2021.07.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.184.2021.1.KW
z 9 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 maja 2021 r. (data wpływu 17 maja 2021 r.) uzupełnione pismem z 2 lipca 2021r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy:

począwszy od roku podatkowego rozpoczętego 1 czerwca 2018 r. Wnioskodawca, na podstawie decyzji podjętej w styczniu 2021 r., jest uprawniony do zastosowania począwszy od 1 czerwca 2018 r. w odniesieniu do roku podatkowego rozpoczynającego się tego dnia (tzn. wstecz) stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do wysokości 0,1% dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej - jest nieprawidłowe.

począwszy od roku podatkowego rozpoczętego 1 czerwca 2021 r. Wnioskodawca, na podstawie decyzji podjętej w styczniu 2021 r., jest uprawniony do zastosowania w odniesieniu do roku podatkowego rozpoczynającego się tego dnia stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do wysokości 0,1% dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy:

począwszy od roku podatkowego rozpoczętego 1 czerwca 2018 r. Wnioskodawca, na podstawie decyzji podjętej w styczniu 2021 r., jest uprawniony do zastosowania począwszy od 1 czerwca 2018 r. w odniesieniu do roku podatkowego rozpoczynającego się tego dnia (tzn. wstecz) stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do wysokości 0,1% dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej
począwszy od roku podatkowego rozpoczętego 1 czerwca 2021 r. Wnioskodawca, na podstawie decyzji podjętej w styczniu 2021 r., jest uprawniony do zastosowania w odniesieniu do roku podatkowego rozpoczynającego się tego dnia stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do wysokości 0,1% dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również: Spółka) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, posiadającym siedzibę i zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest przetwórstwo i konserwowanie owoców i warzyw, rok podatkowy Wnioskodawcy nie pokrywa się z rokiem kalendarzowym i rozpoczyna się 1 czerwca oraz kończy 31 maja następnego roku. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca posiada składniki majątkowe stanowiące środki trwałe, podlegające amortyzacji.

W związku z tym, że Wnioskodawca posiada stratę podatkową do rozliczenia z lat ubiegłych, w 2021 r. Wnioskodawca podjął decyzję o obniżeniu stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych do wysokości 0,1% począwszy od roku podatkowego rozpoczynającego się 1 czerwca 2018 r. W związku z tym, 16 marca 2021 r Wnioskodawca złożył korekty zeznań podatkowych CIT-8 za lata podatkowe 1 czerwca 2018 r. - 31 maja 2019 r. oraz 1 czerwca 2019 r. - 31.05.2020 r. Poprzez te korekty Wnioskodawca zmniejszył wysokość odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w tych latach podatkowych W zeznaniu podatkowym CIT-8 za rok podatkowy 1 czerwca 2020 r. - 31 maja 2021 r. Wnioskodawca zaliczy do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne obliczone z zastosowaniem stawki 0,1%. W kolejnych latach podatkowych Wnioskodawca będzie również zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne obliczone z zastosowaniem stawki 0,1%.

Obniżenie stawek amortyzacyjnych, w tym poprzez korektę stosowanych stawek amortyzacyjnych za poszczególne lata ubiegłe, została zastosowana wyłącznie w odniesieniu do środków trwałych amortyzowanych dla celów podatkowych według tzw. amortyzacji liniowej, przewidzianej w art. 16i ust. 1 w zw. z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zmianami dalej: Ustawa CIT). Zgodnie z tą metodą amortyzacji, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się przy zastosowaniu stawek nie większych niż stawki podstawowe przewidziane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do Ustawy CIT. W ww. 2 latach podatkowych objętych korektą Wnioskodawca osiągał dochód, który jednak był obniżany o wysokość straty z tego samego źródła przychodów, poniesionej w poprzednich latach podatkowych. W związku z powyższym, w trakcie tych lat podatkowych nie powstało zobowiązanie podatkowe.

Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej na obszarze specjalnej strefy ekonomicznej.

