem podatku od wartości dodanej, odpowiednio jako przychody w przypadku podatku należnego i zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej oraz koszty uzyskania przychodu w przypadku podatku naliczonego.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych - podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11: „mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl którego na gruncie tej ustawy przez „podatek od wartości dodanej” rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie „podatek od towarów i usług”. Spółka, w oparciu o błędną wykładnię językową art. 2 pkt 11 u.p.t.u. próbuje w drodze rozumowania systemowego wykazać, że ww. regulacja przemawia za przyjęciem, że podatek od wartości dodanej jest czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Nie dostrzega jednak, że definicja legalna zwarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania – podatek od wartości dodanej. Tym samym, wbrew poglądom Spółki, należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie „podatek od wartości dodanej” (…)”.

Tak też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 maja 2018 r., sygn. akt 926/16, w którym stwierdzono, że „definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. (…) skład orzekający orzekł, że brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym”.

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3371/15 skład orzekający wskazał, że: „nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy „podatek od towarów i usług” oraz „podatek od wartości dodanej” nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. W tym ujęciu, podobnie jak stwierdził to NSA w przytaczanym już wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Mając na uwadze, że art. 2 pkt 11 ustawy o VAT konstruuje definicję legalną, zasadnym jest przy tym wzięcie pod uwagę racji jej wprowadzenia - a jedną z podstawowych z nich jest osiągnięcie jasności znaczeniowej. Gdy mowa jest o „podatku od wartości dodanej”, odnieść go należy do podatku nakładanego na terytorium państwa członkowskiego, gdy zaś chodzi o ten sam podatek, nadkładany jednak ustawą o VAT z dnia 11 marca 2004 r., adekwatne jest określenie go jako „podatek od towarów i usług”. Wspomniane wyżej zabiegi harmonizacyjne sprzyjać mają ujednolicaniu przedmiotowego podatku w Polsce i państwach członkowskich, tj. czynieniu go czymś jednorodnym (z zachowaniem na uwadze, że jest to pewnego rodzaju dążność, która w sposób całkowity nie może być zrealizowana). Dążenie do tej swoistej unifikacji sprzyja temu, by ów podatek, w obu ujęciach, traktować jako ten sam, jak długo nie okaże się zasadne wzięcie pod uwagę odrębności wyznaczonej art. 2 pkt 11 ustawy o VAT”.

Z powyższego wynika więc, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Tym samym, należy wskazać, że dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, w sytuacji nabycia towarów kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy będzie koszt ich nabycia w kwocie netto, gdyż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wyklucza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT oraz tożsamego z nim podatku od wartości dodanej nakładanego na terenie innych państw członkowskich UE. Analogicznie należy postępować w przypadku przyjętych rozwiązań w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych regulujących kwestię przychodów podatkowych. Stosownie do treści art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Organ potwierdza stanowisko Wnioskodawcy, że dotychczasowy sposób rozliczania podatku od wartości dodanej był nieprawidłowy.

Zatem w sytuacji opisanej we wniosku, Wnioskodawca, będzie postępował prawidłowo nie wykazując w swoich rozliczeniach, przypadającego mu podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej i podatku naliczonego od sprzedaży rozliczanej przez spółkę, w której jest komplementariuszem, a która z kolei jest niemieckim podatnikiem podatku od wartości dodanej, odpowiednio jako przychody w przypadku podatku należnego i zwrotu różnicy podatku od wartości dodanej oraz koszty uzyskania przychodu w przypadku podatku naliczonego.

Końcowo należy wskazać, że z przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego nie wynika, że w sprawie będą miały zastosowanie wyjątki, o których mowa powyżej.

Wobec powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczyka 10/12, 61-815 Poznań za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.