Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.448.2018.11.KS
z 30 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Łd 748/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 11 lutego 2021 r.) oraz postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 grudnia 2020 r., sygn. akt II FSK 1260/19 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2018 r. (data wpływu 13 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku Organ orzekający w dniu 17 września 2018 r. wydał indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego nr 0113-KDIPT2-3.4011.448.2018.1.PR, dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych.

W powyższej interpretacji indywidualnej Organ stwierdził, że Wnioskodawca jest zobowiązany pracownikowi doliczyć do przychodów ze stosunku pracy wartość świadczenia częściowo odpłatnego w wysokości różnicy pomiędzy wartością określoną w art. 12 ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika na podstawie faktury, z wyłączeniem kwoty odpowiadającej kosztom paliwa wykorzystywanego do celów prywatnych. Koszty paliwa, ponoszone przez Wnioskodawcę stanowią przychód pracownika.

Interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 17 września 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.448.2018.1.PR, doręczono dnia 21 września 2018 r. za pośrednictwem Poczty .

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 17 września 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.448.2018.1.PR, w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 października 2018 r. (data wpływu 24 października 2018 r.).

Organ podatkowy pismem z dnia 21 listopada 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.448.2018.4.PR, udzielił odpowiedzi na skargę z wnioskiem o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 28 lutego 2019 r., sygn. Akt I SA/Łd 748/18, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną Organu podatkowego z dnia 17 września 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.448.2018.1.PR, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi przyznał rację Stronie Skarżącej, że analiza literalnej treści spornej regulacji prawnej oraz jej wykładnia celowościowa, przy jednoczesnym odwołaniu się do intencji ustawodawcy, jednoznacznie prowadzi do konkluzji, że z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie sposób wywnioskować jakoby kwota analizowanego ryczałtu nie obejmowała kosztów paliwa, w sytuacji gdy samochód służbowy wykorzystywany jest do celów prywatnych pracownika.

Po otrzymaniu nieprawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Łd 748/18 (data wpływu 19 marca 2019 r.), Organ podatkowy wniósł pismem z dnia 8 kwietnia 2019 r., nr 0110-KWR5.4021.13.2019.2, do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną.

Pismem z dnia 9 grudnia 2020 r., nr 0110-KWR5.4021.13.2019.3 przedmiotowa skarga kasacyjna została wycofana.

W dniu 18 stycznia 2021 r. do tutejszego Organu wpłynęło postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 grudnia 2020 r., sygn. akt II FSK 1260/19, umarzające postępowania kasacyjne.

Następnie w dniu 11 lutego 2021 r. do tutejszego Organu wpłynęło prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 lutego 2019 r., sygn. Akt I SA/Łd 748/18 wraz z aktami sprawy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy Organ.

W związku z powyższym, wniosek Wnioskodawcy z dnia 7 sierpnia 2018 r. (data wpływu 13 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych, podlega ponownemu rozpatrzeniu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest spółką z siedzibą w Polsce, podlegającą opodatkowaniu od całości swoich dochodów w Polsce. Spółka należy do Grupy F powstałej w 2005 r., będącej jedną z największych dostawców produktów na rzecz przemysłu drukarskiego i opakowaniowego. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest dystrybucja farb, lakierów, farb drukarskich i mas uszczelniających.

Spółka zamierza, na podstawie umów leasingu operacyjnego, użytkować samochody służbowe. Zgodnie z zapisami art. 86a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) Spółka będzie odliczała podatek VAT w odniesieniu do wydatków związanych z tymi samochodami w wysokości 50% kwoty podatku.

Samochody służbowe będą przydzielone zatrudnionym w Spółce pracownikom w celu umożliwienia im właściwej realizacji powierzonych obowiązków służbowych. Spółka zamierza wprowadzić „Politykę samochodową” używania pojazdów służbowych, która będzie określała obowiązki użytkowników samochodów służbowych, zasady eksploatacji samochodu służbowego oraz rozliczania kosztów eksploatacji i jego utrzymania. Zakupy paliwa Spółka planuje zorganizować przy pomocy karty paliwowej, gdzie przy każdym tankowaniu użytkownik samochodu służbowego będzie zobowiązany do podania dokładnego stanu licznika i nr rejestracyjnego pojazdu.