Wnioskodawca pismem z dnia 02.07.2021 uzupełnił opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Decyzja o obniżeniu stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych do wysokości 0,1% począwszy od roku podatkowego rozpoczynającego się 1 czerwca 2018 r. została podjęta w styczniu 2021 r. W związku z tym, 16 marca 2021 r. Wnioskodawca złożył korekty zeznań podatkowych CIT-8 za lata podatkowe 1 czerwca 2018 r. - 31 maja 2019 r. oraz 1 czerwca 2019 r. - 31 maja 2020 r. Poprzez te korekty Wnioskodawca zmniejszył wysokość odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w tych latach podatkowych. W zeznaniu podatkowym CIT-8 za rok podatkowy 1 czerwca 2020 r. - 31 maja 2021 r. Wnioskodawca zaliczy do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne obliczone z zastosowaniem stawki 0,1%. W kolejnych latach podatkowych Wnioskodawca będzie również zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne obliczone z zastosowaniem stawki 0,1%.

W uzupełnieniu Wnioskodawca ostatecznie sformułował treść pytania mającego być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie trwania poszczególnych lat podatkowych począwszy od roku podatkowego rozpoczętego 1 czerwca 2018 r. Wnioskodawca, na podstawie decyzji podjętej w styczniu 2021 r., jest uprawniony do zastosowania począwszy od 1 czerwca 2018 r., w odniesieniu do roku podatkowego rozpoczynającego się tego dnia oraz w odniesieniu do następnych lat podatkowych, stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do wysokości 0,1% dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest jego stanowisko, zgodnie z którym niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie trwania poszczególnych lat podatkowych począwszy od roku podatkowego rozpoczętego 1 czerwca 2018 r. Wnioskodawca, na podstawie decyzji podjętej w styczniu 2021 r., jest uprawniony do zastosowania począwszy od 1 czerwca 2018 r., w odniesieniu do roku podatkowego rozpoczynającego się tego dnia oraz w odniesieniu do następnych lat podatkowych, stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do wysokości 0,1% dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r, poz. 1406 ze zmianami; dalej: Ustawa CIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 (art. 15 ust. 6 Ustawy CIT).

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi (art. 16a ust. 1 Ustawy CIT).

Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

- zwane także środkami trwałymi;
tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U poz. 1676, z 2017 r. poz. 2453, z 2018 r. poz 2440, z 2019 r. poz 2554 oraz z 2020 r poz 556) w grupowaniu o symbolu ex 30.11 "Statki i konstrukcje pływające", przy czym oznaczenie "ex” oznacza, że zakres wyrobów i usług jest węższy niż określony w grupowaniu (art. 16a ust. 2 Ustawy CIT).

Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 (art. 16d ust. 2 Ustawy CIT).

Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b (art. 16f ust. 1 Ustawy CIT).

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 161 i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 16h ust. 2 Ustawy CIT).

Zgodnie z art. 16i ust. 1 Ustawy CIT odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Jak stanowi natomiast art. 16i ust. 5 Ustawy CIT podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Przepis ten nie uległ zmianie od 1 stycznia 2003 r., a więc w obecnym brzmieniu obowiązywał również w roku podatkowym Wnioskodawcy rozpoczętym 1 czerwca 2018 r.

Zgodnie natomiast z obowiązującym od 1 stycznia 2021 r. ustępem 8 art. 16i Ustawy CIT przepisów ust. 4 i 5 nie stosuje się do środków trwałych wykorzystywanych przez podatników w działalności, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym - w okresie korzystania z takiego zwolnienia.

