Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.77.2021.1.BM
z 17 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 lutego 2021 r., który wpłynął do Organu za pośrednictwem e-puap tego samego dnia, o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• dotacja otrzymana przez Wnioskodawcę z FGŚP na podstawie art. 15g i 15gg Ustawy o COVID-19, jako dofinansowanie wynagrodzeń pracowników nie jest zaliczana do przychodów podatkowych zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT - jest nieprawidłowe,
• koszty wynagrodzeń pracowników, które zostały dofinansowane z dotacji z FGŚP oraz związana z tymi kosztami dotacja z FGŚP powinny być ujęte przez Spółkę w ramach wyniku podatkowego z działalności opodatkowanej:
  - w części dotyczącej alokowania kosztów wynagrodzeń do działalności opodatkowanej - jest nieprawidłowe,
  - w części dotyczącej uznania dofinansowania za przychód opodatkowany - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2021 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• dotacja otrzymana przez Wnioskodawcę z FGŚP na podstawie art. 15g i 15gg Ustawy o COVID-19, jako dofinansowanie wynagrodzeń pracowników nie jest zaliczana do przychodów podatkowych zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT,
• koszty wynagrodzeń pracowników, które zostały dofinansowane z dotacji z FGŚP oraz związana z tymi kosztami dotacja z FGŚP powinny być ujęte przez Spółkę w ramach wyniku podatkowego z działalności opodatkowanej.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”), jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. produkcja (...). Wnioskodawca prowadzi działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE” lub „Strefa”) na podstawie uzyskanych zezwoleń strefowych. W związku z działalnością prowadzoną na podstawie zezwoleń, Spółka osiąga dochody zwolnione z opodatkowania. W ostatnim czasie Wnioskodawca doświadcza negatywnych ekonomicznych konsekwencji związanych z rozprzestrzenianiem się pandemii COVID-19. W szczególności, Spółka notowała spadki obrotów gospodarczych, a także doświadczała problemów związanych z przedłużaniem terminów płatności przez kontrahentów. W celu ograniczenia negatywnych konsekwencji ekonomicznych związanych z pandemią COVID-19, w tym przede wszystkim w celu utrzymania stworzonych miejsc pracy, Wnioskodawca skorzystał z dostępnej formy wsparcia przewidzianej w Ustawie o COVID-19. Dotyczy to przewidzianych w art. 15g oraz 15gg Ustawy o COVID-19, dofinansowań wynagrodzeń pracowników ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (dalej: „FGŚP”).

Wnioskodawcy zostały przyznane dofinansowania do wynagrodzeń pracowników:

• objętych: przestojem ekonomicznym oraz obniżonym wymiarem czasu pracy (art. 15g Ustawy o COVID-19)
• nieobjętych: przestojem, przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy (art. 15gg Ustawy o COVID-19).
  
  

