Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2013r. (data wpływu 25 lutego 2013r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z utrzymaniem targowiska miejskiego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z utrzymaniem targowiska miejskiego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Miasto (dalej: „Miasto” lub „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Na terenie Miasta znajduje się Targowisko miejskie (dalej: „Targowisko”), którego Miasto jest właścicielem. Wnioskodawca ponosi bieżące koszty związane z funkcjonowaniem Targowiska, w tym w szczególności koszty nabycia usług zarządzania, administrowania i utrzymania Targowiska od podmiotu zewnętrznego (dalej: „Administrator”), który w ramach swoich obowiązków odpowiedzialny jest m.in. za dbanie o stan techniczny obiektów znajdujących się na terenie Targowiska, porządek oraz zapewnianie przestrzegania regulaminu Targowiska. Obecnie funkcję Administratora pełni spółka komunalna, której udziałowcem w 100% jest Miasto. Niemniej, w przyszłości nie można wykluczyć, że usługi te mogłyby być świadczone przez podmiot niepowiązany z Miastem. Powyższe wydatki dokumentowane są przez Administratora wystawionymi na Miasto fakturami VAT z wykazanymi kwotami podatku. Możliwe, że w przyszłości Miasto będzie ponosiło również inne wydatki bezpośrednio związane z funkcjonowaniem Targowiska, w związku z którymi Miasto będzie otrzymywało faktury z naliczonym podatkiem VAT.

W związku z prowadzonym Targowiskiem Miasto otrzymuje dochody. Są to odpowiednio (i) wpływy z opłaty targowej (pobierane w drodze inkasa) oraz (ii) czynsze dzierżawne z tytułu wydzierżawionych stanowisk handlowych (tj. pawilonów handlowych związanych stale z gruntem Targowiska, gruntów oddanych w dzierżawę lub przeznaczonych do oddania w dzierżawę pod pawilony handlowe indywidualnym kupcom).

W szczególności od wszystkich handlujących na Targowisku Miasto pobiera opłatę targową zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, tj. od handlujących na dzierżawionych stanowiskach jak również od pozostałych handlujących na Targowisku. Natomiast czynsz dzierżawny Miasto otrzymuje na podstawie indywidulanych umów dzierżawy zawieranych pomiędzy Miastem i dzierżawcami w odniesieniu do położonych na Targowisku pawilonów i boksów trwale związanych z gruntem oraz terenu pod ustawienie obiektu handlowego.

Miasto planuje zmianę sposobu pobierania opłat związanych z działalnością Targowiska. Opłata targowa będzie pobierana nadal jednak Miasto zrezygnuje z zawierania umów dzierżawy dotyczących stanowisk handlowych. W szczególności, opłaty te zostaną zastąpione innymi, pobieranymi na podstawie zawieranych przez Miasto umów cywilnoprawnych (np. opłatami rezerwacyjnymi).

Wnioskodawca w przyszłości planuje również inwestycję mającą na celu modernizację Targowiska. Planowana modernizacja obejmie całość Targowiska. W związku z tą inwestycją Miasto będzie otrzymywało od wykonawcy faktury z wykazanym podatkiem VAT.

Wnioskodawca, pragnie wskazać, iż wspomniane koszty bieżące i inwestycyjne są i będą dokonywane w celu zwiększenia standardu oraz prawidłowego utrzymania Targowiska. Targowisko służy zaś Miastu m.in. do dzierżawienia znajdujących się na nim stanowisk handlowych (w przyszłości do pobierania innych opłat o charakterze cywilnoprawnym).

Wnioskodawca podkreśla, że nie ma i nie będzie miał możliwości przyporządkowania poszczególnych wydatków bezpośrednio do dzierżawionych stanowisk handlowych (działalności opodatkowanej VAT) bądź do dochodów z tytułu opłaty targowej (działalność znajdująca się poza zakresem VAT). Do tej pory Miasto nie dokonywało odliczenia podatku VAT od kosztów związanych z prowadzeniem Targowiska.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy Miastu przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego wskazanego na fakturach dokumentujących wydatki poniesione przez Miasto na utrzymanie Targowiska, tj. np. koszty zakupu usług zarządzania, administrowania i utrzymania Targowiska oraz ewentualnych wydatków inwestycyjnych związanych z modernizacją Targowiska lub innych wydatków związanych z działalnością Targowiska...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym Miastu przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki poniesione na utrzymanie Targowiska oraz ewentualnych fakturach dokumentujących wydatki inwestycyjne mające na celu modernizację Targowiska lub innych wydatków związanych z działalnością Targowiska.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: Ustawa o VAT), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z pewnymi zastrzeżeniami niemającymi zastosowania w przedmiotowej sytuacji.