Zgodnie z powyższymi przepisami, zdaniem Wnioskodawcy, podatnicy amortyzujący środki trwałe wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej z zastosowaniem metody liniowej, mogą obniżyć stosowane dla celów podatkowych stawki amortyzacyjne w stosunku do stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, normę wyrażoną w art. 16i ust. 5 zd. 2 Ustawy CIT „zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego" należy interpretować tak, że zmiany (obniżenia) stawki amortyzacji można dokonać począwszy od miesiąca wprowadzenia środka trwałego do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego po roku podatkowym, w którym nastąpiło wprowadzenie środka trwałego do ewidencji środków trwałych. Przy czym, w ocenie Wnioskodawcy, możliwość ta dotyczy zarówno przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych, w tym za wszystkie lata podatkowe wstecz, które nie uległy jeszcze przedawnieniu. Innymi słowy, podatnik ma prawo do obniżenia stawki amortyzacyjnej stosowanej dotychczas w dowolnym momencie za ubiegłe lata podatkowe, z uwzględnieniem okresu przedawnienia. W przywołanym przepisie art. 16i ust. 5 zd. 2 Ustawy CIT nie zostało bowiem określone, że zmiana ta musi następować od pierwszego miesiąca roku podatkowego następnego po roku bieżącym. W szczególności nie zostało zastrzeżone, że zmian stawek amortyzacji nie wolno dokonywać wstecz. Przepis art. 16i ust. 5 zd. 2 Ustawy CIT nie precyzuje o który „następny” rok podatkowy chodzi. Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy, przepis ten należy interpretować w taki sposób, że obniżenia stawki amortyzacyjnej można dokonywać:

począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych albo
od pierwszego miesiąca każdego (jakiekolwiek) kolejnego roku podatkowego, następującego po roku podatkowym, w którym nastąpiło wprowadzenie środka trwałego do ewidencji środków trwałych,

przy czym zmiany te mogą być dokonywane zarówno „na bieżąco”, jak i wstecz, z uwzględnieniem okresu przedawnienia.

Przykładowo, jeśli środek trwały został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w styczniu 2016 r., to na mocy przepisu art. 16i ust. 5 zdanie 2 Ustawy CIT, podatnik może obniżyć stawkę amortyzacji stosowaną dotychczas, tj. w latach 2016-2020, zarówno na bieżąco, tj. od pierwszego miesiąca roku następującego po roku bieżącym, jak i z mocą wsteczną, tj. począwszy od miesiąca, w którym dany środek został wprowadzony do ewidencji (tu: od stycznia 2016 r.) lub począwszy od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego, następującego po roku, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji. Gdyby przedmiotowego przepisu nie należało interpretować tak jak to przedstawiono powyżej, to ustawodawca nie redagowałby przepisu w taki sposób, jak ma to miejsce. Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było to, żeby zmiany stawek były dokonywane wyłącznie począwszy od przyszłego miesiąca, w którym środki trwałe zostaną wprowadzone do ewidencji lub pierwszego miesiąca roku następującego po roku bieżącym to przepis ten musiałby brzmieć następująco: „Obniżenia stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostaną wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca roku podatkowego następującego po bieżącym roku podatkowym”. Nie można bowiem zmieniać stawek dopiero przy wprowadzaniu środków trwałych do ewidencji, bo jeszcze żadne nie zostały wcześniej określone. Po drugie ustawodawca zastosował czas przeszły w przywołanym wyżej zdaniu, co również sugeruje uprzednie wprowadzenie środków trwałych do ewidencji (a nie przyszłe). Ponadto, gdyby chodziło o rok następujący po roku bieżącym to przepis nie stanowiłby o „każdym następnym roku podatkowym”, bo po bieżącym roku jest tylko jeden następny rok podatkowy, a nie „każdy następny”. Przepis ten musi się zatem odwoływać również do uprzedniego wprowadzenia środków trwałych do ewidencji oraz do pierwszego miesiąca każdego, a więc i minionego roku podatkowego.