Warunki i zasady indywidualnego użytkowania przez pracownika samochodu służbowego będą też określone w „Regulaminie użytkowania samochodu służbowego”, zawartym przez Spółkę z danym pracownikiem. Na podstawie tego Regulaminu pracownicy zobowiązani będą m.in. do:

• używania samochodu służbowego w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwości,
  

• wydania pojazdu służbowego Spółce w stanie niepogorszonym po rozwiązaniu umowy,
  

• przestrzegania terminów przeglądów i badań technicznych,
  

• odpowiedniego zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem lub kradzieżą,
  

• zgłaszania usterek, szkód komunikacyjnych, kradzieży,
  

• używania samochodu do celów związanych z wykonywaniem obowiązków pracowniczych, przy czym będą też uprawnieni do korzystania z samochodu do celów prywatnych w godzinach, w których nie wykonują swoich obowiązków pracowniczych.
  
  

Pracownicy nie będą mieli ustalonego limitu kilometrów, jaki pracownik będzie mógł przejechać wykorzystując samochód służbowy, jak też nie będą prowadzić ewidencji jazd prywatnych.

Przychód pracownika z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celu prywatnego będzie ustalany jako wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj.:

1. 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³,
2. 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
   
   

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jedynie przez część miesiąca, wartość nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi ustalana będzie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 wskazanych powyżej kwot.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która będzie ujmowana przez Spółkę – zobowiązaną na podstawie art. 31 ww. ustawy do obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od zatrudnionych pracowników – jako jeden z elementów dochodu danego pracownika, zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmować będzie wszelkie koszty eksploatacji samochodu służbowego, w tym również koszty paliwa zużytego w związku z korzystaniem przez pracownika z samochodu służbowego do celów prywatnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje wszelkie koszty związane z eksploatacją samochodu służbowego, w tym koszty zużytego paliwa.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200), przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W zakresie ww. wyjątku, w odniesieniu do nieodpłatnego świadczenia ustawodawca wskazał, że wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³

− co wynika z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b). Natomiast, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c).

Jak wynika z ww. przepisów, ustawodawca przyjął, że w przypadku, gdy pracownik korzysta z samochodu służbowego, to jednak potencjalnie może wykorzystać ten samochód do czynności prywatnych. Zatem otrzymanym przez pracownika świadczeniem jest wykorzystanie samochodu służbowego do celów prywatnych. Jedyną okolicznością różnicującą wykorzystanie jest pojemność silnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykładnia ww. przepisów prowadzi do wniosku, że skoro pracownik korzysta nieodpłatne z samochodu służbowego dla celów prywatnych, to z tego tytułu należy pracownikowi naliczyć miesięcznie zryczałtowaną wartość świadczenia określoną w kwocie wynikającej z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego treść nie zawiera ograniczeń dotyczących sposobu korzystania z samochodu, liczby przejechanych kilometrów, używania samochodu w jazdach lokalnych, czy pozamiejscowych, ani też nie określa, co obejmuje pojęcie „wartość pieniężna z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych”.

Zgodnie z § 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.), zwrot kosztów może zostać ustalony bądź jako miesięczny ryczałt pieniężny, bądź w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, czyli na podstawie tzw. kilometrówki. Jeżeli zwrot kosztów następuje w postaci miesięcznego ryczałtu, wypłata może być dokonana dopiero po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu. Oświadczenie takie nie musi być sporządzane w postaci ewidencji przebiegu (nie zawiera informacji o ilości przejechanych kilometrów itp.), natomiast powinno zawierać dane dotyczące pojazdu (pojemność silnika, marka, numer rejestracyjny) oraz określać ilość dni nieobecności pracownika w miejscu pracy w danym miesiącu z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej lub innej nieobecności, a także ilość dni, w których pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