Z treści powyższej regulacji wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikom VAT w sytuacji, gdy towary i usługi, przy nabyciu których został naliczony podatek, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Dla oceny możliwości skorzystania z prawa do odliczenia, w każdym przypadku istotne jest więc ustalenie, czy towary i usługi, przy zakupie których naliczono VAT:

• zostały nabyte przez podatnika tego podatku oraz
• pozostają w bezspornym związku z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.
  
  

Odnosząc się do warunku nabywania towarów i usług przez podatnika, kwestia ta została uregulowana w art. 15 Ustawy o VAT. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie natomiast do ust. 6 tej regulacji, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle powyższego uznać należy, iż z tytułu odpłatnego udostępnienia miejsc targowych (dzierżawy stanowisk handlowych), w związku z którym Miasto pobiera odpowiednie wynagrodzenie (czynsz dzierżawny) jak i pobierania innych opłat o charakterze cywilnoprawnym (np. opłat rezerwacyjnych), które Miasto planuje wprowadzić w przyszłości, Wnioskodawca jest podatnikiem VAT, gdyż świadczenia te odbywają się na podstawie umów cywilnoprawnych zawieranych przez Miasto z poszczególnymi podmiotami handlującymi. W konsekwencji uznać należy, iż Miasto dokonuje odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT. Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, usługi te nie korzystają ze zwolnienia z VAT.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy istnieje bezsprzeczny związek wydatków na utrzymanie Targowiska oraz ewentualnych, przyszłych wydatków inwestycyjnych związanych z jego modernizacją ze świadczeniem przedmiotowych usług. W opinii Miasta, gdyby nie ponosiło ono ww. wydatków na Targowisko, świadczenie usług udostępniania miejsc targowych byłoby niezwykle utrudnione lub wręcz niemożliwe. Nie sposób bowiem pozyskać czy też utrzymać kontrahenta (tj. handlowca) w sytuacji, gdy dany teren przeznaczony pod Targowisko nie spełniałby odpowiednich standardów, tj. przykładowo nie wywożono by nieczystości, nie dokonywano by bieżących napraw czy konserwacji oraz nie inwestowano w podwyższanie standardu Targowiska, etc. W takich warunkach nie byłoby możliwe prowadzenie działalności handlowej (w szczególności sprzedaży żywności), w rezultacie czego handlowcy mogliby zrezygnować lub nie podejmować współpracy z Miastem i szukać innych punktów, w których mogliby dokonywać sprzedaży (np. w sąsiednich gminach).

Reasumując, przewidziany przez ustawodawcę w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT związek z czynnościami opodatkowanymi niewątpliwie istnieje w zakresie ponoszonych przez Miasto wydatków związanych z utrzymaniem Targowiska. Niewątpliwie bowiem dokonywane przez Miasto zakupy związane z utrzymywaniem Targowiska tworzą dla potencjalnych dzierżawców miejsc handlowych lub handlowców wnoszących w przyszłości inne opłaty o charakterze cywilnoprawnym, atrakcyjne warunku prowadzenia działalności, co skłania ich do zawierania stosownych transakcji w powyższym zakresie z Miastem. W ocenie Wnioskodawcy, Miastu powinno zatem przysługiwać prawo do pełnego odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących opisane w stanie faktycznym wydatki.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż stanowisko Miasta potwierdzają liczne interpretacjie wydane przez Ministra Finansów (m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 listopada 2011 r., sygn. ILPP2/443-1286/11-6/EN, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 31 maja 2012 r., sygn. IBPP3/433-204/12/AŚ oraz interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 września 2012 r., sygn. ILPP1/443-597/12-2/KG wydane w analogicznych sprawach).

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, na pełne prawo do odliczenia VAT na zasadach opisanych powyżej nie ma wpływu fakt, iż oprócz pobierania opłat za udostępnianie stanowisk handlowych (czynszu dzierżawnego) lub w przyszłości innych opłat podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (np. opłat rezerwacyjnych) Miasto pobiera również opłatę targową (zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych), która pozostaje poza zakresem opodatkowania VAT

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w utrwalonym w tej materii orzecznictwie krajowym. W pierwszej kolejności należy wskazać na uchwałę NSA w składzie 7 Sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. I FPS 9/10, w sentencji której rozszerzony skład sędziowski wskazał, że „W świetle przepisów art. 86 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., nr 54, poz. 535 ze zm.) czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie mogą wpłynąć na zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu art. 90 ust. 3 powołanej wyżej ustawy.