Na powyższą interpretację wskazuje także literalne brzmienie przedmiotowego przepisu. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/) termin „następny” oznacza: „ten, kto następuje po innym" oraz „następujący po innym w kolejności czasowej lub przestrzennej". Użycie przez ustawodawcę w powołanym przepisie terminu „następny" następuje, w ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do roku, w którego miesiącu podatnik dokonał wprowadzenia środka trwałego do ewidencji. Uzasadnia to prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie trwania poszczególnych lat podatkowych Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania począwszy od najwcześniejszego okresu, który nie uległ jeszcze przedawnieniu stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet do 0,1% tak jak w przypadku Wnioskodawcy) dla wybranych lub wszystkich środków trwałych, dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, także wówczas, gdy dla danych środków trwałych dokonywano już odpisów amortyzacyjnych.

W ocenie Wnioskodawcy w art. 16i ust. 5 zd. 2 Ustawy CIT określone zostały wyłącznie „punkty w czasie” (tj. miesiące), od których obniżenie stawki amortyzacyjnej może być dokonywane (tj. od których wysokość odpisów amortyzacyjnych może być ustalana przy zastosowaniu obniżonej stawki). Przepis ten nie wprowadza natomiast limitu czasowego na podjęcie decyzji o obniżeniu stawki amortyzacyjnej Literalne brzmienie omawianego przepisu wskazuje zatem na fakt, że intencją ustawodawcy jest udzielenie podatnikowi prawa do podjęcia swobodnej decyzji, od kiedy zmiana stawki amortyzacyjnej zacznie obowiązywać, nie zakreślając okresu za jaki zmiana stawki amortyzacyjnej jest dopuszczalna. Omawiany przepis posługuje się konstrukcją językową „Zmiany stawki dokonuje się począwszy od (...) albo od (...)”, która wyraźnie wskazuje „na punkty w czasie”, od których można dokonać zmiany stawek amortyzacyjnych, a tym samym momenty, od których zmiana stawek zaczyna odnosić skutki prawne. Zdaniem Wnioskodawcy jedynym ograniczeniem czasowym jest okres przedawnienia zobowiązania podatkowego wynikający z ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zmianami; dalej: OP). Przepis art. 16i ust. 5 Ustawy CIT nie odnosi się natomiast w żadnym zakresie do tego czy zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać tylko na przyszłość (tj. tylko na przyszłe okresy rozliczeniowe).

W opinii Wnioskodawcy, przepis art. 16i ust. 5 zd. 2 Ustawy CIT wyraża generalną zasadę zezwalającą podatnikom na obniżanie stawek amortyzacyjnych stosowanych w odniesieniu do środków trwałych. Jednocześnie ustawodawca nie przewiduje w tym zakresie żadnych dodatkowych obostrzeń, w szczególności nie wskazuje, że zmiana wysokości stawek amortyzacyjnych musi następować każdorazowo od pierwszego miesiąca roku podatkowego następnego po roku bieżącym. W obowiązujących przepisach Ustawy CIT dotyczących amortyzacji ustawodawca nie odnosi się również w żaden sposób do „okresów”, czyli przedziałów czasu, których taka zmiana mogłaby dotyczyć. W konsekwencji powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać zarówno „na bieżąco” (tzn. korygując stawki w odniesieniu do przyszłych okresów), jak i „wstecz” (tzn. za okresy wcześniejsze), z uwzględnieniem terminu przedawnienia.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wolą ustawodawcy było i jest pozostawienie podatnikowi prawa do podjęcia indywidualnej i swobodnej decyzji w omawianym zakresie. Wskazuje na to m in. treść uzasadnienia projektu nowelizacji Ustawy CIT, w części dotyczącej nowelizacji art. 16i ust. 5 Ustawy CIT (druk sejmowy nr 411 z dnia 17 kwietnia 2002 r), w którym stwierdzono: „Wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie Taka zmiana podyktowana była koniecznością dostosowania ustaw podatkowych z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o rachunkowości oraz stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania".