Z przepisów rozporządzenia wynika, że kwota wypłacana przez pracodawcę pracownikowi z tytułu korzystania przez pracownika z prywatnego pojazdu w celach służbowych powinna zrekompensować całość wydatków na przejechanie określonego dystansu. Wlicza się w to nie tylko koszty paliwa, ale również inne koszty eksploatacyjne. Stawka została skalkulowana w taki sposób, aby zapewnić pracownikowi wykorzystującemu własny pojazd na rzecz pracodawcy zwrot całości wydatków.

W ocenie Spółki, przedstawione zasady zwrotu kosztów przy wykorzystywaniu pojazdów prywatnych dla celów służbowych, o których stanowi ww. rozporządzenie powinny zostać w sposób analogiczny zastosowane także do zasad regulujących wykorzystywanie samochodów służbowych do celów prywatnych. W jednym i drugim przypadku ustawodawca określenie ryczałtu oparł o pojemność silnika samochodu – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3 jest to kwota 250 zł miesięcznie, a dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3 – 400 zł miesięcznie. Jest to parametr warunkujący w pierwszej kolejności zużycie paliwa. Natomiast jego wpływ na wysokość innych kosztów eksploatacyjnych jest znikomy. Spółka udostępniając pracownikom samochody służbowe, z możliwością korzystania z nich do celów prywatnych, udostępniać będzie samochód gotowy do użytku (od paliwa po inne materiały eksploatacyjne). Dlatego też, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która będzie ujmowana przez Spółkę na podstawie art. 31 ww. ustawy do obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od zatrudnionych pracowników – jako jeden z elementów dochodu danego pracownika, zgodnie z art. 32 ust. 2 ww. ustawy, obejmować będzie koszty użytkowania samochodu, w tym w postaci zużywanego paliwa.

Spółka podkreśla, że stanowisko zaprezentowane powyżej jest zgodne z intencją ustawodawcy, który wprowadzając zmiany do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez dodanie przepisów art. 12 ust. 2a-2c ustawą z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662) zamierzał uprościć obowiązki pracodawców w zakresie ustalania przychodów.

Wnioskodawca wskazuje, że Jego stanowisko potwierdza orzecznictwo, dla przykładu wyrok WSA w Opolu z dnia 6 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Op 68/16, w którym Sąd w pełni podzielił stanowisko WSA we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Wr 1595/15, że „brzmienie art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. w pełni uzasadnia wykładnię, iż wartość przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje również udostępnienie danemu pracownikowi paliwa, które nie stanowi odrębnego świadczenia. Jak podniósł Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w cytowanym przepisie wyraźnie wskazano, że otrzymanym świadczeniem jest „wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych”. Prawodawca jednakże nie precyzuje i nie definiuje ściśle co mieści się pod pojęciem „wykorzystywanie”. Biorąc jednak pod uwagę chociażby fakt, że podobnie skonstruowany ryczałtowy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych obejmuje wszystkie koszty i wydatki poczynione z tytułu korzystania z pojazdu, zasadnym jest stosowanie analogii także do zasad regulujących wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych. Wbrew zatem stanowisku organu świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, także i ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie, tj. kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych, kosztów związanych z zakupem paliwa, czy badań technicznych. Jak słusznie zauważył Sąd nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków jakim są wydatki na paliwo uznać za stanowiące odrębne świadczenie”. Zaznaczyć należy, że zacytowane stanowisko WSA we Wrocławiu zostało zaaprobowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, który oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów. NSA również wskazał, że świadczeniem pracodawcy nie jest wyłącznie udostępnienie samochodu, ale też zapewnienie jego prawidłowego używania, czyli ponoszenie związanych z nim wydatków, w tym kosztów paliwa. Nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj wydatków eksploatacyjnych, jakim są wydatki na paliwo, uznać za stanowiące odrębne świadczenie (wyrok NSA z dnia 10 lipca 2018 r., sygn. akt II FSK 1185/16).