Pracownicy Wnioskodawcy, których wynagrodzenie objęte jest dofinansowaniem ze środków FGŚP określonym w art. 15g oraz 15gg Ustawy o COVID-19, w ramach swoich obowiązków pracowniczych wykonują prace związanie z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie SSE na podstawie zezwoleń. Wynagrodzenia pracowników, którzy zostali zgłoszeni do objęcia wsparciem z FGŚP, stanowią zasadniczo koszty uzyskania przychodów przypisane do działalności podlegającej zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. Biorąc pod uwagę otrzymane dofinansowanie z FGŚP oraz jego przeznaczenie na dofinansowanie do kosztów wynagrodzeń pracowników, którzy są zasadniczo przypisani do działalności zwolnionej Spółki, Wnioskodawca powziął wątpliwości co do sposobu ujęcia podatkowego otrzymanej dotacji. W szczególności, Spółka powzięła wątpliwość czy w zakresie, w jakim wynagrodzenia zostały sfinansowane z dotacji z FGŚP, koszty tych wynagrodzeń pracowniczych powinny stanowić koszty uzyskania przychodów (jako że są to koszty zwrócone Spółce w ramach dotacji z FGŚP). Dodatkowo, w przypadku gdyby wynagrodzenia pracowników Spółki objęte dofinansowaniem z FGŚP miałyby być uznane za koszt podatkowy, Wnioskodawca ma wątpliwości co do spójnego ujęcia niniejszych kosztów wynagrodzeń oraz związanego z nimi bezpośrednio dofinansowania z FGŚP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy dotacja otrzymana przez Wnioskodawcę z FGŚP na podstawie art. 15g oraz 15gg Ustawy o COVID-19, jako dofinansowanie wynagrodzeń pracowników nie jest zaliczana do przychodów podatkowych zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT?
2. Jeżeli odpowiedź na powyższe pytanie byłaby negatywna, czy koszty wynagrodzeń pracowników, które zostały dofinansowane z dotacji z FGŚP oraz związana z tymi kosztami dotacja z FGŚP powinny być ujęte przez Spółkę w ramach wyniku podatkowego z działalności opodatkowanej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. dotacja otrzymana przez Wnioskodawcę z FGŚP na podstawie art. 15g i 15gg Ustawy o COVID-19, jako dofinansowanie wynagrodzeń pracowników nie jest zaliczana do przychodów podatkowych zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT,
2. jeżeli odpowiedź na powyższe pytanie byłaby negatywna (tj. dotacja otrzymana przez Wnioskodawcę z FGŚP na podstawie art. 15g oraz art. 15gg Ustawy o COVID-19, jako dofinansowanie wynagrodzeń pracowników jest zaliczana do przychodów podatkowych zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT), koszty wynagrodzeń pracowników, które zostały dofinansowane z dotacji z FGŚP oraz związana z tymi kosztami dotacja z FGŚP powinny być ujęte przez Spółkę w ramach wyniku podatkowego z działalności opodatkowanej.
   
   

Ad. 1.

Jak wskazano w art. 15g ust. 1 ustawy o COVID-19, przedsiębiorca w rozumieniu art. 4 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2019 r. poz. 1292 ze zm.), u którego wystąpił spadek obrotów gospodarczych w następstwie wystąpienia COVID-19, może zwrócić się z wnioskiem o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy w formie wypłaty ze środków FGŚP świadczeń na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie wystąpienia COVID-19, na zasadach określonych w ust. 7 i 10 ustawy o COVID-19. Zgodnie z art. 15g ust. 2 ustawy o COVID-19, wnioskującemu przedsiębiorcy przysługują środki z FGŚP na opłacanie składek na ubezpieczenia społeczne pracowników należnych od pracodawcy na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 266 i 321) od przyznanych świadczeń.

Analogicznie, zgodnie z art. 15gg ust. 1 ustawy o COVID-19, przedsiębiorca w rozumieniu ww. przepisów Prawa przedsiębiorców, u którego wystąpił spadek obrotów gospodarczych w następstwie wystąpienia COVID-19, może zwrócić się z wnioskiem do dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy, właściwego ze względu na swoją siedzibę, o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy, ze środków FGŚP, na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników nieobjętych:

1. przestojem, o którym mowa w art. 81 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, lub
2. przestojem ekonomicznym w następstwie wystąpienia COVID-19, o którym mowa w art. 15g ust. 5 ustawy o COVID-19, lub
3. obniżonym wymiarem czasu pracy w następstwie wystąpienia COVID-19, o którym mowa w art. 15g ust. 5 ustawy o COVID-19.
   
   

Zgodnie z art. 15gg ust. 2 ustawy o COVID-19, wnioskującemu przedsiębiorcy przysługują środki z FGŚP na opłacanie składek na ubezpieczenia społeczne pracowników należnych od pracodawcy na podstawie ww. ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych od przyznanych świadczeń.

Podsumowując, dofinansowanie z FGŚP przyznawane na podstawie art. 15g oraz art. 15gg ustawy o COVID-19, co do zasady, stanowi bezzwrotną pomoc finansową, która ma na celu obniżenie kosztów pracodawcy związanych z zatrudnieniem pracowników (wynagrodzeń pracowniczych) w okresie zastoju gospodarczego, spowodowanego kryzysem wywołanym pandemią COVID-19.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Dofinansowania do kosztów wynagrodzeń stanowią zatem przychód podatkowy według zasad ogólnych przewidzianych w przywołanym wyżej przepisie. Niemniej jednak, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Powyższy przepis wyłączający ujęcie niektórych kategorii przychodowych jako przychód podatkowy dotyczy sytuacji, gdy dane wydatki ponoszone przez podatnika nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych z uwagi na to, że zostały zwrócone. W takiej sytuacji, uzyskany zwrot takich kosztów nie stanowi z kolei przychodu podatkowego.