Zatem NSA jednoznacznie potwierdził, że zdarzenia pozostające poza zakresem regulacji VAT nie powinny mieć wpływu na wysokość współczynnika sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

Wnioskodawca podkreśla, że opłata targowa ma charakter daniny publicznoprawnej, stanowiącej dochód publiczny i pobierana jest na podstawie i w wysokości określonej odrębnymi przepisami prawa. W zakresie poboru tej opłaty Miasto nie działa jako podatnik VAT. W konsekwencji Wnioskodawca pragnie wskazać, iż pobór opłaty targowej oraz jej wysokość nie jest i nie była zależna od wydatków związanych z utrzymaniem Targowiska, wpływających na utrzymanie na nim odpowiedniego standardu i zwiększających atrakcyjność miejsc dla potencjalnych handlowców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Powyższe oznacza, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze, jednak transakcja nie podlega opodatkowaniu.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Należy wyjaśnić, iż w przypadkach, gdy podatnik wykonuje czynności uprawniające do odliczenia VAT i nieuprawniające do tego odliczenia, tj. zwolnione od tego podatku i nie ma możliwości przyporządkowania ponoszonych wydatków do czynności opodatkowanych lub zwolnionych z VAT, zastosowanie znajduje przepis art. 90 ustawy, który ma na celu określenie wartości podatku naliczonego, służącego wyłącznie czynnościom opodatkowanym, z pominięciem tej części podatku naliczonego, w jakiej nabyte towary i usługi będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności zwolnionych od podatku.

I tak, zgodnie z przepisami ust. 1 i ust. 2 art. 90 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Jeżeli jednak nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zatem, dokonując analizy cyt. wyżej przepisów stwierdzić należy, iż na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy, występuje obowiązek wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Na terenie Miasta znajduje się targowisko miejskie, którego Gmina jest właścicielem. Miasto ponosi bieżące koszty związane z funkcjonowaniem targowiska, w tym m. in. koszty nabycia usług zarządzania, administrowania i utrzymania targowisk od podmiotu zewnętrznego, który w ramach swoich obowiązków odpowiedzialni są m. in. za dbanie o stan techniczny obiektów znajdujących się na terenie targowiska, porządek oraz zapewnienie przestrzegania regulaminu targowiska. W związku z prowadzonym targowiskiem Miasto otrzymuje dochody. Są to wpływy z opłaty targowej (pobierane w drodze inkasa) oraz czynsze dzierżawne z tytułu wydzierżawionych stanowisk handlowych. Czynsz dzierżawny Miasto otrzymuje na podstawie indywidualnych umów dzierżawy zawieranych pomiędzy Miastem i dzierżawcami w odniesieniu do położonych na targowisku pawilonów i boksów trwale związanych z gruntem oraz terenu pod ustawienie obiektu handlowego. Miasto planuje zmianę sposobu pobierania opłat związanych z działalnością targowiska. Opłata targowa będzie pobierana nadal jednak Miasto zrezygnuje z zawierania umów dzierżawy dotyczących stanowisk handlowych. W szczególności, opłaty te zostaną zastąpione innymi, pobieranymi na podstawie zawieranych przez Miasto umów cywilnoprawnych (np. opłatami rezerwacyjnymi). Wnioskodawca w przyszłości planuje również inwestycję mającą na celu modernizację targowiska. Planowana modernizacja obejmie całość targowiska. W związku z tą inwestycją Miasto będzie otrzymywało od wykonawcy faktury z wykazanym podatkiem VAT. Wnioskodawca wskazał, iż koszty bieżące i inwestycyjne są i będą dokonywane w celu zwiększenia standardu oraz prawidłowego utrzymania targowiska. Targowisko służy Wnioskodawcy m.in. do dzierżawienia znajdujących się na nim stanowisk handlowych (w przyszłości do pobierania innych opłat o charakterze cywilnoprawnym).

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych), bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zagadnienia dotyczące opłaty targowej reguluje ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy, targowiskami, o których mowa w ust. 1, są wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż.

Art. 15 ust. 2b cyt. ustawy stanowi, iż opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach.

W myśl art. 15 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.