W ocenie Wnioskodawcy, gdyby ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie zakazu dokonywania zmian stawek amortyzacyjnych za lata wcześniejsze, to powinien uczynić to w sposób niebudzący wątpliwości, zamieszczając odpowiedni przepis w ustawie. Zakazu takiego nie można natomiast domniemywać. Oznacza to, że Wnioskodawca może zmienić stosowane stawki amortyzacyjne ze skutkiem od pierwszego miesiąca danego roku podatkowego na podstawie decyzji, która może zostać podjęta przez Spółkę zarówno w trakcie trwania tego roku podatkowego, jak też po jego zakończeniu. Tak więc, Wnioskodawca miał prawo podjąć w styczniu 2021 r. decyzję o obniżeniu stawek amortyzacyjnych, zarówno w odniesieniu do stawek stosowanych w poprzednich latach podatkowych (z uwzględnieniem terminu przedawnienia), jak i w odniesieniu do stawek stosowanych w bieżącym roku podatkowym oraz w odniesieniu do stawek, które będzie stosował w przyszłych latach podatkowych. W związku z tym Wnioskodawca miał prawo do skorygowania deklaracji podatkowych za lata wcześniejsze, bowiem do tego de facto sprowadza się obniżenie stawek amortyzacyjnych za lata wcześniejsze. Zgodnie z art. 81 § 1 OP jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Z tego przepisu wynika zatem, że zasadą przewidzianą na gruncie polskiego prawa podatkowego jest możliwość dokonania korekty uprzedniego samoobliczenia podatku przez podatnika.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy potwierdza wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 grudnia 2018 r. (III SA/Wa 566/18), w którym sąd odnosząc się do art. 16i ust. 5 Ustawy CIT stwierdził, że: „brzmienie tego przepisu pozwala podatnikom podatku dochodowego na zmianę stawek amortyzacyjnych w odniesieniu zarówno do przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych. W konsekwencji w ocenie Sądu wykładnia art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p. zaprezentowana przez organ w zaskarżonej interpretacji jest przede wszystkim sprzeczna z wykładnią gramatyczną tego przepisu. Z językowego znaczenia ww. regulacji wynika zatem, że podatnicy mogą obniżyć stosowane stawki zaczynając od miesiąca (rozliczenia za ten miesiąc) - rozumianego jako punkt w czasie - w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ich ewidencji lub od pierwszego miesiąca któregokolwiek z następnych lat podatkowych. (...) Sąd podzielając stanowisko zawarte w skardze uznał, że rację ma Skarżąca, że treść art. 16i ust 5 u.p.d.o.p. wskazuje jedynie, że „punktem w czasie" w którym mogą zostać obniżone stawki amortyzacyjne jest: miesiąc wprowadzenia środka trwałego do ewidencji lub pierwszy miesiąc jakiegokolwiek następującego po nim roku podatkowego Podzielić należy pogląd, że omawiany przepis posługuje się konstrukcją językową „Zmiany (...) dokonuje się począwszy od (.. .) albo od (...)”, która wyraźnie wskazuje „na punkt w czasie", od którego można dokonać przedmiotowej zmiany stawek. (...) Regulacja ta nie odnosi się natomiast w żadnym zakresie do momentu, w którym podatnik jest uprawniony do „technicznej” zmiany stawek amortyzacyjnych (tj. w którym momencie można wprowadzić zmniejszenie stawek w księgach podatkowych podatnika) ani do tego czy zmiany tej można dokonać tylko na przyszłość (tj. tylko na przyszłe okresy rozliczeniowe). Sąd przyjął jako własne stanowisko Skarżącej, że wręcz przeciwnie, użycie pojęcia „od", bezpośrednio odnosi się również do okresów w przeszłości wskazuje, że zmiany tych stawek można również dokonać wstecz. (...) Z tych powodów zdaniem Sądu przedmiotowej zmiany można dokonać zarówno „na bieżąco" - korygując stawki w odniesieniu do przyszłych okresów, jak i „wstecz" - za okresy wcześniejsze, z uwzględnieniem terminu przedawnienia. (...) Gdyby ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie takiego zakazu, to powinien uczynić to w sposób niebudzący wątpliwości w ustawie. Zakazu takiego podatnik ani organ podatkowy nie mogą domniemywać".