W tym kontekście, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Na tej podstawie, zgodnie z utrwaloną linią, wskazuje się, że w celu zaliczenia danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące przesłanki, tj. należy zapewnić, aby koszt:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

W ocenie Spółki, koszty wynagrodzeń, które zostały pokryte w odpowiedniej części z dotacji z FGŚP, nie spełniają pierwszej i drugiej przesłanki powyżej.

W tym zakresie, należy bowiem wskazać, że koszty wynagrodzeń pracowniczych:

Ad. 1 - nie zostały poniesione przez Spółkę, tj. w ostatecznym rozrachunku nie zostały one pokryte z zasobów majątkowych Spółki,

Ad. 2 - nie mają przymiotu kosztów definitywnych (rzeczywistych), tj. wartość poniesionych wydatków została Spółce w jakikolwiek sposób zwrócona.

Mając na względzie powyższe, Spółka nie może ująć wydatków na wynagrodzenia (w części w jakiej zostały dofinansowane) w kosztach podatkowych, jako że wydatki te nie spełniają ogólnych przesłanek uprawniających do zaliczenia tych wydatków w kosztach uzyskania przychodów. W konsekwencji powyższego, niniejsze koszty nie mogą być uznane za koszty, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W ocenie Spółki, każdy wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności, który może być uznany za koszt podatkowy, musi spełniać ogóle przesłanki, które wynikają z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Dotyczy to również kosztów wynagrodzeń, które nie zostały wyłączone z obowiązku stosowania art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Na marginesie jedynie należy wskazać, że przepis szczególny zawarty w art. 15 ust. 4g ustawy o CIT dotyczy jedynie ustalenia momentu poniesienia kosztów wynagrodzeń, jednak nie stanowi on o ogólnych uprawnieniach do ujęcia wydatków na wynagrodzenia jako koszty podatkowe. W związku z powyższym, należy wskazać, że skoro wynagrodzenie pracowników oraz należne od nich składki na ubezpieczenia społeczne w części w jakiej zostały dofinansowane nie mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych, wówczas dofinansowanie (zwrot) tych kosztów nie może stanowić przychodu podatkowego. Tym samym, Spółka uważa za uzasadnione podejście polegające na wyłączeniu z kosztów podatkowych wydatków na wynagrodzenia, które zostały dofinansowane z FGŚP.

Twierdzenie, iż w przypadku, kiedy wynagrodzenia pracowników oraz należne od nich składki na ubezpieczenia społeczne w części w jakiej zostały dofinansowane, nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych, dofinansowanie tych kosztów nie stanowi przychodu podatkowego potwierdza praktyka interpretacyjna organów podatkowych. W tym kontekście, organy podatkowe w różnego rodzaju sprawach wskazują, że „w przypadku, kiedy wynagrodzenie pracowników oraz należne od nich składki na ubezpieczenia społeczne w części w jakiej zostały dofinansowane, nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych, dofinansowanie tych kosztów nie stanowi też przychodu podatkowego (art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p.). Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów” (tak np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 9 września 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.400.2020.1.MBD). Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że dotacja otrzymana przez Wnioskodawcę z FGŚP na podstawie art. 15g oraz art. 15gg Ustawy o COVID-19 jako dofinansowanie wynagrodzeń pracowników nie jest zaliczana do przychodów podatkowych zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

Ad. 2.