Wnioskodawca wskazuje, że powyższe stanowisko potwierdziły również inne składy sędziowskie, np. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 5 maja 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1925/15 oraz z dnia 7 marca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 949/17, WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 11 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Po 1766/15, WSA w Krakowie w wyroku z dnia 14 września 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 824/16, WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 23 września 2016 r., sygn. akt I SA/Wr 743/16, WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1550/16, WSA w Opolu w wyroku z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Op 327/17, WSA w Gorzowie Wlkp. w wyroku z dnia 18 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Go 436/17. Akceptację uznała dodatkowa argumentacja wskazana przez WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1550/16, w którym Sąd stwierdził: „Podzielając w pełni stanowisko wyrażone w przywołanym wyroku należy przyjąć, że skarżąca prawidłowo wywiodła, iż przepis art. 12 u.p.d.o.f. nie zawiera ograniczeń dotyczących sposobu korzystania z samochodu, liczby przejechanych kilometrów, używania samochodu do jazd lokalnych, czy też pozamiejscowych. Jak słusznie wskazano pracodawca, w tym wypadku Spółka przekazując samochód służbowy, zgodnie z regulaminem jego użytkowania oddaje poszczególnym pracownikom do użytku pojazd gotowy do jazdy zarówno z zapewnionym paliwem, jak i materiałami eksploatacyjnymi. Tylko wówczas możliwe jest jego skuteczne wykorzystywanie. Natomiast odmienne rozwiązanie, wskazujące na wyłączenie paliwa z wydatków związanych z użytkowaniem samochodu służbowego, tj. wskazujące na jego odrębność w konsekwencji stanowiłoby dalsze skomplikowanie w zakresie prowadzenia niezbędnych ewidencji. To z kolei jak słusznie akcentuje skarżąca niweczyłoby ideę ryczałtu i założonego nią celu. Przyjąć zatem należy, że skoro intencją ustawodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, to chciał on objąć ryczałem wszystkie jego elementy. Wykładnia celowościowa powołanego przepisu wskazuje na objęcie ryczałtem wszystkich wydatków ponoszonych w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego. Niewątpliwie intencją ustawodawcy było uproszczenie obowiązków pracodawcy w zakresie ustalania przychodu. W uzasadnieniu projektu zmian do ustawy wprowadzającej omawiane przepisy wskazano m.in., że „Mimo że istnieją zasady ustalania wartości tego świadczenia, zgłaszane są problemy co do prawidłowego określenia skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych. Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych”. Z uzasadnienia przyjętych zmian odnośnie ryczałtu i paliwa wynika, że ryczałt został skalkulowany w oparciu o tzw. kilometrówkę (obowiązującą przy wykorzystywaniu samochodu prywatnego do celów służbowych), której to stawki zawierają zarówno amortyzację, jak i koszt paliwa”.

Zdaniem Wnioskodawcy, na uwagę zasługuje również wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 21 grudnia 2016 r., sygn. akt I SA/Go 363/16, w którym Sąd słusznie stwierdził, że „nie można przyjąć aby racjonalny ustawodawca nie wiedział, że do korzystania z samochodu konieczne jest paliwo, oznacza to, że gdyby zamierzał koszt zakupu paliwa wyłączyć z regulacji art. 12 ust. 2a p.d.o.f. to wyraźnie, by w tym przepisie to zawarł np. poprzez użycie sformułowania „z wyłączeniem kosztów zakupu paliwa”.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie, że ryczałtowo określona wartość nieodpłatnego świadczenia, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje również koszty paliwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Łd 748/18 oraz postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 grudnia 2020 r., sygn. akt II FSK 1260/19 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z dnia 17 września 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.448.2018.1.PR.

Należy poinformować też, że na dzień wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z dnia 17 września 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.448.2018.1.PR obowiązywał tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.