Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.34.2021.1.AH
z 2 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 stycznia 2021 r. (data wpływu do tut. Organu 2 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• sposobu stosowania przez Wnioskodawcę ograniczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z zawarciem wskazanej we wniosku umowy leasingu samochodu osobowego –jest nieprawidłowe,
• określenia czy limit 150.000 zł Wnioskodawca może ustalić osobno dla leasingu (opłata wstępna i raty leasingu) oraz osobno dla transakcji wykupu samochodu na własność – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie

w zakresie:

• sposobu stosowania przez Wnioskodawcę ograniczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z zawarciem wskazanej we wniosku umowy leasingu samochodu osobowego,
• określenia czy limit 150.000 zł Wnioskodawca może ustalić osobno dla leasingu (opłata wstępna i raty leasingu) oraz osobno dla transakcji wykupu samochodu na własność.

We wniosku przedstawiono następujący opis stanu faktycznego:

Wnioskodawca od 2002 roku prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w zakresie produkcji elektronicznego sprzętu oświetleniowego. W listopadzie 2020 roku zawarł umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego, rok produkcji 2020. Samochód wykorzystywany jest w działalności gospodarczej (wyłącznie do czynności opodatkowanych) oraz do celów prywatnych. Cena pojazdu zgodnie z umową wynosi 336.512,20 zł netto. Wynagrodzenie z tytułu Umowy na dzień jej zawarcia wynosiło łącznie 345.629,90 zł netto, składa się na nie:

• opłata wstępna 111.049,03 zł netto + 25.541,27 zł podatek VAT;
• okresowe opłaty leasingowe (36 rat) po 3.431,19 zł netto + 789,17 zł VAT;
• opłata końcowa 111.049,03 zł netto + 25.541,27 zł podatek VAT.
  
  

Umowa została zawarta na czas określony na 36 miesięcy. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT. Z tytułu użytkowania samochodu osobowego przysługuje mu prawo do odliczenia 50% podatku VAT z faktur dotyczących wydatków na użytkowanie samochodu osobowego. Finansujący nie korzystał i nie korzysta z żadnych zwolnień w podatku dochodowym.

Opłata końcowa jest dodatkowym świadczeniem na rzecz finansującego wyodrębnionym z opłat leasingowych, za którą po wykonaniu umowy leasingu leasingobiorca ma prawo wykupić przedmiot leasingu na własność.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jaką część opłat można uznać za koszty uzyskania przychodów oraz czy limit 150.000 zł podatnik może naliczyć osobno dla leasingu (opłata wstępna i raty miesięczne) oraz osobno dla transakcji wykupu?

Zdaniem Wnioskodawcy, za koszty uzyskania przychodu można uznać koszty obliczone zgodnie z obowiązującym limitem, sposób obliczenia limitu kosztów:

• jako wartość pojazdu dla celów określenia limitu należy przyjąć wartość netto wynikającą z Umowy tj. 336.512,20 zł pomniejszoną o kwotę wykupu 111.049,03 zł netto, czyli 225.463,17 zł + 50% podatku VAT = 25.928,26 zł, gdyż w przypadku nabycia samochodu osobowego używanego w firmie w sposób mieszany (zarówno do celów firmowych, jak i do celów prywatnych) podatnikowi nie przysługuje pełne prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego (odliczyć można tylko 50% kwoty podatku określonej w fakturze).

Oznacza to, że kwota VAT związanego z zakupem samochodu osobowego w części, która nie podlega odliczeniu, zwiększy wartość samochodu;

• wartość pojazdu wyniesie 225.463,17 zł + 25.928,26 zł = 251.391,42 zł;
• proporcja między kwotą 150.000,00 zł a 251.391,42 zł wynosi 59%.

Do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć 59% opłaty wstępnej oraz części kapitałowej każdej z 36 rat rozumianej jako wartość netto plus 50% VAT, gdyż zgodnie z art. 16 ust. l pkt 46 lit. a (winno być pkt 49 lit. a) ustawy o CIT połowa nieodliczonego podatku VAT nie wchodzi do limitu 150.000 zł. Część odsetkową każdej z rat leasingowych można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w całości zgodnie z art. 16 ust. l pkt 49 lit. a ustawy o CIT.

Wykup jest podatkowo transakcją odrębną od samego leasingu. W związku z tym, limit 150.000 zł podatnik nalicza osobno dla leasingu (opłata wstępna i raty miesięczne), osobno dla wykupu.

Cena z faktury „wykupowej” będzie niższa niż 150.000 zł, więc odpisy amortyzacyjne będą mogły być zaliczone w koszty w całości, niezależnie od tego, ile zaliczono w koszty w trakcie trwania umowy leasingu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części nieprawidłowe, a w części prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop ), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą, należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 updop. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 updop, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 4a pkt 9a updop, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   
   • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
     
   • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń
   i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
   
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   
   • agregat elektryczny/spawalniczy,
     
   • do prac wiertniczych,
     
   • koparka, koparko-spycharka,
     
   • ładowarka,
     
   • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
     
   • żuraw samochodowy,
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a
   ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   
   

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 4 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

1. 225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 908 i 1086),
2. 150 000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych.
   