W ocenie Wnioskodawcy, przyjęcie innego podejścia niż zaprezentowane powyżej powinno polegać na uznaniu, że zarówno koszty wynagrodzeń pracowników dofinansowane z dotacji z FGŚP, jak i samo dofinansowanie z FGŚP powinny zostać łącznie ujęte przez Spółkę w ramach działalności opodatkowanej, tj. poza działalnością prowadzoną na podstawie zezwoleń. W tym kontekście, w ocenie Wnioskodawcy, należy wskazać, że nawet jeżeliby uznać, że uzyskana dotacja z FGŚP stanowi przychód podatkowy, wówczas przychód ten nie mógłby być ujęty jako związany z działalnością strefową, jako że nie wiąże się z działalnością określoną w zezwoleniach. Tym samym, niniejszy przychód powinien być ujęty jako przychód z działalności opodatkowanej. Z drugiej jednak strony, w tej sytuacji, wynagrodzenia pracowników, którzy zostali objęci dotacją należałoby uznać za związane właśnie z przychodem z dotacji z FGŚP. Należy bowiem wskazać na bezpośredni związek kosztów wynagrodzeń z odpowiadającymi przychodami z dotacji.

Powyższe stanowisko zdaje się być potwierdzane we wskazanej wyżej interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 września 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.400.2020.1.MBD, która dotyczyła pytania przedsiębiorcy strefowego o to czy środki z dotacji z FGŚP powinny być zaliczone do przychodów strefowych zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. Organ stwierdził, że środki z dotacji nie mogą stanowić przychodów strefowych, wskazując, że: „Wnioskodawca nie poniósł wydatków na pokrycie wynagrodzeń pracowników. Nie doszło do uszczuplenia zasobów majątkowych Wnioskodawcy działającego na terenie SSE. Wydatki te zostały pokryte z innego źródła niż dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. W związku z tym, dofinansowanie wynagrodzeń pracowników nie stanowi przychodu z działalności zwolnionej z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop.” Organ w niniejszej interpretacji co prawda nie precyzuje, czy dofinansowanie do wynagrodzeń powinno stanowić zatem przychód niepodatkowy (tak jak Spółka argumentuje w odniesieniu do pytania 1) czy też przychód z działalności pozastrefowej (zgodnie ze stanowiskiem Spółki w pytaniu 2). Niemniej jednak, niniejsza interpretacja stanowi pośrednio potwierdzenie stanowiska Wnioskodawcy wyrażanego w niniejszym wniosku. Końcowo, Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że stanowisko Spółki wyrażone zarówno w pytaniu 1 jak i w 2 zmierza w kierunku uznania dofinansowania z FGŚP jako zdarzenia neutralnego podatkowo, co zasadniczo było intencją wsparcia udzielanego w związku z pandemią COVID-19. Odmienne podejście w niniejszym zakresie stanowiłoby efektywnie ograniczenie wnioskowanej pomocy i efektywnie brak jej udzielenia dla określonej części pracowników Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Ad. 1

Ustawą z dnia z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r., poz. 568 ze zm.), dokonano zmian m.in. w ustawie z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1842 ze zm., dalej „ustawa o COVID”).

Zgodnie z art. 15zzb ust. 1 ustawy z o COVID, starosta może, na podstawie zawartej umowy, przyznać przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców dofinansowanie części kosztów wynagrodzeń pracowników w rozumieniu art. 15g ust. 4 zdanie pierwsze oraz należnych od tych wynagrodzeń składek na ubezpieczenia społeczne w przypadku spadku obrotów gospodarczych w następstwie wystąpienia COVID-19.

W myśl art. 15g ust. 1 ustawy o COVID, przedsiębiorca w rozumieniu art. 4 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, organizacja pozarządowa w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. z 2020 r. poz. 1057) oraz podmiot, o którym mowa w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, u których wystąpił spadek obrotów gospodarczych w następstwie wystąpienia COVID-19, państwowa lub prowadzona wspólnie z ministrem właściwym do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego instytucja kultury, w rozumieniu ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz.U. z 2020 r. poz. 194), u której wystąpił spadek przychodów w następstwie wystąpienia COVID-19, a także kościelna osoba prawna działająca na podstawie przepisów o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, o stosunku Państwa do innych kościołów i związków wyznaniowych oraz o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, oraz jej jednostka organizacyjna, może zwrócić się z wnioskiem o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy, o wypłatę ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych świadczeń na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie wystąpienia COVID-19, na zasadach określonych w ust. 7 i 10.