Zatem opłata targowa jest szczególną formą daniny publicznej, pobieraną od podmiotów dokonujących sprzedaży na targowiskach lub innych wydzielonych miejscach. Wysokość opłaty ustala właściwa miejscowo rada gminy w trybie określonym ustawowo. Wnioskodawca pobierając takie opłaty będzie działał jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy, w konsekwencji czego opłaty te nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wskazać również należy, iż zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Wobec powyższego udostępnianie miejsc na targowisku w ramach umowy dzierżawy, tj. czynności cywilnoprawnej, innemu podmiotowi skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawcy. Dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zatem stwierdzić należy, iż cywilnoprawna umowa dzierżawy jak również umowa związana z opłatami rezerwacyjnymi, będąca czynnością odpłatną stanowi, stosownie do zapisów ustawy o podatku od towarów i usług, odpłatną usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i jest czynnością podlegającą opodatkowaniu, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z powyższego wynika więc, iż w sprawie będącej przedmiotem wniosku wydatki związane z utrzymaniem targowiska miejskiego, tj. np. koszty zakupu usług zarządzania, administrowania i utrzymania targowiska oraz przyszłe wydatki inwestycyjne związane z modernizacją targowiska będą miały związek zarówno z czynnościami, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony (odpłatnie udostępnianie poszczególnych miejsc na targowiskach), jak i czynnościami niepodlegającymi przepisom ustawy (pobieranie opłaty targowej). Zaznaczyć przy tym należy, iż Wnioskodawca podkreślił, iż nie ma i nie będzie miał możliwości przyporządkowania poszczególnych wydatków bezpośrednio do dzierżawionych stanowisk handlowych (działalności opodatkowanej VAT) bądź do dochodów z tytułu opłaty targowej (działalności niepodlegajacej opodatkowaniu podatkiem VAT).

Z cytowanych powyżej regulacji art. 90 wynika, iż proporcja ustalana jest w oparciu o obrót. Natomiast obrotem, w myśl art. 29 ust. 1 ustawy, jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Przy obliczaniu proporcji istotne jest zatem ustalenie, czy analizowane czynności stanowią podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a więc czy w odniesieniu do nich istnieje obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy. W sytuacji, gdy są to czynności niebędące sprzedażą (niestanowiące obrotu, tj. czynności niepodlegające opodatkowaniu) – wówczas nie uwzględnia się ich przy ustalaniu proporcji.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie powinny być uwzględniane w proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy. W konsekwencji, w przypadku podatku naliczonego wynikającego z wydatków związanych z czynnościami opodatkowanymi oraz z czynnościami niepodlegającymi podatkowi, których nie można jednoznacznie przypisać do jednego rodzaju działalności, nie stosuje się odliczenia częściowego wg proporcji określonej na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, lecz odliczenie pełne. Wartość czynności niepodlegających opodatkowaniu nie wchodzi bowiem do sumy wartości obrotów ustalanych dla potrzeb liczenia proporcji sprzedaży.

Powyższe, znajduje potwierdzenie w uchwale 7 sędziów NSA z 24.10.2011 r. sygn. I FPS 9/10, gdzie Sąd wskazał: „(...)za w pełni aktualną i trafną należy uznać linię orzeczniczą NSA, z której jednoznacznie wynika, że zawarte w przepisach art. 90 ust. 1 – 3 u.p.t.u. sformułowanie „czynności, w związku z którymi nie przysługuje prawo do odliczenia” należy rozumieć jako odnoszące się do czynności zwolnionych od podatku. Skoro bowiem rzecz dotyczy odliczenia podatku, to pod uwagę można wziąć tylko takie transakcje, które w ogóle objęte są zakresem przedmiotowym VAT. W tej części są to tylko czynności zwolnione od podatku, gdyż czynności niepodlegające w ogóle podatkowi nie są objęte zakresem przedmiotowym VAT. Sformułowanie „czynności, w związku z którymi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku” należy zatem rozumieć jako „czynności zwolnione od podatku” oraz czynności opodatkowane na specjalnych zasadach, gdzie ustawa wprost stwierdza, że podatnik nie ma prawa do odliczenia”.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż w przypadku wykonywania działalności opodatkowanej podatkiem VAT i działalności niepodlegającej opodatkowaniu VAT, jeżeli Wnioskodawca jest w stanie wydzielić z całości zakupów część związaną z działalnością opodatkowaną oraz niepodlegającą opodatkowaniu wówczas Wnioskodawca winien zastosować alokację bezpośrednią, czyli przyporządkowanie zakupów do czynności dających i niedających prawa do odliczenia VAT. Natomiast w sytuacji gdy zakupy towarów i usług związanych z utrzymaniem targowiska miejskiego bedą wykorzystywane przez Wnioskodawcę, będącego czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarówno do działalności opodatkowanej tym podatkiem, jak i do działalności niepodlegającej opodatkowaniu, a ponadto Miasto nie będzie miało obiektywnej możliwości przyporządkowania dokonywanych zakupów do jednego konkretnego rodzaju prowadzonej działalności, Wnioskodawcy będzie przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących przedmiotowe wydatki.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, iż w zakresie stanu faktycznego wydane zostało odrębne rozstrzygniecie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Powrót