Powyższa argumentacja WSA w Warszawie została następnie potwierdzona także przez WSA w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z dnia 25 marca 2021 r. (I SA/Go 32/21): „za słusznością stanowisko strony przemawia wreszcie - zdaniem Sądu - również to, że wsteczna zmiana stawek amortyzacji podatkowej, w istocie stanowi jedynie techniczne rozliczenie kosztu w czasie, które nie rzutuje wstecznie na treść obowiązków podatkowych. Nie spowoduje jednocześnie, że podatnicy uzyskają w rozliczeniu globalnym korzyści podatkowe, ponieważ górną granicą sumy odpisów amortyzacyjnych pozostaje wartość początkowa środka trwałego podlegającego amortyzacji. Brak zatem racjonalnego uzasadnienia do odmowy retrospektywnego zmniejszenia stawek amortyzacji. Konkludując, Sąd uznał, że podatnicy mogą dokonywać zmiany stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnym momencie, także za okres, w którym wskutek ponoszenia straty podatkowej, ujmowane w trakcie trwania roku podatkowego odpisy amortyzacyjne nie wpływały na wysokość zobowiązania podatkowego. Wbrew stanowisku organu Spółka ma prawo do obniżenia stawki amortyzacyjnej za lata ubiegłe z uwzględnieniem okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych, do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru), dla wybranych lub wszystkich środków trwałych, dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej.

Spółka może zmienić stosowane stawki amortyzacyjne ze skutkiem od pierwszego miesiąca danego roku podatkowego na podstawie decyzji, która może zostać podjęta w trakcie trwania roku podatkowego".

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo, na podstawie decyzji podjętej w styczniu 2021 r., do obniżenia stawki amortyzacyjnej za rok podatkowy rozpoczynający się 1 czerwca 2018 r. oraz za wszystkie następne lata podatkowe, z uwzględnieniem okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych, do wysokości 0,1 % dla wybranych lub wszystkich środków trwałych, dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia czy:

począwszy od roku podatkowego rozpoczętego 1 czerwca 2018 r. Wnioskodawca, na podstawie decyzji podjętej w styczniu 2021 r., jest uprawniony do zastosowania począwszy od 1 czerwca 2018 r. w odniesieniu do roku podatkowego rozpoczynającego się tego dnia (tzn. wstecz) stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do wysokości 0,1% dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej- jest nieprawidłowe.
począwszy od roku podatkowego rozpoczętego 1 czerwca 2021 r. Wnioskodawca, na podstawie decyzji podjętej w styczniu 2021 r., jest uprawniony do zastosowania począwszy od 1 czerwca 2021 r. w odniesieniu do roku podatkowego rozpoczynającego się tego dnia stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do wysokości 0,1% dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej- jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a - 16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Dodatkowo zauważyć należy, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie zaś do art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Przy czym zgodnie z art. 16i ust. 8 ustawy o CIT, przepisów ust. 4 i 5 nie stosuje się do środków trwałych wykorzystywanych przez podatników w działalności, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym - w okresie korzystania z takiego zwolnienia.

Powołany przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Zatem ww. przepis umożliwił podatnikom obniżanie stawek amortyzacyjnych, nie określając przy tym szczegółowych zasad tego procesu, za wyjątkiem określenia terminów, w których może do tych zmian dojść (czyli począwszy od miesiąca wprowadzenia do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego) oraz w przypadku stosowania dla tych środków trwałych odpisów amortyzacyjnych metodą liniową.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że w art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT ustawodawca jasno określił, kiedy może nastąpić obniżenie stawki z Wykazu, stwierdzając, że zmiany stawki w odniesieniu do:

środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji – dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji;
środków pozostających już w ewidencji – dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Przepis ten nie oznacza, że zmiany stawki amortyzacji można dokonać „wstecz”. Wyrażenie „następny”, zdaniem Organu, oznacza każdy następny rok podatkowy po obecnym. Tak więc zmiany obniżenia stawek amortyzacji można dokonać tylko na początku każdego roku po bieżącym. Wskazuje na to także treść uzasadnienia projektu ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (druk sejmowy nr 411 z dnia 17 kwietnia 2002 r.) „zgodnie z założeniami pakietu „Przede wszystkim przedsiębiorczość” zmieniono również Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, ograniczając liczbę pozycji Wykazu. Wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością dostosowania ustaw podatkowych z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o rachunkowości oraz stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.