Podmiotom, o których mowa w ust. 1 i 1a, przysługują środki z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na opłacanie składek na ubezpieczenia społeczne pracowników należnych od pracodawcy na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 266, 321, 568, 695, 875 i 1291) od przyznanych świadczeń, o których mowa w ust. 1 i ust. 1a (art. 15g ust. 2 ustawy o Covid-19).

Stosownie do art. 15gg ust. 1 ustawy o COVID, podmioty, o których mowa w art. 15g ust. 1, u których wystąpił spadek obrotów gospodarczych w rozumieniu art. 15g ust. 9, w następstwie wystąpienia COVID-19, mogą zwrócić się z wnioskiem do dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy, właściwego ze względu na swoją siedzibę, o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy, ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników, o których mowa w art. 15g ust. 4, nieobjętych:

1. przestojem, o którym mowa w art. 81 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, lub
2. przestojem ekonomicznym w następstwie wystąpienia COVID-19, o którym mowa w art. 15g ust. 5, lub
3. obniżonym wymiarem czasu pracy w następstwie wystąpienia COVID-19, o którym mowa w art. 15g ust. 5.
   
   

Zgodnie z art. 15gg ust. 2 ustawy o COVID, podmiotom, o którym mowa w ust. 1, przysługują środki z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na opłacanie składek na ubezpieczenia społeczne pracowników należnych od pracodawcy na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych od przyznanych świadczeń, o których mowa w ust. 1.

W myśl art. 15gg ust. 4 ustawy o COVID, wynagrodzenia pracowników, o których mowa w ust. 1, są dofinansowywane ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych do wysokości połowy wynagrodzeń, o których mowa w ust. 1, jednak nie więcej niż 40% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obowiązującego na dzień złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 1. Zgodnie z art. 31q ust. 1 ustawy o COVID, koszty, o których mowa w art. 15zzb-15zze oraz art. 15zze2, oraz koszty ich obsługi są finansowane w roku 2020 ze środków Funduszu Pracy, o którym mowa w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, w ramach kwot ujętych w planie finansowym Funduszu Pracy na rok 2020.

W złożonym wniosku przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest ustalenie, czy dotacja otrzymana przez Wnioskodawcę z FGŚP na podstawie art. 15g oraz 15gg Ustawy o COVID-19, jako dofinansowanie wynagrodzeń pracowników nie jest zaliczana do przychodów podatkowych zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej „updop”).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1-3 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

1. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe;
2. wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie;
3. wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych:
   a. zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy,
   b. środków na rachunkach bankowych – w bankach.
   
   

Zgodnie z art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Co do zasady zatem wsparcie przedsiębiorców w formie dofinansowania wynagrodzeń będzie stanowić przychód z prowadzonej działalności gospodarczej podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop.

Jednocześnie, wskazać należy, że skoro kwota dofinansowania stanowi przychód przedsiębiorcy podlegający opodatkowaniu, to wydatki nią sfinansowane mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, o ile spełniają warunki wskazane w art. 15 updop.

W niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten odnosi się wyłącznie do zwrotu takich wydatków, które w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. W niniejszej sprawie sytuacja taka nie ma miejsca.

W treści ustawy o COVID-19 przewidziano różne formy i charakter wsparcia dla podatników. Wsparcie to może polegać na udzieleniu dotacji, dofinansowania działalności, bezzwrotnej lub częściowo bezzwrotnej pomocy. Zgodnie z przepisami ustawy o CIT otrzymane wsparcie stanowi przysporzenie, czyli przychód. W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 CIT, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Każde więc otrzymane pieniądze lub wartości pieniężne będą stanowiły dla podatnika przychód podatkowy. Przepisy ustaw podatkowych jak i ustawy o COVID-19 mogą zarazem przewidywać rozwiązania prawne na podstawie których otrzymanie wsparcie nie generuje przychodu z działalności gospodarczej, bądź przychód ten jest wolny od podatku dochodowego. Powyższe przewidują rozwiązania ujęte w przepisach art. 15gga ust. 15 i art. 15zze4 ust. 15 ustawy o COVID-19 oraz art. 52m pkt 1 ustawy o PIT3. Dla rozwiązania zawartego w przepisie art. 15g i art. 15gg ustawy o COVID-19 nie przewidziano jednak bezpośrednio takiego zwolnienia.

Zatem, w przypadku podatkowego rozliczenia dofinansowania wynagrodzeń pracowników ze środków FGŚP zasadą będzie rozpoznanie ich jako przychodu.

W tym miejscu należy wskazać, że ogólnym celem ustawy o COVID jest wprowadzenie korzystnych z punktu widzenia podatnika rozwiązań, będących odpowiedzią na trudności gospodarcze wywołane stanem epidemii COVID-19. Środki z FGŚP uzyskane w trybie art. 15g i art. 15gg ustawy o COVID, stanowią dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy. Wydatki poniesione na wynagrodzenia pracowników, zgodnie z ustawą CIT, mogą stanowić dla podatnika koszt uzyskania przychodów. Widoczna zatem jest celowościowa wykładnia przepisu art. 15 ust. 1 updop, która nie uzależnia skuteczności zaliczenia jako koszt wydatku, od kolejności jego poniesienia i zwrotu. W ten sposób przy zachowaniu powyżej wykładni uzyskane środki są podatkowo neutralne dla podatnika, ma on bowiem oprócz obowiązku wykazania przychodu prawo rozliczenia jako koszt wydatków sfinansowanych z tego źródła.

Podsumowując, jeszcze raz podkreślić należy, że w przypadku, gdy wynagrodzenie pracownika zostało sfinansowane ze środków FGŚP, przyznanych na podstawie art. 15g i art. 15gg ustawy o COVID, przepisy art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, nie znajdują zastosowania. Pojęcie wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów (o których mowa w ww. przepisach ustaw CIT) należy bowiem rozumieć jako wydatki, których ustawa podatkowa nie wymienia jako dopuszczalne koszty uzyskania przychodów. Bez znaczenia pozostaje, czy podatnik dany koszt rzeczywiście ujął w swoich rozliczeniach podatkowych jako koszt uzyskania przychodów, ponieważ to ustawa podatkowa określa, które wydatki tworzą katalog dopuszczalnych kosztów uzyskania przychodów. Jeśli dany wydatek, zgodnie z przepisami ustawy, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów, zwrot takich wydatków nie będzie zaliczany do przychodów podatkowych. Należy zatem stwierdzić, że wyniki wykładni przepisów art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, nie opowiadają stanom faktycznym, do których odwołuje się treść przepisu art. 15g i art. 15gg ustawy o COVID.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia, czy dotacja otrzymana przez Wnioskodawcę z FGŚP na podstawie art. 15g oraz 15gg Ustawy o COVID-19, jako dofinansowanie wynagrodzeń pracowników nie jest zaliczana do przychodów podatkowych zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, jest nieprawidłowe.

Ad. 2.

W związku z uznaniem stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, konieczne stało się rozpatrzenie warunkowego pytania nr 2 dotyczącego ustalenia, czy koszty wynagrodzeń pracowników, które zostały dofinansowane z dotacji z FGŚP oraz związana z tymi kosztami dotacja z FGŚP powinny być ujęte przez Spółkę w ramach wyniku podatkowego z działalności opodatkowanej.

Stosownie do art. 7 ust. 1 updop, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 updop).

Przy ustalaniu dochodu, o którym mowa w ust. 1, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się m.in. przychodów i kosztów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku (art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 updop).

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Za przychody związane z działalnością gospodarczą uważa się należne przychody, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 updop).

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym stanowi art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2020 r., poz. 167, ze zm. dalej: „ustawa o SSE”).

Zgodnie z ww. przepisem, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

Zasady zwolnienia dotyczące osób prawnych określa art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, zgodnie z którym wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2019 r. poz. 482 i 2020 oraz z 2020 r. poz. 284 i 1086), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego Zezwolenia.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy lub na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Jak wynika z powyższych przepisów omawiane zwolnienie jest formą pomocy publicznej, której celem jest skłonienie przedsiębiorców do rozpoczęcia działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Przepisy te wyznaczają jednocześnie granice korzystania z tej pomocy. Zarówno art. 12 ustawy o SSE, jak i art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, odwołujący się w swej treści do art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, wiążą prawo do zwolnienia z posiadaniem zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej oraz respektowaniem warunków określonych w tym zezwoleniu.

Oznacza to, że zwolnieniu od podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, podlega tylko dochód z działalności gospodarczej, prowadzonej na terenie strefy, stosownie do uzyskanego zezwolenia na prowadzenie działalności w granicach strefy. Jeżeli zatem dany rodzaj działalności gospodarczej nie został wymieniony w zezwoleniu, to uzyskany z tej działalności dochód nie korzysta ze zwolnienia podatkowego.

W tym miejscu wskazać należy, że wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w zezwoleniu, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Istotnym jest również podkreślenie, że ze zwolnienia nie korzystają dochody związane z działalnością na terenie strefy, bowiem ustawodawca w przepisie ustanawiającym zwolnienie świadomie użył określenia „dochody z działalności gospodarczej” a nie sformułowania „dochody związane z wykonywaniem działalności gospodarczej”. Należy zatem uznać, że zwolnieniem podatkowym wskazanym w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, objęty jest tylko dochód wygenerowany bezpośrednio z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, wymienionej wprost w zezwoleniu.

W związku z tym, dofinansowanie wynagrodzeń pracowników nie stanowi przychodu z działalności zwolnionej z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop.

Jak już wyżej wskazano, stosownie do art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 4g updop, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, z zastrzeżeniem ust. 4ga, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

Zatem, w przypadku otrzymania dofinansowania, na podstawie art. 15g i 15gg Ustawy o zwalczaniu COVID-19, do wynagrodzeń i pokrycia składek na ubezpieczenie społeczne, kwota dofinansowania stanowić będzie przychód podatkowy, natomiast wydatki nią pokryte można rozpoznać jako koszty uzyskania przychodu. Tego typu wydatki są bowiem związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą oraz z uzyskiwanymi przychodami.

Natomiast, w odniesieniu do pracowników wykonujących czynności związane z działalnością strefową, wskazać należy, że wynagrodzenia i składki na ubezpieczenie społeczne tych pracowników stanowią koszt uzyskania przychodów z działalności podlegającej zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, jako koszty bezpośrednio alokowane do wyniku z działalności strefowej.

Podkreślić przy tym należy, że na powyższą kwalifikację tych kosztów nie ma wpływu zaliczenie dofinansowania z FGŚP do przychodów z działalności niestefowej. Błędne jest stanowisko Wnioskodawcy, który wskazuje na bezpośredni związek wydatków z przychodami z dofinansowania. Koszty wynagrodzenia pracowników nie wiążą się z przychodem z otrzymanych świadczeń na podstawie ustawy o COVID-19. Podatnik ponosi je niezależnie od tego, czy dofinansowanie zostanie mu przyznane czy nie. Ponosi je dlatego, ze prowadzi działalność w zakresie produkcji, z której to działalności osiąga dochody zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, a dla uzyskania tych dochodów niezbędne jest zatrudnienie pracowników, którym wypłacane są wynagrodzenia.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy koszty wynagrodzeń pracowników, które zostały dofinansowane z dotacji z FGŚP oraz związana z tymi kosztami dotacja z FGŚP powinny być ujęte przez Spółkę w ramach wyniku podatkowego z działalności opodatkowanej, jest nieprawidłowe w części dotyczącej alokowania kosztów wynagrodzeń do działalności opodatkowanej.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia, czy:

• dotacja otrzymana przez Wnioskodawcę z FGŚP na podstawie art. 15g i 15gg Ustawy o COVID-19, jako dofinansowanie wynagrodzeń pracowników nie jest zaliczana do przychodów podatkowych zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, jest nieprawidłowe,
• koszty wynagrodzeń pracowników, które zostały dofinansowane z dotacji z FGŚP oraz związana z tymi kosztami dotacja z FGŚP powinny być ujęte przez Spółkę w ramach wyniku podatkowego z działalności opodatkowanej:
  - w części dotyczącej alokowania kosztów wynagrodzeń do działalności opodatkowanej jest nieprawidłowe,
  - w części dotyczącej uznania dofinansowania za przychód opodatkowany jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.