   

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Przy czym, w myśl art. 16 ust. 5a updop, poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 51, oraz kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 49a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 16 ust. 5c updop, w przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 49a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego.

W myśl art. 17b ust. 1 updop, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.
   
   

W myśl art. 17b ust. 2 updop, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. z 1997 r. poz. 143 ze zm.)

-do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca od 2002 roku prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w zakresie produkcji elektronicznego sprzętu oświetleniowego. W 2020 roku zawarł umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego. Samochód wykorzystywany jest w działalności gospodarczej oraz do celów prywatnych. Cena pojazdu zgodnie z umową wynosi 336.512,20 zł netto. Wynagrodzenie z tytułu Umowy na dzień jej zawarcia wynosiło łącznie 345.629,90 zł netto, składa się na nie:

• opłata wstępna 111.049,03 zł netto + 25.541,27 zł podatek VAT;
• okresowe opłaty leasingowe (36 rat) po 3.431,19 zł netto + 789,17 zł VAT;
• opłata końcowa 111.049,03 zł netto + 25.541,27 zł podatek VAT.

Umowa została zawarta na czas określony na 36 miesięcy. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia jaką część opłat leasingowych można uznać za koszty uzyskania przychodów oraz czy limit 150.000 zł podatnik może obliczyć osobno dla leasingu (opłata wstępna i raty miesięczne) oraz osobno dla transakcji wykupu.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że z cyt. art. 17b ust. 1 pkt 3 updop, jednoznacznie wynika, że aby określona umowa leasingu mogła być uznana za podatkową umowę leasingu operacyjnego - suma ustalonych w tej umowie opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, musi odpowiadać co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. W tym też zakresie zauważyć trzeba, że nieuwzględnienie wskazanej we wniosku „opłaty końcowej”, tj. ceny wykupu przedmiotu leasingu w wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy leasingu, spowodowałoby, że suma netto określonych w niej wartości byłaby niższa niż wartość początkowa przedmiotu leasingu, co tym samym wykluczałoby możliwość uznania wskazanej we wniosku umowy za podatkową umowę leasingu operacyjnego i zaliczenia wynikających z niej należności do kosztów podatkowych.

W konsekwencji wskazana we wniosku „opłata końcowa” a więc cena sprzedaży przedmiotu leasingu – samochodu osobowego musi zostać uwzględniona w wartości samochodu osobowego w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 49a updop co zarazem oznacza, że opłata ta ma wpływ na obliczenie proporcji, o której mowa w tym przepisie.

Przy czym, wartość samochodu, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o updop należy określić mając na względzie art. 16 ust. 5a updop, z którego wynika, że obejmuje ona również podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że nieodliczony podatek VAT od części raty kapitałowej podlega limitowaniu, proporcją o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a updop.

Tym samym, Wnioskodawca do kosztów uzyskania przychodów może zaliczyć tą część opłaty wstępnej i każdej miesięcznej raty (w części dotyczącej spłaty wartości samochodu), która proporcjonalnie do ceny samochodu nie przekracza 150 000 zł. Zatem, skoro wartość samochodu będącego przedmiotem leasingu przekracza 150 000 zł, to ww. wydatki nie będą kosztem w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do ustalonej w przedstawiony powyżej sposób, wartości samochodu osobowego, będącego przedmiotem tej umowy. Natomiast część odsetkowa będzie stanowić w całości koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do pozostałych wątpliwości Wnioskodawcy należy zauważyć, że jak już wskazano, art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, wprowadza limit od którego odpisy z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywane według zasad określonych w art. 16a-16m, nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast w myśl cytowanego powyżej art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających mi.in. z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Odnosząc się zatem do kwestii, czy limit 150.000 zł podatnik może naliczyć osobno dla leasingu (opłata wstępna i raty miesięczne) oraz osobno dla transakcji wykupu, należy wskazać, że limit wynikający z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, będzie dotyczył ewentualnego wykupu samochodu osobowego na podstawie zawartej umowy leasingu tj. w przypadku dokonywania późniejszych odpisów amortyzacyjnych. Ponadto, wynikające z umowy leasingu operacyjnego opłaty, limitowane będą odrębnym limitem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT.

W związku z powyższym, Wnioskodawcy będą przysługiwać dwa limity odnoszące się do kwoty 150.000 zł w odniesieniu do zawartej umowy leasingu operacyjnego, tj. jeden wynikający z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT (dotyczący opłat wynikających z umowy leasingu), a drugi określony w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT dotyczący ewentualnych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych po wykupie przedmiotu umowy leasingu operacyjnego.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaakcentować ponadto trzeba, że w niniejszej interpretacji tut. Organ nie oceniał wyliczeń zaprezentowanych przez Wnioskodawcę w opisie sprawy oraz własnym stanowisku w sprawie, z uwagi na fakt, że przepis art. 14b Ordynacji podatkowej nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Zatem tut. Organ nie może potwierdzić prawidłowości przykładowych wyliczeń, bowiem zasady ich arytmetycznego wyliczenia nie podlegają urzędowej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP(art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.