W uzasadnieniu projektu ustawy nowelizującej wskazano zatem na możliwość zaplanowania obniżonych stawek amortyzacji dla celów podatkowych w okresie ponoszenia strat, a tym samym wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania. Nie można jednak uznać, że art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT zezwala na modyfikowanie odpisów amortyzacyjnych (a więc w konsekwencji wysokości kosztów podatkowych) za okresy wcześniejsze. Podatnicy nie są uprawnieni do modyfikowania kosztów uzyskania przychodów w dowolnym dla siebie momencie i za dowolny okres w przeszłości według własnego uznania, bez wyraźnej przyczyny powodującej korektę. Taką przyczyną może być m.in. błąd rachunkowy, oczywista omyłka czy też błędnie stosowane stawki amortyzacji.

Nie można natomiast uznać, że powodem zmiany stawki amortyzacji może być istniejąca sytuacja ekonomiczna Wnioskodawcy. Uznanie stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe powodowałoby w konsekwencji swobodną zmianę wysokości kosztów podatkowych za okresy, które zostały już „zamknięte” (został wykazany dochód/strata podatkowa) bez wyraźnej przyczyny takiej jak błędy rachunkowe i inne omyłki.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o CIT rokiem podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 2, 2a, 3 i 6, jest rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie spółki, albo w innym dokumencie odpowiednio regulującym zasady ustrojowe innych podatników; wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych.

W związku z powyższym, obniżenia stawek amortyzacyjnych przy stosowaniu metody liniowej Wnioskodawca może dokonać począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji lub od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego, przy czym przez słowo „następny” należy rozumieć każdy następny po obecnym (bieżącym) roku podatkowym. Wnioskodawca nie może natomiast w trakcie roku podjąć decyzji dotyczącej obniżenia stawki amortyzacyjnej ze skutkiem wstecz, dokonując korekty uprzednio dokonywanych odpisów amortyzacyjnych wg stawek wynikających z Wykazu i stosując od 1 czerwca 2018 r. obniżone stawki amortyzacyjne, ponieważ jak wynika z wyżej powołanego przepisu art. 16i ust. 5 podatnik może dokonać zmiany od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Kolejne obniżenie stawki amortyzacyjnej dla tych konkretnych środków trwałych będzie możliwe jak wynika z przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego.

Wnioskodawca wskazał, że decyzję o obniżeniu stawek amortyzacyjnych dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji) podjął w styczniu 2021r. Tym samym obniżoną stawkę amortyzacji w myśl art. 16i ust. 5 ustawy o CIT Wnioskodawca będzie mógł zastosować w stosunku do ww. środków trwałych dopiero od roku podatkowego, który rozpocznie się po dniu 31 maja 2021 r, a więc od 1 czerwca 2021r.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia czy:

począwszy od roku podatkowego rozpoczętego 1 czerwca 2018 r. Wnioskodawca, na podstawie decyzji podjętej w 2021 r., jest uprawniony do zastosowania począwszy od 1 czerwca 2018 r. w odniesieniu do roku podatkowego rozpoczynającego się tego dnia (tzn. wstecz) stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do wysokości 0,1% dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej - jest nieprawidłowe.
począwszy od roku podatkowego rozpoczętego 1 czerwca 2021 r. Wnioskodawca, na podstawie decyzji podjętej w 2021 r., jest uprawniony do zastosowania w odniesieniu do roku podatkowego rozpoczynającego się tego dnia stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do wysokości 0,1% dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej - jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin